Η πρόκληση της Κίνας μπορεί να βοηθήσει την Αμερική να αποτρέψει την παρακμή | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η πρόκληση της Κίνας μπορεί να βοηθήσει την Αμερική να αποτρέψει την παρακμή

Γιατί ο ανταγωνισμός θα μπορούσε να αποδείξει ότι οι «παρακμιστές» κάνουν λάθος
Περίληψη: 

Μπορεί το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ να συνεχίσει να συγκαλεί τον κοινό σκοπό που απαιτείται για την αντιμετώπιση των δεινών της χώρας; Πολλοί πιστεύουν ότι μπορεί, συμπεριλαμβανομένου του εκλεγμένου προέδρου Μπάιντεν, ο οποίος δεν αποδέχεται την πρόταση της αμερικανικής παρακμής.

Ο KURT M. CAMPBELL είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του The Asia Group και πρώην βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για Υποθέσεις Ανατολικής Ασίας και Ειρηνικού.
Ο RUSH DOSHI είναι διευθυντής της Πρωτοβουλίας Στρατηγικής της Κίνας στο Brookings Institution, συνεργάτης του Κέντρου της Κίνας Paul Tsai στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Yale, και συγγραφέας μιας επικείμενης έκθεσης σχετικά με τις δραστηριότητες της Κίνας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όταν ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ορκιστεί για το αξίωμα -πιθανότατα με μάσκα και περιτριγυρισμένος από κοινωνικά απομακρυσμένους αξιωματούχους και μέλη της οικογένειάς του- θα είναι υπεύθυνος για μια χώρα που πολλοί πιστεύουν ότι βρίσκεται σε παρακμή. Τα προβλήματα που ώθησαν τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στο αξίωμα, συμπεριλαμβανομένης της κατάρρευσης της μεσαίας τάξης και των τοξικών εσωτερικών διχασμών, παραμένουν. Και ο Τραμπ θα κληροδοτήσει νέα δεινά στον διάδοχό του: μια ανεξέλεγκτη πανδημία, μια οικονομία που αντιμετωπίζει δυσκολίες, ένα αυξανόμενο χρέος, μια πληγωμένη δημοκρατία, και μια μειωμένη παγκόσμια φήμη.

08122020-1.jpg

Ο Μπάιντεν με τον Κινέζο πρόεδρο, Xi Jinping, στο Πεκίνο, τον Δεκέμβριο του 2013. Lintao Zhang / Reuters
----------------------------------------------

Ο «παρακμισμός» («declinism») ή αλλιώς η πεποίθηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ολισθαίνουν αμετάκλητα από το [προηγούμενο] κυρίαρχο καθεστώς τους, είναι δελεαστική. Όμως αυτή η μοιρολατρία θα ήταν λανθασμένη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν ακόμη αξιοζήλευτα πλεονεκτήματα: έναν νεαρό πληθυσμό, οικονομική κυριαρχία, άφθονους πόρους, ειρηνικά σύνορα, ισχυρές συμμαχίες, και μια καινοτόμο οικονομία. Επιπλέον, όπως έγραψε ο Samuel Huntington [1] στο Foreign Affairs πριν από δεκαετίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ασυνήθιστη ικανότητα αυτοδιόρθωσης, με τους «παρακμιστές» να διαδραματίζουν ειρωνικά «έναν απαραίτητο ρόλο στην αποτροπή αυτού που προβλέπουν».

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η παρακμή είναι λιγότερο μια κατάσταση από όσο μια επιλογή. Η καθοδική πορεία διασχίζει το πολωμένο πολιτικό σύστημα της χώρας, με έναν εισερχόμενο Δημοκρατικό πρόεδρο να αντιμετωπίζει μια αδιέξοδη ή με μικρή διαφορά Ρεπουμπλικανική Γερουσία. Εν τω μεταξύ, η πορεία μακριά από την παρακμή μπορεί να διασχίσει μια σπάνια περιοχή που επιδέχεται δικομματική συναίνεση: την ανάγκη οι Ηνωμένες Πολιτείες να ανταποκριθούν στην πρόκληση της Κίνας.

