Ο Τραμπ δεν θα είναι ο τελευταίος Αμερικανός λαϊκιστής | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο Τραμπ δεν θα είναι ο τελευταίος Αμερικανός λαϊκιστής

Οι συνθήκες που τον παρήγαγαν πρέπει να κατανοηθούν για να αντιμετωπιστούν

Τα λαϊκιστικά κινήματα ευδοκιμούν στην ανισότητα και στην απέχθεια για τις ελίτ. Ωστόσο, αυτές οι συνθήκες από μόνες τους δεν εξηγούν γιατί οι Αμερικανοί ψηφοφόροι το 2016 στράφηκαν δεξιά και όχι αριστερά καθώς η ανισότητα αυξήθηκε και οι πολύ πλούσιοι επωφελήθηκαν εις βάρος των απλών ανθρώπων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα δεξιό λαϊκιστικό κίνημα ήταν έτοιμο να γίνει το όχημα για τα παράπονα των συνηθισμένων ανθρώπων και να παντρέψει αυτά τα παράπονα με μια στάση που ήταν αντι-ελίτ, εθνικιστική, και συχνά αυταρχική.

Ο δεξιός λαϊκισμός δεν εμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω του διαταραγμένου χαρίσματος του Τραμπ. Ούτε ξεκίνησε με τον ενθουσιασμό των ειδησεογραφικών μέσων για τις εξωφρενικές δηλώσεις του, ούτε με την ρωσική ανάμειξη ούτε με τα κοινωνικά μέσα. Αντί για αυτά, ο δεξιός λαϊκισμός επανεμφανίστηκε ως ισχυρή πολιτική δύναμη τουλάχιστον δύο δεκαετίες πριν από την κατάληψη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από τον Τραμπ -θυμάστε τον Pat Buchanan; Και έχει αναλογίες σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο σε ώριμες δημοκρατίες που σκοντάφτουν από την απώλεια θέσεων εργασίας στην βιομηχανία, αλλά και σε χώρες που επωφελήθηκαν οικονομικά από την παγκοσμιοποίηση, όπως η Βραζιλία, η Ουγγαρία, η Ινδία, οι Φιλιππίνες, η Πολωνία, και η Τουρκία.

Το ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα παραδινόταν σε ένα τέτοιο κίνημα -και στον Ντόναλντ Τραμπ ως σημαιοφόρο του- δεν ήταν ποτέ ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι οι Ρεπουμπλικάνοι υποστήριξαν τον Τραμπ επειδή ήταν πρόθυμος να εκτελέσει την ατζέντα τους: μείωση των φόρων, καταπολέμηση των ρυθμίσεων, και διορισμός συντηρητικών δικαστών. Δυστυχώς, αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος της ιστορίας. Η δημοτικότητα του Τραμπ αυξήθηκε με βάση τις διαμετρικά αντίθετες θέσεις του ως προς την Ρεπουμπλικανική ορθοδοξία: περιορισμός του εμπορίου, αύξηση των δαπανών για υποδομές, βοήθεια και παρέμβαση στις μεταποιητικές εταιρείες, και αποδυνάμωση του διεθνούς ρόλου της χώρας. Κάποιος μπορεί να καταδείξει τα απογειωμένα ποσοστά πόλωσης [11] πριν από τον Τραμπ ή να επικρίνει τον ρόλο του χρήματος στην πολιτική. Ωστόσο, αυτοί οι παράγοντες εξηγούν δύσκολα την γενική εγκατάλειψη πολλών από τα βασικά δόγματα πολιτικής ενός κόμματος ηλικίας 150 ετών. Πριν από το 2016, λίγοι θα πίστευαν ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα προσπαθούσε να απορρίψει και να καλύψει την ανάμιξη μιας εχθρικής κυβέρνησης στις προεδρικές εκλογές.

ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΞΗΛΩΜΑ

Ο Τραμπ και ο Τραμπισμός είναι αμερικανικά φαινόμενα, αλλά προέκυψαν σε ένα πλαίσιο που είναι αναμφισβήτητα παγκόσμιο. Υπό τον Μπόρις Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Κόμμα των Τόρι μεταμορφώνεται με τρόπο παρόμοιο, αν και πιο καλοήθη από αυτόν του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η γαλλική δεξιά έπεσε πίσω από τον Εθνικό Συναγερμό (το νέο όνομα για το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο). Και η τουρκική δεξιά έχει αναμορφωθεί στην εικόνα ενός αυταρχικού, του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Μαζί, αυτές και άλλες περιπτώσεις καταδεικνύουν όχι μόνο την πόλωση, αλλά και το πλήρες ξήλωμα της παλιάς πολιτικής τάξης.

Δεν είναι αυτονόητο το πώς και το γιατί συνέβη αυτό το ξήλωμα. Το πρώτο μέρος για να κοιτάξει κανείς για μια απάντηση είναι στις σημαντικότερες, διασταυρούμενες οικονομικές τάσεις της σημερινής εποχής: την παγκοσμιοποίηση και την άνοδο των τεχνολογιών ψηφιακού και αυτοματισμού, που αμφότερες έχουν προκαλέσει γρήγορες κοινωνικές αλλαγές σε συνδυασμό με μη κατανεμημένα κέρδη και οικονομικές διαταραχές. Καθώς τα θεσμικά όργανα αποδείχθηκαν ανίκανα ή απρόθυμα να προστατεύσουν όσους πάσχουν από αυτούς τους μετασχηματισμούς, κατέστρεψαν επίσης την εμπιστοσύνη του κοινού στα κατεστημένα κόμματα, στους ειδικούς που ισχυρίζονται ότι κατανοούν και βελτιώνουν τον κόσμο, και στους πολιτικούς που φαίνονται συνένοχοι στις πιο αποδιοργανωτικές αλλαγές και σε συμπαιγνία με εκείνους που έχουν επωφεληθεί κρυφά από αυτούς.

Από αυτήν την οπτική γωνία, δεν αρκεί να καταδικάσουμε την κατάρρευση της πολιτικής συμπεριφοράς ούτε καν να νικήσουμε τους τοξικούς λαϊκιστές και τους αυταρχικούς ισχυρούς. Όσοι επιδιώκουν να στηρίξουν τους δημοκρατικούς θεσμούς πρέπει να οικοδομήσουν νέους [θεσμούς] που να μπορούν να ρυθμίσουν καλύτερα την παγκοσμιοποίηση και την ψηφιακή τεχνολογία, αλλάζοντας την κατεύθυνση και τους κανόνες τους, έτσι ώστε η οικονομική ανάπτυξη που καλλιεργούν να ωφελεί περισσότερους ανθρώπους (και ίσως να είναι ταχύτερη και συνολικά υψηλότερης ποιότητας γενικά). Η οικοδόμηση εμπιστοσύνης στους δημόσιους θεσμούς και τους ειδικούς απαιτεί αποδείξεις ότι εργάζονται για τον λαό και με τον λαό.

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2020-11-06/trump-w...

Σύνδεσμοι: