Σταματήστε να έχετε εμμονή με την Κίνα

Εν ολίγοις, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τεράστιο οικονομικό και στρατιωτικό προβάδισμα έναντι της Κίνας. Για να καλύψει την διαφορά, η Κίνα θα χρειαστεί να αυξήσει τους πόρους ισχύος της πιο γρήγορα. Αυτό, όμως, είναι ένα μακρινό πλάνο, όχι μόνο λόγω των τεράστιων χρεών της, της συρρίκνωσης των πόρων της και της αχαλίνωτης διαφθοράς, αλλά και λόγω της εργατικής της δύναμης που διαβρώνεται. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, η Κίνα θα χάσει το ένα τέταρτο του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας -περισσότερα από 200 εκατομμύρια εργαζόμενους- τα επόμενα 30 χρόνια, ενώ ο αριθμός των Κινέζων ηλικίας 65 ετών και άνω θα υπερδιπλασιαστεί. Ως εκ τούτου, ο δείκτης των εργαζομένων της Κίνας προς τους συνταξιούχους, ο οποίος σήμερα ανέρχεται σε επτά προς ένα, θα συρρικνωθεί σε δύο προς ένα. Την ίδια περίοδο, το εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ αναμένεται να αυξηθεί κατά 30% και ο δείκτης Αμερικανών εργαζόμενων προς συνταξιούχους θα παραμείνει περίπου στο τρία προς ένα.

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Εκτός από το ότι είναι λάθος, η κοινή αντίληψη ότι η Κίνα είναι ένα μια ασταμάτητη δύναμη που θέλει να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως η κυρίαρχη δύναμη του κόσμου, έχει επικίνδυνες πολιτικές συνέπειες. Δημιουργεί την εντύπωση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα είναι κλειδωμένες στην «Παγίδα του Θουκυδίδη», όπου μια ανερχόμενη δύναμη προκαλεί τον κυβερνώντα ηγεμόνα και οι δύο διολισθαίνουν σε έναν μεγάλο πόλεμο. Αυτή η λανθασμένη έννοια, ευρέως διαδεδομένη και στις δύο χώρες, οδηγεί ήδη σε έναν φαύλο κύκλο εχθρότητας [7]. Παίρνοντας θάρρος από την παγκόσμια υπερβολή για την άνοδό της, η Κίνα έχει ξεκινήσει την μεγαλύτερη εδαφική επέκταση σε σύγκριση με οποιοδήποτε έθνος από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστηρίζοντας διεκδικήσεις για το περίπου 80% των Θαλασσών της Ανατολικής Κίνας και της Νότιας Κίνας και εγχέοντας πόρους [8] στον στρατό της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανταποκριθεί με τον χαρακτηρισμό της Κίνας ως αντίπαλης, την επιβολή βαριών δασμών σε κινεζικά προϊόντα, με το να τσακίσουν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να απελευθερώσουν κεφάλαια για τον στρατό, εισάγοντας δυνάμεις των ΗΠΑ [9] σε εδαφικές διαφορές στην Ανατολική Ασία, και κάνοντας σχέδια για να χτυπήσουν την Κίνα νωρίς και σκληρά [10] σε περίπτωση πολέμου.

Η επιβράδυνση αυτής της φαύλης πορείας απαιτεί από τις δύο πλευρές να ρίξουν μια καθαρή ματιά στην πραγματική ισορροπία ισχύος. Η Κίνα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η οικονομία και ο στρατός της δεν είναι αρκετά ισχυρά για να υποστηρίξουν μεγάλες φιλοδοξίες για εδαφικές κατακτήσεις και περιφερειακή ηγεμονία [11]. Ως εκ τούτου, η καλύτερη επιλογή της είναι να καταστεί υπεύθυνος παράγοντας στην υπάρχουσα διεθνή τάξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την άλλη πλευρά, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Κίνα δεν βρίσκεται κοντά στην περιφερειακή ηγεμονία, πόσω μάλλον στην αμφισβήτηση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η πιο λογική πορεία είναι να διατηρήσουν εις βάθος οικονομικούς, διπλωματικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Κίνα, λαμβάνοντας παράλληλα λογικά βήματα για να την κρατούν υπό έλεγχο.

Αντί να δαπανήσουν τρισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή ναυτικού 355 πλοίων, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ενισχύσουν τις υπάρχουσες σχέσεις ισχύος στην Ανατολική Ασία βοηθώντας τους γείτονες της Κίνας να αναπτύξουν αμυντικές στρατιωτικές ικανότητες και να τοποθετήσουν αμερικανικούς εκτοξευτές πυραύλων κατά πλοίων και εδάφους-αέρος [12] στις συμμαχικές ακτές κατά μήκος των Θαλασσών της Ανατολικής και της Νότιας Κίνας. Αντί να σπεύδουν σε ένα πόλεμο δασμών στο στυλ της δεκαετίας του 1930, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να τιμωρήσουν τις κινεζικές εμπορικές παραβιάσεις και την κατασκοπία μέσω ενός αναμορφωμένου ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου) [13], περιφερειακών συμφώνων ελεύθερου εμπορίου, και στοχευμένων ελέγχων εξαγωγών [14] και επενδυτικών περιορισμών [15]. Αντί να αντιτίθεται αντανακλαστικά στις διεθνείς πρωτοβουλίες της Κίνας, όπως έκαναν οι ΗΠΑ με την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (Asian Infrastructure Investment Bank, ΑΙΙΒ), η Ουάσινγκτον πρέπει να εντάσσεται και να τις διαμορφώνει από μέσα, όπως έκανε η Κίνα με την Παγκόσμια Τράπεζα. Αντί να καταπολεμήσουν την οξεία ισχύ της Κίνας [16], μιμούμενες το Πεκίνο και κλείνοντας μέσα μαζικής ενημέρωσης και ιδιωτικούς οργανισμούς και [σταματώντας] πολιτιστικές ανταλλαγές, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τον ελεύθερο Τύπο τους και να ανοίξουν την κοινωνία των πολιτών ως εργαλεία ήπιας ισχύος [17] για να εκθέσουν και να ντροπιάσουν την κινεζική παρεμβατικότητα. Αντί να αντισταθμίσει την κινεζική Πρωτοβουλία Ζώνη και Οδός (Belt and Road Initiative) [18] δαπανώντας δισεκατομμύρια δολάρια σε αμφιλεγόμενες υποδομές στο εξωτερικό, η Ουάσινγκτον θα έκανε καλύτερα να δαπανήσει τα χρήματα αυτά σε υποδομές, επιστημονική έρευνα και επαγγελματική εκπαίδευση εγχωρίως.

Η κύρια απειλή για την υπεροχή των ΗΠΑ δεν είναι η άνοδος της Κίνας, αλλά ο γεωπολιτικός υπερενθουσιασμός που εμψυχώνει το Πεκίνο ενώ ενθαρρύνει παράλληλα τις απερίσκεπτες περιπέτειες των ΗΠΑ στο εξωτερικό και την υποεπένδυση στο εσωτερικό. Η μακροχρόνια πολιτική δέσμευσης των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να μην έχει εκδημοκρατίσει την Κίνα, αλλά έχει διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και έκανε τον κόσμο ένα πιο ειρηνικό μέρος. Το να αφήσουμε τους υπερβολικούς φόβους να υπονομεύσουν αυτό το επίτευγμα είναι ένα τραγικό λάθος που τελικά θα κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες λιγότερο ασφαλείς, ισχυρές και ευημερούσες.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2018-09-21/stop-obsessing-...