Ο εθισμός της Βενεζουέλας

Τα κακο-ξοδεμένα πλούτη του πετρελαίου, επιπλέον, έχουν παραμορφώσει την κοινωνία της Βενεζουέλας. Ο πλούτος του πετρελαίου έχει απομακρύνει την πολιτική λογοδοσία. Ο στρατός έχει γίνει ένας επικίνδυνος θεσμός που διοικείται από στρατηγούς που ποτέ δεν πολέμησαν έναν πόλεμο [9], αλλά απαιτούν δαπανηρά νέα αεροσκάφη εκτός από προνόμια και εξουσία επί των πολιτών. (Όταν δυσαρεστούνται, συνήθως κάνουν πραξικοπήματα). Οι επιχειρηματικοί ηγέτες έχουν μάθει να αναμένουν υψηλές αποδόσεις από την πώληση εισαγόμενων ξένων προϊόντων με μεγάλο περιθώριο, με ελάχιστα κίνητρα για να δημιουργήσουν, να καινοτομήσουν ή να παράγουν. Οι καταναλωτές δεν αποταμιεύουν χρήματα, διότι ο πληθωρισμός καταβροχθίζει τους μισθούς τους, οπότε αντ’ αυτού χρησιμοποιούν τις πιστωτικές κάρτες για να ξοδεύουν παρορμητικά. Στην πραγματικότητα, η Βενεζουέλα έχει γίνει ένα έθνος χωρίς μέλλον.

ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ

Για χρόνια, άλλα έθνη με άφθονους φυσικούς πόρους έχουν δει την Βενεζουέλα ως ένα παράδειγμα του τι δεν πρέπει να κάνουν. Η πλούσια σε χαλκό Χιλή αποταμιεύει χρήματα σε Ταμεία με σκοπό να πληρώνουν για τις συντάξεις και για την κάλυψη κυβερνητικού κόστους σε δύσκολες περιόδους, και οι προϋπολογισμοί της καλύπτουν πολλά χρόνια την φορά για να αποφευχθεί η σπατάλη χρημάτων για βραχυπρόθεσμα πολιτικά καπρίτσια. Η Νορβηγία έχει χρησιμοποιήσει τα χρήματα του πετρελαίου της για να δημιουργήσει το μεγαλύτερο κρατικό Ταμείο επενδύσεων στον κόσμο, και το Κατάρ, το οποίο ήταν ένα φτωχό έθνος αλιευτών μαργαριταριών πριν από την ανακάλυψη του πετρελαίου, έχει δημιουργήσει το δεύτερο μεγαλύτερο Ταμείο, εν πολλοίς με τον ίδιο τρόπο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ταμείο πετρελαίου της Αλάσκας πηγαίνει ακόμη πιο μακριά με το να δίνει επιταγές με μερίσματα στους κατοίκους της κάθε χρόνο, μετατρέποντάς τους σε φύλακες του πώς γίνεται η διαχείριση του πλούτου τους από το πετρέλαιο.

Τα άτομα διαχειρίζονται τις εξαρτήσεις τους πηγαίνοντας σε συναντήσεις και για θεραπεία. Η Βενεζουέλα δεν μπορεί να αποδιώξει τον εθισμό της στο να κακο-ξοδεύει χρήματα απλώς αγνοώντας το πρόβλημα –κι αυτή, επίσης, χρειάζεται ένα πρόγραμμα. Θα πρέπει να αναπτύξει ένα Ταμείο όπως της Αλάσκας που αποταμιεύει για το μέλλον και αποδίδει μερίσματα στους πολίτες της, κάτι που θα κάνει τους πολιτικούς περισσότερο υπόλογους στους ψηφοφόρους. Θα πρέπει, όπως η Χιλή, να υιοθετήσει αυστηρούς κανόνες επί του προϋπολογισμού˙ και θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα των πλούσιων σε πετρέλαιο ομολόγων της στην Μέση Ανατολή προσδένοντας το νόμισμά της με το δολάριο για να σταματήσει τους πολιτικούς από το να τυπώνουν χρήμα.

Η Βενεζουέλα από καιρό είναι ένα αλληγορικό δράμα για τον κόσμο, ένα παράδειγμα του τι μπορεί να πάει στραβά, όταν γίνεται κακή διαχείριση σε άφθονους πόρους. Και αν η Βενεζουέλα δεν αλλάξει την οικονομική συμπεριφορά της, ο κόσμος θα συνεχίσει να γίνεται μάρτυρας της βίαιης διάλυσής της. Τώρα, εν μέσω ίσως της χειρότερη κρίση της, οι Βενεζουελάνοι θα πρέπει να αποδεχθούν ότι έχουν ένα πρόβλημα και να υιοθετήσουν μια πιο λιτή, υπεύθυνη προσέγγιση για την διαχείριση της περιουσίας τους.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/venezuela/2016-08-03/venezuelas-...