Ο John McCain και το νόημα του θάρρους | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο John McCain και το νόημα του θάρρους

Το να τιμηθεί η πολιτική και στρατιωτική κληρονομιά του είναι ζωτικής σημασίας
Περίληψη: 

Θα βρούμε άραγε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε όσους διαιωνίζουν την άγνοια και υποδαυλίζουν το μίσος και το αναπτύσσουν για να δικαιολογήσουν την βία εναντίον των αθώων; Θα επιδείξουμε την απαραίτητη συμπόνια για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, να οικοδομήσουμε συνεργασίες και, όταν διαφωνούμε, να το κάνουμε με σεβασμό;

Ο H. R. McMASTER είναι πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ και ανώτερος υπότροφος Fouad και Michelle Ajami στο Hoover Institution του Πανεπιστημίου Stanford.

Ο Carl von Clausewitz, ο Πρώσος φιλόσοφος του πολέμου, έγραψε στις αρχές του 19ου αιώνα ότι «το θάρρος είναι δύο ειδών: Πρώτον, το φυσικό θάρρος ή το θάρρος ενώπιον του κινδύνου˙ και μετά, το ηθικό θάρρος ή το θάρρος ενώπιον της ευθύνης». Ο τεθνεώς γερουσιαστής των ΗΠΑ, John McCain [1], επέδειξε και τα δύο είδη. Το φυσικό του θάρρος ήταν εμφανές κατά την διάρκεια των 23 αποστολών μάχης που πέταξε πάνω από το Βόρειο Βιετνάμ, ειδικά στην τελευταία από αυτές, όταν καταρρίφθηκε πάνω από το Ανόι, τραυματίστηκε σοβαρά και συνελήφθη από τους Βορειοβιετναμέζους. Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του τα επόμενα πεντέμισι χρόνια, από τα οποία πάνω από δύο τα πέρασε στην απομόνωση, απέδειξε όχι μόνο σωματικό αλλά και ηθικό θάρρος, ενώ υπέμενε τις χειρότερες μορφές βασανισμού. Ίσως η πιο θαρραλέα πράξη του ως φυλακισμένου πολέμου ήρθε όταν αρνήθηκε να δεχτεί την πρόωρη απελευθέρωσή του, προκειμένου να παραμείνει με τους συναδέλφους του Αμερικανούς και αρνήθηκε στους Βορειοβιετναμέζους μια προπαγανδιστική νίκη.

31082018-1.jpg

Ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζον Μακέιν μιλά στην Αίθουσα της Ανεξαρτησίας στην Φιλαδέλφεια, στην Πενσυλβάνια, τον Οκτώβριο του 2017. CHARLES MOSTOLLER / REUTERS
------------------------------------------------------------

Χρόνια αργότερα, ο McCain θα συνέχιζε να επιδεικνύει ηθικό θάρρος. Συχνά μάλωνε με το κόμμα του και ποτέ δεν προσάρμοσε τις πολιτικές του θέσεις με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Επίσης, αρνείτο να επιτίθεται στον χαρακτήρα των πολιτικών αντιπάλων του, ακόμα και όταν οι πολιτικοί ανταγωνισμοί σε ολόκληρη την χώρα άγγιζαν νέα βάθη αγένειας.

Η απροθυμία του McCain να δυσφημίσει επιπόλαια τους αντιπάλους του ήταν ριζωμένη στην συμπόνια για τους συνανθρώπους του. Σε μια εποχή που ο αμερικανικός δημόσιος λόγος γινόταν ολοένα και πιο απομονωτικός, προσπάθησε να ενθαρρύνει τις σχέσεις με τα ομοϊδεατικά έθνη και να κατανοήσει τις συγκρούσεις στο εξωτερικό που επηρέασαν την ασφάλεια των ΗΠΑ και τα εθνικά συμφέροντα. Τα γρήγορα ταξίδια του στο εξωτερικό, πάντα με δικομματικές ομάδες συναδέλφων από την Γερουσία και την Βουλή των ΗΠΑ, ήταν παροιμιώδη. Κατά την διάρκεια των πολυάριθμων συναντήσεών μου μαζί του και των αγαπημένων του φίλων, γερουσιαστών Lindsey Graham και Joseph Lieberman, ο McCain προσπαθούσε πάντα να κατανοήσει τους πολέμους στο Αφγανιστάν [2] και το Ιράκ [3] από την οπτική γωνία του αφγανικού και του ιρακινού λαού. Η συμπόνια βρισκόταν στην ρίζα της ανθρωπιάς του, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσής του σε οποιαδήποτε μορφή βασανισμού.

Οι ψυχολόγοι μάς λένε ότι η συμπόνια και το χιούμορ συνδέονται. Το γρήγορο πνεύμα του γερουσιαστή, που συνήθως φανερωνόταν με την μορφή αυτοσαρκαστικών αστείων ή καλοπροαίρετων αιχμών που απευθύνονταν σε συμμάχους και αντιπάλους, ήταν τα θεμέλια στα οποία οικοδόμησε φιλίες και στις δύο πλευρές [του πολιτικού φάσματος] και σε διεθνές επίπεδο. Αυτές οι ιδιότητες, σε συνδυασμό με την απεριόριστη ενέργειά του, του επέτρεψαν να παράσχει διακομματική υποστήριξη για άλλως αμφισβητούμενες προτάσεις, από την καμπάνια για την δημοσιονομική μεταρρύθμιση έως τις αμυντικές πιστώσεις και μέχρι τη μεταναστευτική μεταρρύθμιση.

Ίσως η πιο δραματική πράξη συμπόνιας του McCain ήταν η ώθησή του για να εξομαλύνει τις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Βιετνάμ. Το 1994, συνυπέγραψε ένα νομοσχέδιο με τον τότε γερουσιαστή John Kerry, ο οποίος ζήτησε την παύση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Βιετνάμ. Ο McCain συνέχισε επισκεπτόμενος την χώρα πάνω από 20 φορές. Αυτή την εβδομάδα, οι πρώην βασανιστές του τον επαίνεσαν και τον ευχαρίστησαν. Ο Βιετναμέζος συνταγματάρχης εν αποστρατεία Tran Trong Duyet, ο οποίος, ως διοικητής του τόπου που οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι πολέμου αποκαλούσαν το “Ανόι Χίλτον”, επέβλεπε τα συστηματικά βασανιστήρια και τις στερήσεις του McCain και των συναδέλφων του, υπενθύμισε το "σθένος και την ισχυρή στάση" του McCain.

Αυτό το σθένος και η ισχυρή στάση προήλθαν, εν μέρει, από την υπερηφάνεια του McCain για το έθνος του και την αίσθηση τιμής ως αξιωματικού του ναυτικού στην υπηρεσία του [έθνους]. Έγραψε στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του [4]:

“Έζησα και πέθανα ένας περήφανος Αμερικανός. Είμαστε πολίτες της μεγαλύτερης δημοκρατίας του κόσμου, ενός έθνους ιδανικών, όχι αίμα και χώμα. Είμαστε ευλογημένοι και είμαστε μια ευλογία για την ανθρωπότητα όταν υποστηρίζουμε και προωθούμε αυτά τα ιδανικά στην πατρίδα και στον κόσμο. Έχουμε βοηθήσει στην απελευθέρωση περισσότερων ανθρώπων από την τυραννία και την φτώχεια από ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Έχουμε αποκτήσει μεγάλο πλούτο και δύναμη στην διαδικασία”.