Κανένα νησί δεν στέκει μόνο του -ούτε καν η Βρετανία

Μετά από χρόνια αντιπαραθέσεων από τότε που πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα το 2016, το Ηνωμένο Βασίλειο εγκατέλειψε επίσημα την Ευρωπαϊκή Ένωση στα τέλη Ιανουαρίου. Οι υπέρμαχοι του «εκτός» ήταν χαρούμενοι, ισχυριζόμενοι ότι η χώρα είχε απελευθερωθεί από την ευρωπαϊκή «υποτέλεια» [2] και τώρα ήταν έτοιμη να ανακαλύψει ξανά την παλιά της δύναμη. Πολλοί υποστηρικτές βλέπουν το Brexit ως μια επιστροφή στις περήφανες παραδόσεις της βρετανικής ιστορίας. Επικαλούνται ένα εθνικό πνεύμα ανυπακοής και ανεξαρτησίας. Μερικοί συγκρίνουν το Brexit [3] με την «καλύτερη ώρα» της χώρας το 1940, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο στάθηκε «μόνο» ενάντια στη ναζιστική επίθεση. Πρόσφατες κινηματογραφικές ταινίες όπως η «Δουνκέρκη» και «Η πιο σκοτεινή ώρα» ενισχύουν την εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου να στέκεται ψηλά και περήφανο, αψηφώντας το γερμανικό μεγαθήριο που είχε κυλήσει σε όλη την Ευρώπη. Οι συντηρητικοί πολιτικοί επαίνεσαν το δημοφιλές παιδικό βιβλίο Our Island Story [4] της Henrietta Marshall (κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1905 και εξακολουθεί να υπάρχει στα βιβλιοπωλεία) για τον ηρωικό απολογισμό του παρελθόντος του Ηνωμένου Βασιλείου ως ένα μοναδικό έθνος, που καταλαμβάνει τον κόσμο.

Ένας πίνακας για την ήττα της Ισπανικής Αρμάδας το 1588. Philip James de Loutherbourg, 1796.
---------------------------------------------------------

Ο πρωθυπουργός, Μπόρις Τζόνσον, και άλλοι υπέρμαχοι του Brexit αρέσκονται να θεωρούν το Ηνωμένο Βασίλειο ως τον μοναχικό ηθοποιό, πρωταγωνιστή στην διεθνή σκηνή. Όμως, το φιλο- Brexit, εθνικιστικό αφήγημα παρουσιάζει την ιστορία λανθασμένα. Το Brexit πράγματι έρχεται σε αντίθεση με μια μακροχρόνια παράδοση της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία αναγνώριζε ότι το σθένος του Ηνωμένου Βασιλείου ως παγκόσμιου παράγοντα εξαρτάται από την ευρωπαϊκή ασφάλεια και ότι η χώρα δεν θα μπορούσε ποτέ να απομονωθεί από την ισορροπία ισχύος στην ήπειρο.

Ακόμα και στην ακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, οι ηγέτες της δεν τόλμησαν να θεωρήσουν την Ευρώπη δεδομένη. Τουλάχιστον από την εποχή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης τον 16ο αιώνα, η χώρα εργάστηκε για να αποτρέψει τον σχηματισμό ενός εχθρικού μπλοκ στην Ευρώπη. Αυτή η επιταγή σήμαινε την χρήση του πλούτου και του ανθρώπινου δυναμικού του Ηνωμένου Βασιλείου για την οικοδόμηση συνασπισμών με κράτη ομοϊδεάτες ώστε να αποτρέψουν επίδοξους Ευρωπαίους ηγεμόνες. Για την δική του ασφάλεια και ευημερία, το Ηνωμένο Βασίλειο έπρεπε πάντα να είναι βυθισμένο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Το μοτίβο της εμπλοκής είναι ξεκάθαρο εάν κάποιος κάνει τον κόπο να τοποθετήσει στο περιβάλλον τους ορισμένες από αυτές τις εμβληματικές στιγμές από την εθνικιστική αφήγηση: Τα ίδια τα γεγονότα που χρησιμοποιούν οι υπέρμαχοι του Brexit για να υφάνουν μια ιστορία δοξασμένης ανεξαρτησίας τονίζουν στην πραγματικότητα την αναγκαιότητα της συμμετοχής του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρώπη.

Πάρτε, για παράδειγμα, την ήττα της Ισπανικής Αρμάδας το 1588. Το Our Island Story επικαλείται την βασίλισσα Ελισάβετ την Α’ [5] να απευθύνεται στα στρατεύματά της πριν από την επικείμενη ισπανική εισβολή: «Ξέρω ότι έχω το σώμα μιας αδύναμης και ασθενικής γυναίκας˙ αλλά έχω και την καρδιά και το στομάχι ενός βασιλιά, και ενός βασιλιά της Αγγλίας, επίσης». Ο κακός καιρός και ο αγγλικός στόλος απέτρεψαν την απόπειρα εισβολής της Ισπανίας. Όμως, η ιστορία της Αρμάδας δεν ήταν απλώς μια ιστορία της Αγγλίας να στέκεται σταθερή ενάντια σε έναν ξένο εχθρό. Η υποστήριξη της Ελισάβετ, συγκεκαλυμμένη και στην συνέχεια ανοιχτή, υπέρ της Ολλανδικής Επανάστασης [6] εναντίον της Ισπανίας επέφερε σε μεγάλο βαθμό την εισβολή. Η Αγγλία ήλπιζε ότι η ολλανδική εξέγερση θα αποδυνάμωνε την ισπανική θέση στις ακτές του αγγλικού καναλιού.

Περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, το 1704, ο αγγλικός στρατός πολέμησε δίπλα με τους Αψβούργους κοντά στο Μόναχο και κατεύθυνε τις δυνάμεις της Γαλλίας και των συμμάχων της στη Μάχη του Blenheim [7]. Η νίκη αυτή ήταν μια από τις πιο διάσημες νίκες της Αγγλίας και το όνομά της ζει σήμερα στο Blenheim Palace, ένα κορυφαίο τουριστικό αξιοθέατο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η μάχη ήταν εμβληματική για το πώς οι Βρετανοί ηγέτες έχουν επιδιώξει το εθνικό συμφέρον στο εξωτερικό -σε αυτήν την περίπτωση, διεξάγοντας πόλεμο στην άκρη της Ευρώπης για να ελέγξουν το στοίχημα του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου XIV για «παγκόσμια μοναρχία». Το 1815, οι βρετανικές δυνάμεις νίκησαν τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, έναν άλλο Γάλλο αυτοκράτορα αποφασισμένο για ευρωπαϊκή κυριαρχία, στο Βατερλώ του Βελγίου. Οι Βρετανοί κέρδισαν τη μάχη μόνο χάρη στην ζωτική υποστήριξη των Πρώσων.

Οι πόλεμοι που πολέμησε το Ηνωμένο Βασίλειο κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα συνδέονταν επίσης με τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία ήταν πλέον ο στενότερος Ευρωπαίος σύμμαχος του Ηνωμένου Βασιλείου για να αντιμετωπίσει έναν νέο επίδοξο ηγεμόνα: Την Γερμανία. Παρόλο που η βρετανική αντίσταση το 1940 αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας για την αποτροπή του Αδόλφου Χίτλερ, η απόλυτη ήττα της Γερμανίας επιτεύχθηκε μόνο σε συνεργασία με τις δύο αναδυόμενες υπερδυνάμεις, την Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μετά το 1945, η ασφάλεια του Ηνωμένου Βασιλείου εξαρτάτο από την προσέλκυση των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια μόνιμη Ατλαντική συμμαχία με την Δυτική Ευρώπη εναντίον του σοβιετικού -εν καιρώ πολέμου- συμμάχου, που κυριαρχούσε πλέον στην Ανατολική Ευρώπη.