Ο υβριδικός πόλεμος του λοχία της βρετανικής αυτοκρατορίας

1. Έναν εχθρικό άμαχο πληθυσμό (τον οποίο δεν έχει την δικαιοδοσία ούτε την εκπαίδευση να διαχειρίζεται).
2. Έναν εχθρό που κρύβεται εντός του άμαχου πληθυσμού (τον οποίο η τεχνολογία δεν του επιτρέπει να διαχωρίζει).
3. Εγκληματικές ενέργειες του κοινού ποινικού δικαίου (για τις οποίες δεν έχει δικαιοδοσία να παρεμβαίνει).
4.Πληροφορίες διακινούμενες στο Διαδίκτυο και αναρτήσεις σε κοινωνικά δίκτυα, οι οποίες δημιουργούν παραπληροφόρηση και τετελεσμένα τόσο στον πληθυσμό όσο και στις ίδιες του τις δυνάμεις.
5. Αντιμετώπιση Κυβερνοεπιθέσεων, χωρίς δυνατότητα καταλογισμού ευθυνών σε συγκεκριμένο δράστη.
6. Απώλειες από οπλικά συστήματα εναντίον των οποίων δεν έχει εκπαιδευτεί να αμύνεται (πχ IED, βομβιστές αυτοκτονίας κλπ).
7. Παρουσία και δράση στρατιωτικών μονάδων μη φίλιων χωρών, κατά των οποίων, όμως, δεν υπάρχει διακηρυγμένη εμπόλεμη κατάσταση.
Με το υπάρχον μοντέλο διοίκησης, ο εν λόγω Διοικητής για να αναλάβει οιουδήποτε τύπου δράση σε ένα εξελισσόμενο συμβάν, θα πρέπει να αναμένει ώστε να εκπληρωθούν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις που του έχει θέσει η πολιτική ηγεσία με την μορφή Κανόνων Εμπλοκής (Rules of Engagement, ROE [6]) ή να αιτείται–αναμένει την έγκριση νέων (ενημερώνοντας διαρκώς τα ανώτερα κλιμάκια διοίκησης για τις εξελίξεις). Αυτό που ο κάθε «Δυτικός» στρατιωτικός Διοικητής επιθυμεί ιδανικά να λάβει από την ηγεσία του, είναι ένα «ναι» ή «όχι» στην χρήση βίας και τούτο γιατί έχει εκπαιδευτεί να αντιμετωπίσει τις αποστολές του με αυτόν ακριβώς τον τρόπο (Εικόνα 2).

Εικόνα 2: Πως βλέπουν οι στρατιωτικοί τον κόσμο.
---------------------------------------------------------

Αντίστοιχα η υπερκείμενη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, πέρα από την τακτική εικόνα που λαμβάνει από τον Διοικητή επί του πεδίου, έχει να αντιμετωπίσει:
1.Μη κρατικούς δρώντες και μη σαφή/ορατή αντίπαλη ηγεσία.
2. Ενέργειες οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στο όριο μεταξύ έντασης, κρίσης και πολέμου, δυσχεραίνοντας την απόφαση ανάληψης στρατιωτικών επιχειρήσεων.
3. Ασάφεια για την προέλευση και τον καταλογισμό ευθύνης τυχόν επιθετικών ενεργειών.
4. Την αμφιθυμία της κοινής γνώμης για ανάληψη δραστικών μέτρων λόγω μη επαρκούς δικαιολόγησης.

Εικόνα 3: Πως βλέπουν οι νομικοί/πολιτικοί τον κόσμο.
---------------------------------------------------------------------------

Σε μια τέτοια κατάσταση, ακόμα και με τα υπάρχοντα μέσα επιτήρησης και συλλογής πληροφοριών του Δυτικού οπλοστασίου, είναι δύσκολο έως αδύνατο να παρθεί άμεσα μια απόφαση και να διαβιβασθεί ένας επιθυμητός τρόπος δράσης στον διοικητή επί του πεδίου, δημιουργώντας την απαίτηση για συλλογή περισσότερων πληροφοριών (Εικόνα 3). Συνήθως όμως, έως την συλλογή επιπλέον πληροφοριών και την λήψη απόφασης, η κατάσταση έχει μεταβληθεί και απαιτείται ένας νέος κύκλος συλλογής πληροφοριών και αντίδρασης, δίνοντας με τον τρόπο αυτό στον αντίπαλο ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Μπορεί η τεχνολογία να επιτρέπει την επόπτευση των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε πραγματικό χρόνο, από τα χαμηλότερα έως τα υψηλότερα κλιμάκια ηγεσίας (οι πρόεδροι Ομπάμα και Τραμπ παρακολουθούσαν ζωντανά τις επιχειρήσεις εξόντωσης τρομοκρατών), αλλά η φύση των απειλών δεν εγγυάται ότι θα μπορούν να λάβουν τις κατάλληλες αποφάσεις στον κατάλληλο χρόνο. Μια παρόμοια κατάσταση επικρατούσε κατά τον Α’ ΠΠ, όταν η χρήση της τηλεφωνίας ώθησε τους Διοικητές να αισθάνονται ότι το να έχουν απευθείας επικοινωνία με τα μάχιμα τμήματα στο πεδίο θα μπορούσε να επιτρέψει την κεντρική διαχείριση των μαχών από τα μετόπισθεν επιτελεία εν είδη σκακιστικών κινήσεων, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Προχωρώντας περαιτέρω, ακόμα και αν τελικά παρθεί μια απόφαση προς δράση, τα διατιθέμενα στρατιωτικά μέσα, αφενός μεν είναι εξαιρετικά κοστοβόρα σε σχέση με τα χρησιμοποιούμενα από τον αντίπαλο (χαρακτηριστικά, ένα αεροσκάφος Β-52 με το οπλικό φορτίο του, κοστίζει περισσότερο από ό,τι το βάρος του σε χρυσό!) αφετέρου δε, δεν εγγυώνται την επιτυχία, καθώς είναι σχεδιασμένα για διαφορετικούς τύπους αντιπάλων (Kilcullen, 2020 και Liang et al, 1999). Για παράδειγμα, μια σύγχρονη φρεγάτα εξοπλισμένη με πυροβόλα και πυραύλους κατά πλοίων και αεροσκαφών, δεν μπορεί να κάνει πολλά για να αντιμετωπίσει έναν προσεγγίζοντα στολίσκο μικρών πλοίων, έμφορτων με παράτυπους μετανάστες, μεταξύ των οποίων κρύβονται τρομοκράτες.

Συμπερασματικά, λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση κατά την οποία οι ένοπλες δυνάμεις των Δυτικών χωρών αλλά και η πολιτική ηγεσία που τις ελέγχει, με την υπάρχουσα δομή και τρόπο λειτουργίας, δεν φαίνεται να είναι ικανές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του τρέχοντος περιβάλλοντος ασφαλείας.

Συνεπεία των ανωτέρω, αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι σε έναν κόσμο υβριδικών απειλών, τρομοκρατίας, θρησκευτικού φανατισμού και υποχώρησης της κυρίαρχης θέσης του κράτους, τα δομικά συστατικά του Πολέμου που δέχεται η Δυτική κοσμοθεωρία (Λαός – Στρατός – Κυβέρνηση) δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Η AUFTRAGSTAKTIK ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