Η απειλή του Πούτιν για Ημέρα Αποκάλυψης

Έτσι, ενώ οι περισσότεροι παρατηρητές έχουν απορρίψει ως απλές προσπάθειες εκφοβισμού την σκοτεινή απειλή του Πούτιν για «συνέπειες που δεν έχετε βιώσει ποτέ στην ιστορία σας» και το ότι έθεσε τις ρωσικές πυρηνικές δυνάμεις σε «ειδική ετοιμότητα μάχης», η ομάδα του Μπάιντεν σίγουρα δεν το έχει κάνει. Για παράδειγμα, εάν ο Πούτιν διαπιστώσει ότι ο στρατός του υπόκειται σε μια τρομερή ήττα στο συμβατικό πεδίο της μάχης, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι ίσως θα επιχειρούσε να αναγκάσει τον Ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, να παραδοθεί, χρησιμοποιώντας ένα τακτικό πυρηνικό όπλο —μια βόμβα χαμηλότερης απόδοσης, ωστόσο, με καταστροφικές συνέπειες— σε μια από τις μικρότερες πόλεις της Ουκρανίας. Και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες επρόκειτο να απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαμε να δούμε ένα πυρηνικής «παίγνιο του δειλού» (chicken game) ακόμα πιο επικίνδυνο από την αντιπαράθεση για την Κούβα.

ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ

Πώς θα μπορούσε η δυναμική του 1962 να έχει οδηγήσει σε πυρηνικό πόλεμο; Οι αναλυτές αυτής της κρίσης έχουν εντοπίσει περισσότερες από δώδεκα εύλογες οδούς που θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει στην αποτέφρωση αμερικανικών πόλεων. Μια από τις πιο γρήγορες αρχίζει με ένα γεγονός που δεν ήταν καν γνωστό στον Κένεντι εκείνη την εποχή. Το βασικό ζήτημα για τον Κένεντι και τους συνεργάτες του ήταν να εμποδίσουν τους Σοβιετικούς να εγκαταστήσουν επιχειρησιακούς πυρηνικούς πυραύλους μέσου και ενδιάμεσου βεληνεκούς στην Κούβα, οι οποίοι θα μπορούσαν να χτυπήσουν τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν γνώριζαν, ωστόσο, ότι οι Σοβιετικοί είχαν ήδη τοποθετήσει περισσότερα από 100 τακτικά πυρηνικά όπλα στο νησί. Επιπλέον, οι 40.000 σοβιετικοί στρατιώτες που αναπτύχθηκαν εκεί είχαν τόσο την τεχνική ικανότητα όσο και την εξουσιοδότηση να χρησιμοποιήσουν αυτά τα όπλα εάν δέχονταν επίθεση.

Φανταστείτε, για παράδειγμα, ότι την δωδέκατη μέρα εκείνης της μοιραίας κρίσης, ο Χρουστσόφ είχε απορρίψει κατηγορηματικά την τελευταία και τελεσίδικη πρόταση του Κένεντι για την επίλυσή της. Ο Κένεντι είχε προτείνει μια συμφωνία, στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δεσμεύονταν να μην εισβάλουν ποτέ στην Κούβα, εάν η Σοβιετική Ένωση απέσυρε τους πυραύλους της, την οποία συνδύασε με ένα ιδιωτικό τελεσίγραφο όπου απειλούσε να επιτεθεί στην Κούβα σε 24-48 ώρες εάν ο Χρουστσόφ αρνείτο. Αναμένοντας μια αρνητική απάντηση, ο Κένεντι είχε ήδη εξουσιοδοτήσει μια εκστρατεία βομβαρδισμού για να καταστραφούν όλοι οι πύραυλοι στο νησί˙ επίσης, αυτή επρόκειτο να ακολουθηθεί άμεσα από μια εισβολή, για να διασφαλιστεί ότι θα εξαλείφονταν τυχόν όπλα που δεν τα πέτυχαν τα χτυπήματα. Αλλά καθώς τα αμερικανικά στρατεύματα αποβιβάζονταν στο νησί και εμπλέκονταν με σοβιετικά στρατεύματα, οι διοικητές των ΗΠΑ πιθανότατα θα γίνονταν στόχοι των τακτικών πυρηνικών όπλων, των οποίων η παρουσία ήταν άγνωστη σε αυτούς. Αυτά τα όπλα θα είχαν βυθίσει επίσης τα αμερικανικά πλοία που είχαν μεταφέρει [τα στρατεύματα] στο νησί και ίσως ακόμη και να χτυπούσαν λιμάνια στην Φλόριντα, από τα οποία θα έρχονταν οι εισβολείς.

Ο χάρτης του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, ο οποίος δείχνει τις τοποθεσίες των ρωσικών πυραύλων, με σημειώσεις από τις 16 Οκτωβρίου 1962. Brian Snyder/Reuters
------------------------------------------

Σε εκείνο το σημείο, ο Χρουστσόφ θα είχε διατάξει τα 20 ICBM των Σοβιετικών, που ήταν ικανά να παραδώσουν κεφαλές στην ενδοχώρα των ΗΠΑ, να τροφοδοτηθούν με καύσιμα ώστε να είναι προετοιμασμένα για εκτόξευση. Ο Κένεντι θα αντιμετώπιζε τότε ένα καταδικαστικό δίλημμα. Θα μπορούσε να είχε διατάξει μια προληπτική επίθεση στο πυρηνικό οπλοστάσιο των Σοβιετικών -μια επίθεση που πιθανότατα θα άφηνε τους Σοβιετικούς με αρκετά εναπομείναντα όπλα για να σκοτώσουν δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς- ή θα μπορούσε να είχε επιλέξει να μην χτυπήσει, γνωρίζοντας ότι άφηνε τις Ηνωμένες Πολιτείες ευάλωτες σε μια επίθεση από το πλήρες σοβιετικό οπλοστάσιο, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει τον θάνατο περισσότερων από 100 εκατομμυρίων Αμερικανών.

Ευτυχώς, όσο φρικτός κι αν έχει γίνει ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, ο κίνδυνος ότι θα τελειώσει με πυρηνικές βόμβες που καταστρέφουν τις αμερικανικές πόλεις δεν βρίσκεται πουθενά κοντά στις μια στις τρεις [πιθανότητες] του JFK. Πράγματι, κατά την καλύτερη κρίση μου, είναι λιγότερο από μια στις 100 —και πιθανότατα πιο κοντά σε μια στις 1.000. Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι για τους οποίους η εισβολή του Πούτιν δεν έχει γίνει μια συνέχεια της πυραυλικής κρίσης του 1962. Πρώτον, ο Πούτιν έχει φροντίσει ιδιαίτερα να μην απειλήσει ζωτικά εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του να αποφύγει να υπερβεί τέτοιες κόκκινες γραμμές όπως η εισβολή ή επίθεση στο έδαφος οποιασδήποτε χώρας του ΝΑΤΟ˙ και δεύτερον, διότι ο Μπάιντεν ήταν εξαρχής αποφασισμένος να μην επιτρέψει σε όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία να πυροδοτήσουν έναν ευρύτερο πόλεμο.

ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ

Η απάντηση του Μπάιντεν στην πρόκληση του Πούτιν έχει επιδείξει μια σταθερή στρατηγική σαφήνεια σχετικά με τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα. Κατανοεί τους πραγματικούς κινδύνους για το ότι η δυναμική στην Ουκρανία, εάν της γίνει κακή διαχείριση, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό πόλεμο. Γνωρίζει επίσης ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ζωτικό συμφέρον για την Ουκρανία, η οποία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και συνεπώς δεν έχει την εγγύηση του άρθρου 5 από την Ουάσιγκτον, ώστε να την υπερασπιστεί από μια επίθεση εναντίον της σαν να ήταν μια επίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι, το να σκοντάψει ο Μπάιντεν σε πόλεμο με την Ρωσία για την Ουκρανία θα μπορούσε να είναι το χειρότερο -και μάλιστα, δυνητικά το τελευταίο- μεγάλο λάθος στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.