Το να επιτραπεί στις γυναίκες να πολεμήσουν διορθώνει την ανισότητα των φύλων;

Η κοινωνική πίεση ήταν εξίσου δύσκολη για να καθοδηγηθεί. Πολλές γυναίκες μιλούσαν για το ότι ήθελαν να είναι σίγουρες ότι θεωρούνταν «εντάξει και διασκεδαστικές», αλλά και «σκληρές και επαγγελματίες». Έπρεπε πάντοτε να περπατούν σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να είναι «πολύ μαλακές» ή να είναι «κάτι σαν σκύλες». Αρκετές γυναίκες εξέφρασαν σοβαρές αμφιβολίες ως προς το αν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αποδεκτές ως ισότιμες από τους άνδρες ομολόγους τους. Μια γυναίκα μίλησε για έναν άνδρα διοικητή του στρατού που κατέστησε σαφές ότι διαφωνεί με την αλλαγή πολιτικής. «Είχε εκείνες τις ριζωμένες πεποιθήσεις ότι οι γυναίκες δεν ανήκαν εκεί έξω», είπε. «Δεν είχε σημασία τι κάναμε, δεν είχε σημασία τι αξία προσθέσαμε. Ήμασταν γυναίκες και εισβάλαμε κατά κάποιο τρόπο στην επικράτειά του».

Καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου τους στο πεζικό, οι γυναίκες αισθάνθηκαν ότι παρακολουθούνταν πιο προσεκτικά από τους άνδρες. Και αν έκαναν ένα λάθος, η απόδοσή τους εκλαμβανόταν ως μια αντανάκλαση για όλες τις γυναίκες. Μια γυναίκα στρατιώτης μας είπε: «Ορίζεις το πρότυπο για τις γυναίκες. Όλοι οι άνδρες με τους οποίους είσαι στην ίδια κλάση αυτή την στιγμή θα σε δουν, και η πρώτη τους εντύπωση για τις γυναίκες στο στρατό πρόκειται να προέλθει από εσένα». Εάν αποτύχουν, «θα αποτελέσουν την ανεκδοτική απόδειξη ότι οι γυναίκες δεν ανήκουν εδώ».

ΤΟ «ΤΑΒΑΝΙ» ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ

Πέρα από τα διπλά «μέτρα και σταθμά» που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο πεζικό, υπάρχουν αρκετά διαρθρωτικά εμπόδια για την ενσωμάτωση των γυναικών στον στρατό που διαιωνίζουν τις ανισότητες μεταξύ των φύλων στο εσωτερικό του θεσμού. Για παράδειγμα, το 2016, ο στρατός σχεδίασε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται Leaders First, στο οποίο οι γυναίκες ανατέθηκαν στην ταξιαρχία είτε στο Fort Bragg είτε στο Fort Hood για να δημιουργήσουν την κρίσιμη μάζα γυναικών ηγετών πεζικού που χρειάζονταν πριν οι καταταχθείσες γυναίκες ενσωματωθούν πλήρως σε ρόλους μάχης. Αυτή η πολιτική κάνει δύο λανθασμένες υποθέσεις: Ότι η δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας γυναικών θα παρέχει ένα πιο ανοιχτό περιβάλλον για το πρώτο σώμα γυναικών που θα ενσωματωθεί επιτυχώς, και ότι οι αξιωματικοί του πεζικού θα ήταν σε θέση να ηγηθούν στο να σιγουρέψουν την επιτυχή ενσωμάτωση των στρατολογημένων γυναικών. Δυστυχώς, η ιδέα ότι μια «κρίσιμη μάζα» γυναικών ηγετών σε ένα χώρο εργασίας μπορεί να εμπνεύσει την αλλαγή κουλτούρας είναι έντονα αμφισβητήσιμη. Οι περισσότερες διαθέσιμες έρευνες δείχνουν ότι καίριας σημασίας είναι η ευρύτερη εκπαίδευση ηγεσίας και η προσήλωση στην ποικιλομορφία, παρά η ένταξη «ενδεικτικών» γυναικών. Επιπλέον, το Leaders First φαίνεται να βάζει το βάρος του να ξεκινήσουν τις προσπάθειες ενσωμάτωσης των γυναικών στις γυναίκες κατώτερες αξιωματικούς του πεζικού αντί στην ευρύτερη ηγεσία. Επίσης, αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την ανάγκη τόσο για αλλαγές στις ανώτατες βαθμίδες του στρατού όσο και για εκπαίδευση στην κουλτούρα.

Τελικά, το Leaders First συγκέντρωσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από γυναίκες αξιωματικούς από το αναμενόμενο, γεγονός που δημιούργησε διάφορα προβλήματα. Οι γυναίκες έπρεπε να ανταγωνίζονται με τους άνδρες ομολόγους τους για περιορισμένους ρόλους ηγεσίας διμοιριών, που είναι απαραίτητοι για τους αξιωματικούς σε αυτό το στάδιο της σταδιοδρομίας τους. Οι γυναίκες τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλες περιόδους αναμονής για να αναλάβουν τέτοιες θέσεις, και όταν το κάνουν, κατηγορούνται ότι απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση. Όπως εξήγησε η Ellen Haring στους Army Times [4], η πολιτική του Leaders First προκάλεσε σύγχυση και ένταση και έτσι «λειτούργησε σαν εμπόδιο για τις γυναίκες που θέλουν να εισέλθουν στους μαχητικούς κλάδους και προκαλεί δυσαρέσκεια μεταξύ των ανδρών στρατιωτών».

Ένα άλλο διαρθρωτικό ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο χειρισμός των σεξουαλικών επιθέσεων στον στρατό. Το αναμενόμενο ήταν ότι το να επιτρέπεται στις γυναίκες να παίρνουν ρόλους μάχης θα οδηγούσε σε μείωση της σεξουαλικής βίας. Η λογική πίσω από αυτό το σκεπτικό ήταν ότι μια μη ισορροπημένη αναλογία φύλων, με τους άντρες να ξεπερνούν τις γυναίκες, δημιουργεί μια ανδροπρεπή κουλτούρα (macho culture) που θεωρεί, και ως εκ τούτου αντιμετωπίζει, τις γυναίκες ως κατώτερες. Αυτός ο τρόπος σκέψης στην συνέχεια οδηγεί σε υψηλά επίπεδα σεξουαλικής βίας. Όπως σημείωσε ο πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Martin E. Dempsey: «Όταν έχετε ένα μέρος του πληθυσμού που έχει οριστεί ως πολεμιστές και ένα άλλο μέρος που έχει οριστεί ως κάτι άλλο, νομίζω ότι η ανισότητα αρχίζει να καθιερώνει μια ψυχολογία που σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγεί σε αυτό το περιβάλλον [της σεξουαλικής παρενόχλησης και σεξουαλικής επίθεσης]. Πρέπει να πιστεύω ότι όσο περισσότερο μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ισότιμα, τόσο πιο πιθανό είναι να αντιμετωπίζονται και μεταξύ τους ισότιμα».

Η Ταξίαρχος των Ηνωμένων Πολιτειών Diana Holland, η πρώτη γυναίκα Διοικητής της Στρατιωτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ στο West Point, στη Νέα Υόρκη, στις 5 Ιανουαρίου 2016. MIKE SEGAR / REUTERS
-----------------------------------------------------------------