Το να επιτραπεί στις γυναίκες να πολεμήσουν διορθώνει την ανισότητα των φύλων; | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το να επιτραπεί στις γυναίκες να πολεμήσουν διορθώνει την ανισότητα των φύλων;

Γιατί δεν είναι πανάκεια για τα προβλήματα του στρατού
Περίληψη: 

Αν και η πολιτική του πρώην υπουργού Άμυνας, Ash Carter, για την ενσωμάτωση των γυναικών σε ρόλους μάχης είναι σίγουρα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, η επιβολή της ισότητας των φύλων δεν αποτελεί την μαγική λύση για τη μείωση της σεξουαλικής βίας, την αύξηση του αριθμού των γυναικών στρατιωτικών ηγετών ή την ενίσχυση της ικανότητας μάχης για τον αμερικανικό στρατό.

Η MEGAN H. MACKENZIE είναι ανώτερη λέκτορας στις Κυβερνητικές και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και η συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Beyond the Band of Brothers: The U.S. Military and the Myth that Women Can't Fight.

Το 2016, ο υπουργός Άμυνας, Ash Carter, ανακοίνωσε ότι όλοι οι ρόλοι των υπηρεσιών μάχης θα είναι ανοιχτοί στις γυναίκες, χωρίς εξαίρεση. Ήταν μια αμφιλεγόμενη κίνηση και έδωσε χώρο σε έντονα διαφορετικές προβλέψεις σχετικά με το αν η αλλαγή πολιτικής ήταν καλή για τον στρατό. Οι αρνητές ισχυρίστηκαν ότι η δυνατότητα να πολεμήσουν οι γυναίκες θα μείωνε τα πρότυπα της φυσικής κατάστασης [των στρατιωτών], θα διέλυε την συντροφικότητα σε έναν χώρο ιστορικά κυριαρχούμενο από άνδρες (σπάζοντας την «αδελφότητα», για να το πω έτσι) και θα κατέστρεφε την ικανότητα του στρατού να στρατολογεί με το να αφαιρέσει την σεβαστή όλο άνδρες μονάδα μάχης, ή, όπως το αποκαλεί ο μελετητής Andrew Exum, «ένα από τα τελευταία μέρη όπου το πιο απειλούμενο είδος, το άλφα αρσενικό, μπορεί να αισθάνεται σαν στο σπίτι του». Οι υποστηρικτές, από την άλλη πλευρά, ισχυρίστηκαν ότι η ένταξη των γυναικών σε ρόλους μάχης θα ενίσχυε τις στρατιωτικές ικανότητες, κάνοντας τον θεσμό πιο ισότιμο, το οποίο θα μπορούσε, με την σειρά του, να συμβάλει στη μείωση των προβλημάτων σεξουαλικής παρενόχλησης και των χαμηλών ποσοστών στρατολόγησης και διατήρησης των γυναικών.

24042018-1.jpg

Στρατιώτες του στρατού των ΗΠΑ τρέχουν με πλήρη πολεμική εξάρτυση στο West Point, στη Νέα Υόρκη, στις 13 Απριλίου 2018. MIKE SEGAR / REUTERS
---------------------------------------------------------------------------

Μετά από δύο χρόνια, είναι ακόμα πολύ νωρίς για να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα σχετικά με το πρόγραμμα. Αλλά οι συνάδελφοί μου, η συνταγματάρχης ε.α. Ellen Haring και η Antonieta Rico του Δικτύου Δράσης Γυναικών εν Υπηρεσία (Service Women’s Action Network), και εγώ, έχουμε πραγματοποιήσει συνεντεύξεις με δεκάδες γυναίκες που έχουν υπηρετήσει σε ομάδες συνδεδεμένες με μονάδες πεζικού ή που έχουν αποφοιτήσει από τάξεις εκπαίδευσης πεζικού από τότε που τέθηκε σε εφαρμογή η πολιτική, και διαπιστώσαμε ότι η ενσωμάτωση των γυναικών στο πεζικό [1] δεν είναι πανάκεια για την επίλυση των ευρύτερων ανισοτήτων μεταξύ των φύλων και του σεξισμού στο ιστορικά ανδροκρατούμενο και υπεραρσενικό θεσμό.

ΙΣΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ

Οι ανταγωνιστικές και αντιφατικές προσδοκίες από τις γυναίκες στην μάχη επιβάρυναν την πολιτική από την αρχή. Οι υποστηρικτές υποστήριξαν ότι το να επιτραπεί στις γυναίκες να παίρνουν ρόλους μάχης θα τους προσέφερε ευκαιρίες για να αποδείξουν την ίση αξία τους, την φυσική τους κατάσταση και τις επαγγελματικές ικανότητές τους στους άνδρες ομολόγους τους. Κατά την εποχή της ανακοίνωσης της πολιτικής, η γερουσιαστής Mazie K. Hirono, Δημοκρατική, μέλος της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων, δήλωσε ότι η κίνηση ήταν «ένα μεγάλο βήμα προς την ισότητα» [2]. Η αφαίρεση της εξαίρεσης των γυναικών από την μάχη, έλεγε η λογική αυτή, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη προώθηση της σταδιοδρομίας, καθώς θα αποκτούσαν την απαιτούμενη εμπειρία μάχης για να εξασφαλίσουν θέσεις ψηλά στην ιεραρχία, όπως του διοικητή του Σώματος των Πεζοναυτών ή του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου (chairman of the Joint Chiefs of Staff). Επιπλέον, οι υποστηρικτές της αλλαγής πολιτικής υποστήριξαν ότι οι γυναίκες θα προσέφεραν ειδικά χαρακτηριστικά ως στρατιώτες πεζικού, τα οποία θα ενίσχυαν την ικανότητα του πεζικού. Σύμφωνα με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, οι γυναίκες παρέχουν «μια ικανότητα που, όταν προστεθεί και χρησιμοποιηθεί από μια δύναμη μάχης, αυξάνει σημαντικά τις δυνατότητες μάχης αυτής της δύναμης και έτσι ενισχύει την πιθανότητα επιτυχούς ολοκλήρωσης της αποστολής». Όπως καταδείχθηκε από της γυναικείες Ομάδες Εμπλοκής και Υποστήριξης Κουλτούρας (Engagement and Cultural Support Teams), μονάδες που ήταν προσαρτημένες στις Ειδικές Δυνάμεις και τις μονάδες πεζικού, οι γυναίκες έχουν μοναδικές δυνατότητες όταν είναι να συλλέγουν πληροφορίες και να διεξάγουν έρευνες σε μέρη όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου υπάρχουν βαθιά επίπεδα διαχωρισμού των φύλων.

Οι συνεντεύξεις μας αποκάλυψαν ότι η πολιτική έθεσε τις γυναίκες μεταξύ δυο ανεπιθύμητων επιλογών: Ενώ προσπαθούσαν να εδραιωθούν ως ίσες με τους άνδρες, έπρεπε επίσης να τονίζουν τα μοναδικά προσόντα τους ως γυναίκες. Εν ολίγοις, έπρεπε να εμφανίζονται τόσο ίσες όσο και διαφορετικές, και για να αναμιχθούν (με τους άνδρες) όσο και για να ξεχωρίζουν.

Για παράδειγμα, για να θεωρηθούν ως ισότιμες, οι γυναίκες στο πεζικό [3] ένιωσαν πίεση όχι μόνο να πληρούν αλλά και να ξεπερνούν τις τυπικές φυσικές απαιτήσεις -με άλλα λόγια, έπρεπε να θεωρηθούν εξαιρετικές για να τις δουν ως ίσες με τους άνδρες . Όπως μια γυναίκα εξήγησε: «Πάντα ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω κάτι περισσότερο ή καλύτερα από ό, τι έκανε ο τύπος (the guy), απλώς για να του δείξω ότι ήμουν, όχι ίση, αλλά όχι χειρότερη από αυτόν». Όπως άλλωστε και μια γυναίκα εξέφρασε ομοίως «Αν οι τύποι (the guys) μετέφεραν δυο κομμάτια ξύλο, εγώ μετέφερα τρία. Εάν ξυπνούσαν στις επτά, εγώ στις έξι και τριάντα. Αν ήταν στο γυμναστήριο για μια ώρα, ήμουν στο γυμναστήριο για μια ώρα και μισή. Πάντα έπρεπε να κάνω περισσότερα». Ακόμη και όταν οι γυναίκες κατάφερναν να ξεπεράσουν σε φυσική δύναμη τους άνδρες, οι άνδρες έτειναν να υποβαθμίζουν τα επιτεύγματα των γυναικών. «Αν μπορώ να κάνω περισσότερα pushups από τους άνδρες, λένε: "Ω, αυτό συμβαίνει επειδή είσαι ελαφρύτερη". Αν κάνω περισσότερα βαθιά καθίσματα, λένε, "Οι γυναίκες έχουν καλύτερο σωματότυπο για να κάθονται " ή "Έχεις μικρότερο κορμό από μένα"». Αν οι γυναίκες θεωρηθούν «πολύ γυμνασμένες», αντιμετωπίζουν αντιδράσεις, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής απομόνωσης ή χαρακτηρίζονται ως επιδεικτικές. «Οι άνδρες δεν θέλουν να ξεπερνιούνται οι επιδόσεις τους από τις γυναίκες, ειδικά σε έναν τομέα που ήταν περιορισμένος, που έλεγαν για τόσο πολύ καιρό ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε», εξήγησε μια γυναίκα. «Έτσι, όταν μια γυναίκα έρχεται και μπορεί να το κάνει και το κάνει καλύτερα από αυτούς, [οι άνδρες] δεν θέλουν να το δεχτούν».