Εξωτερική πολιτική δια του παραδείγματος

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν εδώ και πολύ καιρό πολλά θετικά χαρακτηριστικά όταν τις βλέπουν από το εξωτερικό: εξαιρετικά πανεπιστήμια, καινοτόμες εταιρείες, και μια παράδοση (που τώρα κινδυνεύει) ανοικτότητας στη μετανάστευση. Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 και το 2012 φάνηκε να δείχνει ότι ο ρατσισμός είχε μειωθεί σε σημαντικό βαθμό˙ οι πρόοδοι των πολιτικών, των γυναικείων και των ομοφυλοφιλικών κινημάτων ήταν πηγή έμπνευσης αλλού˙ και ακόμη και οι πολλαπλές εμπειρίες της χώρας με την παραπομπή [προέδρων] φάνηκαν να δείχνουν ένα σύστημα στο οποίο κανένα άτομο δεν υπερέβαινε το νόμο. Τώρα, ωστόσο, η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών που παραπέμπει στην «λαμπερή πόλη στον λόφο» του πρώην προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν, γίνεται όλο και πιο μακρινή στα μάτια του κόσμου.

Καθώς αυτή η εικόνα υποχωρεί, μειώνεται και η ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να εμφανιστούν ως πρότυπο για να το μιμηθούν οι άλλοι. Το ίδιο ισχύει και για την ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να ασκούν κριτική ή να πιέζουν άλλες χώρες για τις αποτυχίες τους. Πολλά αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν ότι ο Κινέζος ηγέτης, Xi Jinping, βρισκόταν στην άμυνα εγχωρίως για την αρχική ανεπαρκή αντίδραση της Κίνας στο ξέσπασμα της COVID-19. Όμως, η κακή εμφάνιση των Ηνωμένων Πολιτειών έβγαλε ουσιαστικά τον Σι από την δύσκολη θέση, καθώς δεν μπορούσαν να γίνουν δυσάρεστες συγκρίσεις. Παρ’ όλη την ρητορική της, η Ουάσιγκτον σπατάλησε την ευκαιρία να λάβει μια σκληρή στάση απέναντι στην Κίνα σχετικά με την πανδημία.

Επιπλέον, η τρέχουσα πολιτική κρίση εμπόδισε ομοίως τις προοπτικές των ΗΠΑ για την προώθηση και την προστασία των δημοκρατιών στο εξωτερικό. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η προώθηση της δημοκρατίας υπήρξαν από πολύ καιρό βασικό στοιχείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής -εν μέρει για κανονιστικούς λόγους, επειδή οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι τέτοιες αρχές ενισχύουν το νόημα και την αξία της ζωής, και εν μέρει για πρακτικούς λόγους, επειδή πολλοί Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πιστεύουν ότι οι δημοκρατίες ενεργούν με αυτοσυγκράτηση όχι μόνο απέναντι στους πολίτες τους, αλλά και στους άλλους, και έτσι κάνουν τον κόσμο λιγότερο βίαιο. Τώρα, η δημοκρατία βρίσκεται σε ύφεση σε όλο τον κόσμο και η ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να σταματήσουν αυτή την υποχώρηση είναι επίσης σε παρακμή. Ένα παράδειγμα είναι η Κίνα, η οποία έχει αντιμετωπίσει την κριτική της Ουάσιγκτον για τις ενέργειές της στο Χονγκ Κονγκ, επισημαίνοντας την συμπεριφορά των ΗΠΑ στο εσωτερικό τους.

Αυτό που συνέβη στην Ουάσιγκτον, το βράδυ της Δευτέρας, 1 Ιουνίου, ήταν ιδιαίτερα σημαντικό σε αυτό το θέμα. Μια ειρηνική διαμαρτυρία στον δημόσιο χώρο απέναντι από τον Λευκό Οίκο διαλύθηκε, όχι επειδή αποτελούσε απειλή για την τάξη αλλά για να εξυπηρετηθεί ένας πολιτικός σκοπός. Ο Λευκός Οίκος έκανε χειρότερη μια ήδη κακή κατάσταση με την ανάπτυξη στρατιωτικών μονάδων στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και του συνέρχεσθαι, συμπεριλαμβανομένης της δημόσιας διαμαρτυρίας, είναι συνταγματικά εγγυημένα και αποτελούν τον πυρήνα της αμερικανικής δημοκρατίας. Η εμπιστοσύνη του κοινού απαιτεί να μην πολιτικοποιούνται οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες επιβολής του νόμου και ο στρατός. Τρομερές εικόνες από εκείνη τη νύχτα ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Το επικίνδυνο προηγούμενο που το επεισόδιο αυτό έθεσε σε μια χώρα που απέχει μόλις πέντε μήνες από αυτό που σίγουρα θα είναι σκληρές εκλογές, δεν παραβλέφθηκε ούτε από τους διεθνείς θεατές ούτε από τους Αμερικανούς πολίτες.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ

Η αναταραχή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ευρισκόμενη μπροστά στα μάτια του κόσμου, εγείρει ερωτήματα σχετικά με την αμερικανική ισχύ. Η διάκριση μεταξύ απόλυτης ισχύος και διαθέσιμης ισχύος είναι χρήσιμη εδώ. Η απόλυτη ισχύς της χώρας, πάνω από όλα η στρατιωτική και οικονομική ισχύς, εξακολουθεί να είναι σημαντική. Το μεγαλύτερο ερώτημα αφορά την διαθέσιμη ισχύ της. Είναι σε θέση μια χώρα με 42 εκατομμύρια άνεργους, μειούμενο ΑΕΠ, κλειστά εργοστάσια, διαδεδομένες διαμαρτυρίες που μερικές φορές μετατρέπονται σε βίαιες και βαθιές εσωτερικές διαιρέσεις, να ενεργήσει διεθνώς;

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι ξεκάθαρη. Η διαθέσιμη ισχύς δεν αποτελείται μόνο από στρατιωτικά και οικονομικά μέσα, αλλά και από την ικανότητα και την βούληση να χρησιμοποιηθούν -και αυτό το μέτρο είναι το πιο ευαίσθητο στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η παρόρμηση προς την εσωστρέφεια και το να κάνουν λιγότερα στον κόσμο, ήταν ήδη αυξημένα μετά την υπερβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Τώρα, η χώρα αντιμετωπίζει τεράστιες εγχώριες συγκρούσεις, οι οποίες πιθανότατα θα εξουδετερώσουν το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης όρεξης για παρέμβαση στο εξωτερικό, όσο δικαιολογημένη και αν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις. Μερικοί από αυτούς που θρηνούν τα αμερικανικά λάθη κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες μπορεί να καλωσορίσουν μια τέτοια στροφή προς στο εσωτερικό. Όμως, η ελάσσων δράση -οι Ηνωμένες Πολιτείες που δεν ενεργούν για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους- δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη από την υπερβολή. Τέτοιες Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι σε θέση να απομονωθούν από έναν κόσμο όπου οι ιοί, τα αέρια του θερμοκηπίου, οι τρομοκράτες, και οι κυβερνοεπιθέσεις διασχίζουν τα σύνορα κατά βούληση.