Αμερικανικός λαϊκισμός και φιλελεύθερη τάξη

Λευκοί που οργανώνονται γύρω από τις συγκεκριμένες ευρωπαϊκές εθνοτικές τους ρίζες μπορούν να το κάνουν με λίγη αντίδραση˙ Οι Ιταλοί Αμερικανοί και οι Ιρλανδοί Αμερικανοί, για παράδειγμα, έχουν μακρές και χιλιοτραγουδισμένες παραδόσεις στην παρέλαση των αμερικανικών ομάδων ταυτότητας. Αλλά όλο και περισσότερο, αυτές οι παλαιότερες εθνικές ταυτότητες ξεθωριάζουν, και υπάρχουν ταμπού ενάντια στην διεκδίκηση μιας γενικής (generic) ευρωπαϊκής Αμερικής ή μιας ταυτότητας λευκών. Έτσι πολλοί λευκοί Αμερικανοί βρίσκουν τους εαυτούς τους σε μια κοινωνία που μιλά συνεχώς για την σημασία της ταυτότητας, που εκτιμά την εθνική αυθεντικότητα, που προσφέρει οικονομικά οφέλη και κοινωνικά πλεονεκτήματα με βάση την ταυτότητα -σε όλους, εκτός από αυτούς. Για τους Αμερικανούς με μικτό ευρωπαϊκό παρελθόν ή για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που θεωρούν τους εαυτούς τους απλά ως Αμερικανούς, υπάρχουν λίγοι αποδεκτοί τρόποι για να γιορτάσουν ή ακόμη και να συνδεθούν με την κληρονομιά τους.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, και έχουν τις ρίζες τους σε μια πολύπλοκη διαδικασία πνευματικού προβληματισμού σχετικά με την ιστορία των ΗΠΑ, αλλά οι λόγοι αυτοί δεν βγάζουν κατ' ανάγκη διαισθητικό νόημα στους άνεργους πρώην εργαζόμενους στα εργοστάσια και τις οικογένειές τους. Η αυξανόμενη αντίσταση πολλών λευκών ψηφοφόρων σε αυτό που αποκαλούν «πολιτική ορθότητα» και μια αυξανόμενη προθυμία να αρθρώσουν την δική τους αίσθηση της ομαδικής ταυτότητας μπορεί μερικές φορές να αντανακλά ρατσισμό, αλλά δεν χρειάζεται πάντα να γίνεται έτσι. Στους ανθρώπους συνεχώς λένε ότι είναι ρατσιστικό να σκέπτονται με θετικούς όρους για αυτό που θεωρούν ως την ταυτότητά τους, όμως, μπορεί να αποφασίσουν ότι είναι όντως ρατσιστές, και να κερδίσουν ό,τι περισσότερο μπορούν από αυτό. Η άνοδος των λεγόμενων alt-right [στμ: προέρχεται από το alternative right, την «εναλλακτική δεξιά» που είναι μάλλον ένα ακροδεξιό σκεπτικό], τουλάχιστον εν μέρει, έχει τις ρίζες της σε αυτή την δυναμική.

Η εμφάνιση του κινήματος «Οι Ζωές των Μαύρων Έχουν Σημασία» (Black Lives Matter) και οι διάσπαρτες, μερικές φορές βίαιες εκφράσεις αντι-αστυνομικών αισθημάτων που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια επιδεινώνουν την αίσθηση των Τζακσονιανών περί πολιτιστικής αλλοτρίωσης, και πάλι, όχι μόνο λόγω της φυλής. Οι Τζακσονιανοί υποστηρίζουν ενστικτωδώς την αστυνομία, ακριβώς όπως υποστηρίζουν ενστικτωδώς τον στρατό. Εκείνοι που είναι στην πρώτη γραμμή της προστασίας της κοινωνίας μερικές φορές κάνουν λάθη, σύμφωνα με αυτή την άποψη, αλλά τα λάθη είναι αναπόφευκτα στην θέρμη της μάχης ή απέναντι στο έγκλημα. Είναι άδικο και μέχρι και ανήθικο, όπως πιστεύουν πολλοί Τζακσονιανοί, να ζητείται από τους στρατιώτες ή τους αστυνομικούς να βάλουν την ζωή τους στην κόψη του ξυραφιού και να αντιμετωπίσουν μεγάλους κινδύνους και πίεση, απλώς για να βλέπουν τις επιλογές τους να κρίνονται από επικριτές του καναπέ. Ως εκ τούτου, διαμαρτυρίες που πολλοί Αμερικανοί είδαν ως μια αναζήτηση δικαιοσύνης, πολλές φορές φάνηκαν στους Τζακσονιανούς ως επιθέσεις κατά της επιβολής του νόμου και της δημόσιας τάξης.

