Μην κάνετε ζημιά στο Χονγκ Κονγκ

Κατά τους μήνες που ακολούθησαν τις μεγάλες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ τον περασμένο Ιούνιο, οι πολιτικοί κύκλοι των ΗΠΑ παρέμειναν σχετικά ήσυχοι. Όμως, καθώς οι διαδηλώσεις έγιναν βίαιες και διαδόθηκαν οι φήμες για την εξάπλωση της καταστολής από το Πεκίνο, η ανησυχία στην Ουάσιγκτον αυξήθηκε. Την περασμένη εβδομάδα, ο πρόεδρος Donald Trump υπέγραψε τον Νόμο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ, ο οποίος έφτασε στο γραφείο του χωρίς [να του δίδεται η] δυνατότητα βέτο, και από τα δύο σώματα του Κογκρέσου. Η νομοθεσία δίνει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ μια ισχυρότερη εντολή να προσαρμόσει τη νομική της στάση απέναντι στο Χονγκ Κονγκ, προσφέροντας ανανεωμένες εξουσίες για κυρώσεις και μια σαφέστερη έκφραση της στάσης των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το μέλλον της πόλης.

Μια κρατούμενη διαδηλώτρια στο Χονγκ Κονγκ, τον Δεκέμβριο του 2019. Tyrone Siu / Reuters
--------------------------------------------------------------

Ωστόσο, τα μεγαλύτερα ερωτήματα για την πολιτική των ΗΠΑ εξακολουθούν να βρίσκονται ενόψει. Το ζήτημα σήμερα στο Χονγκ Κονγκ δεν είναι απλά το πότε και το πώς θα τελειώσουν οι διαμαρτυρίες. Ακόμη πιο σημαντικό είναι εάν το μοναδικά αυτόνομο καθεστώς του Χονγκ Κονγκ εντός της Κίνας, όπως ορίζεται από το παράδειγμα «μια χώρα, δύο συστήματα», μπορεί να επιβιώσει από την τρέχουσα κρίση. Η πιο σημαντική εστίαση για τους υπευθύνους χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να είναι να κάνουν ό, τι μπορούν για να ενισχύσουν αυτό το παράδειγμα, παράλληλα αποφεύγοντας βήματα που θα το υπονόμευαν.

Το status quo στο Χονγκ Κονγκ, με τον υψηλό του βαθμό αυτονομίας, τις εκτεταμένες προσωπικές ελευθερίες και το ισχυρό κράτος δικαίου, παράγει τεράστια οφέλη όχι μόνο για τον λαό του Χονγκ Κονγκ αλλά και για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα. Πάνω απ' όλα, η Ουάσινγκτον πρέπει να θυμάται τι μπορεί και δεν μπορεί να κάνει για να διασφαλίσει ότι αυτό το status quo θα συνεχιστεί. Αν γίνει σωστά, η πολιτική των ΗΠΑ μπορεί να βοηθήσει να κρατηθεί ζωντανό το όνειρο του Χονγκ Κονγκ. Ωστόσο, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος οι Ηνωμένες Πολιτείες αθέλητα να κάνουν τα πράγματα χειρότερα.

ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΔΥΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Από τότε που μεταβιβάστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο στην Κίνα, το 1997, το Χονγκ Κονγκ απολάμβανε ειδικό καθεστώς εντός της Κίνας. «Μια χώρα, δύο συστήματα» είναι η συντομογραφία που χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτό το καθεστώς -το ως επί το πλείστον ξέχωρο σύστημα νόμων και διακυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ και γενικά οι δυτικοποιημένες επιχειρηματικές πρακτικές, οι οποίες παραμένουν (και ανθίζουν) παρά την συνολική κινεζική κυριαρχία. Το καθεστώς αυτό, βεβαιωθέν σε μια συνθήκη του 1984 μεταξύ Κίνας και Ηνωμένου Βασιλείου και κωδικοποιημένο στον βασικό νόμο που ενέκρινε το Πεκίνο, επέτρεψε στο Χονγκ Κονγκ να συνεχίσει να απολαμβάνει ελευθερίας έκφρασης και κράτους δικαίου, παρά το ότι βρέθηκε κάτω από την σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας μετά το τέλος της βρετανικής αποικιοκρατίας. Αποτελεί επίσης τον κεντρικό παράγοντα της εμπορικής και οικονομικής επιτυχίας του Χονγκ Κονγκ.

Ευρείες διαδηλώσεις ξεκίνησαν τον Ιούνιο, απαντώντας στην ακατανόητη πολιτική πρόταση της κυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ να επιτρέψει την έκδοση φυγόδικων προκειμένου να παραπεμφθούν σε δίκη στην Κίνα. Η πραγματική προτεινόμενη αλλαγή ήταν σχετικά περιορισμένη: Θα εφαρμοζόταν μόνο σε ορισμένες σοβαρές περιπτώσεις κατά τις οποίες υπήρχαν υπόνοιες για παραβίαση συγκεκριμένων νόμων στην ηπειρωτική Κίνα πριν να ταξιδέψουν στο Χονγκ Κονγκ. Το ότι η επιχειρηματική κοινότητα του Χονγκ Κονγκ και το ευρύ κοινό αντιτάχθηκαν τόσο έντονα στη νομοθεσία ήταν μια μαρτυρία της αυξανόμενης δυσπιστίας τους στην κινεζική κυβέρνηση και της μακρόχρονης περιφρόνησής τους προς το άδικο δικαστικό της σύστημα. Όταν η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ αγνόησε αυτήν την αντίθεση, ξέσπασαν μαζικές ειρηνικές διαμαρτυρίες. Περαιτέρω λάθη και ταλαντεύσεις από την κυβέρνηση βοήθησαν να ξεκινήσει ένας κύκλος ολοένα και πιο βίαιων διαδηλώσεων, σκληρής αντίδρασης από την αστυνομία, και εμβάθυνσης της πολιτικής πόλωσης. Οι αρχικές ανησυχίες για την ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος έκτοτε επεκτάθηκαν σε ανανεωμένες εκκλήσεις για δημοκρατικές εκλογές για τον επικεφαλής εκτελεστικό της πόλης.

Το ότι η νομοθεσία περί εκδόσεων μπόρεσε να προκαλέσει μια τέτοια αντίδραση υποδεικνύει πόσο έμφορτη και περίπλοκη έχει γίνει η κατάσταση στο Χονγκ Κονγκ τα τελευταία χρόνια. Εν μέρει, η δυσαρέσκεια προέρχεται από την πικρία για τις ακραίες οικονομικές ανισότητες μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών αλλά και σχετικά με την εισβολή της κινεζικής ενδοχώρας στην κουλτούρα και την κοινωνία του Χονγκ Κονγκ. Οι πραγματικοί μισθοί στο Χονγκ Κονγκ για τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης έχουν παραμείνει σταθεροί επί πάνω από μια δεκαετία, ενώ το κόστος στέγασης έχει αυξηθεί. Οι περισσότεροι νέοι ενήλικες ζουν σε μικροσκοπικά, αφόρητα διαμερίσματα και συχνά για την πρόοδό τους ανταγωνίζονται με άτομα από την ηπειρωτική χώρα που διαθέτουν υψηλά προσόντα και αναζητούν εργασία. Οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ επίσης ερεθίζονται τον «υπερτουρισμό» των ηπειρωτικών [Κινέζων] και την αυξανόμενη χρήση της μανδαρινικής [διαλέκτου] αντί της παραδοσιακής καντονέζικης.

Ωστόσο, τέτοιες διαρθρωτικές δυσαρέσκειες έχουν επηρεαστεί από την αυξημένη παρέμβαση του Πεκίνου στα πολιτικά και στην λήψη αποφάσεων στο Χονγκ Κονγκ. Όπως τεκμηρίωσε το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ στην ετήσια έκθεσή του για το Χονγκ Κονγκ, οι παρεμβάσεις έχουν πάρει τη μορφή πολιτικού ελέγχου των υποψήφιων νομοθετών, εισαγγελικής υπερδραστηριότητας, και πολιτικοποίησης της εκπαίδευσης και της ακαδημαϊκής έρευνας. Εν τω μεταξύ, οι επίσημοι φορείς στο Πεκίνο που έχουν επιφορτιστεί με την παρακολούθηση και τον επηρεασμό των υποθέσεων του Χονγκ Κονγκ έχουν αυξηθεί σε μέγεθος και φιλοδοξίες, και αυτοί οι παρατηρητές του Χονγκ Κονγκ δημιούργησαν τις δικές τους ιδιοτελείς αφηγήσεις για κατανάλωση στο Πεκίνο, συμπεριλαμβανομένου του υπερβολικού «αυτονομιστικού» αισθήματος στο Χονγκ Κονγκ, και της εξύφανσης συνωμοτικών παραμυθιών για ξένους που οργανώνουν το δημοκρατικό κίνημα της πόλης.

Ακόμα, παρά τις ανησυχητικές αυτές τάσεις, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πόσο αυτόνομο παραμένει το Χονγκ Κονγκ. Η αντίθεση μεταξύ της σχετικής ανοικτότητας του Χονγκ Κονγκ και του περιορισμού στην ηπειρωτική Κίνα εξακολουθεί να προκαλεί έκπληξη στους ανθρώπους που επισκέπτονται και τα δύο μέρη. Οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ συμμετέχουν σε δημόσιες διαμαρτυρίες, σερφάρουν στο Διαδίκτυο και ταξιδεύουν σε άλλα έθνη χωρίς εμπόδια ή περιορισμούς -όλες αδιανόητες ελευθερίες για τους Κινέζους της ηπειρωτικής χώρας. Ο πολιτικός διάλογος και τα μέσα ενημέρωσης στο Χονγκ Κονγκ είναι ευρέως ανοιχτά. Οι επιχειρηματικές αποφάσεις γίνονται μέσα σε ένα πλαίσιο νόμων και προτύπων που είναι παράλληλο με εκείνο του Λονδίνου, όχι της Σαγκάης ή του Πεκίνου.

Πράγματι, την ίδια εβδομάδα που τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης επικεντρώθηκαν στην δραματική αντιπαράθεση μεταξύ των διαδηλωτών και της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο του Χονγκ Κονγκ, άλλες εξελίξεις προσέφεραν υπενθυμίσεις για το ξεχωριστό καθεστώς της πόλης και τις επίμονες δυνάμεις της. Στις 18 Νοεμβρίου, το Ανώτατο Δικαστήριο του Χονγκ Κονγκ απέρριψε την απαγόρευση της κυβέρνησης της πόλης να φοριούνται μάσκες προσώπου σε διαδηλώσεις (προκαλώντας δυσοίωνες αλλά ασαφείς απειλές για μια σπάνια δικαστική ανατροπή της από το Πεκίνο). Και στις 24 Νοεμβρίου, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ διεξήγαγε ειρηνικές, ομαλές και πραγματικά δημοκρατικές εκλογές περιφερειακού συμβουλίου˙ όπως αναμενόταν, τα κόμματα της αντιπολίτευσης του Χονγκ Κονγκ κατήγαγαν σημαντική νίκη εν μέσω συμμετοχής ρεκόρ, αντανακλώντας την αντικυβερνητική διάθεση του εκλογικού σώματος.

ΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟ STATUS QUO

Ο στόχος των υπευθύνων χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ και άλλων στην διεθνή κοινότητα θα πρέπει να είναι να μην υποκινούν την αλλαγή στο Χονγκ Κονγκ αλλά να ενισχύουν το status quo. Αυτό σημαίνει την αποφυγή βημάτων που θα μπορούσαν να διαταράξουν την διεθνή εμπιστοσύνη στο οικοδόμημα «μια χώρα, δύο συστήματα» αλλιώς θα «τιμωρήσουν την Κίνα» με το ακούσιο αποτέλεσμα να υπονομεύσουν και το Χονγκ Κονγκ.

Τους τελευταίους μήνες, αξιωματούχοι των ΗΠΑ έχουν προβεί σε ορισμένες διακηρυκτικές δηλώσεις υψηλού επιπέδου για την υποστήριξη της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ και του παραδείγματος «μια χώρα, δύο συστήματα». Ο υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, για παράδειγμα, ζήτησε πρόσφατα τον τερματισμό της βίας και μια ανεξάρτητη αναθεώρηση των αστυνομικών ενεργειών στο Χονγκ Κονγκ, ενώ υπενθύμισε επίσης στο Πεκίνο τις υποχρεώσεις του βάσει της Σινο-βρετανικής Κοινής Διακήρυξης (Sino-British Joint Declaration). Ο πρόεδρος Trump έχει μερικές φορές μπερδέψει τα πράγματα συνδέοντας το Χονγκ Κονγκ με τις εμπορικές συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας -σαστίζοντας την Κίνα, η οποία δεν βλέπει τέτοια σύνδεση. Όμως, η νομοθεσία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Δημοκρατία που ψηφίστηκε και υπογράφηκε στα τέλη Νοεμβρίου καθιστά σαφές ότι η Ουάσινγκτον υποστηρίζει έναν υψηλό βαθμό αυτονομίας για το Χονγκ Κονγκ.

Ωστόσο, η νομοθεσία δημιουργεί επίσης έναν νέο κίνδυνο για την πολιτική των ΗΠΑ. Το πιο σημαντικό, απαιτεί από τον Υπουργό Εξωτερικών να «πιστοποιεί», σε ετήσια βάση, ότι το Χονγκ Κονγκ διαθέτει επαρκή αυτονομία για να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστό από την υπόλοιπη Κίνα για τους σκοπούς της εφαρμογής της νομοθεσίας των ΗΠΑ. Αυτή η ξεχωριστή μεταχείριση βάσει του αμερικανικού νόμου σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να εφαρμόσουν διαφορετικούς κανονισμούς στο Χονγκ Κονγκ από ό, τι στην Κίνα, πράγμα που επιτρέπει ξεχωριστές διμερείς συμφωνίες και πολύ πιο στενές οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις.

Διαδηλωτές πραγματοποιούν πορεία για βοήθεια από τις ΗΠΑ στο Χονγκ Κονγκ, τον Σεπτέμβριο του 2019. Tyrone Siu / Reuters
------------------------------------------------------------

Μέχρι τώρα, το Υπουργείο Εξωτερικών απλά έπρεπε να καταρτίσει μια ετήσια έκθεση για την αυτονομία. Η πιο πρόσφατη έκθεση, τον Μάρτιο του 2019, κατέληγε στο συμπέρασμα [1] ότι «το Χονγκ Κονγκ διατηρεί επαρκή -αν και μειωμένο- βαθμό αυτονομίας στο πλαίσιο «μια χώρα, δύο συστήματα» που δικαιολογεί την συνέχιση της ειδικής μεταχείρισης από τις Ηνωμένες Πολιτείες για διμερείς συμφωνίες Σύμφωνα με τον νέο νόμο, αν η κρίση αυτή αρχίσει να αλλάζει προς το χειρότερο, η αμερικανική κυβέρνηση μπορεί να αναγκαστεί να «απο-εγκρίνει» (decertificate) απότομα το Χονγκ Κονγκ -ένα βήμα που θα έχει δραματικό και επιζήμιο αντίκτυπο στις εξωτερικές του σχέσεις, την οικονομική κατάσταση και, κατά συνέπεια, στην προοπτική του για διαρκή αυτονομία.

Ακόμη και αν άλλες κυβερνήσεις δεν ακολούθησαν το παράδειγμα -και οι περισσότερες δεν θα μπορούσαν- η απο-έγκριση θα οδηγούσε πιθανώς σε υψηλότερους διμερείς δασμούς (και συνεπώς απώλεια του σημερινού μεγαλύτερου διμερούς εμπορικού πλεονάσματος των Ηνωμένων Πολιτειών)˙ αυστηρότερους κανόνες για τις επενδύσεις και τις τεχνολογικές συναλλαγές˙ και μια κατάρρευση της πολύτιμης συνεργασίας στον τομέα της επιβολής του νόμου, συμπεριλαμβανομένης της κοινής εργασίας για την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και διακίνηση ναρκωτικών. Μπορεί να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη επίπτωση έξω από τα κυβερνητικά κανάλια, διότι η απο-έγκριση θα υπονόμευε την εμπιστοσύνη της διεθνούς επιχειρηματικής κοινότητας στη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του επιχειρηματικού μοντέλου του Χονγκ Κονγκ. Περίπου 1.400 επιχειρήσεις των ΗΠΑ δραστηριοποιούνται στο Χονγκ Κονγκ και πολλές από αυτές -συμπεριλαμβανομένων όλων των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων των ΗΠΑ- αντιμετωπίζουν το Χονγκ Κονγκ ως περιφερειακό αρχηγείο τους. Η αμφισβήτηση θα βλάψει τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ασία και θα βλάψει επίσης σοβαρά τον βιοπορισμό των πολιτών του Χονγκ Κονγκ -των ίδιων των ανθρώπων των οποίων τις ελευθερίες και τον τρόπο ζωής θέλει να προστατεύσει η Ουάσινγκτον. Η Κίνα, ο πραγματικός στόχος της κριτικής των ΗΠΑ, θα πληγεί επίσης, αλλά πολύ λιγότερο σοβαρά. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες, εν τω μεταξύ, θα έχουν παραιτηθεί μια για πάντα από την κύρια πηγή της επιρροής τους για την κατάσταση του Χονγκ Κονγκ.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ

Υπάρχουν, ευτυχώς, τρόποι για να έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες εποικοδομητικό αντίκτυπο στο μέλλον του Χονγκ Κονγκ. Με το να του συμπεριφέρονται ως τον ανεξάρτητο δρώντα, και τον σύνδεσμο για πληροφορίες και ιδέες στην Ασία όπως εξακολουθεί να είναι, η Ουάσιγκτον μπορεί να ενισχύσει σημαντικά την αυτονομία του Χονγκ Κονγκ μέσα στο πλαίσιο «μια χώρα, δύο συστήματα». Η επικέντρωση της πολιτικής των ΗΠΑ στην υποστήριξη και την ενίσχυση του Χονγκ Κονγκ θα κάνει πολύ περισσότερο καλό -και θα διακινδυνεύσει πολύ λιγότερη ζημιά- από όσο οι προσπάθειες να εκβιάσει αλλαγές, ή να επιβάλει άμεσα κόστη, στις πολιτικές αποφάσεις που προέρχονται από το Πεκίνο.

Μια προληπτική και εμπροσθοβαρής προσπάθεια υποστήριξης της πόλης θα μπορούσε να περιλαμβάνει νέες διακυβερνητικές συζητήσεις σχετικά με τους επενδυτικούς κανόνες, τους οικονομικούς κανονισμούς, και την αρχιτεκτονική του Διαδικτύου και των δεδομένων. Θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει και άλλες πρωτοβουλίες που υπογραμμίζουν την αυτονομία του Χονγκ Κονγκ, όπως η ένταξή του στα ταξιδιωτικά προγράμματα Visa Waiver ή Preclearance. Την περασμένη εβδομάδα, το Κοινοβούλιο της Αυστραλίας ενέκρινε μια νέα συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών με το Χονγκ Κονγκ, ως τρόπο κλειδώματος των πλεονεκτημάτων της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εξετάσουν μια παρόμοια προσέγγιση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να επιταχύνουν τον ρυθμό των επισκέψεων επίσημων υψηλού επιπέδου στο Χονγκ Κονγκ, τουλάχιστον όταν κατακάτσει η σκόνη από την τρέχουσα αστάθεια. Μέλη του Κογκρέσου έκαναν επίσκεψη τα τελευταία χρόνια, αλλά οι τελευταίες επισκέψεις σε επίπεδο υπουργικού συμβουλίου έγιναν το 2016 και το 2017˙ ο Υπουργός Εξωτερικών δεν έχει κάνει επίσκεψη από το 2011. Ίσως την επόμενη φορά που ο Αντιπρόεδρος θα μιλήσει για την Κίνα, θα πρέπει να το κάνει από το Χονγκ Κονγκ.

Στο τέλος, η μελλοντική πορεία του Χονγκ Κονγκ εξαρτάται από ένα ζήτημα εμπιστοσύνης. Εάν οι άνθρωποι στο Χονγκ Κονγκ, στην Κίνα και σε όλο τον κόσμο έχουν εμπιστοσύνη στην αυτονομία και στο πλαίσιο «μια χώρα, δύο συστήματα», αυτή η αυτοπεποίθηση θα είναι αυτο-ενισχυόμενη. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Χονγκ Κονγκ είναι μια χρήσιμη πλατφόρμα για την προβολή των αξιών της ανοιχτής κοινωνίας και της οικονομικής ισχύος των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό. Ο στόχος της Ουάσιγκτον πρέπει να είναι να διατηρηθεί βιώσιμο το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ τουλάχιστον μέχρι το 2047 –οπότε είναι η καταληκτική ημερομηνία λήξης της δεδηλωμένης εγγύησης της Κίνας για το «μια χώρα, δύο συστήματα» -αν όχι και μετά.

Μπορεί να είναι δελεαστικό για την Ουάσινγκτον να μεταχειρίζεται το Χονγκ Κονγκ κυρίως ως μια ευκαιρία να τονίσει τις ατέλειες της προσέγγισης της Κίνας στην διακυβέρνηση. Αλλά αυτό, μόνο θα αυξήσει τις αμφιβολίες για το μέλλον του Χονγκ Κονγκ -και έτσι θα βλάψει τις προοπτικές του, παρά μια δεδηλωμένη επιθυμία να τις διασώσει. Μια καλύτερη πολιτική θα τόνιζε την διαχρονική αξία που βλέπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο μοναδικό σύστημα της πόλης, και θα έκανε ό, τι μπορούσε για να ενισχύσει την διεθνή εμπιστοσύνη στο Χονγκ Κονγκ.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2019-12-06/do-no-harm-hong...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.state.gov/2019-hong-kong-policy-act-report/

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition