Η εγγύηση εργασίας κοστίζει πολύ λιγότερο από όσο η ανεργία | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η εγγύηση εργασίας κοστίζει πολύ λιγότερο από όσο η ανεργία

Μια τολμηρή πολιτική όχι μόνο για να ξεπεραστεί η κρίση αλλά να βγούμε από αυτήν καλύτεροι

Το New Deal είδε εκατομμύρια άτομα να προσλαμβάνονται για έργα των οποίων τα μόνιμα αποτελέσματα [7] είναι καλά τεκμηριωμένα. Η περιβαλλοντική δουλειά της εποχής [8] ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη: οι εργαζόμενοι σε αυτό που έγινε γνωστό ως «Tree Army» [η στρατιά των δένδρων] φύτεψαν 3 δισεκατομμύρια δέντρα, δημιούργησαν και αποκατέστησαν 711 κρατικά πάρκα, άνοιξαν 125.000 μίλια αντιπυρικών ζωνών, ανέπτυξαν 800 νέα κρατικά πάρκα, ήλεγξαν την διάβρωση του εδάφους σε 40 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης, βελτίωσαν τις συνθήκες βοσκής σε δημόσιες περιοχές, και αύξησαν τον πληθυσμό της άγριας πανίδας. Αυτά τα έργα έδωσαν νέα ζωή στο αμερικανικό κίνημα διατήρησης [της φύσης], τον πρόδρομο του σημερινού ακτιβισμού για το κλίμα.

Οι σημερινές αμερικανικές κοινότητες αντιμετωπίζουν αυξανόμενη ανεργία, κοινωνική παραμέληση και μια κλιματική κρίση πλανητικών διαστάσεων. Η απασχόληση των ανέργων σε ένα πρόγραμμα που αντιμετωπίζει την περιβαλλοντική απειλή θα μπορούσε να δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις δημόσιας εργασίας για τα επόμενα χρόνια: αστική φύτευση δέντρων, απομάκρυνση επικίνδυνων αποβλήτων, πρόληψη πυρκαγιών, έλεγχος πλημμυρών και διάβρωσης του εδάφους, και λύσεις απορροής νερού, είναι μερικά μόνο παραδείγματα επείγουσας περιβαλλοντικής εργασίας που πρέπει να γίνει. Ωστόσο, τα δημόσια προγράμματα μπορούν επίσης να προσφέρουν εργασία φροντίδας που η ιδιωτική οικονομία τείνει να υποτιμά, να πληρώνει κάτω από την αξία της, και να αγνοεί (για παράδειγμα, η φροντίδα παιδιών, η φροντίδα ηλικιωμένων, και ειδικά προγράμματα για βετεράνους και για νέους σε κίνδυνο). Υπό την εγγύηση εργασίας, όλες οι θέσεις εργασίας που αντιμετωπίζουν την ένδεια και την παραμέληση, είτε των ανθρώπων είτε του πλανήτη, θεωρούνται πράσινες.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑ

Μέσα σε λίγα χρόνια (1933–38), ο Ρούσβελτ εφάρμοσε πολιτικές που ήταν πραγματικά μεταμορφωτικές εκείνη την εποχή. Φανταστείτε τις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς ελάχιστο μισθό, υποχρεωτικές ημέρες άδειας, συλλογικές διαπραγματεύσεις, επιδόματα ανεργίας και κοινωνική ασφάλιση. Όμως η χώρα δεν ενέκρινε κανένα εγγυημένο δικαίωμα σε αξιοπρεπή απασχόληση για όλους, και έτσι οι αρχικοί εργατικοί νόμοι της βασίστηκαν σε αδύναμα θεμέλια. Η απειλή της απόλυσης υπήρχε σε κάθε διαπραγμάτευση μεταξύ συνδικάτων και επιχειρήσεων. Οι εργοδότες μπορούσαν εύκολα να αναθέσουν δουλειές σε τρίτους και να προσλάβουν φθηνή μεταναστευτική εργασία. Η εργασιακή ανασφάλεια έσπασε το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο, διέλυσε την αλληλεγγύη στον χώρο εργασίας και βοήθησε στην αποτυχία των συνδικάτων, καθώς οι επιχειρήσεις κρατούσαν την απειλή της ανεργίας έναντι των εργαζομένων τους ως ισχυρό φόβητρο.

Η συμβατική σοφία δέχεται την ανεργία ως την αναπόφευκτη παράπλευρη ζημιά των οικονομικών διακυμάνσεων, του εμπορίου και των σοκ, όπως οι πανδημίες και οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Αλλά το κοινωνικό κόστος αυτού του status quo είναι συγκλονιστικό. Οι άνεργοι συχνά υφίστανται μόνιμη απώλεια εισοδήματος, προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας και αυξημένη θνησιμότητα. Οι σύζυγοι και τα παιδιά τους υποφέρουν από μειωμένες προοπτικές υγείας και εκπαίδευσης. Το έγκλημα, η απουσία στέγης, η υποτροπή [στο έγκλημα] και η πολιτική αστάθεια συσχετίζονται στενά με την ανεργία. Η εγγύηση εργασίας θα μπορούσε να αποτρέψει πολλά από αυτά τα αποτελέσματα και να παρέχει ένα ελάχιστο εργασιακό πρότυπο για όλες τις θέσεις εργασίας, συμπεριλαμβανομένου ενός ισχυρής κατώτατης μισθολογικής βάσης.

Ο δρόμος για την καθιέρωση ενός εργασιακού προτύπου ήταν μακρύς. Όταν ο Roosevelt κάλεσε την Frances Perkins να υπηρετήσει ως Υπουργός Εργασίας, εκείνη συμφώνησε με την προϋπόθεση ότι [ο πρόεδρος] θα υποστηρίξει έναν ομοσπονδιακό κατώτατο μισθό, μια συρρίκνωση της εβδομάδας εργασίας, και ένα αναζωογονημένο πρόγραμμα απασχόλησης στις δημόσιες υπηρεσίες (μεταξύ άλλων πρωτοποριακών νομοθετικών πράξεων). Η 40ωρη εβδομάδα εργασίας που εκείνη βοήθησε να ψηφιστεί ήταν ένας συμβιβασμός: ένα πολύ δημοφιλές προηγούμενο νομοσχέδιο για 30 ώρες είχε ηττηθεί με μικρή διαφορά. Ο ελάχιστος μισθός για τον οποίο αγωνίστηκε δεν επεκτάθηκε σε όλους τους εργαζόμενους και κατά την διάρκεια των δεκαετιών που μεσολάβησαν, σε κάθε περίπτωση δεν κατάφερε να συμβαδίσει με το κόστος ζωής. Περισσότερο από το 40% των εργαζομένων στις Ηνωμένες Πολιτείες κερδίζουν λιγότερα από 15 δολάρια την ώρα, και μια εκστρατεία για την αύξηση του κατώτατου μισθού έχει σημειώσει αργή πρόοδο στους κρατικούς νομοθέτες.

Απαιτείται πιο εκτεταμένη ομοσπονδιακή δράση. Χωρίς την εγγύηση της εργασίας, ο πραγματικός κατώτατος μισθός είναι μηδενικός για όσους αναζητούν εργασία αλλά δεν μπορούν να την βρουν. Η εγγύηση εργασίας θα συμβάλει στην εξασφάλιση ενός πραγματικού πακέτου ελάχιστου μισθού και παροχών, και θα καθιερώσει τυποποιημένες ώρες εργασίας και συνθήκες, επειδή θα εξαλείψει την ανεργία και θα προσφέρει μια εναλλακτική λύση σε ασταθείς θέσεις εργασίας που αποδίδουν μισθούς φτώχειας. Πράγματι, οι εργοδότες που πληρώνουν μισθούς φτώχειας θα δελεάζονταν να φθάσουν ή να υπερβούν την αξιοπρεπή αμοιβή και τα οφέλη της εγγυημένης εργασίας εάν επιθυμούν να διατηρήσουν τους εργαζομένους τους. Αλλά τούτο δεν θα ήταν δύσκολο να γίνει, γιατί και αυτές οι εταιρείες θα ευημερούσαν σε μια ισχυρότερη και πιο σταθερή οικονομία.