Η αποτυχία στο Αφγανιστάν δεν θα εξασθενίσει τις συμμαχίες της Αμερικής

Μέρος της μη δηλωθείσας τιμής που θέλει η Ευρώπη για να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να διαχειριστούν την Κίνα είναι η συνεχιζόμενη αμερικανική εμπλοκή με την Ευρώπη για την διαχείριση της Ρωσίας, η οποία είναι η πιο κοντινή και επίμονη απειλή για τα συμφέροντα πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Ο Μπάιντεν δεν έχει θέσει υπό αμφισβήτηση αυτή την συμφωνία. Αντίθετα, χρησιμοποίησε την σύνοδο κορυφής στις 14 Ιουνίου με άλλους ηγέτες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης μιας ξεχωριστής συνάντησης με τους ηγέτες των κρατών της Βαλτικής, για να υπογραμμίσει την δέσμευση των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και στο άρθρο 5 της Χάρτας του ΝΑΤΟ, το οποίο υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να θεωρήσουν την επίθεση κατά ενός συμμάχου ως επίθεση σε όλους, ακόμη και όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν για πρώτη φορά να αναδείξουν την Κίνα στις ανακοινώσεις του ΝΑΤΟ και της [συνόδου] ΕΕ-ΗΠΑ

Δεύτερον, αντί να προαναγγέλλει μια διακοπή των δεσμεύσεων των Ηνωμένων Πολιτειών προς την συμμαχία και μια υποχώρηση πίσω [5] από τα σύνορά τους, ο δημόσιος χαρακτήρας της πανωλεθρίας στην Καμπούλ -με τους παραλληλισμούς της προς την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ το 1975- είναι πιο πιθανό να υποχρεώσει τον Μπάιντεν να επιδείξει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πράγματι «επιστρέψει» παγκοσμίως, όπου έχει σημασία. Αυτό θα γίνει σε μεγάλο βαθμό μαζί με τους Ευρωπαίους ηγέτες, καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις από τις συναντήσεις κορυφής του Ιουνίου στην Ευρώπη, όπως αυτές για την δημιουργία ενός Συμβουλίου Εμπορίου και Τεχνολογίας ΕΕ-ΗΠΑ (EU-U.S. Trade and Technology Council) και μιας Ομάδας Εργασίας Κατασκευής και Αλυσίδας Εφοδιασμού ΕΕ-ΗΠΑ για την COVID (EU-U.S. COVID Manufacturing and Supply Chain Task Force), και για την συμμετοχή στο σχέδιο της ΕΕ για την ταχύτερη μετακίνηση στρατευμάτων σε όλη την Ευρώπη. Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα δώσει επίσης μεγαλύτερη έμφαση στις επιχειρήσεις ελευθερίας πλοήγησης των ΗΠΑ στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, θα συνεχίσει την συνεργασία με την Ινδία στην αμυντική βιομηχανία, και τις περαιτέρω προσπάθειες για την θεσμοθέτηση της Quad, δεδομένου ότι η Αυστραλία, η Ινδία, και η Ιαπωνία είναι απαραίτητες για τα σχέδια των ΗΠΑ να περιορίσουν την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στη Νότια Ασία και τη Νοτιοανατολική Ασία.

Τρίτον, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επενδύουν πλέον ανεπιστρεπτί στην επιτυχία της κυβέρνησης Μπάιντεν, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν. Σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων -της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, και του Ηνωμένου Βασιλείου- γνωρίζουν ότι πρέπει να ανανεώσουν την διατλαντική εταιρική σχέση ενόψει μιας πιο διεκδικητικής και συγκρουσιακής Κίνας και Ρωσίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι επίσης ζωτικός εταίρος στην αντιμετώπιση των πιο επειγόντων παγκόσμιων ζητημάτων που απασχολούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και πολίτες -πάνω απ' όλα, την πρόκληση να σταματήσει η άνοδος της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Οι Ευρωπαίοι δεν θα αφήσουν το Αφγανιστάν ή το φιάσκο της Καμπούλ να τους αποσπάσουν την προσοχή από το να συνεργαστούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να προετοιμαστούν για την επόμενη κεντρική διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή στην Γλασκώβη τον Νοέμβριο.

Ενώ η καταστροφή στο Αφγανιστάν προκάλεσε προβλέψιμες υπενθυμίσεις για την σημασία της επίτευξης μεγαλύτερης ευρωπαϊκής «στρατηγικής αυτονομίας», αυτή η αυτονομία δεν χρειάζεται να αποβεί εις βάρος του διατλαντικού συντονισμού [6]. Σε ορισμένους τομείς, όπως η ρύθμιση των ψηφιακών και χρηματοπιστωτικών αγορών, οι Ευρωπαίοι πρέπει να εμβαθύνουν τον συντονισμό τους, κυρίως για να διαπραγματευτούν πιο αποτελεσματικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε άλλους τομείς, πρέπει απλώς να αναλάβουν μεγαλύτερη συλλογική ευθύνη για τα δικά τους συγκεκριμένα συμφέροντα, όπως στην Βόρεια Αφρική, το Σαχέλ, και την ανατολική Μεσόγειο. Το ίδιο ισχύει και για το μέλλον του Αφγανιστάν, δεδομένου ότι θα αποτελέσει μια αυξανόμενη πηγή προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη και θα μπορούσε να επανεμφανιστεί ως εκκολαπτήριο της διεθνούς τρομοκρατίας, εκτός εάν η κατάσταση εκεί σταθεροποιηθεί γρήγορα. Τα βήματα για την αντιμετώπιση αυτών των κινδύνων θα καταστήσουν τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία συμπλήρωμα μιας ισχυρότερης διατλαντικής σχέσης.

ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΕΧΕΙ

Αυτό αφήνει ακόμη το ερώτημα εάν οι αντίπαλοι των Ηνωμένων Πολιτειών θα επωφεληθούν ουσιαστικά από αυτή την στιγμή της ταπείνωσης των ΗΠΑ. Αναμφίβολα, θα προσπαθήσουν. Ο συντάκτης των κινεζικών Global Times έχει ήδη χαρακτηρίσει τη μετάβαση της εξουσίας στο Αφγανιστάν «πιο ομαλή» από τη μετάβαση μεταξύ των κυβερνήσεων Τραμπ και Μπάιντεν. Η ρωσική κυβέρνηση ήταν πιο επιφυλακτική, αντανακλώντας τον φόβο της ότι το Αφγανιστάν υπό την διακυβέρνηση των Ταλιμπάν θα μπορούσε, ηθελημένα ή άθελά του, να γίνει καταφύγιο για τρομοκρατικές ομάδες που θα είναι τόσο απειλητικές, αν όχι περισσότερο, για τη Μόσχα όσο και για την Ουάσινγκτον.

Αλλά όπως η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ δεν εκτροχίασε την συνεχιζόμενη πορεία των Ηνωμένων Πολιτειών προς την οικονομική και γεωπολιτική κυριαρχία στον εικοστό αιώνα, έτσι και η χαοτική έξοδος από το Αφγανιστάν δεν χρειάζεται να προαναγγείλει την παγκόσμια πτώση των ΗΠΑ στον εικοστό πρώτο. Η ισχύς στις διεθνείς σχέσεις είναι πάντα σχετική. Και σε σχετικούς όρους, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δομικά και κοινωνικά πολύ περισσότερα υπέρ τους από όσα οι δύο κύριοι γεωπολιτικοί αντίπαλοί τους, ειδικά αν συνεργάζονται στενά [7] με τους συμμάχους τους για την επίτευξη των αμοιβαίων στόχων τους.