Η ημέρα μετά την επίθεση της Ρωσίας

Ένα δεύτερο σενάριο θα περιελάμβανε μια περιορισμένη ρωσική επίθεση, με περιορισμένη αεροπορική δύναμη, για την κατάληψη πρόσθετων εδαφών στην ανατολική Ουκρανία και στη Ντονμπάς, ίσως ως επέκταση της αναγνώρισης ή της πλήρους προσάρτησης. Σε αυτό το σενάριο, η Ρωσία θα καταλάμβανε τη Μαριούπολη, ένα μεγάλο λιμάνι της Ουκρανίας στην Αζοφική Θάλασσα, καθώς και το Χάρκοβο, μια μεγάλη πόλη με συμβολική σημασία, ως πρωτεύουσα του μεσοπολέμου της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η Ρωσία θα μπορούσε επίσης να επιχειρήσει μια πιο φιλόδοξη, διευρυμένη εκδοχή αυτής της επίθεσης, πραγματοποιώντας μια κυκλωτική κίνηση (pincer move) από τα ανατολικά και τα νότια με χερσαίες, αεροπορικές, και ναυτικές δυνάμεις. Από τον νότο, η Ρωσία θα μπορούσε να δημιουργήσει μια «χερσαία γέφυρα» που θα συνδέει την Κριμαία με την ηπειρωτική Ρωσία. Θα μπορούσε επίσης να εξαπολύσει μια αμφίβια επιχείρηση για να καταλάβει την Οδησσό, το πιο σημαντικό λιμάνι της Ουκρανίας, και στην συνέχεια να επιτεθεί στην κατεύθυνση των ρωσικών δυνάμεων που είναι ήδη σταθμευμένες στην Υπερδνειστερία, μια αποσχισθείσα περιοχή της Μολδαβίας.

Μια τέτοια κίνηση θα στερούσε από την Ουκρανία ζωτικής σημασίας οικονομικά λιμάνια κατά μήκος της νότιας ακτής της, θα καθιστούσε την Ουκρανία περίκλειστη και θα επέλυε τα μακροχρόνια προβλήματα επιμελητείας της Ρωσίας με την παροχή προμηθειών, συμπεριλαμβανομένου του νερού, στην Κριμαία. Αυτή θα ήταν μια τεράστια επιχείρηση που θα απαιτούσε όλες τις δυνάμεις που έχει συγκεντρώσει η Ρωσία στην Κριμαία και κατά μήκος των ανατολικών και βόρειων συνόρων της Ουκρανίας. Αυτή [η επιχείρηση] θα απαιτούσε επίσης την κατάληψη και την διατήρηση αμφισβητούμενων εδαφών. Η Ρωσία θα αναγκαζόταν να εμπλακεί σε μια δαπανηρή προσπάθεια να καταλάβει μεγάλες ουκρανικές πόλεις, εκθέτοντας τις δυνάμεις της σε δύσκολες αστικές εχθροπραξίες, μια παρατεταμένη στρατιωτική εκστρατεία, και μια δαπανηρή εξέγερση. Επιπλέον, η κατάληψη και η διατήρηση εδάφους για μια μακροχρόνια κατοχή θα αποδυνάμωνε την Ουκρανία, αλλά δεν θα οδηγούσε σε ένα αποτυχημένο κράτος.

Επομένως, το τρίτο και πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι μια πλήρους κλίμακας ρωσική επίθεση, με την χρήση χερσαίων, αεροπορικών, και ναυτικών δυνάμεων σε όλους τους άξονες επίθεσης. Σε αυτό το σενάριο, η Ρωσία θα επέβαλε [την] αεροπορική και ναυτική υπεροχή [της] το συντομότερο δυνατό. Κάποιες ρωσικές χερσαίες δυνάμεις θα προέλαυναν τότε προς το Χάρκοβο και την [πόλη] Σούμι στα βορειοανατολικά, και άλλες που έχουν τώρα βάση στην Κριμαία και στη Ντονμπάς θα προέλαυναν από τα νότια και τα ανατολικά, αντίστοιχα. Εν τω μεταξύ, οι ρωσικές δυνάμεις στην Λευκορωσία θα μπορούσαν να απειλήσουν άμεσα το Κίεβο, καθηλώνοντας, έτσι, τις ουκρανικές δυνάμεις που, διαφορετικά, θα μπορούσαν να κινηθούν για να ενισχύσουν την ανατολή και τον νότο. Αυτές οι δυνάμεις θα μπορούσαν να προελάσουν στο Κίεβο για να επιταχύνουν την συνθηκολόγηση της ουκρανικής κυβέρνησης.

Μια μακροχρόνια κατοχή θα ήταν απίθανη σε αυτό το σενάριο. Η έφοδος και η [επιβολή της] ειρήνης σε μεγάλες πόλεις θα συνεπαγόταν ένα επίπεδο αστικών εχθροπραξιών και επιπρόσθετων απωλειών που ο ρωσικός στρατός πιθανότατα θέλει να αποφύγει. Οι ρωσικές δυνάμεις θα ήταν πιο πιθανό να καταλάβουν και να διατηρήσουν έδαφος για να εγκαθιδρύσουν και να προστατεύσουν γραμμές ανεφοδιασμού και στην συνέχεια να αποσυρθούν, αφού αποκτήσουν μια ευνοϊκή διπλωματική διευθέτηση ή προκαλέσουν επαρκείς βλάβες. Τότε, η Ουκρανία και η Δύση θα έμεναν να μαζέψουν τα κομμάτια. Αυτή η επιχείρηση θα εστίαζε σε τιμωρητικά χτυπήματα κατά της ουκρανικής κυβέρνησης, του στρατού, των υποδομών ζωτικής σημασίας, και των τόπων [που είναι] σημαντικοί για την εθνική ταυτότητα και το ηθικό των Ουκρανών. Η Ρωσία θα σκόπευε με τις βόμβες, τις ρουκέτες, το πυροβολικό, τους πυραύλους κρουζ, και τους βαλλιστικούς πυραύλους της μικρού βεληνεκούς, στόχους όπως το προεδρικό μέγαρο, τα προεδρικά διοικητικά κτίρια, το Verkhovna Rada (το κοινοβούλιο της Ουκρανίας), το Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Άμυνας, το αρχηγείο της Ουκρανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, και την Πλατεία Ανεξαρτησίας (Maidan Nezalezhnosti, η κεντρική πλατεία στο Κίεβο και ο τόπος πολλαπλών επαναστάσεων υπέρ της δημοκρατίας), μεταξύ άλλων αξιοσημείωτων οργάνων λήψης αποφάσεων και τοπόσημων. Οι κυβερνοεπιθέσεις θα έπλητταν κρίσιμες υποδομές, όπως το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας της Ουκρανίας, κάτι που θα μπορούσε να παραλύσει περαιτέρω το ουκρανικό κράτος. Η Ρωσία θα προτεραιοποιούσε επίσης την καταστροφή των Ουκρανών κατασκευαστών όπλων. Εξαλείφοντας την ικανότητα της Ουκρανίας να αναπτύσσει και να παράγει πυραύλους κρουζ Neptune, πυραυλικά συστήματα Sapsan, και βαλλιστικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς Hrim-2, η Ρωσία θα μπορούσε να απομακρύνει την πιθανή απειλή συμβατικής αποτροπής από την Ουκρανία στο άμεσο μέλλον.

Η χερσαία και ναυτική επίθεση θα ήταν σχεδιασμένη για να περικυκλώσει και να αφανίσει τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, να διατηρήσει μόνο το απαραίτητο κρίσιμης σημασίας έδαφος, και να χρησιμοποιήσει την αεροπορική ισχύ και την δύναμη πυρός μεγάλης εμβέλειας για να επιτύχει τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους της Ρωσίας. Αυτά τα πλήγματα θα προκαλούσαν δεκάδες χιλιάδες θύματα και θα πυροδοτούσαν μια ανθρωπιστική καταστροφή, επιφέροντας χάος στις πολιτικές και στρατιωτικές ιεραρχίες και πιθανώς αποκεφαλίζοντας την ουκρανική ηγεσία. Εάν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο της Ρωσίας, οι επιθέσεις θα ακρωτηρίαζαν την ουκρανική κυβέρνηση, την στρατιωτική και την οικονομική υποδομή -όλα σημαντικά βήματα προς τον στόχο να καταστεί η Ουκρανία ένα αποτυχημένο κράτος.

ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