Η εξωτερική πολιτική βρισκόταν πάντα στην καρδιά της μομφής | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η εξωτερική πολιτική βρισκόταν πάντα στην καρδιά της μομφής

Πολιτικά εγκλήματα από τον Μεσαίωνα έως την εποχή του Τραμπ
Περίληψη: 

Ο Trump ήρθε στην εξουσία εν μέρει υποστηρίζοντας μια απλοϊκή, συναλλακτική άποψη του ρόλου των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο και του ρόλου του ως προέδρου: «Πρώτα η Αμερική». Ούτε το θεσμικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ούτε το υποστηρικτικό οικοσύστημά του στα μέσα ενημέρωσης αποδείχθηκαν πρόθυμοι ή ικανοί να απορρίψουν αυτή την αυταρχική παρωδία διαχείρισης του κράτους.

Ο FRANK O. BOWMAN III είναι ανώτερος καθηγητής Νομικής στην έδρα Floyd R. Gibson στη Νομική Σχολή στο Πανεπιστήμιο του Missouri, επισκέπτης καθηγητής στο Law Center στο Πανεπιστήμιο του Georgetown, και ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο High Crimes and Misdemeanors: A History of Impeachment for the Age of Trump. [1]

Η πρόταση μομφής κατά προέδρου στις Ηνωμένες Πολιτείες πάντα φαινόταν να είναι ένα εγχώριο ζήτημα. Ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κατηγορήθηκε για ψέματα σχετικά με κακή σεξουαλική συμπεριφορά. Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον παραιτήθηκε για να αποφύγει βέβαιη μομφή ύστερα από το σκάνδαλο Watergate. Και το 1868, η Βουλή των Αντιπροσώπων στόχευσε με 11 άρθρα μομφής εναντίον του προέδρου Andrew Johnson επειδή αψήφησε ένα υπό την ηγεσία των Δημοκρατικών Κογκρέσο και τις θέσεις του για την Ανασυγκρότηση.

Η τρέχουσα έρευνα για τον πρόεδρο Donald Trump είναι διαφορετική. Τον Δεκέμβριο, ένας πρόεδρος των ΗΠΑ θα κατηγορηθεί για πρώτη φορά για κατάχρηση της εξουσίας του στην εξωτερική πολιτική προς εξυπηρέτηση προσωπικών πολιτικών συμφερόντων. Τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάζονται στις ακροάσεις της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής αποδεικνύουν ότι ο Trump έβαλε ως προϋποθέσεις για την απελευθέρωση της εγκεκριμένης από το Κογκρέσο στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, την ανακοίνωση της ουκρανικής κυβέρνησης ότι θα διεξάγει έρευνες για τον πολιτικό αντίπαλο του Trump, τον πρώην αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, και τον αβάσιμο ισχυρισμό ότι ήταν η Ουκρανία, όχι η Ρωσία, που παρενέβη στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016.

27122019-1.jpg

Ο πρόεδρος Donald Trump στο Μπέρνσβιλ, στη Μινεσότα, τον Απρίλιο του 2019. Sarah Silbiger / The New York Times
---------------------------------------------------------------

Δεν πρέπει όμως να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι δοσοληψίες στο εξωτερικό θα μπορούσαν να προκαλέσουν τη μομφή. Οι εξωτερικές υποθέσεις αποτελούσαν συχνά τον πυρήνα μιας μομφής, από τα ξεκίνημα [αυτής] της πρακτικής στην μεσαιωνική Αγγλία και στην διαδρομή από την υιοθέτησή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιστορία της μομφής κατά την διάρκεια των αιώνων δείχνει μια συνεχή συνειδητοποίηση του πόσο ευάλωτη στην κακοδιαχείριση είναι η πρακτική της εξωτερικής πολιτικής από τους δημιουργούς της. Το γεγονός ότι η Γερουσία πιθανότατα δεν θα απομακρύνει τον Τραμπ από το αξίωμα δεν αποτελεί ένα μέτρο της αναποτελεσματικότητας της μομφής ως εργαλείου, αλλά, αντίθετα, αντικατοπτρίζει τις ιδιαίτερες και ιδιόρρυθμες μεταμορφώσεις του πολιτικού πολιτισμού των Ηνωμένων Πολιτειών που μονώνουν τον πρόεδρο από τις συνέπειες του παραπτώματός του.

ΜΟΜΦΗ ΜΕ ΑΓΓΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ

Όταν οι συντάκτες του αμερικανικού συντάγματος συμπεριέλαβαν μια πρόβλεψη ότι οι πρόεδροι και άλλοι «αξιωματούχοι» μπορεί να κατηγορηθούν για «Προδοσία, Δωροδοκία ή άλλα υψηλά Εγκλήματα και Παραπτώματα» (Treason, Bribery, or other high Crimes and Misdemeanors), εφάρμοζαν την βρετανική κοινοβουλευτική πρακτική που ήταν, ήδη από το 1787, αιώνες παλαιά.

Το αγγλικό Κοινοβούλιο εφηύρε τη μομφή το 1376 ως εργαλείο μέσω του οποίου τα συμφέροντα των ελίτ που εκπροσωπούνταν σε αυτό το σώμα -η κληρονομική αριστοκρατία, η καθιερωμένη εκκλησία, οι γαιοκτήμονες ευγενείς και, σε εύθετο χρόνο, οι επαγγελματίες δικηγόροι και η πλούσια τάξη- μπορούσαν να ελέγξουν την ισχύ του στέμματος. Η φύση της ευρωπαϊκής βασιλείας, με τις μπερδεμένες οικογενειακές συμμαχίες της και τις ατελείωτες διασυνοριακές διαμάχες σχετικά με εδαφικές και δυναστικές αξιώσεις, τοποθετούσε τακτικά τις εξωτερικές σχέσεις στο επίκεντρο της εθνικής πολιτικής. Η συμμετοχή της Αγγλίας στους θρησκευτικούς πολέμους μετά την Μεταρρύθμιση, η εγγύτητά της προς την ήπειρο και, τελικά, η διαχείριση μιας υπερπόντιας αυτοκρατορίας επίσης έκαναν τις εξωτερικές υποθέσεις σημαντικές για την άρχουσα τάξη. Κατά συνέπεια, τα σφάλματα στις εξωτερικές σχέσεις αποτελούσαν συχνά το αντικείμενο μομφής του Κοινοβουλίου σε υπουργούς του βασιλιά, δικαστές και άλλους.

Η μομφή σε βασικούς βασιλικούς αξιωματούχους ήρθε μετά από επανειλημμένες καταστροφές στο εξωτερικό. Το 1450, ο δούκας του Σάφολκ, βασικός υπουργός του βασιλιά Ερρίκου VI, κατηγορήθηκε για υποτιθέμενη προδοσία των αγγλικών συμφερόντων στους Γάλλους, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του στην οργάνωση του γάμου του Ερρίκου με την Γαλλίδα πριγκίπισσα Margaret of Anjou. Οι Άγγλοι είχαν χάσει πρόσφατα έδαφος στην Γαλλία και οι αντίπαλοι του Σάφολκ ισχυρίστηκαν ότι ο Δούκας είχε συνωμοτήσει με τους Γάλλους κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τον γάμο. Ο βασιλιάς προσπάθησε να σώσει τον Σάφολκ από την φυλάκιση και μια πιθανή εκτέλεση (οι ποινές της μομφής ήταν τότε σκληρότερες από ό,τι επέτρεπε το Σύνταγμα των ΗΠΑ) στέλνοντάς τον σε εξορία. Δυστυχώς για τον δούκα, απήχθη από πειρατές στη Μάγχη και αποκεφαλίστηκε.

Το 1625, ο δούκας του Μπάκιγχαμ, ένας στενός έμπιστος του βασιλιά Καρόλου Α’, ξεκίνησε μια καταστροφική και δαπανηρή ναυτική εκστρατεία εναντίον του ισπανικού λιμένα Cádiz. Το Κοινοβούλιο προσπάθησε να προχωρήσει σε μομφή κατά του Μπάκιγχαμ τον επόμενο χρόνο. Ένα άρθρο στη μομφή κατά του Μπάκιγχαμ το 1626 [2] προέκυψε από τον δανεισμό αγγλικών πλοίων προς τον Καθολικό Γάλλο βασιλιά για χρήση ενάντια στους Προτεστάντες Ουγενότους στην Λα Ροσέλ˙ οι Άγγλοι βουλευτές ήταν εξοργισμένοι για το ότι ο Μπάκιγχαμ είχε καθιερώσει αποτελεσματικά την καταστολή των Προτεσταντών στην ήπειρο. Αντί να δει τον Μπάκιγχαμ να υφίσταται μομφή, ο Κάρολος προφύλαξε τον βοηθό του διαλύοντας το Κοινοβούλιο.

Το 1667, μετά από έναν δαπανηρό και περιττό πόλεμο με τους Ολλανδούς, ο κόμης του Clarendon κατηγορήθηκε εν μέρει για το ότι αναζήτησε χρήματα από την Γαλλία για να αποφύγει τους κοινοβουλευτικούς ελέγχους της βασιλικής χρηματοδότησης. Σε αυτό που ήταν στην πραγματικότητα μια αποκήρυξη της φιλο-Καθολικής εξωτερικής πολιτικής, το Κοινοβούλιο ήγειρε μομφή κατά των Λόρδων της Οξφόρδης, του Bolingbroke και του Strafford το 1715 για να υποστηρίξει την Συνθήκη της Ουτρέχτης.