Γιατί η Αμερική δεν μπορεί να δημιουργήσει συμμαχικούς στρατούς | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Γιατί η Αμερική δεν μπορεί να δημιουργήσει συμμαχικούς στρατούς

Το Αφγανιστάν είναι απλώς η τελευταία αποτυχία

Οι στρεβλές εκτιμήσεις της συμβουλευτικής προσπάθειας στο Αφγανιστάν δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά γενικό κανόνα των συμβουλευτικών προσπαθειών των ΗΠΑ. Στο Ιράκ, οι αξιολογήσεις του αμερικανικού στρατού επικεντρώθηκαν σε μετρήσεις όπως το αν οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν τον εξοπλισμό και το προσωπικό για το οποίο είχαν εξουσιοδοτηθεί. Αυτές οι αναφορές έδωσαν στον στρατό ένα σύστημα για να υποστηρίξει την συνηθισμένη παραγωγή αισιόδοξων αναφορών προόδου. Λίγοι από τους συμβούλους στο Ιράκ, ωστόσο, είχαν την ψευδαίσθηση ότι οι εκτιμήσεις αποτύπωναν την πραγματική κατάσταση των ιρακινών δυνάμεων. «Τα μέτρα των εξαγομένων [επί της αποτελεσματικότητας] που προέκυπταν από την Συμμαχία, από την δύναμη στην Βαγδάτη, ήταν πράγματα που δεν είχαν σημασία», είπε ένας πρώην σύμβουλος [6]. «Όπως, “Είναι οι Ιρακινές Δυνάμεις Ασφαλείας πλήρως επανδρωμένες;”. Εγώ λέω, ναι, είναι πλήρως επανδρωμένες, είναι πλήρως επανδρωμένες με στρατιωτικούς».

Οι παραλληλισμοί με το Βιετνάμ είναι εντυπωσιακοί. Ο στρατηγός William Westmoreland, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ, συνεχώς θρηνούσε για την ανικανότητα του σώματος των αξιωματικών του Νοτίου Βιετνάμ -και όμως βασίστηκε σε ένα σύστημα αξιολόγησης που ανέφερε μετρήσεις όπως η άφιξη των [πολυβόλων] Μ16 ως απόδειξη προόδου. Απαγόρευσε επίσης ρητά στους Αμερικανούς συμβούλους να χρησιμοποιούν απειλές ότι θα αποσύρουν τις συμβουλευτικές τους ομάδες προκειμένου να δώσουν κίνητρα σε μη συνεργάσιμους Βιετναμέζους αξιωματικούς, αφότου προσπάθειες να γίνει κάτι τέτοιο προκάλεσαν αρνητικά δημοσιεύματα στον Τύπο στην Ουάσινγκτον. Ο στρατός μονώθηκε από την εξωτερική κριτική και στην συνέχεια, όπως ανέφερε ο Αμερικανός αξιωματούχος άμυνας Robert Komer στην έκθεσή του για τον πόλεμο το 1972, η γραφειοκρατία έκανε τα δικά της.

Στο τέλος της ημέρας, εναπόκειται στους πολιτικούς ηγέτες να κατευθύνουν και να επιβλέπουν τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της στρατιωτικής συμβουλευτικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, οι ισχύοντες κανόνες στις πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις των ΗΠΑ σημαίνουν ότι οι προσπάθειες εκπαίδευσης και εξοπλισμού ακολουθούν ένα θλιβερό, οικείο μοτίβο. Πρώτον, οι πολιτικοί ηγέτες αναθέτουν στο Πεντάγωνο το δύσκολο -ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις αδύνατο- έργο της δημιουργίας δυνάμεων ασφαλείας σε έθνη χωρίς κρατική υπόσταση. Στην συνέχεια, παραπέμπουν στον αμερικανικό στρατό την εφαρμογή του προγράμματος βοήθειας. Καθώς αυξάνονται οι αποδείξεις ότι ο τοπικός στρατός αποτυγχάνει, οι πολιτικοί ηγέτες γίνονται όλο και πιο σκεπτικοί και απογοητευμένοι, αλλά συνήθως σταματούν να παρεμβαίνουν σε αυτό που βλέπουν ως στρατιωτικές λεπτομέρειες. Αντίθετα, απηχούν σε μεγάλο βαθμό τις αισιόδοξες εκτιμήσεις του αμερικανικού στρατού για την αυξανόμενη δύναμη του τοπικού εταίρου -μέχρι να καταρρεύσουν όλα.

ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΗΠΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥΣ;

Η προσπάθεια στρατιωτικής βοήθειας στο Αφγανιστάν μπορεί να έχει τελειώσει, αλλά οι προσπάθειες για την οικοδόμηση της ικανότητας των τοπικών εταίρων ασφαλείας παραμένουν πυλώνας της αμυντικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντλήσουν διδάγματα από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των συμβουλευτικών τους αποστολών, δεν θα πρέπει να αναμένουν διαφορετικό αποτέλεσμα στις συνεχιζόμενες προσπάθειές τους.

Οι μελετητές και οι επαγγελματίες έχουν διακινήσει μια ποικιλία συνταγών που θα έκαναν λίγα για να επιλύσουν τις βασικές παθολογίες της βοήθειας των δυνάμεων ασφαλείας. Η επένδυση περισσότερων χρημάτων και πόρων σε συμβουλευτικές αποστολές δεν θα κάνει καλό εφόσον οι τοπικοί ηγέτες δεν ενδιαφέρονται για την δημιουργία αποτελεσματικών στρατιωτικών δυνάμεων. Οι προσπάθειες για τη μείωση της εξάρτησης των τοπικών εταίρων από την αεροπορική υποστήριξη των ΗΠΑ και άλλους παράγοντες θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος, ενώ το θεμελιώδες ζήτημα της τοπικής αποφασιστικότητας θα παραμένει. Η επιμήκυνση των επισκέψεων των συμβούλων και η προσέλκυση υψηλού επιπέδου προσωπικού θα είχε μικρή διαφορά εάν αυτοί οι σύμβουλοι εξακολουθούν να βασίζονται μόνο στις δυνάμεις της πειθούς τους για να δελεάσουν τους τοπικούς ηγέτες στην ενίσχυση των στρατιωτικών τους δυνάμεων.

Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επανεκτιμήσουν τον στόχο των στρατιωτικών προγραμμάτων εκπαίδευσης. Ανάλογα με την φύση της απειλής και τον τρόπο με τον οποίο ταιριάζει στην ευρύτερη εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, η οικοδόμηση ενός μεγάλου, επαγγελματικού στρατού μπορεί να μην είναι ούτε εφικτή ούτε απαραίτητη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είναι πιο λογικό οι Ηνωμένες Πολιτείες να επικεντρωθούν στην κατασκευή μερικών αποτελεσματικών μονάδων που προορίζονται να λειτουργήσουν με αμερικανική υποστήριξη.

Για τις συμβουλευτικές αποστολές που θα αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν στο μέλλον, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να εγκαταλείψουν την υπερβολικά ευγενική στρατηγική τους και αντ' αυτού να συνδυάσουν την πειθώ με την συστηματική εφαρμογή κινήτρων. Για έμπνευση, οι αξιωματούχοι μπορούν να στραφούν σε μια από τις καλύτερες περιπτωσιολογικές μελέτες αυτής της προσέγγισης: τις προσπάθειες του Όγδοης Στρατιάς των ΗΠΑ να εκπαιδεύσει τον στρατό της Νότιας Κορέας από το 1948 έως το 1953.