Σκοτεινές ημέρες για την κοινωνία των πολιτών

Όταν ο ακτιβιστής Boris Nemtsov δολοφονήθηκε κοντά στο Κρεμλίνο λίγο πριν την έναρξη μιας μεγάλης διαδήλωσης στην οργάνωση της οποίας είχε βοηθήσει ο ίδιος, εντάχθηκε σε έναν μακρύ κατάλογο ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφων και δικηγόρων, οι οποίοι τελικά θυσίασαν τις ζωές τους για το απατηλό ιδανικό μιας ανοικτής Ρωσίας. Η γενναία τους προσπάθεια έχει μόνο δυσκολέψει με το πέρασμα του χρόνου ˑ από τότε που ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ανήλθε για πρώτη φορά στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα περιθώρια για την κοινωνία των πολιτών έχουν στενέψει. Παρά το γεγονός ότι η βία που την συνοδεύει στην Ρωσία έχει ακραία μορφή, οι πιέσεις που ασκούνται στην κοινωνία των πολιτών δεν είναι αποκλειστικά ρωσικό πρόβλημα. Σύμφωνα με τον Doug Rutzen, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του Not-for-Profit Law, «από το 2012, έχουν προταθεί ή θεσπιστεί περισσότεροι από ενενήντα νόμοι που περιορίζουν την ελευθερία του σχετίζεσθαι και συνέρχεσθαι». Ο περιορισμός του χώρου για την κοινωνία των πολιτών είναι, με άλλα λόγια, ένα παγκόσμιο πρόβλημα.

Η κυβερνητική παρενόχληση σε ανεξάρτητες οργανώσεις αποτελεί μια τόσο παλιά τακτική όσο είναι και το ίδιο το κρατικό σύστημα, αλλά αυτό το κύμα έχει μια αύρα του 21ου αιώνα. Συγκεκριμένα, την στιγμή που οι πολίτες έχουν βρει νέους τρόπους για να οργανώνονται, να σχετίζονται και να εκφράζονται μέσω της χρήσης προσιτής τεχνολογίας, οι κυβερνήσεις έχουν βρει νέους τρόπους για να περιορίσουν τον δημόσιο πολιτικό χώρο και να αποκρύπτουν πληροφορίες. Και αυτά τα καθεστώτα μοιράζονται τα μαθήματά τους ˑ τα τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, πολλές κυβερνήσεις έχουν μιμηθεί ή αντιγράψει νόμους που θεσπίζονται σε άλλες χώρες, σε μια προσπάθεια συρρίκνωσης του διοικητικού και νομικού χώρου στον οποίο λειτουργούν οι ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), από την Ρωσία ως την Κιργιζία κι από την Αιθιοπία ως την Κένυα. Τέτοιοι νόμοι καθιστούν διοικητικά δύσκολο να εγγραφεί κανείς από την κυβέρνηση [στμ: δηλαδή να είναι γραφειοκρατικά εντάξει], να διοργανώσει εκδηλώσεις ή να αρχίσει νέα προγράμματα.

Οι νόμοι καθιστούν επίσης δύσκολο ή αδύνατο για τις ομάδες της κοινωνίας των πολιτών να πάρουν χρηματοδότηση από το εξωτερικό, κάτι που αποτελεί μερικές φορές την μόνη πραγματική πηγή εσόδων αυτών των ομάδων. Ακόμα κι αφού τους στέρησαν την χρηματοδότηση από το εξωτερικό, οι επιθετικές κυβερνήσεις εξακολουθούν να αποκαλούν «ξένες» τις ομάδες που δεν τους αρέσουν, υπονοώντας ή υποστηρίζοντας ότι οι οργανισμοί αυτοί εργάζονται για λογαριασμό ξένων κυβερνήσεων. Ακόμα και κυβερνήσεις που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ξένη βοήθεια, όπως της Αιγύπτου και της Ζιμπάμπουε, προβαίνουν σε τέτοιους ισχυρισμούς.

Η καταστολή της κοινωνίας των πολιτών είναι μια τεράστια απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα κι ευημερία. Η κοινωνία των πολιτών είναι εκείνη που έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες μια ισχυρή δημοκρατία. Οι ΜΚΟ και οι ξένες ομάδες έχουν βοηθήσει την Λιβερία και την Γουινέα να αντιμετωπίσουν την κρίση του έμπολα. Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις έχουν βοηθήσει την Κένυα να αντιμετωπίσει τον υποσιτισμό. Τα παραδείγματα είναι πολυάριθμα. Χωρίς ισχυρές κοινωνίες των πολιτών, οι χώρες παγκοσμίως δεν θα είναι σε θέση να αντέξουν σε μελλοντικούς κλυδωνισμούς. Αλλά τόσο για να προστατεύσει η διεθνής κοινότητα την κοινωνία των πολιτών, όσο και για να γίνει η ίδια η κοινωνία των πολιτών ισχυρότερη, πρέπει να κατανοηθούν καλύτερα οι ρίζες του προβλήματος.

ΨΗΦΙΑΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

Κατά μια έννοια, η ψηφιακή εποχή έχει διαταράξει την ισορροπία των δυνάμεων μεταξύ κρατών και πολιτών, ενώ έχει κάνει την κυριαρχία πιο ελαστική. Ο αρθρογράφος της New York Times, Tom Friedman, φτάνει στο σημείο να ισχυριστεί ότι «είμαστε στην μέση μιας αλλαγής επιπέδου Γουτεμβέργιου στον τρόπο με τον οποίο οι πληροφορίες παράγονται, αποθηκεύονται, μοιράζονται, προστατεύονται και μετατρέπονται σε προϊόντα και υπηρεσίες. Βλέπουμε άτομα να αποκτούν τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να αμφισβητούν κυβερνήσεις και επιχειρήσεις». Για παράδειγμα, η εξάπλωση της τεχνολογίας των πληροφοριών έχει έρθει παράλληλα με τις απαιτήσεις για μεγαλύτερη κυβερνητική διαφάνεια. Η υπόθεση εδώ είναι ότι η ανοικτή πρόσβαση σε κυβερνητικά στοιχεία είναι ζωτικής σημασίας για την ορθή διακυβέρνηση. Και, πράγματι, υπάρχουν ενδείξεις ότι η μεγαλύτερη διαφάνεια των κρατικών προϋπολογισμών έχει μειώσει την διαφθορά. Αυτή η ατζέντα της «ανοικτής διακυβέρνησης» έχει κάνει τον γύρο του κόσμου, από την Βραζιλία μέχρι την Ινδονησία, από το Μεξικό ως την Νότια Αφρική, και πρόσφατα, στην Ουκρανία. Πρωτοβουλίες όπως η «Συνεργασία Ανοικτής Διακυβέρνησης» (Open Government Partnership, OGP), η οποία ξεκίνησε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, και την πρόεδρο της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρούσεφ, τον Σεπτέμβριο του 2011 και περιλαμβάνει 65 χώρες από το 2015, είναι εμβληματικές του κινήματος.

Κάποιοι ανησυχούν, όμως, ότι η ατζέντα της ανοιχτής διακυβέρνησης έχει έρθει σε βάρος των παραδοσιακών ΜΚΟ. Πράγματι, φαίνεται πως η τάση της ανοικτής διακυβέρνησης μπορεί, σε ορισμένα πλαίσια, να επιφέρει ακούσια τον περιορισμό του χώρου λειτουργίας που έχουν οι ομάδες της κοινωνίας των πολιτών. Όταν οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονται για την ενδυνάμωση των πολιτών, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο που υιοθέτησε αυτό το σύστημα από νωρίς, δεν υπήρξαν μειονεκτήματα της ανοικτής διακυβέρνησης στις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών (ή ήταν σχετικά μικρά). Αλλά σε μέρη όπου η κυβέρνηση απειλείται έντονα από το να εκτεθεί, όπου οι Αρχές θεωρούν την μεγαλύτερη πρόσβαση στην πληροφόρηση και την διαφάνεια ως απειλή για την κυριαρχία τους (και κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν διεφθαρμένες), έχουν απαντήσει στις εκκλήσεις για διαφάνεια με το να ξεσπάσουν στην κοινωνία των πολιτών.

Η αντίδραση είναι τόσο σοβαρή ώστε η συντονιστική επιτροπή της OGP, μετά από κάποιες αρχικές αντιρρήσεις, αναγνώρισε επίσημα το πρόβλημα. Τον Σεπτέμβριο του 2014, η OGP υιοθέτησε μια «Απαντητική Πολιτική» που θυμίζει στις κυβερνήσεις ότι εάν δεν ανταποκριθούν σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της ομάδας στους κανόνες και τις αξίες που αφορούν στην σημασία της κοινωνίας των πολιτών, κινδυνεύουν να εκδιωχθούν από την OGP. Υπάρχουν κι άλλες ενδείξεις ότι ίσως να αλλάζουν τα πράγματα. Παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν η σχέση μεταξύ των κινημάτων ανοικτής διακυβέρνησης και των παραδοσιακών ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ελάχιστη (σε βάρος και των δύο), η Ζάρα Ραχμάν, ακτιβίστρια υπέρ της διαφάνειας από το δίκτυο Open Knowledge σημείωσε ότι, κατά την διάρκεια της περιφερειακής συνόδου του OGP στην Κόστα Ρίκα το 2014, οι ΜΚΟ του Μεξικού προέβησαν σε ειρηνική και σιωπηλή διαμαρτυρία για την εξαφάνιση των 43 φοιτητών από την Ayotzinapa και παραπονέθηκαν ότι «υπάρχει ελάχιστη τοποθέτηση της ανοικτής διακυβέρνησης εντός ενός πλαισίου που βασίζεται στα δικαιώματα».

Καθώς ο κόσμος μεταβαίνει σε μια εποχή αυξημένης διαφάνειας των δεδομένων, αλλά και συρρίκνωσης του χώρου για τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, αξίζει όχι μόνο να εξετάσει κανείς το πώς τα κινήματα ανοικτής διακυβέρνησης μπορούν να αμφισβητήσουν τις παραδοσιακές ΜΚΟ, αλλά και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες η αυξημένη απαίτηση των πολιτών και η νόμιμη δημοσίευση των κρατικών δεδομένων μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Υπάρχει μια νοοτροπία κρίσης στο εσωτερικό της κοινωνίας των πολιτών. Ένα ζωηρό παράδειγμα προέκυψε στους μήνες πριν από την Διεθνή Εβδομάδα της Κοινωνίας των Πολιτών το 2014: Η CIVICUS, μια παγκόσμια συμμαχία ηγετών της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και μια σειρά από ΜΚΟ υπέγραψαν επιστολή που υποδηλώνει ότι το «όραμα» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ενσωματώνεται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ «βρίσκεται υπό κατάρρευση» και ότι άτυπα κινήματα αρχίζουν να αμφισβητούν έντονα τις πιο εδραιωμένες ΜΚΟ.

Ορισμένοι ειδικοί σχετικά με την ανάπτυξη αντιτείνουν ότι οι ΜΚΟ έχουν απομακρυνθεί ιδιαίτερα από τους ανθρώπους που θεωρείται πως αντιπροσωπεύουν ˑ οι διακρατικές ΜΚΟ έχουν συγκεντρώσει ίσως την περισσότερη κριτική όσον αφορά την υπευθυνότητα. Και κάποια ερευνητική εργασία στον τομέα αυτόν υποδηλώνει ότι οι αδύναμοι κρίκοι μεταξύ των ΜΚΟ, των τοπικών πληθυσμών, καθώς και των πηγών χρηματοδότησής τους οδηγούν σε χειρότερα αποτελέσματα -με την αναπτυξιακή βοήθεια, ειδικά, να έχει αρνητικό αντίκτυπο. Όπως σημειώνει ο ειδικός Fernande Raine, «κάθε οργανισμός που εξαρτάται από έναν μικρό αριθμό χορηγών και δεν έχει μια ευρεία βάση στήριξης των πολιτών, κινδυνεύει να χάσει την επαφή του με τους ανθρώπους τους οποίους προσπαθεί να υπηρετήσει». Από τις αναλύσεις αυτές απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό, όμως, το πώς έχουν συμβάλει στο πρόβλημα οι αλλαγές στις ιδέες περί κυριαρχίας και οι μεταβολές στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των πολιτών και του κράτους.

Ακόμα, η ατζέντα της ανοικτής διακυβέρνησης και οι παραδοσιακές ΜΚΟ δεν είναι ανάγκη να έρχονται σε αντίθεση. Για παράδειγμα, τα στοιχεία της κοινής γνώμης μπορούν πραγματικά να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης νομιμοποίησης που τόσο πολλές ΜΚΟ έχουν εντοπίσει. Τα δεδομένα της κυβέρνησης αποτελούν πόρο, και ως εκ τούτου, πηγή δύναμης. Σε μια εποχή δυσαρέσκειας μεταξύ των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και μιας εντεινόμενης προσπάθειας από την πλευρά των κυβερνήσεων να κλείσουν ΜΚΟ, ένα άλλο είδος δεδομένων -στοιχεία σχετικά με τις απόψεις, τις γνώσεις και τις εμπειρίες των πολιτών σε ό, τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα- μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον ανασχεδιασμό της ατζέντας και την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας και της αποτελεσματικότητας των ΜΚΟ. Πράγματι, οι δημοσκοπήσεις μπορούν να αποτελέσουν ένα χρήσιμο εργαλείο για την ενίσχυση των δεσμών των ΜΚΟ με τους πληθυσμούς που είναι ταγμένες να υπηρετούν.

Και, σε αυτό το σημείο, υπάρχει ένας εν δυνάμει σημαντικός ρόλος για τους κοινωνικούς επιστήμονες: Να διεξάγουν δημοσκοπήσεις και να βοηθήσουν τις ΜΚΟ να γίνουν πιο ανθεκτικές στην αντιμετώπιση των κυβερνητικών περιορισμών. Η προώθηση κι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να αφορά όχι μόνο (ή ακόμη και κυρίως) την μεθοδική αξιολόγηση της ανυπακοής των κυβερνήσεων στην Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την οποία ΜΚΟ όπως η Human Rights Watch έθεσαν στο κέντρο της εντολής τους. Όσο σημαντικό κι αν είναι, οι οργανισμοί πρέπει να κάνουν επίσης μια ισχυρή προσπάθεια για να μετακινήσουν τα δικαιώματα «από το περιθώριο, στο κυρίαρχο ρεύμα» (για να δανειστώ την φράση των ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Paul Mageean και Martin O 'Brien σχετικά με το Good Friday Agreement), στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιώντας μεγάλες τυχαίας δειγματοληψίας έρευνες των εμπειριών του πληθυσμού σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από την δική μου εμπειρία στο έργο της έρευνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ρωσία, καθώς και το έργο που κάνουν μελετητές όπως ο James Ρον και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα με έρευνες σχετικά με την αντίληψη των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η προσέγγιση αυτή φαίνεται πολλά υποσχόμενη.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, οι έρευνες αυτές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αξιολογηθεί καλύτερα η επίδραση. Αυτήν την στιγμή, οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές [στμ: δηλαδή, έρευνες] σπάνια χρησιμοποιούνται στο έργο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στα τέσσερα χρόνια μου στο USAID, συχνά αντιμετώπιζα μια σύγχυση σχετικά με τον τρόπο σχεδιασμού τέτοιων τεστ σε θέματα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματι, στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γενικότερα της δημοκρατίας, η προσέγγιση αυτή είναι παρεξηγημένη, μη ώριμη, ακόμα και θύμα αντιδράσεων. Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν πως υπάρχουν ηθικά ζητήματα που εμπλέκονται στον έλεγχο του ποιος λαμβάνει θεραπεία και ποιος όχι, αλλά η βοήθεια και οι παρεμβάσεις δεν καλύπτουν ποτέ το 100% του πληθυσμού ˑ οι χορηγοί και οι ΜΚΟ πρέπει να πάρουν αποφάσεις, αλλά το κάνουν σε μεγάλο βαθμό χωρίς να εξετάζουν την ευκαιρία για προγραμματισμένη και συστηματική μάθηση.

Η εστίαση στα δεδομένα από έρευνες δεν χρειάζεται να αποβαίνει σε βάρος του έργου για τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αμφισβητούνται ή εκλαμβάνονται ως περιθωριακά ˑ για να είναι πιο αποτελεσματικά και να χτίσουν κοινωνικές βάσεις, τα στοιχεία των πραγματικών εμπειριών της ζωής και της γνώσης θεμάτων σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση στήριξης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Βέβαια όσον αφορά την αντιμετώπιση συγκεκριμένων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων και της σύγχρονης δουλείας, η έλλειψη στοιχείων υπήρξε ένα ευρέως αναγνωρισμένο πρόβλημα στην οικοδόμηση ενός αληθινά παγκόσμιου κινήματος, καθώς και στον σχεδιασμό αποτελεσματικών προγραμμάτων. Το 2015, το World Development Report «Mind, Society, and Behavior» υπογραμμίζει ιδιαίτερα την σημασία του να δίνει κανείς «ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι όντως σκέφτονται και αποφασίζουν», χρησιμοποιώντας τα στοιχεία έρευνας κι όχι απλά κάνοντας υποθέσεις για τον σχεδιασμό προγραμμάτων. Η CIVICUS τονίζει επίσης την σπουδαιότητα της «δημόσιας νοοτροπίας, εμπιστοσύνης, ανοχής και συμμετοχής» ως στοιχεία που συμβάλλουν στην δημιουργία ενός υγιούς, «ευνοϊκού περιβάλλοντος» για την κοινωνία των πολιτών.

Σίγουρα, υπάρχουν εμπόδια. Λίγοι ηγέτες ΜΚΟ και επαγγελματίες που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εκπαιδευμένοι κοινωνικοί επιστήμονες. Είναι απαραίτητη η δημιουργία σύζευξης ή συνεργασίας μεταξύ κοινωνικών επιστημόνων που θέλουν να βοηθήσουν τις ΜΚΟ, καθώς και ΜΚΟ που θέλουν να βοηθήσουν στην συγκέντρωση και την κατανόηση των ερευνητικών δεδομένων. Για κάποιους ακτιβιστές, η ίδια η ιδέα του να ακούσει κανείς τον πληθυσμό και να χαράξει μια παρέμβαση που θα καθοδηγείται από τα δεδομένα, μπορεί να φαίνεται ξένη. Παραδοσιακά, ούτε οι δημόσιοι ούτε και οι ιδιωτικοί χορηγοί που χρηματοδοτούν έργα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενδιαφέρονταν για τα δεδομένα από έρευνες. Υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις. Το Ford Foundation έχει στηρίξει το έργο της έρευνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα βοηθώντας οργανώσεις όπως το Opportunity Agenda στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Memorial στην Ρωσία να καταλάβουν τον τρόπο με τον οποίο οι τοπικοί πληθυσμοί αντιλαμβάνονται τα θέματα για τα οποία εργάζονται. Στην USAID, εν τω μεταξύ, νέες στρατηγικές περιλαμβάνουν την συλλογή ερευνητικών δεδομένων ως ένα κρίσιμο συστατικό για την κατανόηση του τί λειτουργεί καλύτερα. Ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται και μετριούνται οι στόχοι της βιώσιμης ανάπτυξης μετά το 2015 μπορεί επίσης να βοηθήσει στην ώθηση της ζήτησης στοιχείων από έρευνες και στην παροχή ευκαιριών για συνεργασία.