Ο έλεγχος των όπλων και της μετανάστευσης ήταν δύο άλλα θέματα που αποκρυστάλλωσαν την αντίληψη μεταξύ πολλών ψηφοφόρων ότι το πολιτικό κατεστημένο και των δύο κομμάτων έχει γίνει εχθρικό προς βασικές εθνικές αξίες. Οι μη-Τζακσονιανοί συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν το βάθος των αισθημάτων που ξεσηκώνουν αυτά τα ζητήματα και πώς οι προτάσεις για τον έλεγχο των όπλων και για την μεταρρύθμιση της μετανάστευσης ενισχύουν τις υποψίες για τον έλεγχο και τον κοσμοπολιτισμό των ελίτ.

Το δικαίωμα κάποιου να φέρει όπλα παίζει έναν μοναδικό και ιερό ρόλο στην τζακσονιανή πολιτική κουλτούρα, και πολλοί Τζακσονιανοί θεωρούν την Δεύτερη Τροπολογία ως την πιο σημαντική στο σύνταγμα. Αυτοί οι Αμερικανοί βλέπουν το δικαίωμα της επανάστασης, που κατοχυρώνεται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, ως την τελευταία λύση ενός ελεύθερου λαού για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στην τυραννία -και βλέπουν αυτό το δικαίωμα ως μη εφαρμόσιμο χωρίς την δυνατότητα να φέρουν όπλα. Εν τω μεταξύ, θεωρούν το δικαίωμα μιας οικογένειας να προστατεύει τον εαυτό της χωρίς να εξαρτάται από το κράτος, όχι μόνο ως υποθετικό ιδανικό αλλά ως μια πιθανή πρακτική αναγκαιότητα -και ως κάτι για το οποίο οι ελίτ δεν νοιάζονται ή ακόμα και αντιτάσσονται ενεργά. (Οι Τζακσονιανοί έχουν γίνει όλο και περισσότερο ανήσυχοι ότι οι Δημοκρατικοί και οι κεντρώοι Ρεπουμπλικάνοι θα προσπαθήσουν να τους αφοπλίσουν, κάτι που είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι μαζικές εκτελέσεις και οι παρεπόμενες εκκλήσεις για έλεγχο των όπλων δημιουργούν άλμα στις πωλήσεις όπλων, ακόμη και καθώς γενικότερα το έγκλημα έχει μειωθεί).

Όσο για τη μετανάστευση, και εδώ, οι περισσότεροι μη-Τζακσονιανοί παρερμηνεύουν την πηγή και την φύση της ανησυχίας των Τζακσονιανών. Υπήρξε πολλή συζήτηση για τις επιπτώσεις της μετανάστευσης στους μισθούς των ανειδίκευτων εργαζομένων και κάποια συζήτηση για την ξενοφοβία και την ισλαμοφοβία. Αλλά οι Τζακσονιανοί το 2016 είδαν τη μετανάστευση ως μέρος μιας σκόπιμης και συνειδητής προσπάθειας να τους περιθωριοποιήσουν μέσα στην ίδια τους την χώρα. Η ελπιδοφόρα συζήτηση μεταξύ των Δημοκρατικών για μια «αναδυόμενη Δημοκρατική πλειοψηφία» βασισμένη σε μια πτώση των κοσμικών στο ποσοστό του πληθυσμού των ψηφοφόρων που είναι λευκοί, ακούστηκε στην τζακσονιανή Αμερική ως υποστήριξη σε μια σκόπιμη μετατροπή των αμερικανικών δημογραφικών στοιχείων. Όταν οι Τζακσονιανοί ακούν την ισχυρή υποστήριξη των ελίτ για τα υψηλά επίπεδα μετανάστευσης και την φαινομενική έλλειψη ενδιαφέροντος για την παράνομη μετανάστευση, δεν σκέφτονται αμέσως το πορτοφόλι τους. Βλέπουν μια ελίτ να επιδιώκει να τους αποκλείσει από την εξουσία -πολιτικά, πολιτιστικά, δημογραφικά. Η πρόσφατη έξαρση των δραματικά τυχαίων τρομοκρατικών επιθέσεων, τελικά, ανάμιξε τα θέματα της προσωπικής ασφάλειας και της μετανάστευσης και σε ένα ενιαίο τοξικό σύνολο.