Ο νότιος Καύκασος θερμαίνεται | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο νότιος Καύκασος θερμαίνεται

Γιατί η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος νικητής

Ο νότιος Καύκασος ήταν από καιρό σε μια λάθος γεωπολιτική κατεύθυνση, κάτω από την πίεση τόσο των εθνοτικών εντάσεων όσο και των φιλοδοξιών των ισχυρών γειτόνων. Από τα τελευταία χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, τα τρία κράτη της περιοχής, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και η Γεωργία, έχουν κλειδωθεί σε συγκρούσεις, το ένα με το άλλο, με διάφορες αποσχισθείσες περιοχές, και με εξωτερικές δυνάμεις. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η εκεχειρία που συμφωνήθηκε «πάγωσε» τις βασικές αυτονομιστικές συγκρούσεις της περιοχής: Μεταξύ Γεωργίας και υποστηριζόμενων από την Ρωσία δυνάμεων της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας από τη μια πλευρά και μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν, της Αρμενίας και της υποστηριζόμενης από την Αρμενία αυτονομιστικής περιοχής του Ναγκόρνο-Καραμπάχ [1] από την άλλη. Έκτοτε, η περιφερειακή τάξη στον Νότιο Καύκασο ήταν τεταμένη, αλλά ως επί το πλείστον στάσιμη, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της εισβολής της Ρωσίας στην Γεωργία το 2008 [2].

Κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών, ωστόσο, οι τεκτονικές πλάκες της περιοχής έχουν αρχίσει να μετατοπίζονται. Τον Απρίλιο, οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατέλαβαν ένα τμήμα του εδάφους που ήταν προηγουμένως υπό αρμενικό έλεγχο, αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς και υπενθυμίζοντας στους ηγέτες στο Μπακού [3] και στο Ερεβάν την ικανότητά τους να χρησιμοποιήσουν βία για να αλλάξουν το εδαφικό status quo. Μια σύγκρουση που έχει ως επί το πλείστον παγώσει εδώ και δύο δεκαετίες απειλεί τώρα να διολισθήσει σε ανοικτό πόλεμο. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα εγχωρίως, ούτε η αζερική ούτε η αρμενική κυβέρνηση έχουν πολλούς λόγους για να αποφύγουν πολεμική ρητορική ή να αγκαλιάσουν ένα ρίσκο, ακόμη και αν η αναζωπύρωση της σύγκρουσης θα ήταν καταστροφική και για τις δύο πλευρές.

Η κατάσταση στην Γεωργία, εν τω μεταξύ, είναι πιο σταθερή. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γεωργίας και τα ηγετικά πολιτικά κόμματα της χώρας εξακολουθούν να επιδιώκουν την ευρω-ατλαντική ενσωμάτωση, και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στην εσωτερική ή την εξωτερική πολιτική της χώρας στο εγγύς μέλλον. Ωστόσο, οι συνεχείς προσπάθειες της Ρωσίας να επηρεάσουν την γεωργιανή κοινή γνώμη και να κάνουν πιο σφικτό τον έλεγχο της Μόσχας στις αποσχισθείσες περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας δείχνουν ότι η πρόοδος της Τιφλίδας δεν μπορεί θεωρηθεί δεδομένη. Η «παγωμένη» εκστρατεία της Γεωργίας για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ [4] ρισκάρει περαιτέρω να προσθέσει στην απογοήτευση με το status quo, αν και η πρόσφατη επί της αρχής έγκριση ταξιδιών χωρίς βίζα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα βοηθήσει.

Η Ρωσία [5] εξακολουθεί να είναι ο πιο σημαντικός εξωτερικός παίκτης στον νότιο Καύκασο, και πρόσφατα έχει λάβει πιο ενεργό διπλωματικό ρόλο σε ολόκληρη την περιοχή. Αλλά δεν είναι η μόνη ξένη δύναμη της οποίας τα συμφέροντα μεταβάλλονται συνεχώς. Η Τουρκία, ένας στρατηγικός εταίρος του Αζερμπαϊτζάν που έχει κρατήσει τα σύνορά της με την Αρμενία κλειστά για περισσότερα από 20 χρόνια σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το Μπακού, επανεξετάζει τον ρόλο της στην περιοχή στον απόηχο της απόπειρας πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016. Και το Ιράν, το οποίο εξέρχεται από μια μακρά περίοδο διεθνούς απομόνωσης, ψάχνει για διαδρόμους διέλευσης στην περιοχή και για να εξασφαλίσει το κοντινό του εξωτερικό. Όπως η Μόσχα, η Άγκυρα και η Τεχεράνη συναγωνίζονται για επιρροή, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επί χρόνια προσπάθησε να τραβήξει την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν και την Γεωργία στην τροχιά της μέσω της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας, στρέφει το βλέμμα της προς το εσωτερικό της, αναλωμένη στις δικές της κρίσεις. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των εξελίξεων, το γεωπολιτικό status quo στον νότιο Καύκασο έχει αρχίσει να ξηλώνεται.

12102016-1.jpg

Στρατιώτες του στρατού αυτοάμυνας του Ναγκόρνο-Καραμπάχ κοντά στο χωριό Mataghis, τον Απρίλιο του 2016. STAFF/REUTERS
--------------------------------------

ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ;

Η πιο σημαντική πρόσφατη αλλαγή στον νότιο Καύκασο ήταν η σταδιακή κλιμάκωση της σύγκρουσης για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η οποία ξεκίνησε το 1988 και είχε «παγώσει» με μια εύθραυστη κατάπαυση του πυρός το 1994. Κατά την τελευταία δεκαετία, η Αρμενία και, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, το Αζερμπαϊτζάν έχουν ενισχύσει [6] τους στρατούς τους, αμφότεροι με την βοήθεια των ρωσικών όπλων [7]. Η συχνότητα και η ένταση των συγκρούσεων κατά μήκος της λεγόμενης Γραμμής Επαφής, η οποία χωρίζει τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και τις κατεχόμενες από τους Αρμένιους περιοχές του Αζερμπαϊτζάν, αυξήθηκαν μεταξύ του 2014 και των αρχών του 2016. Η σποραδική βία επίσης ξέσπασε κατά μήκος των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν. Οι αυξανόμενες στρατιωτικές δυνατότητες του Μπακού (που τροφοδοτήθηκαν από μαζικές αγορές ρωσικών όπλων) και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια με την κυβέρνηση έδωσαν στους Αζέρους αξιωματικούς νέα κίνητρα για να αναζητήσουν μια στρατιωτική λύση.

Οι μάχες του Απριλίου [8] έφεραν την βία σε μια κλίμακα που δεν είχε παρατηρηθεί από την δεκαετία του 1990. Η σύγκρουση ξεκίνησε με μια επίθεση κατά μήκος της γραμμής επαφής από τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν στις 2 Απριλίου (Αξιωματούχοι του Αζερμπαϊτζάν ισχυρίζονται ότι η επίθεση ήταν μια απάντηση στις προκλήσεις των Αρμενίων). Μέχρι την στιγμή που ο πόλεμος τελείωσε με μια εκεχειρία ύστερα από ρωσική μεσολάβηση στις 5 Απριλίου, κάπου μεταξύ 200 και 350 στρατιώτες και άμαχοι είχαν σκοτωθεί, και οι δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν είχαν καταλάβει πολλούς μεθοριακούς σταθμούς κατά μήκος της Γραμμής Επαφής στην μεγαλύτερη αναθεώρηση του εδαφικού status quo από το 1994.

Το έδαφος που κατελήφθη από το Αζερμπαϊτζάν είναι περιορισμένης στρατηγικής σημασίας. Αλλά οι μάχες ήταν μια προειδοποίηση ότι η σχετική σταθερότητα των τελευταίων δύο δεκαετιών δεν μπορεί να διαρκέσει. Πάνω απ’ όλα, έδειξε ότι οι εδαφικές αλλαγές μπορεί να επιβληθούν με την βία και δημιούργησαν εγχώριες πιέσεις για κλιμάκωση που τόσο το Μπακού όσο και το Ερεβάν θα πρέπει να πιεστούν σκληρά για να μειώσουν.

Οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου έχουν στείλει την οικονομία του Αζερμπαϊτζάν σε ύφεση, και η κυβέρνηση του προέδρου Ilham Aliyev αντιμετωπίζει λαϊκή δυσαρέσκεια [9] για τον πληθωρισμό, την υποτίμηση του νομίσματος και την ανεργία, καθώς και για την κρατική καταστολή [10]. Η σύγκρουση του Απριλίου πυροδότησε ένα κύμα εθνικισμού, και κατά τους επόμενους μήνες, οι Αρχές μπορεί να μπουν στον πειρασμό να πιέσουν το πλεονέκτημα του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ για να αποσπάσουν την προσοχή από τα προβλήματά τους εγχωρίως. Όσο για την Αρμενία, οι εδαφικές απώλειες και η κακή απόδοση του στρατού κατά την διάρκεια της αζερικής επίθεσης έχουν δημιουργήσει μια οξεία αίσθηση τρωτότητας και μια πείνα για εκδίκηση. Επίσης, έχει επιδεινωθεί η απογοήτευση του Ερεβάν με την Ρωσία. Η Μόσχα παρέχει εγγυήσεις ασφάλειας στην Αρμενία, ως αποτέλεσμα των οποίων το Ερεβάν δέχεται απρόθυμα μια μεγάλη ρωσική στρατιωτική παρουσία και ρωσική ιδιοκτησία σε ένα μεγάλο μέρος των ζωτικής σημασίας υποδομών της Αρμενίας. Πολλοί Αρμένιοι πιστεύουν ότι η Ρωσία απέτυχε να βοηθήσει επαρκώς την χώρα τους κατά την διάρκεια της κρίσης του Απριλίου.

Η Ρωσία, στην πραγματικότητα, ήταν ίσως ο μεγαλύτερος νικητής της πρόσφατης σύγκρουσης. Οι αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν πέταξαν στην Μόσχα για να καταλήξουν την 5η Απριλίου σε κατάπαυση του πυρός, και οι Ρώσοι αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν [11], έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να πείσουν το Μπακού και το Ερεβάν να δεχθούν την συμφωνία κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν. Η ενασχόλησή του ήταν μια υπενθύμιση της αποτυχίας της «Ομάδας του Μινσκ» του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), ενός διεθνώς αναγνωρισμένου διαμεσολαβητή για την σύγκρουση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ που συμπροεδρεύεται από την Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ρωσία για την επίλυση της αντιπαράθεσης. Υπογράμμισε, επίσης, το γεγονός ότι η Ρωσία έχει περισσότερη ισχύ και συμφέροντα στην περιοχή από όσα η Γαλλία ή οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Η ανησυχία στην περιοχή είναι ότι η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει την απόγνωση της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν για να επιβάλει μια διευθέτηση που θα παγιώσει την θέση της Ρωσίας ως περιφερειακού διαμεσολαβητή. Το μήνυμα της Ρωσίας στο Μπακού [12] είναι ότι μόνο το Κρεμλίνο έχει αρκετή επιρροή επί της Αρμενίας για να παράξει μια συμφωνία που θα επιστρέψει τουλάχιστον κάποια κατεχόμενα από τους Αρμενίους εδάφη στον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν. Αυτή είναι μια δελεαστική προοπτική για τους αξιωματούχους του Αζερμπαϊτζάν, αλλά ανησυχούν για το τι θα μπορούσε να απαιτήσει η Μόσχα ως αντάλλαγμα [13]. Μια διευθέτηση αυτού του είδους πιθανότατα θα απαιτήσει την προσχώρηση του Αζερμπαϊτζάν στην υπό ρωσική ηγεσία Ευρασιατική Οικονομική Ένωση και στον Οργανισμό της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, και ίσως τον περιορισμό της ανάπτυξης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου για πώληση προς την Ευρώπη. Οι αξιωματούχοι στο Ερεβάν φοβούνται αντιστρόφως, ότι η Ρωσία θα αναγκάσει την χώρα τους να εγκαταλείψει κάποια από τα εδάφη που κέρδισε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για τα οποία η Αρμενία θα λάβει λίγα ανταλλάγματα. Η Μόσχα, τέλος, θα ήθελε να αναπτύξει ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις, ίσως κάτω από την ονομαστική αιγίδα της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, για να αστυνομεύσει μια ενδεχόμενη συμφωνία ειρήνης -μια πρόταση έναντι της οποίας η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν αντιτίθενται από κοινού.

