Το Ιράν στο πυρηνικό άκρο | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το Ιράν στο πυρηνικό άκρο

Το τέλος της συμφωνίας θα άφηνε μόνο κακές επιλογές για την αποτροπή μιας κούρσας για την βόμβα

Τον περασμένο μήνα, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν εισήλθε σε νέο επικίνδυνο έδαφος: η Τεχεράνη κατέχει πλέον αρκετό ουράνιο υψηλού εμπλουτισμού για μια πυρηνική βόμβα. Αυτό το υλικό, εμπλουτισμένο στο 60%, θα πρέπει να εμπλουτιστεί περαιτέρω σε σχεδόν 90% - το αποκαλούμενο ουράνιο οπλικής βαθμίδας - πριν μπορέσει να χρησιμοποιηθεί σε ένα πυρηνικό όπλο. Αλλά αυτή η διαδικασία, γνωστή ως «κρίσιμος χρόνος» (breakout), θα χρειάζεται πλέον λίγες εβδομάδες, λόγω των προόδων του Ιράν από το 2019 και μετά, όταν η Τεχεράνη ξεκίνησε να αποτινάζει τους περιορισμούς της πυρηνικής συμφωνίας του Ιράν του 2015, μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από την συμφωνία. Μολονότι αυτή η ενέργεια δεν θα έδινε από μόνη της στο Ιράν μια βόμβα, είναι το πιο σημαντικό βήμα για την κατασκευή μιας τέτοιας.

20062022-3.jpg

Πύραυλοι κοντά στην Τεχεράνη, τον Σεπτέμβριο του 2010. Morteza Nikoubazl / Reuters
-------------------------------------------------------

Οι συνέπειες αυτού του ορόσημου είναι βαθιές. Μέχρι τώρα, η διεθνής κοινότητα έχει μήνες, αν όχι χρόνια, ώστε να αποτρέψει οποιαδήποτε ιρανική κούρσα για [την κατασκευή] υλικού βαθμίδας βόμβας - άφθονος χρόνος για να επιλύσει διπλωματικά την κρίση. Εάν αυτό αποτύχει, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν πάντα τις στρατιωτικές επιλογές ως έσχατη λύση. Πράγματι, αυτό το γεγονός έχει συμβάλλει στο να αποτραπεί το Ιράν από την προσπάθεια κατασκευής μιας βόμβας. Όμως, όπως σημείωσε ο απεσταλμένος των ΗΠΑ, Robert Malley, τον περασμένο μήνα, οι ικανότητες του Ιράν έχουν φτάσει στο σημείο όπου η Τεχεράνη «θα μπορούσε δυνητικά να παραγάγει αρκετό καύσιμο για μια βόμβα προτού μπορέσουμε να το καταλάβουμε, πόσω μάλλον να το σταματήσουμε». Δεδομένου ότι οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι δεν θα επιτρέψουν στο Ιράν να παραγάγει πυρηνικά όπλα [1], το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως να μην είναι σε θέση να αποτρέψουν μια ιρανική κούρσα θα πρέπει να είναι βαθιά ανησυχητικό.

Η ευκολότερη λύση σε αυτό το πρόβλημα, και αυτή στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται ότι εξακολουθούν να υπολογίζουν, θα ήταν η επιστροφή στην πυρηνική συμφωνία του Ιράν. Αυτό θα αγόραζε χρόνο, ανατρέποντας πολλά από αυτά τα πυρηνικά κέρδη [και] θέτοντας το χρονοδιάγραμμα του «κρίσιμου χρόνου» του Ιράν στους σχεδόν έξι μήνες. Αλλά οι συνομιλίες για την αναβίωση [2] της συμφωνίας έχουν σταματήσει λόγω της απαίτησης του Ιράν να αφαιρέσει το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (Islamic Revolutionary Guards Corps) από τον καθορισμένο κατάλογο τρομοκρατών - προφανώς κάτι υπερβολικό για την κυβέρνηση Μπάιντεν. Το πρόβλημα με την αναμονή για την υλοποίηση μιας συμφωνίας, ωστόσο, είναι ότι όσο περισσότερο σέρνεται το αδιέξοδο, τόσο λιγότερο πιθανή γίνεται μια συμφωνία, καθώς τα οφέλη της θα μειώνονται τόσο για την Τεχεράνη όσο και για την Ουάσιγκτον.

Δυστυχώς, στο ορατό μέλλον η διεθνής κοινότητα ίσως βρεθεί αντιμέτωπη με ένα Ιράν στο κατώφλι ενός πυρηνικού όπλου. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να σκεφτεί δημιουργικά το πώς θα διαχειριστεί αυτή την κατάσταση των πραγμάτων εάν θέλει να αποφύγει μια ιρανική βόμβα και τις αρνητικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν.

ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ «ΚΡΙΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟ»

Είναι χρήσιμο να αναλογιστούμε τις προκλήσεις που θέτει ο «κρίσιμος χρόνος», ως ότι ελέγχονται από τρία ρολόγια. Το πρώτο ρολόι μετρά τον χρόνο που θα χρειαζόταν το Ιράν για να παραγάγει αρκετό υλικό για μια βόμβα. Το δεύτερο, τον χρόνο που θα χρειάζονταν οι διεθνείς επιθεωρητές ή οι Δυτικές πρωτεύουσες για να εντοπίσουν αυτές τις δραστηριότητες. Και το τρίτο, τον χρόνο που απαιτείται για να ανταποκριθεί η διεθνής κοινότητα. Ιστορικά, ο χρόνος στο πρώτο ρολόι ήταν επαρκώς μεγαλύτερος από τον χρόνο στο δεύτερο και στο τρίτο ρολόι. Σήμερα όμως αυτό δεν ισχύει πλέον.

Σύμφωνα με Aμερικανούς αξιωματούχους, το Ιράν [3] θα χρειαζόταν «λίγες εβδομάδες» για να παραγάγει αρκετό υλικό για μια βόμβα, ενώ κάποιοι εξωτερικοί εμπειρογνώμονες έχουν εκτιμήσει ότι θα μπορούσε να γίνει σε περίπου δέκα ημέρες (το πρώτο ρολόι). Αυτό το χρονοδιάγραμμα πιθανότατα θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, καθώς προχωρά το πρόγραμμα του Ιράν. Οι επιθεωρητές επισκέπτονται τις τοποθεσίες εμπλουτισμού του Ιράν περίπου μία φορά την εβδομάδα (το δεύτερο ρολόι). Έτσι, το Ιράν θα μπορούσε να συγχρονίσει τον «κρίσιμο χρόνο» έτσι ώστε οι επιθεωρητές να αφιχθούν και να ανακαλύψουν πολύ αργά ή με λίγες μέρες να απομένουν προτού το Ιράν παράγει αρκετό υλικό για μια βόμβα. Το Ιράν θα μπορούσε επίσης να κατασκευάσει μια δικαιολογία για να αρνηθεί στους επιθεωρητές την συνηθισμένη τους πρόσβαση, και να ολοκληρώσει την παραγωγή εν τη απουσία τους.

Οι επιθεωρητές θα αναφέρουν την κατάσταση στους ηγέτες του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (International Atomic Energy Agency, IAEA), αλλά αυτές οι πληροφορίες θα έπρεπε στην συνέχεια να φτάσουν στην Ουάσιγκτον. Είναι επίσης πιθανό, αν και σε καμία περίπτωση βέβαιο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ή ένας από τους συμμάχους τους θα εντόπιζαν τις προετοιμασίες για τον «κρίσιμο χρόνο» μέσω της δικής τους συλλογής πληροφοριών. Ακόμα κι έτσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήθελαν να αναλύσουν την πληροφορία και να συγκαλέσουν ανώτερους αξιωματούχους για να συζητήσουν και να εξετάσουν τις επιλογές - μια διαδικασία που θα απαιτούσε περισσότερο χρόνο.

Με το Ιράν να βρίσκεται στο τέλος ή κοντά στο τέλος [της επίτευξης] του «κρίσιμου χρόνου» του, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να απαντήσει γρήγορα (το τρίτο ρολόι). Δυστυχώς, δεν θα υπήρχε χρόνος για διπλωματία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να επέμβουν στρατιωτικά. Το εάν μια στρατιωτική επιλογή θα είναι διαθέσιμη σε ετούτο το χρονικό πλαίσιο, θα εξαρτάτο από μια σειρά άλλων παραγόντων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιθανότατα θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την [βόμβα] Massive Ordnance Penetrator, το όπλο που φημολογείται ότι είναι πιο ικανό να φτάσει στις βαθιά θαμμένες ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις όπου θα ελάμβανε χώρα ο «κρίσιμος χρόνος», το οποίο μεταφέρεται από βομβαρδιστικά B-2 που έχουν βάση στο Μιζούρι. Ο χρόνος πτήσης προς το Ιράν θα μπορούσε να είναι πάνω από 30 ώρες, πιθανώς πολύ μεγάλος για να αποφευχθεί ο «κρίσιμος χρόνος» σε αυτό το σενάριο. Αυτή η πτήση θα απαιτούσε επίσης αεροσκάφη ανεφοδιασμού και κατά πάσα πιθανότητα πολλαπλά B-2: θα ήταν αυτά τα αεροπλάνα διαθέσιμα αμέσως;

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα - και δυνητικά πιο χρονοβόρα - από εκεί και μετά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες [4] ίσως θελήσουν να χτυπήσουν πολλαπλές πυρηνικές τοποθεσίες, να στοχεύσουν τα ραντάρ και τα συστήματα αεράμυνας του Ιράν, για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο κατάρριψης των αμερικανικών αεροσκαφών, ή να διαθέτουν σε εφαρμογή την πυραυλική άμυνα και άλλες ικανότητες στην περιοχή, για να αμυνθούν έναντι των ιρανικών αντιποίνων. Κάποιες από αυτές τις επιλογές θα ήταν αδύνατο να εκτελεστούν σε τόσο στενά χρονικά πλαίσια, γεγονός που θα μπορούσε να αποτρέψει εξ’ αρχής τις Ηνωμένες Πολιτείες από το να ενεργήσουν.

Αντί να προσπαθήσει να [επιτύχει] τον «κρίσιμο χρόνο» σε γνωστές τοποθεσίες, το Ιράν θα μπορούσε επίσης να προσπαθήσει να εκτρέψει το πυρηνικό του υλικό σε μια κρυφή εγκατάσταση, μεταξύ των επιθεωρήσεων, για περαιτέρω εμπλουτισμό στο 90%. Για να το κάνει αυτό, το Ιράν θα πρέπει να έχει μια μυστική εγκατάσταση εμπλουτισμού, και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι έχει (μολονότι η έλλειψη πρόσβασης των επιθεωρητών στις κάμερες που παρακολουθούν την παραγωγή των φυγοκεντρωτών του Ιράν, από τον Φεβρουάριο του 2021 και μετά, καθιστά πιο δύσκολη την επιβεβαίωση). Αλλά σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν το Ιράν ξεκινούσε από πιο αργούς φυγοκεντρωτές πρώτης γενιάς και ουράνιο χαμηλού εμπλουτισμού, το Ιράν έχει τώρα αυξανόμενα αποθέματα υλικού, εμπλουτισμένου στο 60% και 20%, και έχει τελειοποιήσει πιο προηγμένους φυγοκεντρωτές. Αυτό σημαίνει ότι το Ιράν θα μπορούσε να κατασκευάσει ένα μικρότερο εργοστάσιο εμπλουτισμού που θα ήταν δυσκολότερο να εντοπιστεί, επιτρέποντάς του να εμπλουτίσει το υλικό στο 90% πολύ γρηγορότερα από πριν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να γνωρίζουν την τοποθεσία της κρυφής εγκατάστασης και του πυρηνικού υλικού που λείπει, εάν η Ουάσιγκτον επρόκειτο να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ για να σταματήσει την πορεία του Ιράν προς ένα πυρηνικό όπλο.

Φυσικά, το να έχει κάποιος το σχάσιμο υλικό για μια βόμβα δεν είναι από μόνο του μια βόμβα. Το Ιράν θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο - ίσως ένα ή δύο χρόνια - για να κατασκευάσει μια πυρηνική συσκευή και να την τοποθετήσει σε έναν πύραυλο. Ωστόσο, η παραγωγή σχάσιμου υλικού παραμένει το πλέον στενά παρακολουθούμενο, και επομένως το πλέον ανιχνεύσιμο, μέρος της κατασκευής μιας βόμβας. Οι δραστηριότητες οπλοποίησης μπορούν να πραγματοποιηθούν σε μια ποικιλία διάσπαρτων εγκαταστάσεων, οι οποίες δεν υπόκεινται σε οποιαδήποτε έντονη παρακολούθηση και φέρουν λιγότερες ενδείξεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως δυσκολευτούν να εντοπίσουν τις εναπομείνασες διαδικασίες οπλοποίησης αφότου το Ιράν παραγάγει το απαραίτητο σχάσιμο υλικό.

Ακόμα κι αν το Ιράν δεν παραγάγει ποτέ βόμβα ή το απαραίτητο σχάσιμο υλικό, μια πυρηνικά ικανή Τεχεράνη θα εξακολουθούσε να δημιουργεί σοβαρές πολιτικές προκλήσεις. Η ιρανική εξωτερική πολιτική θα γινόταν πιο τολμηρή και πιο επιθετική εάν η Τεχεράνη πιστέψει ότι μπορεί να επικρεμάσει την Δαμόκλειο σπάθη του «κρίσιμου χρόνου» πάνω από το κεφάλι της διεθνούς κοινότητας. Το Ιράν θα μπορούσε επίσης να εδραιώσει το πυρηνικό του αντιστάθμισμα με τρόπους που δεν απαιτούν ένα πλήρες πρόγραμμα πυρηνικών όπλων, μεταξύ άλλων με την ανάπτυξη διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων. Τέλος, αντιμέτωπες με ένα Ιράν [5] στα πρόθυρα της βόμβας και με αμφιβολίες για την ικανότητα της Ουάσιγκτον να το σταματήσει, οι χώρες της περιοχής θα μπορούσαν να ξεκινήσουν τις δικές τους προσπάθειες πυρηνικής αντιστάθμισης ή τα προγράμματα βομβών, θέτοντας μια περαιτέρω πρόκληση για το παγκόσμιο καθεστώς της μη διάδοσης [των πυρηνικών εξοπλισμών]. Ετούτοι οι ίδιοι σύμμαχοι και εταίροι ίσως προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την απειλή της πυρηνικής μετάβασης ώστε να πιέσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες για ισχυρότερες εγγυήσεις ασφαλείας και αμυντική αρωγή - μια στρατηγική που έχει χρησιμοποιηθεί από τους συμμάχους των ΗΠΑ στην Ασία. Η Ουάσιγκτον θα βρισκόταν παγιδευμένη μεταξύ δύο δυσάρεστων επιλογών: βαθύτερες στρατιωτικές δεσμεύσεις στη Μέση Ανατολή, σε μια εποχή που θα προτιμούσε να κατανείμει την προσοχή της αλλού ή να παραμείνει σε απόσταση και να διακινδυνεύσει περαιτέρω την διάδοση των πυρηνικών εξοπλισμών και των πυραύλων.

ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΠΙΣΩ

Με τη μοίρα [6] της πυρηνικής συμφωνίας του Ιράν να κρέμεται σε μια κλωστή, η Τεχεράνη δεν έχει κίνητρα να σταματήσει τις πυρηνικές προόδους τις, οι οποίες πιστεύει ότι ασκούν πίεση στην Δύση. Αυτό γίνεται διπλά αληθινό εάν οι συνομιλίες για την αναβίωση της συμφωνίας καταρρεύσουν. Ενώ αναμένει την διπλωματία, η Ουάσιγκτον θα πρέπει επομένως να εστιάσει σε ό,τι μπορεί να ελέγξει: στα ρολόγια δύο και τρία — την επιτάχυνση της ανίχνευσης και την απάντησή της.

Για να αυξηθούν οι πιθανότητες ότι η διεθνής κοινότητα θα εντόπιζε [την επίτευξη] ενός ιρανικού «κρίσιμου χρόνου», οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι σύμμαχοί τους και, ει δυνατόν, η Κίνα και η Ρωσία θα πρέπει να πιέσουν το Ιράν να επιτρέψει καθημερινές επισκέψεις του ΙΑΕΑ στους δύο τόπους εμπλουτισμού του Ιράν και στις τοποθεσίες αποθήκευσης πυρηνικού υλικού. Επιπλέον, το Ιράν θα πρέπει να αρχίσει ξανά να χρησιμοποιεί την ηλεκτρονική παρακολούθηση του εμπλουτισμού —μια αυτοματοποιημένη τεχνολογία που παρακολουθεί συνεχώς τα επίπεδα εμπλουτισμού όταν δεν είναι παρόντες αξιωματούχοι του ΙΑΕΑ. Αυτά τα μέτρα είχαν τεθεί σε ισχύ στο πλαίσιο της πυρηνικής συμφωνίας του Ιράν, αλλά έκτοτε το Ιράν τα έχει απορρίψει. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αυξήσουν τις δικές τους προσπάθειες συλλογής πληροφοριών και να συντονιστούν με τους συμμάχους τους, για να συμβάλλουν στην παροχή όσο το δυνατόν περισσότερου χρόνου προειδοποίησης. Όταν ελάχιστες μέρες ίσως χωρίζουν το Ιράν από το επαρκές υλικό για μια βόμβα, κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Αυτά τα μέτρα θα παρείχαν πολύτιμο χρόνο και θα συνέβαλλαν να αποτραπεί ο «κρίσιμος χρόνος».

Υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι το Ιράν ίσως υιοθετούσε τέτοιους όρους. Πρώτον, υπάρχει ένα ισχυρό, απολιτικό επιχείρημα ότι αυτές οι πρόσθετες προφυλάξεις είναι απαραίτητες, προκειμένου ο ΙΑΕΑ να κάνει την δουλειά της παρακολούθησης, καθώς το Ιράν είναι η μόνη χώρα που παράγει ουράνιο υψηλού εμπλουτισμού και δεν κατέχει πυρηνικά όπλα. Δεύτερον, αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην παροχή ζωτικής σημασίας διαβεβαιώσεων στην διεθνή κοινότητα ότι το Ιράν δεν σπριντάρει για την βόμβα, και επομένως να μειώσουν τις πιθανότητες ενός στρατιωτικού χτυπήματος, κάτι που το Ιράν θα θεωρούσε πιθανώς ότι είναι προς το συμφέρον του. Με ένα τόσο στενό περιθώριο λάθους, οποιαδήποτε καθυστέρηση στην πρόσβαση των επιθεωρητών στις τοποθεσίες του Ιράν -ακόμα και αν πραγματικά έχει τις ρίζες της σε μια παρεξήγηση ή σε ένα ατύχημα και όχι σε απόπειρα [για την επίτευξη] του «κρίσιμου χρόνου»- θα μπορούσε να οδηγήσει σε λανθασμένο υπολογισμό που το Ιράν θα ήθελε πολύ να αποφύγει. Τέλος, κανένα από αυτά τα βήματα δεν θα απαιτούσε από την Τεχεράνη να σταματήσει οποιαδήποτε από τις πυρηνικές της προόδους, όπως ο εμπλουτισμός στο 60%, η αύξηση του αποθέματος υλικού ή η προσθήκη προηγμένων φυγοκεντρωτών, που πιστεύει ότι παρέχουν σημαντική διαπραγματευτική μόχλευση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει επίσης να επιταχύνουν την ικανότητά τους να απαντήσουν. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας θα πρέπει να συγκροτήσει μια μεταβαλλόμενη επιτροπή σε ανώτερο επίπεδο, η οποία θα συγκαλείται αμέσως μόλις λαμβάνει πληροφορίες που υποδεικνύουν μια ιρανική επίτευξη του «κρίσιμου χρόνου». Όπως σε κάθε κρίση, οι δείκτες μπορεί να είναι διφορούμενοι και τα δεδομένα να είναι αντικρουόμενα. Για την προσομοίωση ετούτης της πραγματικότητας, αυτή η ομάδα θα πρέπει να εξασκηθεί στο συνέρχεσθαι, στην αξιολόγηση των πιθανών τύπων πληροφοριών που ίσως λάβει και στην εκ των προτέρων ανάλυση των πιθανών επιλογών.

Το πιο σημαντικό βήμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, θα ήταν να συντομεύσουν τον χρόνο της στρατιωτικής απάντησης. Αυτό το βήμα ίσως είναι και το πλέον δύσκολο. Μια επιλογή θα ήταν η αύξηση της ετοιμότητας και η διασφάλιση ότι όλες οι ικανότητες που απαιτούνται για ένα χτύπημα, όπως ο ανεφοδιασμός των αεροσκαφών, θα ήταν διαθέσιμες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα άλλο θα ήταν η τοποθέτηση αεροσκαφών, συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας και άλλων υποστηρικτικών στοιχείων στην περιοχή. Τα αμερικανικά βομβαρδιστικά B-2, για παράδειγμα, αναπτύσσονται περιοδικά εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά δεν έχουν συνεχή παρουσία στο εξωτερικό. Η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να εξετάσει τις προϋποθέσεις και τους κινδύνους των πιο συχνών αναπτύξεων ή της μόνιμης στάθμευσης στο εξωτερικό. Ωστόσο, αυτά τα βήματα θα έδιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες μεγαλύτερη ευελιξία σε περίπτωση κρίσης και θα σηματοδοτούσαν στους εταίρους στην περιοχή, καθώς και στο Ιράν, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι προετοιμασμένες να δράσουν εάν χρειαστεί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επικοινωνήσουν και να ταξινομήσουν σωστά αυτές τις διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις. Η Ουάσιγκτον πρέπει να παρακολουθεί στενά τις πληροφορίες σχετικά με τις αντιλήψεις για την απειλή του Ιράν και να σκεφτεί προσεκτικά ποια βήματα θα αποκαλύψει και ποια θα κρατήσει μυστικά, ώστε να μην πυροδοτήσει άθελά της ένα σενάριο που ελπίζει να αποφύγει: μια ιρανική κούρσα για πυρηνικό όπλο. Μολονότι το Ιράν μπορεί κάλλιστα να απορρίψει την ιδέα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να πιέσουν για την δημιουργία μιας άμεσης γραμμής επικοινωνίας με την Τεχεράνη που θα συμβάλλει στην διαχείριση κρίσεων. Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι ανοιχτές στην αναβολή κάποιων στρατιωτικών βημάτων, στην απίθανη περίπτωση που το Ιράν επιλέξει την πυρηνική αυτοσυγκράτηση και την διαφάνεια. Ο στόχος, τελικά, δεν είναι να βομβαρδιστεί το Ιράν αλλά να αποτραπεί μια ιρανική βόμβα.

Αυτή η προσέγγιση θα ήταν συμβατή με τις προσπάθειες των ΗΠΑ να φτάσουν σε μια διπλωματική διευθέτηση. Αλλά θα απαιτούσε επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιμετωπίσουν την άβολη πραγματικότητα ότι δεν μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους μόνο στο ότι κάποτε θα αναβιώσει η πυρηνική συμφωνία του Ιράν για να λύσουν το σημερινό δίλημμα. Αυτές οι επιλογές δεν είναι ιδανικές, αλλά ελλείψει μιας αποκατασταθείσας πυρηνικής συμφωνίας, ίσως είναι οι μόνες που έχουν απομείνει στην Ουάσιγκτον για να αποτρέψει ένα πυρηνικά εξοπλισμένο Ιράν.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2021-12-23/redline-iran
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/israel/2022-01-17/america-has-no...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-11-02/iran-wo...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2021-10-25/plan-b-iran
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2022-02-16/irans-hollow-vic...
[6] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-01-27/united-...

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2022-06-17/iran-nuclear-brink

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition