Το τέλος του αμερικανικού μιλιταρισμού;

Υπάρχουν πολλές άλλες ευκαιρίες για να επιδείξει καλή πίστη σηματοδοτώντας την προθυμία να τηρήσει τους κανόνες στους οποίους έχουν δεσμευτεί τα περισσότερα μέλη της διεθνούς κοινότητας. Αυτό περιλαμβάνει την τήρηση των όρων της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης, που επικυρώθηκε από την Γερουσία των ΗΠΑ το 1949, και η οποία ορίζει την συλλογική τιμωρία ως έγκλημα πολέμου. Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο, οι οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ που στοχεύουν στην Κούβα και την Βενεζουέλα είναι παράνομες και ανήθικες. Έχουν επίσης αποδειχθεί αναποτελεσματικές και πρέπει να αρθούν. Όπως και με την ίδια την βία, ο εξαναγκασμός με άλλα μέσα θα πρέπει να γίνει η έσχατη λύση.

Ο Μπάιντεν θα πρέπει να επιβεβαιώσει την ανανέωση της συμμόρφωσης των ΗΠΑ με την Σύμβαση Κατά των Βασανιστηρίων (Convention Against Torture), που επικυρώθηκε από την Γερουσία το 1994 αλλά αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό τα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου [2001]. Και θα πρέπει να εγκρίνει το Τμήμα 2340Α του Τίτλου 18 του Κώδικα των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο καθιστά ομοσπονδιακό έγκλημα οι δημόσιοι υπάλληλοι να εμπλέκονται σε βασανιστήρια έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το άπαξ δια παντός κλείσιμο του καταστήματος κράτησης στο Γκουαντάναμο της Κούβας, προσφέρει έναν τρόπο να σηματοδοτηθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρούν πέρα από τα βασανιστήρια. Ο Μπάιντεν θα πρέπει επίσης να πιέσει την Γερουσία για να κυρώσει πολλές βασικές συνθήκες και διεθνείς συμφωνίες, όπως η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982), η Συνολική Συνθήκη περί Απαγόρευσης Πυρηνικών Δοκιμών (1996), η Συνθήκη Απαγόρευσης Ναρκών ή αλλιώς Συνθήκη της Οτάβα (1997), και το Καταστατικό της Ρώμης για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (1998). Το ότι μια άσχημα διχασμένη Γερουσία των ΗΠΑ με επικεφαλής κομματικούς όπως ο Mitch McConnell και ο Chuck Schumer είναι απίθανο να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα είναι αναμφίβολο. Ωστόσο, εάν ο Μπάιντεν θέλει σοβαρά να ευθυγραμμίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με τους υπάρχοντες διεθνείς κανόνες, τουλάχιστον θα καλέσει την Γερουσία να δράσει. Μια χειρονομία είναι καλύτερη από την σιωπηλή συγκατάβαση.

Οι δηλώσεις του Μπάιντεν σχετικά με την «ισχύ του παραδείγματος μας» ακούγονται κενές όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να αρνούνται να υπογράψουν ή να σεβαστούν βασικές πτυχές του διεθνούς δικαίου. Το υπάρχον πρότυπο συμπεριφοράς των ΗΠΑ δεν είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθεί: η Ουάσινγκτον τείνει να αντιτάσσεται ή να αγνοεί οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία εμποδίζει την ελευθερία της να εξαναγκάζει. Εάν ο Μπάιντεν εννοεί όσα είπε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αυτό θα πρέπει να αλλάξει.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ

Εάν η ηγεσία δια του παραδείγματος υποδηλώνει κάτι περισσότερο από ένα άχρηστο κομμάτι ρητορικής, ο πρόεδρος θα πρέπει να αναφέρει λεπτομερώς το τι θα σημαίνει στην πράξη. Μπορεί να ξεκινήσει με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Παρά το επίσημο όνομά του, ο αυτονόητος σκοπός του Υπουργείου Άμυνας δεν είναι η άμυνα: είναι η προβολή ισχύος. Οι ένοπλες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν πιθανές απειλές σε μακρινά μέρη, όπως στον Περσικό Κόλπο, στην Ανατολική Ασία, και στην Ευρώπη. Όπως τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αποκαλύψει εμφατικά, οι απειλές που θέτουν σε κίνδυνο την άμεση ασφάλεια και ευημερία των Αμερικανών όπου ζουν είναι, τις περισσότερες φορές, μια μεταγενέστερη σκέψη. Για το Πεντάγωνο, αυτό σημαίνει ότι η ελευθερία ναυσιπλοΐας στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας υπερισχύει των πυρκαγιών, των τυφώνων, των πλημμυρών, των πανδημιών, και των διάτρητων συνόρων εδώ στην πατρίδα, για να μην αναφέρουμε την καταστολή περιστασιακών εξεγέρσεων. Αυτά εμπίπτουν στην ευθύνη υπηρεσιών των οποίων οι προϋπολογισμοί και οι πόροι ωχριούν σε σύγκριση με αυτούς που απολαμβάνουν συνήθως οι ένοπλες υπηρεσίες.

Το θέμα εδώ είναι η έννοια της «εθνικής ασφάλειας». Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο όρος συνεπάγεται την αντιμετώπιση των στρατιωτικών απειλών με την στήριξη στην φανερή ή κρυφή στρατιωτική δράση. Ως αποτέλεσμα, το Πεντάγωνο έχει συνηθίσει να παίρνει τη μερίδα του λέοντος των πόρων που προορίζονται για την εθνική ασφάλεια. Στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, αυτή η κατανομή πόρων -το Πεντάγωνο είναι ο μεγάλος νικητής, ενώ άλλοι επιβιώνουν με σχετικά υπολείμματα- δεν είναι καν αμφιλεγόμενη. Ο Μπάιντεν πρέπει να επιμείνει στην αποκατάσταση αυτής της ανισορροπίας, διαθέτοντας περισσότερα χρήματα σε υπηρεσίες όπως το Λιμενικό Σώμα, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας, η Δασική Υπηρεσία των ΗΠΑ, και η Αμερικανική Συνοριακή Περιπολία, με τον στρατό, το ναυτικό, και την αεροπορία να υποχρεούνται να τα βγάλουν πέρα με λίγο λιγότερα.

Τοποθετημένο βαθιά στο status quo, το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα θα αντιταχθεί σε κάθε μετακίνηση από την τυπική αντίληψη της εθνικής ασφάλειας. Έτσι, εάν ο Μπάιντεν δεσμευτεί να αλλάξει, θα πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά για να το πετύχει. Το αν είναι διατεθειμένος να ξοδέψει το απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο για να κυριαρχήσει σ τις δυνάμεις που έχουν δεσμευτεί στις υπάρχουσες ρυθμίσεις, μένει να φανεί. Για παράδειγμα, εάν ο Μπάιντεν αντιτάσσεται στην πρόσφατη ψήφιση στην Βουλή των Αντιπροσώπων που ενέκρινε 768 δισεκατομμύρια δολάρια σε νέες στρατιωτικές δαπάνες για το 2022 -ο μεγαλύτερος στρατιωτικός προϋπολογισμός σε συνολικά δολάρια που έγινε ποτέ- δεν το έχει ακόμη δηλώσει δημόσια.