Η Αμερική υποστηρίζει πραγματικά την δημοκρατία - ή απλώς άλλες πλούσιες δημοκρατίες; | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η Αμερική υποστηρίζει πραγματικά την δημοκρατία - ή απλώς άλλες πλούσιες δημοκρατίες;

Η πάλη της Ουάσιγκτον ενάντια στον αυταρχισμό θα αποτύχει εάν αφήσει εκτός τους φτωχούς
Περίληψη: 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν την ηγεσία των παγκόσμιων δημοκρατιών, αλλά στην πραγματικότητα αντιτίθενται στις περισσότερες δημοκρατίες σε πολλά από τα πιο σημαντικά παγκόσμια ζητήματα.

Ο JAKE WERNER είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής για την Κίνα στο Global Development Policy Center του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Σε μια ομιλία του τον Φεβρουάριο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, σκιαγράφησε το πορτρέτο ενός κόσμου που είναι ουσιαστικά διαιρεμένος μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχιών. «Βρισκόμαστε σε σημείο καμπής», είπε, «μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε … ότι η απολυταρχία είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουμε, … και σε εκείνους που καταλαβαίνουν ότι η δημοκρατία είναι απαραίτητη … για την αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων». Ο Μπάιντεν επέμεινε ότι η ατζέντα του τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό έβαλαν τις Ηνωμένες Πολιτείες στην καλύτερη δυνατή θέση για να κερδίσουν αυτήν την σύγκρουση που θα αφήσει εποχή.

13072021-1.jpg

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, στο Λευκό Οίκο, στις 22 Ιανουαρίου 2021. Jonathan Ernst / Reuters
-------------------------------------------------

Αλλά αυτή η εμμονή σε μια σύγκρουση μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας κρύβει ένα βαθύτερο χάσμα στην γεωπολιτική: την σύγκρουση μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν την ηγεσία των παγκόσμιων δημοκρατιών, αλλά στην πραγματικότητα αντιτίθενται στις περισσότερες δημοκρατίες σε πολλά από τα πιο σημαντικά παγκόσμια ζητήματα. Από την πανδημία COVID-19 έως τους παγκόσμιους εμπορικούς κανόνες, από την κλιματική αλλαγή έως την οικονομική ανάπτυξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες ματαιώνουν ενεργά τις προτεραιότητες των περισσότερων δημοκρατιών του κόσμου. Στην διαδικασία αυτή, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -στο όνομα της δημοκρατίας- επιδεινώνει την παγκόσμια κρίση της δημοκρατίας και απονομιμοποιεί την ισχύ των ΗΠΑ.

Πλούσιες και φτωχές δημοκρατίες μοιράζονται πολλά προβλήματα. Σαράντα χρόνια αυξητικά συγκεντρωμένου πλούτου, επιδείνωσης των δημόσιων αγαθών, διαβρωτικής σταθερότητας για τους εργαζόμενους, και μιας αποδιαρθρωμένης αίσθησης συλλογικής ιδιοκτησίας παρείχαν πρώτη ύλη για τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, και τον αυταρχισμό σε δημοκρατίες όλων των επιπέδων πλούτου. Η διοίκηση Μπάιντεν το καταλαβαίνει αυτό. Σε κάθε ομιλία του, ο Μπάιντεν έχει τονίσει ένα βασικό σημείο: οι άνθρωποι χάνουν την πίστη τους στην δημοκρατία επειδή η δημοκρατία δεν ικανοποιεί τις ανάγκες τους. Στην εγχώρια ατζέντα του [1], ο Μπάιντεν αναγνωρίζει ότι η επένδυση στα κοινά αγαθά, η παροχή μεγαλύτερης ισχύος και ασφάλειας στην εργασία, και η κινητοποίηση των ανθρώπων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι καθοριστικής σημασίας για το έργο της αποτροπής των αντιφιλελεύθερων πολιτικών και της αναβίωσης της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική του Μπάιντεν πάσχει από μια παράξενη αποσύνδεση. Αντί να ακολουθεί μια παγκόσμια στρατηγική για να αναβιώσει την πίστη στο κοινό καλό, ο Μπάιντεν επικεντρώνεται στην εξουδετέρωση της Κίνας –ως σαν οι άνθρωποι εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών να εκτιμούν την δημοκρατία όχι επειδή τους ενδυναμώνει, αλλά επειδή είναι συνώνυμη με την ισχύ των ΗΠΑ. Ο Μπάιντεν υποστηρίζει ότι για χάρη της δημοκρατίας, οι Αμερικανοί πρέπει να «αναπτύξουν και να κυριαρχήσουν στα προϊόντα και τις τεχνολογίες του μέλλοντος». Αυτό μπορεί να βοηθήσει τους επενδυτές των ΗΠΑ, αλλά δεν είναι ένα όραμα μιας παγκόσμιας οικονομίας στην οποία όλες οι δημοκρατίες μπορούν να προσφέρουν στους ανθρώπους τους.

