Ο κόσμος εξακολουθεί να γίνεται καλύτερος -ακόμη και υπό τον Τραμπ

Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι το διεθνές σύστημα που θα μπορούσε κάποτε να παρέχει έρμα απέναντι σε τέτοιες αναταράξεις, αρχίζει τώρα να ξεφτίζει. Το 2012 γράψαμε ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους για την παγίωση των εξαιρετικών κερδών των προηγούμενων τριών δεκαετιών ήταν η «ενίσχυση της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής των διεθνών θεσμών και κανόνων που μπορούν να προωθήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και να εξασφαλίσουν ότι άλλες χώρες μοιράζονται το βάρος της διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας».

Ο Trump έχει μετακινήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο πρόεδρος των ΗΠΑ ξεκίνησε περιττούς εμπορικούς πολέμους με σημαντικούς συμμάχους και εμπορικούς εταίρους, οδηγώντας σε αύξηση των παγκόσμιων δασμών, υψηλότερες τιμές για τους κατασκευαστές και τους καταναλωτές των ΗΠΑ και επιβράδυνση των άμεσων ξένων επενδύσεων σε όλο τον κόσμο. Έχει περιθωριοποιήσει το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και έχει μειώσει την κεντρικότητα της διπλωματίας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ο Trump έχει επίσης εγκαταλείψει σημαντικές διεθνείς συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής συμφωνίας του 2015 με το Ιράν και της συμφωνίας του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, μειώνοντας παράλληλα την δέσμευση των ΗΠΑ σε διεθνείς πολιτικούς, ανθρωπιστικούς και επιστημονικούς οργανισμούς.

Η αποδυνάμωση του διεθνούς συστήματος από την διοίκηση Trump είναι ίσως η μεγαλύτερη μακροσκοπική απειλή που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να αντιστρέψει αυτήν την επιβλαβή στρατηγική, αλλά είναι αδύνατο να πούμε πόσο μόνιμη θα είναι η ζημιά, και εάν ένας διεθνιστής πρόεδρος θα είναι σε θέση να βάλει γρήγορα και αποτελεσματικά το πλοίο στην σωστή πορεία.

Η υποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από την θέση τους στην παγκόσμια ηγεσία έρχεται την ίδια στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει ακόμη πιο ανησυχητικές ενδείξεις εθνικής παρακμής εγχωρίως. Το 2012, υπογραμμίσαμε ότι οι Αμερικανοί υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής είχαν εμμονή με τις υπερπόντιες απειλές και αγνοούσαν τις αναδυόμενες ενδείξεις δυσλειτουργίας εγχωρίως. Με σχεδόν κάθε τρόπο που μπορεί κάποιος να φανταστεί, αυτά τα σήματα τώρα αναβοσβήνουν με κόκκινο χρώμα.

Το 2012, το 32% των Αμερικανών ήταν παχύσαρκοι˙ σήμερα είναι περίπου το 40%. Το 2012, τα περιστατικά υπερβολικής δόσης ναρκωτικών ουσιών δεν αποτελούσαν σημαντικό ζήτημα δημόσιας πολιτικής -δεν τα αναφέραμε ούτε καν στο πρωτότυπο δοκίμιό μας στο Foreign Affairs. Το 2017, τα ναρκωτικά σκότωσαν 74.000 ανθρώπους, σχεδόν τον ίδιο αριθμό ανθρώπων που σκοτώθηκαν από όπλα και αυτοκίνητα συνολικά -και όπως και με τα όπλα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν έκαναν πολλά για να σταματήσουν την παλίρροια. Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι το προσδόκιμο ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει μειωθεί για τρία συνεχόμενα χρόνια για πρώτη φορά σε έναν αιώνα (αντίθετα, μεταξύ του 2000 και του 2015, το παγκόσμιο προσδόκιμο ζωής σημείωσε άνοδο 5,5 ετών). Ακόμα χειρότερα, είναι δύσκολο να οραματιστούμε τον Trump ή την ελεγχόμενη από τους Ρεπουμπλικανούς Γερουσία να παραχωρούν στα θέματα αυτά την προσοχή και τους πόρους που τόσο απεγνωσμένα χρειάζονται.

Φέτος, ο Λευκός Οίκος ζήτησε έναν προϋπολογισμό που θα αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες, θα μειώσει το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας και θα περικόψει την χρηματοδότηση για ξένες επιχειρήσεις κατά 23%. Η διοίκηση του Trump έχει επίσης καταβάλει συνεχείς προσπάθειες για να καταργήσει το Obamacare, να βγάλει τους φτωχούς Αμερικανούς από το Medicaid και να πετσοκόψει τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται να εμπλέκονται σε μια εθνική πράξη αυτοκτονίας σε αργή κίνηση: Όχι μόνο τα εγχώρια προβλήματα επιδεινώνονται, αλλά οι υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής ρίχνουν ενεργά βενζίνη στην φωτιά. Αυτό δημιούργησε μια από τις μεγάλες ειρωνείες της σημερινής εποχής -ότι ενώ η ζωή βελτιώνεται σταθερά στο μεγαλύτερο μέρος του αναπτυσσόμενου κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνται προς τα πίσω.

ΑΚΟΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΣ

Όπως γράφουμε στο τέλος του βιβλίου μας, «Θα ήταν το αποκορύφωμα της ύβρεως να υπονοήσουμε ότι ο κόσμος μπορεί να κινηθεί μόνο προς μια κατεύθυνση -πάντα καλύτερα και φωτεινότερα. Τα πράγματα μπορούν να διαλυθούν και, αν και δεν πιστεύουμε ότι θα επιστρέψουμε στον κυριαρχούμενο από συγκρούσεις, αντιδημοκρατικό και οικονομικά στάσιμο κόσμο όπως ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια, η πρόοδος μπορεί να σταματήσει και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αντιστραφεί». Προειδοποιήσαμε ότι οι «κακές αποφάσεις και κακές επιλογές πολιτικής μπορούν να κάνουν ανείπωτες -και μερικές φορές μόνιμες- ζημιές».

Η εσφαλμένη εστίαση των Ηνωμένων Πολιτειών στις εξωτερικές απειλές -είτε πρόκειται για τρομοκράτες και όπλα μαζικής καταστροφής πριν από μιάμιση δεκαετία, είτε για μετανάστες και για το διεθνές εμπόριο σήμερα- και η έλλειψη προσοχής στις σοβαρές εγχώριες προκλήσεις έχουν σκιάσει την αισιοδοξία των Αμερικανών για το μέλλον. Και η πρόσφατη 16η επέτειος της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ χρησιμεύει ως υπενθύμιση για το κόστος και την διαρκή βλάβη που προκλήθηκε από την τάση της Ουάσιγκτον να αναζητά ξένα τέρατα για να καταστρέψει.

Ωστόσο, παρά τις νέες προκλήσεις που τεκμηριώνονται παραπάνω, η υποκείμενη παγκόσμια δυναμική παραμένει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι μια εξαιρετικά ασφαλής μεγάλη δύναμη, και το διεθνές περιβάλλον εξακολουθεί να ορίζεται από λιγότερη βία, μεγαλύτερη ελευθερία και πλούτο, και πιο εξαιρετικές προόδους στην ανθρώπινη ανάπτυξη απ’ όσο σε οποιοδήποτε προηγούμενο σημείο της ιστορίας. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγχωρίως έχουν χειροτερέψει, αλλά μπορούν επίσης να επιλυθούν εάν οι Αμερικανοί μπορούν να αφιερώσουν τους κατάλληλους πόρους και την προσοχή σε αυτά.