Μπορεί ο Μπάιντεν να κάνει τα πάντα;

Ωστόσο, η αντιμετώπιση αυτής της ιστορίας της υπερέκτασης (overreach) δεν είναι μια προσπάθεια για «όλα ή τίποτα». Η επιστροφή σε προσεκτική ηγεσία μπορεί ακόμα να συνεπάγεται διεθνή δέσμευση. Παρά την ρητορική, η Ομάδα Μπάιντεν φαίνεται να κατανοεί την ανάγκη να επιτύχει αυτήν την ισορροπία. Εδώ, ωστόσο, ο Shapiro εγείρει το φάντασμα της παρακμής της σχετικής ισχύος των ΗΠΑ. Αλλά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην Ασία, την Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική (για να μην αναφέρουμε εταίρους όπως η Ινδία και η Τουρκία) συνθέτουν έως και το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού και σχεδόν το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Αυτά τα ίδια κράτη αντιπροσωπεύουν επίσης την συντριπτική πλειονότητα των παγκόσμιων αμυντικών δαπανών και κυριαρχούν σε μια διεθνή νομισματική και εμπορική αρχιτεκτονική ήπιας ισχύος που το Πεκίνο και η Μόσχα μπορούν μόνο να ονειρευτούν.

Χρησιμοποιώντας τα φυσικά πλεονεκτήματά της με σύνεση, διατηρώντας τις μεγάλες στρατιωτικές αναπτύξεις περιορισμένες στην εκ του σύνεγγυς αποτροπή, συνεργαζόμενη με και μέσω εταίρων όταν αναπτύσσει στρατεύματα, και εστιάζοντας σε συμμάχους με πόρους (Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος, ναι˙ Μιανμάρ ή Νότιο Σουδάν, όχι), η Ουάσιγκτον μπορεί και να διατηρήσει μια παγκόσμια τάξη και να αποφύγει την υπερέκταση. Αυτή η προσέγγιση, αντί να στριμώχνει κάθε απόφαση εξωτερικής πολιτικής στην ρητορική της δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να κρατήσουν τον λαό τους και τον κόσμο ασφαλή και ευημερούντα.

Ο SHAPIRO ΑΠΑΝΤΑ

Η διορατική απάντηση του Τζέιμς Τζέφρι στο πρόσφατο άρθρο μου βρίσκεται στο επίκεντρο των σύγχρονων συζητήσεων για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Μόλις τελειώσουμε με τους διαξιφισμούς για τους όρους και τους ορισμούς, ο Τζέφρι και εγώ συμφωνούμε στο κεντρικό δίλημμα: Ποια είναι τα βασικά συμφέροντα των ΗΠΑ και ποια είναι τα περιφερειακά; Είναι, όπως σημειώνει με ζωηρά χρώματα, «τρομερά δύσκολο» να κάνουμε αυτή την διάκριση σε ένα ευρύ φάσμα παγκόσμιων θεμάτων ασφάλειας.

Διαφέρουμε, ωστόσο, στο ποια κριτήρια πρέπει να χρησιμοποιούν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ για να κάνουν αυτή την διάκριση. Ο Τζέφρι πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αφιερώσουν τους πόρους τους σε οποιοδήποτε ζήτημα απειλεί την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ «παγκόσμια τάξη ασφαλείας». Αυτό σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον πρέπει, μεταξύ πολλών άλλων, να ανασχέσει την Ρωσία [5] στην Ευρώπη, να ισορροπήσει έναντι της Κίνας στην Ανατολική Ασία, να συγκρατήσει το Ιράν στον Περσικό Κόλπο, να διαχειριστεί τις εντάσεις στην Κορεατική Χερσόνησο, να τερματίσει την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, και να πολεμήσει το Ισλαμικό κράτος (ή ISIS) σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Αυτό φαίνεται να είναι ένα πολύ ελαστικό κριτήριο που περιλαμβάνει ένα εξαιρετικά απαιτητικό σύνολο απαιτήσεων -όλα στην υπηρεσία μιας νεφελώδους τάξης ασφαλείας που οι περισσότερες άλλες χώρες βλέπουν ως όχημα για την ηγεμονία των ΗΠΑ. Όπως σημείωσε ο Robert Kagan, ένας άλλος υποστηρικτής αυτής της στρατηγικής [6], «μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη, όπως κάθε παγκόσμια τάξη, είναι κάτι που επιβάλλεται, και όσο κι αν εμείς στην Δύση θα θέλαμε να επιβληθεί με ανώτερη αρετή, γενικά επιβάλλεται από ανώτερη ισχύ». Καθώς η Κίνα, η Ρωσία, η Τουρκία και πολλές άλλες χώρες πιέζουν όλο και περισσότερο ενάντια σε αυτήν την επιβολή, η υπεράσπιση της παγκόσμιας τάξης ασφαλείας θα γίνει όλο και πιο δύσκολη. Ήδη, αυτή η τάξη φαίνεται μάλλον δυσλειτουργική.

Ωστόσο, ο Τζέφρι έχει δίκιο για την ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να επιβάλλουν αυτήν την τάξη ενόψει της εσωτερικής πόλωσης, μιας ανερχόμενης Κίνας, μιας προκλητικής Ρωσίας, μιας χρονίως ασταθούς Μέσης Ανατολής, και διαφόρων καταστροφών για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο. Το κλειδί, σημειώνει, είναι η αποφυγή της υπερέκτασης που μαστίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για πολλές δεκαετίες. Αυτό είναι σαν να πεις στους αλκοολικούς ότι μπορούν να πάνε σε ένα μπαρ με τους φίλους τους που πίνουν, αρκεί να μην το παρακάνουν. Είναι θεωρητικά δυνατόν, αλλά η εμπειρία υπονοεί ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι απίθανο.

Μια καλύτερη στρατηγική είναι να αποφευχθούν εντελώς οι παλιές θρυαλλίδες. Η παλιά συνήθεια της Ουάσινγκτον να υπερασπίζεται την παγκόσμια τάξη ασφαλείας είναι, για ένα έθνος που έχει εθιστεί στις συγκρούσεις, ένα ναρκωτικό προς τον ανεξέλεγκτο παρεμβατισμό. Η αυστηρή αποχή και η αποφυγή του πειρασμού φαίνεται σαν ένα καλύτερο στοίχημα τόσο για τους χρήστες ουσιών όσο και για τους χρόνια υπερεκτατιστές.

Το άρθρο μου προτείνει διαφορετικά κριτήρια. Για την διάκριση μεταξύ βασικών και περιφερειακών συμφερόντων, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να ακούν τον αμερικανικό λαό [7] για το τι έχει σημασία γι’ αυτούς. Οι ηγέτες θα πρέπει, με την σειρά τους, να μπορούν να εξηγούν με σαφήνεια στους ψηφοφόρους τους το πώς μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ επηρεάζει άμεσα αυτά για τα οποία ενδιαφέρονται οι καθημερινοί άνθρωποι και όχι το πώς επηρεάζει κάποια παγκόσμια τάξη ασφαλείας που μόλις υπάρχει. Αυτή η φόρμουλα δεν είναι πρωτίστως ένα ζήτημα δημιουργίας θέσεων εργασίας, όπως υπονοεί ο Τζέφρι απορριπτικά. Αντίθετα, πρόκειται για την σύνδεση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ με τα ζητήματα που έχουν σημασία για την συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών οι οποίοι δεν μελετούν το θέμα -μετανάστευση, κλιματική αλλαγή, τεχνολογία, εισοδηματική ανισότητα, και ναι, θέσεις εργασίας.

Όπως παρατήρησαν οι προεδρικοί υποψήφιοι και των δύο κομμάτων, το κοινό έχει επιφυλάξει για τους ειδικούς που κοιτάζουν πίσω σε δεκαετίες λαθών της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και λένε: «Εμπιστευθείτε μας να το κάνουμε καλύτερα την επόμενη φορά». Είναι καιρός για μια νέα προσέγγιση που αναγνωρίζει ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ πρέπει, πρώτα απ' όλα, να εξυπηρετεί τον αμερικανικό λαό.

Ο JEREMY SHAPIRO είναι διευθυντής Ερευνών στο European Council on Foreign Relations και εξωτερικός ανώτερος συνεργάτης του Ιδρύματος Brookings.