Μια διαφορετική προσέγγιση είναι δυνατή, μια [προσέγγιση] ικανή να αντιστρέψει την παγκόσμια αντιδημοκρατική παλίρροια ανοίγοντας νέες ευκαιρίες για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Θα απαιτήσει ένα καλύτερο πλαίσιο για την κατανόηση των σημερινών συγκρούσεων, ένα πλαίσιο πιο ικανό από τον μυωπικό δυαδισμό που βάζει την φιλελεύθερη δημοκρατία ενάντια στον αυταρχικό άλλο.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ

Ο ισχυρισμός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έρχονται σε αντίθεση με τις περισσότερες δημοκρατίες μπορεί να ακούγεται άσχημα, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο επειδή οι ηγέτες των ΗΠΑ και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συχνά συγχέουν τις «δημοκρατίες του κόσμου» με μια χούφτα πλούσιων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των πρώην αποικιακών δυνάμεων στην Ευρώπη (και την Ιαπωνία) και κρατών που ξεκίνησαν ως αποικίες εποίκων, όπως η Αυστραλία και ο Καναδάς. Ένα άρθρο της εφημερίδας New York Times το 2020, για παράδειγμα, επικεντρώθηκε στα ευρήματα μιας δημοσκόπησης του Pew Research Center με τον εξής τρόπο: «Η δυσπιστία προς την Κίνα σε νέα ύψη στα δημοκρατικά έθνη». Ωστόσο, η δημοσκόπηση δεν αφορούσε «δημοκρατικά έθνη». Οι περισσότερες από τις μεγαλύτερες δημοκρατίες του κόσμου -χώρες όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Ινδονησία, το Μεξικό και η Νότια Αφρική- δεν συμπεριλήφθηκαν, ούτε πολλές μικρότερες δημοκρατίες όπως η Μποτσουάνα, η Παπούα Νέα Γουινέα, και η Σρι Λάνκα. Αντίθετα, ήταν μια δημοσκόπηση ανθρώπων (όπως το έθεσε η ίδια η Pew) σε «προηγμένες οικονομίες»

Σύμφωνα με τον Δείκτη Δημοκρατίας της Economist Intelligence Unit, οι δημοκρατικές αναπτυσσόμενες χώρες φιλοξενούν διπλάσιο πλήθος ανθρώπων από τις πλούσιες δημοκρατίες -τρεις φορές περισσότερους, αν κάποιος μετρήσει και τα ημιδημοκρατικά «υβριδικά καθεστώτα» όπως αυτά στο Μπαγκλαντές, τη Νιγηρία, και την Τουρκία. Ωστόσο, οι πολλές φτωχές δημοκρατίες του κόσμου παραμένουν σε μεγάλο βαθμό περιφερειακές στο σκεπτικό των υπευθύνων χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ για τον κόσμο. Μπαίνουν στις συζητήσεις στην Ουάσινγκτον μόνο όταν απειλούν την περιφερειακή σταθερότητα ή γίνονται χρήσιμες σε ευρύτερες γεωπολιτικές συγκρούσεις.