Δυσκολίες με τους Σύριους Αλεβίτες

Στην ορεινή περιοχή τής Λατάκειας, η κοινωνικο-οικονομική διαίρεση είναι ιδιαίτερα εμφανής: Αμφότεροι, η ακραία φτώχεια και ο υπερβολικός πλούτος μπορούν να βρεθούν σε μια ενιαία περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Qardaha. Τα μέλη τής φατρίας Άσαντ και οι φίλοι και σύμμαχοί τους ήταν γνωστό ότι καμαρώνουν τις φανταχτερές βίλες, τις μοτοσικλέτες τους και τα αυτοκίνητά τους, τα οποία συχνά δεν έχουν πινακίδες, υποδεικνύοντας ότι έχουν εισαχθεί λαθραία στην χώρα. Οδηγώντας μπροστά από ξυπόλυτα παιδιά που ζουν σε μικρά σπίτια από λάσπη με κακής ποιότητας ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, αυτοί οι λίγοι προνομιούχοι συμπεριφέροντο σαν βασιλιάδες, και ίσως και να ήταν. Σήμερα, είναι οι ταπεινοί χωρικοί που πληρώνουν το βαρύ τίμημα του πολέμου, καθώς η κυβέρνηση Άσαντ χρησιμοποιεί τους γιους και τις κόρες τους ως ανθρώπινες ασπίδες στις πρώτες γραμμές [τού πολέμου]. Είναι επίσης αυτοί που επαναστατούν εναντίον τού καθεστώτος, αλλά είναι ανίσχυροι. Στην πραγματικότητα, οι φωτογραφίες Συρίων θυμάτων βασανισμού που διέρρευσαν –δόθηκαν κρυφά στο αμερικανικό Μουσείο Μνήμης τού Ολοκαυτώματος, από ένα μέλος τού στρατού τής Συρίας με το όνομα «Καίσαρας»- χρησιμεύουν ως ζωτικής σημασίας στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τα μέλη τής κοινότητας των Αλεβιτών ήταν επίσης θύματα της βαρβαρότητας του Άσαντ.

Η εμφάνιση ενός ρήγματος στο εσωτερικό τής κοινότητας των Αλεβιτών σε στρατόπεδα υπέρ και κατά του Άσαντ, ωστόσο, δεν είναι κατ’ ανάγκην καλή είδηση για την συριακή αντιπολίτευση. Για παράδειγμα, κατά την διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων στην Ταρτούς, Αλεβίτες διαδηλωτές ζήτησαν την ανατροπή τόσο της συριακής αντιπολίτευσης όσο και του Άσαντ. Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον τού Άσαντ, ωστόσο, φαίνεται απίθανο, δεδομένου ότι ορισμένοι υποθέτουν [10] ότι, καθώς η δυσαρέσκεια αυξήθηκε στον στενό κύκλο τού Άσαντ, είναι εκείνος που ενορχήστρωσε το 2012 τις δολοφονίες των μελών από το δικό του κέντρο ελέγχου τής κρίσης, συμπεριλαμβανομένου τού γαμπρού του, Assef Shawkat.

Παρά το γεγονός ότι η πολιτική ελίτ των Αλεβιτών έχει συνδεθεί με την διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας, μερικές από τις κοινότητες Αλεβιτών τής υπαίθρου είναι λιγότερο μολυσμένες. Ο πατέρας τού Μπασάρ, ο πρώην πρόεδρος Χαφέζ αλ-Άσαντ, ο οποίος κυβέρνησε την Συρία από το 1970 μέχρι τον θάνατό του το 2000, θεωρείτο ως όχι μόνο ένας πολιτικός ηγέτης από τους Αλεβίτες, αλλά επίσης πατριάρχης και μια θρησκευτική προσωπικότητα, παρά την αρχική περιφρόνησή του για τις αλεβίτικες παραδόσεις. Ως εκ τούτου, η ευρύτερη κοινότητα των Αλεβιτών δεν θα εξεγειρόταν εναντίον τού γιου τού σεβαστού ηγέτη της. Σε έναν ιδανικό κόσμο, Αλεβίτες και σουνίτες θα συμβιβάσουν τις διαφορές τους και θα συνεργαστούν για την ανατροπή τού Άσαντ και να την νίκη επί τού ISIS. Αλλά η πραγματικότητα παραμένει ότι μια τέτοια επιλογή είναι απίθανη. Υπάρχει μια τεράστια έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς επίσης και μεταξύ των σουνιτών και των θρησκευτικών μειονοτήτων, όπως οι Κούρδοι τής Συρίας και οι Χριστιανοί. Η εκρηκτική δυσπιστία προέρχεται από την έλλειψη οποιουδήποτε κοινωνικού συμβολαίου που να καθορίζει τα δικαιώματα και τις ευθύνες τής κάθε ομάδας, αλλά και από την αποτυχία τής συριακής αντιπολίτευσης να ασχοληθεί με το τι θα γίνει με τους Αλεβίτες και αυτές τις μυριάδες κοινότητες εάν και όταν αναλάβει την εξουσία.

Η συριακή επανάσταση το 2011 ήταν ειρηνική τους πρώτους έξι μήνες, στην διάρκεια των οποίων όλα τα τμήματα της κοινωνίας διαμαρτύροντο κατά της δικτατορίας τού Άσαντ. Αλλά τελικά περιήλθε σε σεχταριστική αιματοχυσία, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας τού Άσαντ με το Ιράν και της εμφάνισης των τζιχαντιστών μέσα στις δυνάμεις τής αντιπολίτευσης. Ένα τέλος στην τρέχουσα σύγκρουση απαιτεί όχι μόνο την απομάκρυνση του Άσαντ, αλλά και την σκληρή δουλειά να διαλυθεί ολόκληρο το αυταρχικό καθεστώς του. Η αντικατάσταση του Άσαντ με άλλον ηγέτη, όπως φέρονται να υποστηρίζουν ορισμένες οικογένειες Αλεβιτών, δεν είναι αρκετή. Μια αναμόρφωση του καθεστώτος που θα αναδείξει έναν εκλεγμένο πρόεδρο είναι μόνο το πρώτο βήμα για την επίλυση της τρέχουσας σύγκρουσης στην Συρία. Για να γίνει αυτό, το «κλειδί» είναι η οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ όλων των κοινοτήτων τής Συρίας μέσω συμφωνιών καταμερισμού τής εξουσίας, και ένα νέο σύνταγμα χωρίς αποκλεισμούς.

Προς το παρόν, ο Άσαντ εξακολουθεί να έχει την υποστήριξη που χρειάζεται από οικογένειες Αλεβιτών -και ίσως ο φόβος για την τύχη τους υπό μια ελεγχόμενη από τους αντάρτες Συρία να είναι ο κύριος λόγος που την έχει. Αλλά είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η κοινότητα των Αλεβιτών δεν είναι μονολιθική και η δυσαρέσκεια έχει γίνει προφανής τους τελευταίους μήνες, κάτι που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μια ζωτικής σημασίας ευκαιρία να συμφιλιωθούν οι διάφορες θρησκευτικές ομάδες. Η Ουάσινγκτον δεν θα πρέπει να περιορίζει τους συμμάχους της στην Συρία στις μετριοπαθείς ανταρτικές δυνάμεις και στις τοπικές φυλές. Οι Αλεβίτες τής αντιπολίτευσης είναι εξίσου σημαντικοί. Οι Αλεβίτες έχουν ανάγκη το δικαίωμα να διαμαρτύρονται εναντίον τού Άσαντ, και η συριακή αντιπολίτευση θα πρέπει να είναι έτοιμη να επωφεληθεί από αυτή την κατάσταση ως ένα σημείο εκκίνησης για την συμφιλίωση. Η πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη από τους ηγέτες τού ελεύθερου κόσμου, ιδιαίτερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι επίσης αναγκαία για να δοθεί ένα τέλος στην συριακή σύγκρουση. Αλλά η υποστήριξη αυτή πρέπει να αναγνωρίζει τις λεπτές διαιρέσεις στο εσωτερικό τού σεχταριστικού ρήγματος προκειμένου να συμβάλει στην άμβλυνση των πολιτικών ανισορροπιών στο εσωτερικό τής Συρίας, αντί να τις οξύνει.

Copyright © 2002-2014 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/142410/oula-abdulhamid-alrifai/no...