Η προσπάθεια της Ρωσίας να εδραιωθεί ως ο κρίσιμος μεσολαβητής στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ αντανακλά μια ευρύτερη φιλοδοξία να ανακτήσει την θέση της ως ο κυρίαρχος παίκτης στον Νότιο Καύκασο. Αυτή την στιγμή, οι πιθανότητες να το πετύχει είναι λίγες, χάρη στην εμπλοκή της διεθνούς κοινότητας και της αντίθεσης τόσο της Αρμενίας όσο και του Αζερμπαϊτζάν. Αλλά σε περίπτωση αναζωπύρωσης των συγκρούσεων, η Μόσχα θα είναι σε καλύτερη θέση να επιβάλει μια συμφωνία, και η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να είναι πρόθυμες να δεχτούν μια τέτοια συμφωνία ως εναλλακτική λύση έναντι ενός μεγάλου πολέμου μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν. Ο αμοιβαίος φόβος μιας διευθέτησης ρωσικής επιβολής αυξάνει επίσης την πιθανότητα ότι η Αρμενία ή, πιθανότερα, το Αζερμπαϊτζάν, θα ενεργήσει απερίσκεπτα για να αλλάξει τα γεγονότα στο έδαφος και να επιτύχει ένα τετελεσμένο γεγονός.

12102016-2.jpg

Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ilham Aliyev, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και ο πρόεδρος της Αρμενίας Σερζ Σαργκσιάν στην Αγία Πετρούπολη, τον Ιούνιο του 2016. SPUTNIK/KREMLIN/MIKAHIL KLIMENTYEV/VIA REUTERS
------------------------------------------------------

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ

Εκτός από την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, αμφότερες η Γεωργία και η Τουρκία θα χάσουν από μια τέτοια έκβαση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Τουρκία έχει τοποθετηθεί ως στρατηγικός εταίρος του Αζερμπαϊτζάν, το οποίο κατοικείται κυρίως από τουρκικής εθνικότητας Μουσουλμάνους. Το 1993, η Τουρκία σφράγισε τα σύνορά της με την Αρμενία και επέβαλε οικονομικό εμπάργκο στην χώρα που διατηρείται ως σήμερα. Κατά την τελευταία δεκαετία, η Τουρκία έχει συνεργαστεί με το Αζερμπαϊτζάν και την Γεωργία για την δημιουργία ενός διαδρόμου διέλευσης Ανατολής-Δύσης μεταξύ της Κασπίας Θάλασσας και της Ευρώπης. Οι προκύπτοντες αγωγοί [14], οι σιδηρόδρομοι [15] καθώς και άλλα έργα υποδομής έχουν διευκολύνει έναν στρατηγικό άξονα μεταξύ Αζερμπαϊτζάν, Γεωργίας και Τουρκίας, που έχει μειώσει την εξάρτηση του Μπακού και της Τιφλίδας από την Ρωσία και έφερε και τα τρία κράτη πιο κοντά στην Ευρώπη. Μια αλλαγή στον στρατηγικό προσανατολισμό του Μπακού προς την Ρωσία, ειδικά μια αλλαγή που επηρεάζει την ενεργειακή του πολιτική θα μπορούσε να αποδυναμώσει αυτή την ομάδα, αφήνοντας την Γεωργία πιο ευάλωτη στην ρωσική επιρροή και υπονομεύοντας περαιτέρω την σύνδεση της Τουρκίας με την Ευρώπη σε μια εποχή όπου οι εντάσεις μεταξύ Άγκυρας και Βρυξελλών είναι ήδη μεγάλες εξαιτίας της ανταπόκρισης της Τουρκίας στην μεταναστευτική κρίση και στην αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου.

Μέρος του λόγου για τον οποίον η Ρωσία θέλει να επιλύσει την σύγκρουση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ με τους δικούς της όρους είναι επειδή ανησυχεί ότι η Τουρκία και το Ιράν δεν θα μείνουν στο περιθώριο σε περίπτωση αναζωπύρωσης των συγκρούσεων. Οι δύο αυτές χώρες ενδιαφέρονταν πάντα για τον νότιο Καύκασο, αλλά μέχρι πρόσφατα, η καθεμιά αντιμετώπιζε περιορισμούς στην ικανότητά της να παρέμβει εκεί. Η ελπίδα της Άγκυρας να ενταχθεί τελικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήλεγχε κάθε προκλητική συμπεριφορά, ενώ το Ιράν χώλαινε από τις διεθνείς κυρώσεις και ανησυχούσε ως επί το πλείστον για την διαχείριση των απειλών από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Καθώς οι φιλοδοξίες της Τουρκίας στην ΕΕ ξεθωριάζουν και το Ιράν «βγαίνει από τον πάγο» μετά την πυρηνική συμφωνία του 2015, η Μόσχα δεν μπορεί πλέον να υποθέτει ότι καμιά από τις δύο χώρες θα μείνει έξω από μια ανανεωμένη κρίση. Η Τουρκία θα είναι πιο πρόθυμη να παρέχει στρατιωτική υποστήριξη στο Αζερμπαϊτζάν, κάτι που θα μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε μάχη πιο σοβαρή και να περιπλέξει τις προσπάθειες της Ρωσίας να τραβήξει το Μπακού στην τροχιά του. Την ίδια στιγμή, η Άγκυρα απλώνει τις διπλωματικές της κεραίες στην Αρμενία, με την οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να εξομαλύνει τις σχέσεις της στο παρελθόν. Το Ερεβάν παραμένει επιφυλακτικό, αλλά ακόμη και μια μικρή πρόοδος στις σχέσεις Τουρκίας-Αρμενίας θα περιέπλεκε την ικανότητα της Ρωσίας να μεσολαβήσει για μια συμφωνία με τους δικούς της όρους. Από την πλευρά του, το Ιράν έχει από καιρό καλές σχέσεις με την Αρμενία, παρέχοντάς της μια κρίσιμη σύνδεση με τον έξω κόσμο, καθώς τα σύνορά της με το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία παραμένουν κλειστά. Τώρα οι σχέσεις μεταξύ του Ιράν και του Αζερμπαϊτζάν θερμαίνονται επίσης, καθώς το Ιράν επιδιώκει να τραβήξει το Αζερμπαϊτζάν μακριά από την Τουρκία και καθώς το Μπακού υποβαθμίζει τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις του στα εθνοτικά αζερικά εδάφη στο βόρειο Ιράν και την στρατηγική συνεργασία του με το Ισραήλ.

Ο πόλεμος του Απριλίου ήταν ένα σημάδι ότι τόσο η Αρμενία όσο και το Αζερμπαϊτζάν είναι απογοητευμένοι με μια ειρηνευτική διαδικασία που έχει γίνει περισσότερο για να διαχειριστεί την σύγκρουση παρά για να την επιλύσει. Ο νότιος Καύκασος έχει δει το μερίδιό του στο δράμα μέσα στα 25 χρόνια από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η περιοχή θα αντιμετωπίσει περισσότερη αναταραχή κατά τα επόμενα έτη.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2016-10-10/south-cauc...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/armenia/2016-04-12/unfrozen-conf...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2009-10-11/clarity-ca...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/azerbaijan/2016-08-11/bakus-choice
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/georgia/2016-04-12/let-georgia-j...
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2016-04-18/russias-perpe...
[6] https://www.sipri.org/databases/armstransfers
[7] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2016-04-18/revival-ru...
[8] https://urldefense.proofpoint.com/v2/url?u=https-3A__www.chathamhouse.or...
[9] http://www.rferl.org/a/azerbaijan-protests-arrests-rising-prices/2748786...
[10] http://carnegieeurope.eu/publications/?fa=64671
[11] http://www.ft.com/cms/s/0/d0d62142-fb3f-11e5-b3f6-11d5706b613b.html#axzz...
[12] https://csis-prod.s3.amazonaws.com/s3fs-public/publication/160718_Kuchin...
[13] https://www.chathamhouse.org/expert/comment/violence-nagorny-karabakh-re...
[14] http://www.bp.com/en_az/caspian/operationsprojects/pipelines/BTC.html
[15] https://railturkey.org/2016/02/17/baku-tbilisi-kars-railway-project-in-1...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition