Σταματήστε να έχετε εμμονή με την Κίνα

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα βαθιά πολωμένο έθνος, όμως μια άποψη καλύπτει όλο και περισσότερο το κομματικό χάσμα: Ότι η χώρα βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο να ξεπεραστεί από την Κίνα. Εκτός κι αν η Ουάσιγκτον κάνει πολύ περισσότερα για να αντιμετωπίσει την άνοδο του μεγαλύτερου αντιπάλου της, πολλοί υποστηρίζουν ότι μπορεί σύντομα να χάσει την ιδιότητά της ως η κορυφαία δύναμη στον κόσμο. Σύμφωνα με αυτήν την αναδυόμενη συναίνεση [1], δεκαετίες αμερικανικών επενδύσεων και διπλωματικών παραχωρήσεων συνέβαλαν στην δημιουργία ενός γεωπολιτικού τέρατος. Η Κίνα διαθέτει πλέον τη μεγαλύτερη οικονομία και τον μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο και χρησιμοποιεί την αυξανόμενη δύναμή της για να θέσει τους δικούς της κανόνες στην Ανατολική Ασία, να αποδυναμώσει την αμερικανική οικονομία και να υπονομεύσει την δημοκρατία σε όλο τον κόσμο. Σε απάντηση, πολλοί Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί συμφωνούν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αυξήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην Ασία, να επιβάλλουν δασμούς [2] σε κινεζικά αγαθά αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων και να αμφισβητήσουν την επιρροή της Κίνας σε όλο τον κόσμο.

Μια κινέζικη σημαία στην οικονομική περιοχή της Σαγκάης, τον Δεκέμβριο του 2015. ALY SONG/REUTERS
-----------------------------------------------------------------------

Αλλά αυτή η αναδυόμενη συναίνεση είναι λανθασμένη και η πολιτική απάντηση στηρίζεται σε μια πλάνη. Η Κίνα δεν πρόκειται να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες οικονομικά ή στρατιωτικά -αντιθέτως. Κατά τις πιο σημαντικές μετρήσεις εθνικού πλούτου και ισχύος, η Κίνα παλεύει να συμβαδίσει και πιθανότατα θα μείνει πιο πίσω στις επόμενες δεκαετίες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι και θα παραμείνουν η μόνη υπερδύναμη του κόσμου για το άμεσο μέλλον, υπό την προϋπόθεση ότι θα αποφύγουν την υπερεπέκταση στο εξωτερικό ή την υποεπένδυση εγχωρίως.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την στρατηγική των ΗΠΑ, κατά συνέπεια, δεν έγκειται στο να κάνουν πολύ λίγα αλλά στην υπερβολική αντιμετώπιση των φόβων της κινεζικής ανάδυσης και της αμερικανικής παρακμής. Αντί να υπερβάλλει για την άνοδο της Κίνας και να ετοιμάζεται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, η Ουάσιγκτον πρέπει να κάνει πιο μετριοπαθή βήματα για να ενισχύσει την ισχύουσα ισορροπία ισχύος στην Ανατολική Ασία και να αναζωογονήσει την οικονομία των ΗΠΑ. Για να διατηρήσουν την ειρήνη, οι ηγέτες των ΗΠΑ θα πρέπει να επιδιώξουν να εμπλακούν με το Πεκίνο, παρά να το αποξενώσουν, ασφαλείς όντες έχοντας την γνώση ότι οι μακροπρόθεσμες γεωπολιτικές τάσεις θα ευνοήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ

Το κύριο αποδεικτικό στοιχείο που αναφέρεται συνήθως για την υποτιθέμενη αμείλικτη άνοδο της Κίνας είναι το μεγάλο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της (ΑΕΠ), μαζί με διάφορες άλλες στατιστικές που αποτελούν ουσιαστικά υποσυνιστώσες του ΑΕΠ, συμπεριλαμβανομένης της βιομηχανικής και μεταποιητικής παραγωγής˙ τις εμπορικές και χρηματοοικονομικές ροές˙ και τις δαπάνες για τον στρατό, την Έρευνα και Ανάπτυξη (Ε&Α) και τις υποδομές. Αυτοί οι χονδρικοί δείκτες, ωστόσο, είναι άθλια μέτρα της ισχύος μιας χώρας. Όπως παρουσιάζω σε ένα νέο βιβλίο [3], απέτυχαν να εντοπίσουν την άνοδο και την πτώση των μεγάλων δυνάμεων τα τελευταία 200 χρόνια και τα πάνε λίγο καλύτερα από το στρίψιμο ενός κέρματος στο να προβλέψουν τους νικητές και τους ηττημένους των διεθνών διενέξεων και πολέμων.

Στην πραγματικότητα, με αυτά τα μέτρα, η Κίνα βρισκόταν στην κορυφή άλλη μια φορά στο παρελθόν: Τον 19ο αιώνα, η Κίνα είχε τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και τον μεγαλύτερο στρατό. Είχε επίσης εμπορικό πλεόνασμα σε σχέση με άλλες μεγάλες δυνάμεις. Ωστόσο, πολλοί Κινέζοι πολίτες θεωρούν σήμερα την εποχή εκείνη ως έναν «αιώνα εξευτελισμού», κατά την διάρκεια του οποίου η χώρα τους έχασε τεράστιες εκτάσεις εδάφους και τα περισσότερα από τα κυριαρχικά της δικαιώματα από μικρότερους αντιπάλους, κυρίως το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία. Ομοίως, η Ρωσία του 19ου αιώνα είχε το μεγαλύτερο ΑΕΠ και στρατό στην Ευρώπη, αλλά υπέστη μια σειρά από συντριπτικές ήττες από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Γαλλία και την Γερμανία, οι οποίες κορυφώθηκαν με την κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1917. Τον τελευταίο αιώνα, η Σοβιετική Ένωση ξεπέρασε τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τα περισσότερα μέτρα των ακαθάριστων πόρων, συμπεριλαμβανομένης της βιομηχανικής παραγωγής, των στρατιωτικών δαπανών και των δαπανών Ε&Α, και του αριθμού των στρατιωτών, των πυρηνικών όπλων, των επιστημόνων και των μηχανικών. Και πάλι, όμως, ηττήθηκε στον Ψυχρό Πόλεμο.

Αυτές και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις απεικονίζουν ένα απλό αλλά κρίσιμο σημείο: Οι χονδρικοί δείκτες όπως το ΑΕΠ και οι στρατιωτικές δαπάνες υπερβάλλουν την ισχύ των πολυάνθρωπων χωρών, διότι υπολογίζουν τα οφέλη από την ύπαρξη ενός μεγάλου εργατικού δυναμικού και ενός μεγάλου στρατού αλλά όχι τα κόστη του να έχουν πολλούς ανθρώπους να θρέψουν, να αστυνομεύσουν, να προστατεύσουν και να εξυπηρετούν.

Ένας μεγάλος πληθυσμός είναι προφανώς ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Το Λουξεμβούργο, για παράδειγμα, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μια μεγάλη δύναμη, επειδή η οικονομία του είναι μια σταγόνα στις παγκόσμιες αγορές και ο στρατός του είναι μικρότερος από την αστυνομία του Κλίβελαντ. Αλλά ένας μεγάλος πληθυσμός δεν αποτελεί εγγύηση για μεγάλη δύναμη, επειδή οι άνθρωποι και παράγουν και καταναλώνουν πόρους. Ένα δισεκατομμύριο αγρότες θα πραγματοποιήσουν τεράστια παραγωγή, αλλά θα καταναλώσουν επίσης το μεγαλύτερο μέρος αυτής της παραγωγής επί τόπου, αφήνοντας λίγα διαθέσιμα μέσα για την προβολή ισχύος στο εξωτερικό.

Αντίθετα, για να γίνει υπερδύναμη μια χώρα, χρειάζεται να συσσωρεύσει ένα μεγάλο απόθεμα οικονομικών και στρατιωτικών πόρων. Για να γίνει αυτό, με την σειρά του, πρέπει να είναι και μεγάλη και αποτελεσματική ταυτόχρονα -όχι το ένα ή το άλλο. Πρέπει όχι μόνο να κινητοποιήσει τεράστιες εισροές, αλλά και να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτές τις εισροές. Εν ολίγοις, η ισχύς ενός έθνους δεν πηγάζει από τους χονδρικούς πόρους του αλλά από τους καθαρούς πόρους του -τους πόρους που απομένουν μετά την αφαίρεση του κόστους κατασκευής τους.

Η ΙΣΧΥΣ ΠΑΡΑΓΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΕΙ ΙΣΧΥ;

Ο κατάλογος αυτών των δαπανών είναι μεγάλος. Κατ’ αρχήν, υπάρχουν τα κόστη παραγωγής, τα οποία περιλαμβάνουν τις πρώτες ύλες που καταναλώνονται για την δημιουργία πλούτου και στρατιωτικών δυνατοτήτων, καθώς και οποιαδήποτε αρνητικά υποπροϊόντα αυτής της διαδικασίας (σκεφτείτε την ρύπανση). Στην συνέχεια, προσθέστε τα κόστη της κοινωνικής πρόνοιας -τα έξοδα που καταβάλλει ένα έθνος για να προστατέψει τους ανθρώπους του από το να πεθαίνουν στους δρόμους, συμπεριλαμβανομένων των δαπανών για φαγητό, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και κοινωνική ασφάλιση. Τέλος, υπάρχει το τίμημα της ασφάλειας: Η κυβέρνηση πρέπει να αστυνομεύει και να προστατεύει τους πολίτες της από εχθρούς, ξένους και εγχώριους. Περιττό να πω ότι οι δαπάνες αυτές προστίθενται. Στην πραγματικότητα, καταναλώνουν συνήθως το μεγαλύτερο μέρος των πόρων ενός έθνους.

Για να αποκτήσουν μια ακριβή αίσθηση της συνολικής ισχύος μιας χώρας, λοιπόν, οι αναλυτές πρέπει να υπολογίζουν αυτά τα κόστη. Τα τελευταία χρόνια, η Παγκόσμια Τράπεζα [4] και τα Ηνωμένα Έθνη [5] ανέλαβαν αυτό το καθήκον και δημοσίευσαν χονδρικές εκτιμήσεις για τα καθαρά αποθέματα πόρων των χωρών. Οι αναλύσεις τους επικεντρώνονται σε τρεις τομείς: Παραγωγή κεφαλαίου (ανθρώπινες κατασκευές όπως μηχανές, κτίρια, μαχητικά αεροσκάφη και λογισμικό), ανθρώπινο κεφάλαιο (εκπαίδευση του πληθυσμού, δεξιότητες και διάρκεια εργασιακής ζωής) και φυσικό κεφάλαιο (νερό, ενεργειακοί πόροι και αρόσιμη γη). Επιπλέον, η επενδυτική τράπεζα Credit Suisse [6] δημοσίευσε στοιχεία σχετικά με τα καθαρά αποθέματα ιδιωτικού πλούτου των χωρών. Παρόλο που αυτές οι τρεις βάσεις δεδομένων χρησιμοποιούν διαφορετικά δεδομένα και μεθόδους, χρωματίζουν σε μεγάλο βαθμό την ίδια εικόνα: Τα καθαρά αποθέματα πόρων των Ηνωμένων Πολιτειών είναι αρκετές φορές [μεγαλύτερα από] το [αντίστοιχο] μέγεθος της Κίνας και το προβάδισμά τους αυξάνεται κάθε χρόνο, πιθανώς κατά τρισεκατομμύρια δολάρια.

Είναι ακόμα πιο εκπληκτικό. Αυτοί οι αριθμοί είναι συντηρητικές εκτιμήσεις, επειδή βασίζονται σε κινεζικές κυβερνητικές στατιστικές, οι οποίες υπερβάλλουν την παραγωγή της Κίνας μέχρι και κατά 30%, και αγνοούν πολυάριθμα κόστη που διαβρώνουν τον πλούτο και τις στρατιωτικές δυνατότητές της. Οι κινεζικές επιχειρήσεις, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν περίπου δύο φορές περισσότερα κεφάλαια και πέντε φορές περισσότερη εργασία από ό, τι οι εταιρείες των ΗΠΑ για να καταφέρουν το ίδιο επίπεδο παραγωγής. Πάνω από το ένα τρίτο της βιομηχανικής παραγωγικής ικανότητας της Κίνας χάνεται. Περισσότερο από το ήμισυ των δαπανών για Ε&Α γίνεται αντικείμενο κλοπής. Σχεδόν τα δύο τρίτα των έργων υποδομής της κοστίζουν περισσότερο για να κατασκευαστούν από ό, τι θα παραγάγουν ποτέ σε οικονομικές αποδόσεις. Η Κίνα ξοδεύει επίσης εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο για να θρέψει, να αστυνομεύσει και να παράσχει κοινωνικές υπηρεσίες στον πληθυσμό της.

Αυτές οι ίδιες ανεπάρκειες και εμπόδια επιβαρύνουν την στρατιωτική δύναμη της Κίνας. Κατά μέσο όρο, τα κινεζικά συστήματα όπλων είναι σχεδόν κατά το ήμισυ ικανά με εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών όσον αφορά την εμβέλεια, την δύναμη πυρός και την ακρίβεια. Τα κινέζικα στρατεύματα, οι πιλότοι και οι ναυτικοί δεν διαθέτουν εμπειρία μάχης και λαμβάνουν λιγότερο από το ήμισυ της εκπαίδευσης των Αμερικανών ομολόγων τους. Επιπλέον, η άμυνα των συνόρων και η εσωτερική ασφάλεια καταναλώνουν τουλάχιστον το 35% του στρατιωτικού προϋπολογισμού της Κίνας και εγκλωβίζουν το ήμισυ της εν ενεργεία δύναμής του, ενώ ο στρατός των ΗΠΑ απολαμβάνει μια ασφαλή εγχώρια βάση και μπορεί να επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην προβολή ισχύος στο εξωτερικό.

Ο στρατός των ΗΠΑ, βεβαίως, διασκορπίζει τα περιουσιακά του στοιχεία σε όλο τον κόσμο, ενώ η Κίνα συγκεντρώνεται στην Ανατολική Ασία, κάτι που την καθιστά μια φοβερή περιφερειακή δύναμη. Όμως η στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών σε πολλές μακρινές γωνιές του πλανήτη αποτελεί ζήτημα πολιτικής προτιμήσεως και όχι ανάγκης, πράγμα που σημαίνει ότι η Ουάσινγκτον μπορεί να ανατοποθετήσει γρήγορα δυνάμεις από μια περιοχή σε μια άλλη, χωρίς να θέσει σοβαρά σε κίνδυνο την ασφάλειά της. Η Κίνα, αντιθέτως, πρέπει να κρατήσει το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της σε επιφυλακή, εγχωρίως. Επιπλέον, υποφέρει από πολύ υψηλότερα επίπεδα εσωτερικών αναταραχών συγκριτικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης, μοιράζεται θαλάσσια ή χερσαία σύνορα με 19 χώρες, πέντε από τις οποίες έχουν διεξαγάγει πολέμους κατά της Κίνας κατά τον τελευταίο αιώνα και δέκα από τις οποίες εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι μέρη της κινεζικής επικράτειας είναι δικά τους. Βασικά, πολλές από αυτές τις χώρες έχουν αναπτύξει προηγμένες ικανότητες στον αέρα, στη ναυτιλία και στις πυραυλικές δυνάμεις, οι οποίες θα μπορούσαν να εμποδίσουν την Κίνα να καθιερώσει θαλάσσιο ή αεροπορικό έλεγχο στις περισσότερες περιοχές της Ανατολικής Κίνας και της Νότιας Κίνας.

Εν ολίγοις, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τεράστιο οικονομικό και στρατιωτικό προβάδισμα έναντι της Κίνας. Για να καλύψει την διαφορά, η Κίνα θα χρειαστεί να αυξήσει τους πόρους ισχύος της πιο γρήγορα. Αυτό, όμως, είναι ένα μακρινό πλάνο, όχι μόνο λόγω των τεράστιων χρεών της, της συρρίκνωσης των πόρων της και της αχαλίνωτης διαφθοράς, αλλά και λόγω της εργατικής της δύναμης που διαβρώνεται. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, η Κίνα θα χάσει το ένα τέταρτο του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας -περισσότερα από 200 εκατομμύρια εργαζόμενους- τα επόμενα 30 χρόνια, ενώ ο αριθμός των Κινέζων ηλικίας 65 ετών και άνω θα υπερδιπλασιαστεί. Ως εκ τούτου, ο δείκτης των εργαζομένων της Κίνας προς τους συνταξιούχους, ο οποίος σήμερα ανέρχεται σε επτά προς ένα, θα συρρικνωθεί σε δύο προς ένα. Την ίδια περίοδο, το εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ αναμένεται να αυξηθεί κατά 30% και ο δείκτης Αμερικανών εργαζόμενων προς συνταξιούχους θα παραμείνει περίπου στο τρία προς ένα.

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Εκτός από το ότι είναι λάθος, η κοινή αντίληψη ότι η Κίνα είναι ένα μια ασταμάτητη δύναμη που θέλει να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως η κυρίαρχη δύναμη του κόσμου, έχει επικίνδυνες πολιτικές συνέπειες. Δημιουργεί την εντύπωση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα είναι κλειδωμένες στην «Παγίδα του Θουκυδίδη», όπου μια ανερχόμενη δύναμη προκαλεί τον κυβερνώντα ηγεμόνα και οι δύο διολισθαίνουν σε έναν μεγάλο πόλεμο. Αυτή η λανθασμένη έννοια, ευρέως διαδεδομένη και στις δύο χώρες, οδηγεί ήδη σε έναν φαύλο κύκλο εχθρότητας [7]. Παίρνοντας θάρρος από την παγκόσμια υπερβολή για την άνοδό της, η Κίνα έχει ξεκινήσει την μεγαλύτερη εδαφική επέκταση σε σύγκριση με οποιοδήποτε έθνος από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστηρίζοντας διεκδικήσεις για το περίπου 80% των Θαλασσών της Ανατολικής Κίνας και της Νότιας Κίνας και εγχέοντας πόρους [8] στον στρατό της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανταποκριθεί με τον χαρακτηρισμό της Κίνας ως αντίπαλης, την επιβολή βαριών δασμών σε κινεζικά προϊόντα, με το να τσακίσουν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να απελευθερώσουν κεφάλαια για τον στρατό, εισάγοντας δυνάμεις των ΗΠΑ [9] σε εδαφικές διαφορές στην Ανατολική Ασία, και κάνοντας σχέδια για να χτυπήσουν την Κίνα νωρίς και σκληρά [10] σε περίπτωση πολέμου.

Η επιβράδυνση αυτής της φαύλης πορείας απαιτεί από τις δύο πλευρές να ρίξουν μια καθαρή ματιά στην πραγματική ισορροπία ισχύος. Η Κίνα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η οικονομία και ο στρατός της δεν είναι αρκετά ισχυρά για να υποστηρίξουν μεγάλες φιλοδοξίες για εδαφικές κατακτήσεις και περιφερειακή ηγεμονία [11]. Ως εκ τούτου, η καλύτερη επιλογή της είναι να καταστεί υπεύθυνος παράγοντας στην υπάρχουσα διεθνή τάξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από την άλλη πλευρά, πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Κίνα δεν βρίσκεται κοντά στην περιφερειακή ηγεμονία, πόσω μάλλον στην αμφισβήτηση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η πιο λογική πορεία είναι να διατηρήσουν εις βάθος οικονομικούς, διπλωματικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Κίνα, λαμβάνοντας παράλληλα λογικά βήματα για να την κρατούν υπό έλεγχο.

Αντί να δαπανήσουν τρισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή ναυτικού 355 πλοίων, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ενισχύσουν τις υπάρχουσες σχέσεις ισχύος στην Ανατολική Ασία βοηθώντας τους γείτονες της Κίνας να αναπτύξουν αμυντικές στρατιωτικές ικανότητες και να τοποθετήσουν αμερικανικούς εκτοξευτές πυραύλων κατά πλοίων και εδάφους-αέρος [12] στις συμμαχικές ακτές κατά μήκος των Θαλασσών της Ανατολικής και της Νότιας Κίνας. Αντί να σπεύδουν σε ένα πόλεμο δασμών στο στυλ της δεκαετίας του 1930, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να τιμωρήσουν τις κινεζικές εμπορικές παραβιάσεις και την κατασκοπία μέσω ενός αναμορφωμένου ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου) [13], περιφερειακών συμφώνων ελεύθερου εμπορίου, και στοχευμένων ελέγχων εξαγωγών [14] και επενδυτικών περιορισμών [15]. Αντί να αντιτίθεται αντανακλαστικά στις διεθνείς πρωτοβουλίες της Κίνας, όπως έκαναν οι ΗΠΑ με την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (Asian Infrastructure Investment Bank, ΑΙΙΒ), η Ουάσινγκτον πρέπει να εντάσσεται και να τις διαμορφώνει από μέσα, όπως έκανε η Κίνα με την Παγκόσμια Τράπεζα. Αντί να καταπολεμήσουν την οξεία ισχύ της Κίνας [16], μιμούμενες το Πεκίνο και κλείνοντας μέσα μαζικής ενημέρωσης και ιδιωτικούς οργανισμούς και [σταματώντας] πολιτιστικές ανταλλαγές, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τον ελεύθερο Τύπο τους και να ανοίξουν την κοινωνία των πολιτών ως εργαλεία ήπιας ισχύος [17] για να εκθέσουν και να ντροπιάσουν την κινεζική παρεμβατικότητα. Αντί να αντισταθμίσει την κινεζική Πρωτοβουλία Ζώνη και Οδός (Belt and Road Initiative) [18] δαπανώντας δισεκατομμύρια δολάρια σε αμφιλεγόμενες υποδομές στο εξωτερικό, η Ουάσινγκτον θα έκανε καλύτερα να δαπανήσει τα χρήματα αυτά σε υποδομές, επιστημονική έρευνα και επαγγελματική εκπαίδευση εγχωρίως.

Η κύρια απειλή για την υπεροχή των ΗΠΑ δεν είναι η άνοδος της Κίνας, αλλά ο γεωπολιτικός υπερενθουσιασμός που εμψυχώνει το Πεκίνο ενώ ενθαρρύνει παράλληλα τις απερίσκεπτες περιπέτειες των ΗΠΑ στο εξωτερικό και την υποεπένδυση στο εσωτερικό. Η μακροχρόνια πολιτική δέσμευσης των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να μην έχει εκδημοκρατίσει την Κίνα, αλλά έχει διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και έκανε τον κόσμο ένα πιο ειρηνικό μέρος. Το να αφήσουμε τους υπερβολικούς φόβους να υπονομεύσουν αυτό το επίτευγμα είναι ένα τραγικό λάθος που τελικά θα κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες λιγότερο ασφαλείς, ισχυρές και ευημερούσες.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2018-09-21/stop-obsessing-...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.wsj.com/articles/left-and-right-agree-get-tough-on-china-151...
[2] https://www.nytimes.com/2018/03/08/opinion/trump-tariffs-economics.html
[3] https://www.amazon.com/Unrivaled-America-Superpower-Cornell-Security/dp/...
[4] https://openknowledge.worldbank.org/bitstream/handle/10986/29001/9781464...
[5] http://www.ihdp.unu.edu/docs/Publications/Secretariat/Reports/SDMs/IWR_S...
[6] https://www.credit-suisse.com/corporate/en/research/research-institute/g...
[7] https://foreignpolicy.com/2018/06/29/the-u-s-cant-afford-to-demonize-china/
[8] https://www.uscc.gov/sites/default/files/Annual_Report/Chapters/Chapter%...
[9] https://foreignpolicy.com/2017/08/17/stop-the-south-china-sea-charade/
[10] http://ndupress.ndu.edu/Media/News/Article/1038867/joint-concept-for-acc...
[11] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2018-02-13/life-chinas-asia
[12] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2015-02-16/how-deter-china
[13] https://www.economist.com/leaders/2018/07/19/how-to-rescue-the-wto
[14] https://www.foreignaffairs.com/articles/2018-08-02/protecting-americas-t...
[15] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2018-03-22/better-way-chal...
[16] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2017-11-16/meaning-sharp-p...
[17] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2018-01-24/how-sharp-power...
[18] https://thediplomat.com/2018/05/the-us-needs-a-reality-check-on-chinas-b...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition