Φυσικό αέριο στην ΕΕ μέσω Κύπρου και Ελλάδας, Τουρκίας ή Αιγύπτου; | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Φυσικό αέριο στην ΕΕ μέσω Κύπρου και Ελλάδας, Τουρκίας ή Αιγύπτου;

Οι τρεις εναλλακτικές πορείες που εξετάζουν οι Ισραηλινοί για τους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου
Περίληψη: 

Είναι σίγουρο πως η αναζήτηση της ασφαλέστερης ενεργειακής οδού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη, θα απασχολήσει (και) την επικείμενη τριμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας και της Κύπρου, Ν. Κοτζιά και Ν. Χριστοδουλίδη, με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου στις 13 Σεπτεμβρίου 2018.

Ο Δρ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΧΑΡΙΤΟΣ είναι διδάκτωρ διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, μεταδιδακτορικός ερευνητής του ισραηλινού Πανεπιστημίου Μπεν-Γκουριόν και συνεργάτης ερευνητής του Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας. Το βιβλίο του «Κύπρος, το Γειτονικό Νησί – Το Κυπριακό μέσα από τα Κρατικά Αρχεία του Ισραήλ, 1946-1960» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση.

Μόνο υποθέσεις μπορούν να εκφρασθούν σχετικά με το τι ακριβώς θα συζητήσουν στο Ισραήλ, στις 13 Σεπτεμβρίου 2018, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας και της Κύπρου κ.κ. Κοτζιάς και Χριστοδουλίδης, με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου. Το θέματα της ατζέντας παραμένουν άγνωστα –και όχι άδικα, καθότι οι τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή μας αυτό το καλοκαίρι αφήνουν αναπάντητα πολλά ερωτήματα: Θα υπογραφεί συμφωνία κατάπαυσης του πυρός μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, ή τελικά θα παραμείνει η κατάσταση ως έχει, με μία εκεχειρία de facto που θα διαρκέσει μέχρι την επόμενη ένοπλη σύγκρουση; Θα επιτύχει η Αίγυπτος να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Αρχής; Θα προτιμηθεί η λύση του «κυπριακού λιμανιού», όπου θα γίνεται ο ισραηλινός προέλεγχος ασφαλείας των εμπορευμάτων που θα προορίζονται για την Γάζα, ή μήπως τελικά η Αίγυπτος θα αναλάβει και αυτό το ζήτημα, αναβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο την περιφερειακή της ισχύ; Μήπως τελικά οι επενδύσεις που υπόσχεται το Κατάρ στην Γάζα θα καταφέρουν να εξυπηρετήσουν τις τουρκικές νεο-οθωμανικές επιδιώξεις στην περιοχή και να τεθούν σε εφαρμογή, όταν πια θα έχει κοπάσει κάπως ο οικονομικός πόλεμος που αντιμετωπίζει τώρα η διακυβέρνηση Ερντογάν; Άραγε, μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ένταση ΗΠΑ-Τουρκίας και τι θα αποφασίσει να κάνει η Ρωσία με την «αόρατη σκυτάλη» που της δίνουν εχθροί και φίλοι στη Μέση Ανατολή; Θα ανακοινωθεί σύντομα το πολλά υποσχόμενο ειρηνευτικό σχέδιο των ΗΠΑ, γνωστό και ως «Deal του Αιώνα», ή μήπως θα πρέπει να αναμένουμε μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, για να το πληροφορηθούμε στην ερχόμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ;

29082018-1.jpg

Μια ισραηλινή πλατφόρμα φυσικού αερίου, που ελέγχεται από ένα αμερικανο-ισραηλινό ενεργειακό γκρουπ, στη Μεσόγειο Θάλασσα, περίπου 24 μίλια δυτικά της ισραηλινής πόλης-λιμένα Ashdod. Εικόνα που τραβήχτηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2013. REUTERS/Amir Cohen/Files
----------------------------------------------------------------

Όπως και να διαμορφωθεί η ατζέντα των θεμάτων που θα συζητηθούν, το σίγουρο είναι πως η αναζήτηση της ασφαλέστερης «ενεργειακής οδού» που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη, θα απασχολήσει (και) την επικείμενη τριμερή συνάντηση. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από μια άκρως ενδιαφέρουσα διαβαθμισμένη έκθεση του ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο της οποίας διέρρευσε και δημοσιεύθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Ιεντιότ Αχαρονότ», στις 16 Αυγούστου 2018.

Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα, την έκθεση συνέταξε πρόσφατα το Κέντρο Πολιτικών Ερευνών του ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών. Το ερώτημα που κλήθηκε να απαντήσει, ήταν ποια «ενεργειακή οδός» θα πρέπει να προτιμήσει το Ισραήλ για να εξάγει το φυσικό του αέριο προς την Ευρώπη και πέραν αυτής. Οι εναλλακτικές που αναφέρονται είναι τρεις: Είτε μέσω της Τουρκίας («τουρκική οδός»), είτε μέσω της Αιγύπτου («αιγυπτιακή οδός»), είτε μέσω Κύπρου και Ελλάδας («ελληνική οδός», δηλαδή με τον υποθαλάσσιο αγωγό EastMed).

Προτού εξετάσουμε τι ακριβώς αναφέρει η έκθεση, αξίζει να επισημανθεί ότι στο δημοσίευμα δεν αναγράφεται η ακριβής ημερομηνία σύνταξής της. Ωστόσο, το ισραηλινό ΥΠΕΞ δεν διέψευσε το δημοσίευμα –γεγονός που μας αφήνει να υποθέσουμε, ότι το περιεχόμενό της περιγράφει τις τάσεις που επικρατούν στην ισραηλινή κυβέρνηση, ενόψει της τριμερούς συνάντησης της 13ης Σεπτεμβρίου 2018.

ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

Κατ’ αρχάς, η ισραηλινή έκθεση θέτει τα εξής δεδομένα: Η εμπορική εκμετάλλευση του ισραηλινού κοιτάσματος Ταμάρ και η συνέχεια των έργων ανάπτυξης στο κοίτασμα Λεβιάθαν, οδήγησαν στην υπογραφή συμφωνιών εξαγωγής φυσικού αερίου περιορισμένης έκτασης προς την Ιορδανία, την Παλαιστινιακή Αρχή και την Αίγυπτο. Παράλληλα, όμως, δημιούργησαν προϋποθέσεις για μαζικές εξαγωγές φυσικού αερίου σε χώρες πέραν της Ανατολικής Μεσογείου. Επισημαίνεται επίσης, ότι ο Λίβανος, ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα απραξίας και πολιτικής αβεβαιότητας, αρχίζει σιγά-σιγά να συμμετέχει στο ενεργειακό παιχνίδι. Τον Ιανουάριο του 2018, η κυβέρνηση της Βηρυτού προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό για την εκμετάλλευση δύο οικοπέδων της λιβανικής ΑΟΖ, στα οποία θα πραγματοποιηθούν σεισμογραφικές έρευνες για να διαπιστωθεί εάν πράγματι υπάρχει επιχειρηματικό ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα που τυχόν εντοπισθούν.

-Η «τουρκική οδός»

Ενδιαφέρουσες είναι οι εκτιμήσεις της έκθεσης σχετικά με την πιθανότητα μεταφοράς του ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι, παρά την ανάπτυξη που σημειώνεται στην Τουρκία στον τομέα των υποδομών, στην απόκτηση πείρας στην διακίνηση φυσικού αερίου εντός της επικράτειάς της και την προοπτική να καταστεί κομβικός διαμετακομιστικός σταθμός, οι τεταμένες σχέσεις της με το Ισραήλ και την Κύπρο, ως επίσης και ο τρόπος που συνδιαλέγεται με σημαντικές πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας, εμποδίζουν την Τουρκία να αποκτήσει τον περιφερειακό ρόλο που επιδιώκει. Η Τουρκία, συνεχίζει η έκθεση, ενδιαφέρεται να συγκεντρώσει στο δικό της δίκτυο αγωγών ολόκληρο το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου, θέλοντας να ανταγωνιστεί την Αίγυπτο και την Ελλάδα. Παράλληλα, η Τουρκία θέλει να μειώσει την εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο, όσο περισσότερο γίνεται.