Η πανδημία δεν σημαίνει το τέλος των πόλεων

Ο πιο αποτελεσματικός και κλιμακούμενος τρόπος μεταφοράς μεγάλων αριθμών ατόμων σε πυκνά αστικά περιβάλλοντα ήταν πάντα οι δημόσιες συγκοινωνίες και αυτά τα συστήματα παραμένουν ζωτικής σημασίας για την αστική ζωή. Πράγματι, ένα δέλεαρ των πόλεων στην Δύση είναι ότι επιτρέπουν στους κατοίκους να ζουν χωρίς το βάρος της κατοχής ενός αυτοκινήτου. Η συσσώρευση ανθρώπων δημιουργεί την κρίσιμη μάζα για την υποστήριξη της υψηλής συχνότητας συγκοινωνίας, η οποία μαζί με το περπάτημα και την ποδηλασία προσφέρει έναν προσιτό και χαμηλού άνθρακα τρόπο ζωής.

Ακμάζουσες, πυκνές πόλεις θα γίνουν αβίωτες χωρίς την δημόσια συγκοινωνία. Όμως, η πανδημία έχει διαταράξει τη μαζική συγκοινωνία σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, όπου τα ποσοστά των επιβατών σε λεωφορεία και μετρό βούλιαξαν, τόσο επειδή οι άνθρωποι έμειναν στο σπίτι τους κατά την διάρκεια του lockdown όσο και επειδή πολλοί που βγαίνουν έξω προσπαθούν να αποφύγουν τα πλήθη. Οι υπηρεσίες δημόσιας συγκοινωνίας σε πολλές πόλεις αντιμετωπίζουν την εξαιρετική διπλή κρίση της εμπιστοσύνης και της οικονομικής βιωσιμότητας. Η Αρχή των Μητροπολιτικών Μεταφορών της Νέας Υόρκης πρέπει να αντιμετωπίσει ένα έλλειμμα 8,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων [14].

Το να γίνουν οι πόλεις πιο βατές και πιο ποδηλατικές θα τις κάνει επίσης πιο ανθεκτικές, αλλά θα και πάλι θα χρειάζονται την δημόσια συγκοινωνία. Αφού περάσει η πανδημία, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να πραγματοποιήσουν σημαντικές επενδύσεις σε αυτά τα συστήματα εάν θέλουν να ανακτήσουν την επιβατική κίνηση και να ανακάμψουν από τις απώλειές τους. Η προσθήκη νέων διαδρομών -συμπεριλαμβανομένων των «διαδρομών ανακούφισης» (“relief routes”) για τη μείωση του υπερσυνωστισμού στις πιο πολυσύχναστες γραμμές- και η λήψη άλλων μέτρων για τη μείωση του υπερσυνωστισμού σε λεωφορεία, τραμ και μετρό θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των επιβατών. Οι πόλεις μπορούν να λάβουν αρκετά προστατευτικά μέτρα για να κάνουν την συγκοινωνία ασφαλή και να ενθαρρύνουν τους επιβάτες να επιστρέψουν, συμπεριλαμβανομένης της πιο επιθετικής απολύμανσης λεωφορείων και τρένων, εξασφαλίζοντας τον κατάλληλο προστατευτικό εξοπλισμό για τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, μη επεμβατικούς ελέγχους θερμοκρασίας των επιβατών (όπως γίνεται στην Ταϊπέι [15]), και να φορούν υποχρεωτικά οι επιβάτες μάσκες προσώπου. Αν υπήρχε ποτέ ζήτημα για την αξία των μαζικών συγκοινωνιών, η πανδημία θα πρέπει να το έχει απαντήσει: πόλεις όπως η Νέα Υόρκη εξαρτώνται από τα λεωφορεία και το μετρό για να μεταφέρουν στην δουλειά τους καθημερινά τους βασικούς τους εργαζόμενους, συμπεριλαμβανομένων των νοσοκόμων, των ταμιών και των εργαζομένων στις παραδόσεις προϊόντων (delivery people).

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ

Η [αστική] πυκνότητα δεν προκαλεί απαραίτητα υπερσυνωστισμό, εκτός εάν οι πόλεις έχουν αποτύχει στον σχεδιασμό τους. Οι ηγέτες των πόλεων μπορούν ακόμα να διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος και να ανακτήσουν χώρο για την εξυπηρέτηση της υγείας των κατοίκων τους. Η Anne Hidalgo, η δήμαρχος του Παρισιού, πρόσφατα κατέβηκε για να επανεκλεγεί με βάση την δέσμευση να μετατρέψει την γαλλική πρωτεύουσα σε μια «πόλη των 15 λεπτών», στην οποία οι κάτοικοι μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες εργασίας, αγορών και αναψυχής σε μικρή απόσταση με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Οι πόλεις της Βόρειας Αμερικής πρέπει να ακολουθήσουν αυτό το όραμα. Με το να προσθέσουν ήπια πυκνότητα κατοικιών -για παράδειγμα, μέσω παράσπιτων (laneway housing) [16] και πολυκατοικιών χωρίς ασανσέρ (multifamily walkup apartments) σε γειτονιές που είναι επί του παρόντος κυρίως μονοκατοικίας- και με το να χαλαρώσουν τα δημοτικά καθεστώτα ζωνών που συνήθως διαχωρίζουν τις εμπορικές από τις κατοικημένες περιοχές, οι πόλεις μπορούν να γίνουν πιο ήρεμες, πιο ενδιαφέρουσες και πιο βιώσιμες. Μπορούν να γίνουν πλουσιότερες με εμπορική και πολιτιστική δραστηριότητα χωρίς να είναι υπερσυνωστισμένες. Η αναθεώρηση των περιορισμών χρήσης γης είναι απαραίτητη, ακόμη και αν το να αλλάξουν προκαλεί αντίθεση. Η επαναχάραξη ζωνών μπορεί να έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να μετακινούνται χωρίς αυτοκίνητο: σε μια «πόλη των 15 λεπτών», πολύ περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούν να περπατούν ή να κάνουν ποδήλατο για να πάρουν γάλα από το μπακάλικο ή να αφήσουν τα παιδιά τους σε ένα κοινοτικό κέντρο.

Η πανδημία έδειξε ότι οι αποφάσεις σχεδιασμού που κατανέμουν τον δημόσιο χώρο -για δρόμους, πάρκα, κτίρια και οτιδήποτε άλλο- συνδέονται άρρηκτα με την δημόσια υγεία και την ευτυχία. Οι αμερικανικές πόλεις μπορούν να συνεχίσουν να αναπτύσσονται όλο και πιο εκτεταμένες, μη βιώσιμες και ευάλωτες σε μολυσματικές ασθένειες. Ή μπορούν να προσπαθήσουν να γίνουν πιο συνδεδεμένες, πιο βιώσιμες, πιο υποστηρικτικές και λιγότερο συνωστισμένες —μοντέλα πυκνότητας που έγινε σωστά.

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/north-america/2020-05-28/pandemi...