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ

Αγνοημένη σε μεγάλο βαθμό από την ευρύτερη κοινότητα της εξωτερικής πολιτικής, η κοινωνία των πολιτών σε πολλά μέρη του κόσμου βρίσκεται σε κίνδυνο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, το να υπάρχουν περισσότερα (και συγκεκριμένου τύπου) δεδομένα μπορεί να βοηθήσει τους ακτιβιστές να εξοπλιστούν καλύτερα για να αντέξουν τις πιέσεις της κυβέρνησης και να κατασκευάσουν ένα εγχώριο [κοινωνικό] σώμα. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες οι κυβερνήσεις έχουν επιτεθεί εναντίον πολιτών που είχαν στοιχεία, αλλά υπάρχουν και τρόποι να προβλέψει κανείς ή να μετριάσει αυτές τις καταστάσεις. Τελικά, η χρήση των στοιχείων από έρευνες κοινής γνώμης αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την αύξηση των δεσμών μεταξύ των ΜΚΟ και των πληθυσμών που έχουν σκοπό να υπηρετούν. Για να είναι χρήσιμα αυτά τα δεδομένα, όμως, οι κοινωνικοί επιστήμονες θα πρέπει να δώσουν έμφαση στην συνεργασία τους με τις ΜΚΟ για την διεξαγωγή μεγάλων, δειγματοληπτικών ερευνών ˑ οι ακτιβιστές θα πρέπει να δείξουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και να εξοικειωθούν με τα δεδομένα της κοινής γνώμης ˑ και, τέλος, οι χορηγοί θα πρέπει να καταλάβουν πως τα στοιχεία της κοινής γνώμης αποτελούν κανάλι ζωτικής σημασίας για την οικοδόμηση ανθεκτικότητας και κοινωνικών συνόλων.

Έτσι, ένας διεθνής οργανισμός θα μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της επιρροής και των νομικών κενών με τα οποία αναλώνονται οι ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών, ιδίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Μια τέτοια οργάνωση, μια κοινοπραξία των Διεθνών [Οργανισμών] Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τις Κοινωνικές Επιστήμες και τις ΜΚΟ, θα συνέδεε τους κοινωνικούς επιστήμονες με τις ΜΚΟ. Κάτι τέτοιο μπορεί να πετύχει σε μερικές χώρες ή σε μια σειρά περιφερειακών ή τοπικών κέντρων στα οποία οι χορηγοί επενδύουν ήδη. Από εκεί, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια παγκόσμια πλατφόρμα δημιουργώντας ένα κοινόχρηστο μαθησιακό περιβάλλον που θα συμπληρώνεται από κοινωνικούς επιστήμονες. Αυτή η κοινοπραξία δεν θα ήταν με κανέναν τρόπο η μόνη λύση για την συρρίκνωση του χώρου της κοινωνίας των πολιτών σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά τα δεδομένα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αύξηση της εγχώριας φιλανθρωπικής υποστήριξης των ΜΚΟ και να παρέχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο βοήθειας των ΜΚΟ, με σκοπό να γίνουν πιο βιώσιμες και να συνδέονται με τους ανθρώπους προς τους οποίους θέλουν να προσφέρουν την βοήθειά τους.

Copyright © 2002-2014 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/143235/sarah-e-mendelson/dark-day...

Σύνδεσμοι:
[1] https://twitter.com/SarahMendelson

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr