Μια μάχη για την Ταϊβάν θα μπορούσε να γίνει πυρηνική

Για παράδειγμα, στην προσομοίωση, η Κίνα εξαπέλυσε μια προληπτική επίθεση εναντίον βάσεων – κλειδιά των ΗΠΑ στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Ειδικότερα, οι επιθέσεις στόχευσαν το Γκουάμ, διότι είναι μια προωθημένη επιχειρησιακή βάση κρίσιμης σημασίας για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ασία, και καθώς είναι επικράτεια και όχι πολιτεία των ΗΠΑ, η κινεζική ομάδα θεώρησε ότι το χτύπημα σε αυτό θα [προκαλούσε] μικρότερη κλιμάκωση από το να επιτεθεί σε άλλους πιθανούς στόχους. Ως απάντηση, οι Ηνωμένες Πολιτείες στόχευσαν κινεζικά [2] στρατιωτικά πλοία σε λιμάνια και τις γύρω εγκαταστάσεις, αλλά απέφυγαν άλλες επιθέσεις στην ηπειρωτική Κίνα. Ωστόσο, αμφότερες οι πλευρές αντιλήφθηκαν αυτά τα χτυπήματα ως επιθέσεις στην πατρίδα τους, διασχίζοντας ένα σημαντικό κατώφλι. Αντί να αντικατοπτρίζει τις δικές της ανησυχίες για επιθέσεις στο έδαφός της, έκαστη πλευρά αιτιολόγησε τα αρχικά χτυπήματα ως στρατιωτικές αναγκαιότητες που ήταν εκ φύσεως περιορισμένες και θα θεωρούνταν από την άλλη [πλευρά] ως τέτοιες. Οι απαντήσεις στα αρχικά χτυπήματα απλώς κλιμάκωσαν περαιτέρω τα πράγματα, καθώς η ομάδα των ΗΠΑ απάντησε στις κινήσεις της Κίνας χτυπώντας στόχους στην ηπειρωτική Κίνα και η κινεζική ομάδα απάντησε στα χτυπήματα της Ουάσιγκτον επιτιθέμενη σε τοποθεσίες της Χαβάης.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό εύρημα από το παιχνίδι πολέμου είναι ότι η Κίνα θεώρησε αναγκαίο να απειλήσει από την αρχή ότι [η σύγκρουση] θα γίνει πυρηνική [6], προκειμένου να αποτρέψει την εξωτερική υποστήριξη προς την Ταϊβάν. Αυτή η απειλή επαναλήφθηκε σε όλο το παιχνίδι, ιδιαίτερα αφότου η ηπειρωτική Κίνα δέχθηκε επίθεση. Κατά καιρούς, οι προσπάθειες να υπονομευθεί η βούληση της Ουάσιγκτον ώστε να υποχωρήσει από τη μάχη, έλαβαν μεγαλύτερη προσοχή από την ομάδα της Κίνας από όση [έλαβε] η ίδια η εισβολή στην Ταϊβάν. Όμως η Κίνα δυσκολεύτηκε να πείσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι οι πυρηνικές απειλές της ήταν αξιόπιστες. Στην πραγματική ζωή, οι σημαντικές και πρόσφατες αλλαγές της Κίνας στην πυρηνική της στάση και ετοιμότητα, ίσως επηρεάσουν τις απόψεις άλλων εθνών, καθώς οι πυρηνικές απειλές της ίσως να μην θεωρηθούν αξιόπιστες, δεδομένου του δεδηλωμένου δόγματος της περί της μη πρώτης χρήσης, του μικρότερου αλλά αυξανόμενου πυρηνικού της οπλοστασίου και της έλλειψης εμπειρίας στην εξαπόλυση πυρηνικών απειλών. Αυτό μπορεί να ωθήσει την Κίνα να πυροδοτήσει προληπτικά ένα πυρηνικό όπλο για να ενισχύσει την αξιοπιστία της προειδοποίησής της.

Η Κίνα ίσως καταφύγει επίσης σε μια επίδειξη της πυρηνικής της δύναμης, λόγω των περιορισμών στις ικανότητες της για συμβατικά χτυπήματα μεγάλης εμβέλειας. Σε πέντε χρόνια από τώρα, ο PLA θα έχει ακόμη πολύ περιορισμένη ικανότητα να εξαπολύει συμβατικές επιθέσεις πέρα από τοποθεσίες στην «δεύτερη αλυσίδα νησιών» στον Ειρηνικό· συγκεκριμένα, στο Γκουάμ και στο Παλάου. Ανήμπορη να χτυπήσει τις ηπειρωτικές ΗΠΑ με συμβατικά όπλα, η Κίνα θα δυσκολευόταν να επιβάλει κόστος στον αμερικανικό λαό. Μέχρι ένα ορισμένο σημείο του παιχνιδιού, η ομάδα των ΗΠΑ αισθανόταν ότι το μεγαλύτερο πυρηνικό της οπλοστάσιο ήταν επαρκές για να αποτρέψει την κλιμάκωση και δεν εκτίμησε πλήρως την σοβαρότητα των απειλών της Κίνας [7]. Ως αποτέλεσμα, η Κίνα αισθάνθηκε ότι έπρεπε να κλιμακώσει σημαντικά για να στείλει το μήνυμα ότι οι ηπειρωτικές ΗΠΑ θα μπορούσαν να κινδυνεύσουν εάν η Ουάσιγκτον δεν υποχωρήσει. Παρά την δεδηλωμένη πυρηνική πολιτική της Κίνας περί «μη πρώτης χρήσης», το παιχνίδι πολέμου είχε ως αποτέλεσμα το Πεκίνο να πυροδοτήσει ως επίδειξη ένα πυρηνικό όπλο στα ανοικτά των ακτών της Χαβάης. Η επίθεση προκάλεσε σχετικά μικρές καταστροφές, καθώς ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός κατέστρεψε μόνο τα ηλεκτρονικά συστήματα των πλοίων [που βρίσκονταν] στην άμεση γύρω περιοχή, αλλά δεν επηρέασε άμεσα την πολιτεία των ΗΠΑ. Το παιχνίδι πολέμου τελείωσε πριν προλάβει να απαντήσει η ομάδα των ΗΠΑ, αλλά είναι πιθανό ότι η πρώτη χρήση πυρηνικού όπλου μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο θα είχε προκαλέσει απάντηση.

Οι πιο πιθανοί οδοί για την πυρηνική κλιμάκωση σε μια μάχη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας είναι διαφορετικές [8] από εκείνες που ήταν οι πλέον πιθανές κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνταν μια μαζική αναπάντεχη πυρηνική επίθεση, η οποία θα επέσπευδε μια στρατηγική ανταλλαγή πλήρους κλίμακας. Σε μια αντιπαράθεση για την Ταϊβάν, ωστόσο, το Πεκίνο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα με πιο περιορισμένο τρόπο για να σηματοδοτήσει την αποφασιστικότητα του ή να βελτιώσει τις πιθανότητές του να νικήσει στο πεδίο της μάχης. Είναι ασαφές το πώς θα εξελισσόταν ένας πόλεμος μετά από αυτό το είδος περιορισμένης πυρηνικής χρήσης και εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να αποκλιμακώσουν την κατάσταση, ενόσω θα συνέχιζαν να επιτυγχάνουν τους στόχους τους.

ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

Το σαφές δίδαγμα από το παιχνίδι πολέμου είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ενδυναμώσουν τις συμβατικές ικανότητες τους στον Ινδο-Ειρηνικό για να διασφαλίσουν ότι η Κίνα δεν θα θεωρήσει ποτέ μια εισβολή στην Ταϊβάν ως συνετή κίνηση τακτικής. Για να γίνει αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να δεσμευτούν στην διατήρηση της συμβατικής στρατιωτικής υπεροχής τους, επεκτείνοντας τα αποθέματά των πυρομαχικών μεγάλου βεληνεκούς τους, και επενδύοντας σε υποβρύχιες ικανότητες. Η Ουάσιγκτον [9] πρέπει επίσης να είναι σε θέση να διεξάγει επιθετικές επιχειρήσεις εντός της πρώτης και της δεύτερης αλυσίδας νησιών, ακόμη και όταν δέχεται επίθεση, Αυτό θα απαιτήσει την πρόσβαση σε νέες βάσεις για να κατανείμει τις δυνάμεις των ΗΠΑ, να βελτιώσει την επιβιωσιμότητά τους και να διασφαλίσει ότι μπορούν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά την Ταϊβάν έναντι των επιθέσεων της Κίνας.