Το σάλπισμα της ιστορίας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το σάλπισμα της ιστορίας

Ο Ντόναλντ Τραμπ σε γενικότερο πλαίσιο
Περίληψη: 

Ο Trump κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκλεγεί πρόεδρος, και θα ήταν καταστροφή αν εκλεγόταν. Όμως η παρουσία του δύσκολα είναι καινοφανής όπως πιστεύουν ο ίδιος και πολλοί από τους οπαδούς του και τους επικριτές του.

Ο MICHAEL KAZIN διδάσκει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Georgetown και είναι συνεκδότης στο Dissent [1]. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το American Dreamers: How the Left Changed a Nation [2].

Προσπαθώντας να κατανοήσουν την άγρια και, μέχρι στιγμής, εξαιρετικά αποτελεσματική εκστρατεία του Donald Trump για την προεδρία, οι σχολιαστές έσπευσαν να βρουν παραλληλισμούς για να εξηγήσουν τον άνθρωπο που έχει κυριαρχήσει στην κάλυψη των μέσων ενημέρωσης και που ηγείται στις περισσότερες δημοσκοπήσεις των πιθανών Ρεπουμπλικάνων ψηφοφόρων. Κάποιοι βλέπουν τον πορτοκαλόμαλλο δισεκατομμυριούχο ως έναν φασίστα που μοιάζει με τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι [3] ή τον συγκρίνουν με αλλοτινούς Αμερικανούς δημαγωγούς όπως ο πάτερ Charles Coughlin, ο γερουσιαστής του Ουισκόνσιν Τζόζεφ Μακάρθι ή ο κυβερνήτης της Αλαμπάμα George Wallace [4]. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι η τοπική έκδοση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν [5] ή της Γαλλίδας ηγέτιδας του Εθνικού Μετώπου Marine Le Pen [6].

Αλλά, στην καλύτερη περίπτωση (ή την χειρότερη), ο Trump έχει μόνο μια επιφανειακή ομοιότητα με κάποια από αυτά τα άτομα. Ο ίδιος δεν δείχνει να έχει καμία επιθυμία να δημιουργήσει ένα στρατιωτικοποιημένο κράτος που να καταργεί τις ελεύθερες εκλογές και να φυλακίζει ή να εκτελεί τους επικριτές του, όπως έκαναν οι πρώην δικτάτορες της Γερμανίας και της Ιταλίας. Εάν επέκτεινε τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και διέταζε τις βιομηχανικές επιχειρήσεις να παράγουν ό, τι ήθελε, όπως έκαναν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, ο Trump θα αποξένωνε αυτούς τους συντηρητικούς που τώρα χειροκροτούν την εχθρότητά του προς τους μετανάστες και τα μέσα ενημέρωσης. Ούτε ο Trump μοιράζεται τον θρησκευτικό φανατισμό του Coughlin ή την αγάπη του McCarthy να κατηγορεί ομοσπονδιακούς αξιωματούχους για προδοσία. Και υπάρχει μια έντονη αντίθεση μεταξύ της εργατικής πολεμικής του Ουάλας στις αστικές ελίτ και της αδιάκοπης έπαρσης του μεγιστάνα των ακινήτων για το πόσα χρήματα έχει γίνει και πόσο διάσημος είναι. Περαιτέρω σύγκριση του Trump με τον πανούργο Ρώσο αυτοκράτορα ή την έμπειρη Γαλλίδα υπερεθνικίστρια είναι σαν να συγκρίνουμε έναν κράχτη σε καρναβάλι με έναν λαμπρό, αν και κακόβουλο, μάγο.

Το φαινόμενο Trump είναι καλύτερα κατανοητό ως ένα αμάλγαμα τριών διαφορετικών, ευρέως παθολογικών πιέσεων στην αμερικανική ιστορία και τον πολιτισμό. Το να γίνεται έρευνα για ένα μεμονωμένο άτομο στο οποίο [ο Τραμπ] μοιάζει περισσότερο, παραβλέπει τις μεγαλύτερες δυνάμεις οι οποίες γεννούν αφειδώς προσωπικότητες που εφορμούν στο δρόμο τους μέσα από το πολιτικό σύμπαν, αφήνοντας τις ζημιές σε άλλους για να τις επισκευάσουν.

13122015-4.jpg

Ο Αμερικανός μεγιστάνας των ακινήτων Ντόναλντ Τραμπ χειρονομεί κατά την διάρκεια μιας εκδήλωσης για τα μέσα ενημέρωσης στους αμμόλοφους του κτήματος Menie, την θέση του προτεινόμενου θερέτρου γκολφ του Τραμπ, κοντά στο Aberdeen, στα βορειοανατολικά της Σκωτίας, στις 27 Μαΐου 2010. DAVID MOIR / REUTERS
--------------------------------------

Η πρώτη και ίσως η πιο προφανής πίεση είναι η εχθρότητα προς τους μετανάστες [7], των οποίων οι εθνοτικές και θρησκευτικές ταυτότητες φαίνεται να συγκρούονται με εκείνες της γηγενούς πλειοψηφίας. Στην δεκαετία του 1850, το Αμερικανικό Κόμμα –αποκαλούμενο ως «Οι δεν-ξέρω-τίποτα» (Know-Nothings) από τους αντιπάλους τους- κατηγόρησε τους Ιρλανδούς και Γερμανούς Καθολικούς ότι ήταν πράκτορες του Πάπα και μια απειλή για την δημοκρατική κυβέρνηση. Αργότερα στον αιώνα, λευκοί εργαζόμενοι στην ακτή του Ειρηνικού ηγήθηκαν μιας μαζικής εκστρατείας κατά των Κινέζων νεοφερμένων, τους οποίους κατηγόρησαν ότι περιέκοπταν τις αμοιβές και εξάπλωναν ασθένειες. Ομοσπονδιακοί νομοθέτες επιβεβαίωσαν την μισαλλοδοξία τους αποκλείοντας οποιονδήποτε Κινέζο εργάτη από την είσοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην δεκαετία του 1920, οι φόβοι για τους Σλάβους, τους Εβραίους, τους Ιταλούς και άλλους ύποπτους ως εχθρικούς προς την λευκή «σκανδιναβική» κληρονομιά της Αμερικής έπεισε το Κογκρέσο να επιβάλει ποσοστώσεις που σχεδόν απέκλειαν τους μετανάστες από την ανατολική και τη νότια Ευρώπη. Οι επιθέσεις του Τραμπ στους «βιαστές και δολοφόνους» που διασχίζουν τα νότια σύνορα και στους δυνητικούς Μουσουλμάνους τρομοκράτες που έρχονται από πέρα από τον Ατλαντικό ανήκουν σε αυτή την μακρά και ατιμωτική παράδοση.

Η περιφρόνηση του πρωτοπόρου του GOP [στμ: GOP είναι το αρκτικόλεξο του Grand Old Party, Το Μεγάλο Παλιό Κόμμα, εννοώντας το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα] απέναντι σε καθιερωμένες πολιτικές αρχές απηχεί επίσης τους Αμερικανούς λαϊκιστές του παρελθόντος. «Αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση των σπιτιών μας, των οικογενειών μας και των επόμενων γενεών. Κάναμε έκκληση, και οι εκκλήσεις μας περιφρονήθηκαν», δήλωνε το 1896 ο μελλοντικός υπουργός Εξωτερικών William Jennings Bryan. «ικετεύσαμε, και οι ικεσίες μας αγνοήθηκαν. Παρακαλέσαμε, και μας χλεύασαν όταν ήρθε η συμφορά μας. Δεν ικετεύουμε πια˙ δεν παρακαλάμε˙ δεν κάνουμε εκκλήσεις˙ Τους αψηφάμε!». Οι χλευασμοί του Τραμπ προς τους «ηλίθιους» και «ανίκανους» πολιτικούς και στα δύο μεγάλα κόμματα είναι αρκετά άξεστοι σε σύγκριση, αλλά το αίσθημα είναι παρόμοιο.