Αυτή η πρόκληση από πολλές απόψεις δεν αποτελεί επιλογή. Η κλίμακα της Κίνας και οι όλο και πιο παγκόσμιες φιλοδοξίες της είναι γεωπολιτικά γεγονότα. Αλλά σε αντίθεση με τον στρατιωτικοποιημένο και περιστασιακά υπαρξιακό αγώνα με την Σοβιετική Ένωση, ο αμερικανο-κινεζικός ανταγωνισμός είναι κυρίως οικονομικός και τεχνολογικός. Η αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης απαιτεί τα είδη επανεπενδύσεων στην αμερικανική ανταγωνιστικότητα και καινοτομία που είναι επίσης κρίσιμα για την εγχώρια ανανέωση και την ευημερία της εργατικής τάξης. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να συνδέσουν αυτές τις δύο ατζέντες, όχι για να ενισχύσουν τις αμερικανικές ανησυχίες, αλλά για να καταστήσουν σαφές ότι η εκπλήρωση των πιο σημαντικών εσωτερικών καθηκόντων της χώρας θα έχει επίσης ευεργετικά αποτελέσματα στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να αντισταθούν στην κοινή τάση των παρακμιστών να βλέπουν τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ ως πανύψηλους και, αντί γι’ αυτό, να αρθρώσουν μια απάντηση που να προωθεί την καινοτομία χωρίς να προκαλεί φόβο και προκατάληψη.

Η εμφάνιση ενός εξωτερικού ανταγωνιστή συχνά έχει ωθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να γίνουν ο καλύτερος εαυτός τους˙ αν αντιμετωπιστεί με σύνεση, μπορεί να το κάνει και πάλι. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι πολιτικοί των ΗΠΑ προσπάθησαν να αφήσουν τις διαφορές επί της εξωτερικής πολιτικής «εκτός των τειχών». Σε αυτήν την περίοδο της κομματικής ακινησίας, η εγχώρια συναίνεση μπορεί να αρχίσει και πάλι πέρα από τις ακτές της Αμερικής.

Ο ΠΑΡΑΚΜΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Οι αμερικανικές ανησυχίες σχετικά με την παρακμή έχουν πλούσια ιστορία, που στιγματίζει με ενδιάμεσα [διαστήματα] βαθιάς αυτο-αμφιβολίας ακόμη και τον υποτιθέμενο ηλιόλουστο αμερικανικό αιώνα. Ο παρακμισμός ξεκίνησε ως μια ευρωπαϊκή εισαγωγή: το μπεστ-σέλερ του Γερμανού συγγραφέα Oswald Spengler, [με τίτλο] The Decline of the West -που δημοσιεύθηκε μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο εν μέσω μιας πανδημίας- ενέπνευσε μια γενιά απαισιόδοξων Αμερικανών που περιλάμβαναν τον Henry Kissinger, ο οποίος συχνά αποκαλείτο «Spenglarian» για την παρακμιστική προοπτική του. Όμως, ενώ οι Ευρωπαίοι παρακμιστές ήταν συχνά μοιρολάτρες που έγραψαν στην σκιά χαμένων αυτοκρατοριών, οι Αμερικανοί που προέβλεπαν την παρακμή χρησιμοποίησαν γενικά αυτά τα οράματα για να εξαπολύσουν κίνητρα, ενέργεια, και επανεφεύρεση.

Το πρώτο κύμα του αμερικανικού παρακμισμού ξεκίνησε κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης το 1930. Η οικονομική καταστροφή, από την οποία η Γερμανία και η Ιαπωνία φάνηκαν να ανακάμπτουν πιο γρήγορα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανακίνησε αμερικανικές αμφιβολίες για το σύστημα αυτοδιακυβέρνησης της χώρας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέκαμψαν μέσω καινοτόμων προγραμμάτων του New Deal που ο πρόεδρος Franklin Delano Roosevelt χρησιμοποίησε για να αναμορφώσει την οικονομία των ΗΠΑ. Το 1957, η Σοβιετική Ένωση εκτόξευσε τον δορυφόρο της Sputnik, προκαλώντας ένα δεύτερο κύμα άγχους των παρακμιστών. Αλλά η ισχυρή μνήμη του New Deal παρέμεινε: οι Ηνωμένες Πολιτείες έχτισαν ομοσπονδιακά υποστηριζόμενους θεσμούς έρευνας και εκπαίδευσης που έκαναν την χώρα τεχνολογικό ηγέτη για δεκαετίες.