Η μεγάλη νίκη του Gustavo Petro

Την περίοδο πριν από τις προεδρικές εκλογές της χώρας, μέλη της υψηλής κοινωνίας της Κολομβίας προετοιμάστηκαν για την καταστροφή. Ένας θαμώνας των λεσχών για κυρίους της Μπογκοτά παρατήρησε ένα ρεύμα «καταστροφολογικής υστερίας» να διαπερνά τα σαλόνια. Οι επιχειρήσεις εισήγαγαν ειδικές ρήτρες που επιτρέπουν την ακύρωση των συμβάσεων εάν συνέβαιναν τα χειρότερα. Ζοφερές μουρμούρες κυκλοφορούσαν στα στρατόπεδα. Η πηγή αυτού του ευρέως διαδεδομένου τρόμου ήταν γνωστή με ένα όνομα: Gustavo Petro, πρώην αντάρτης πόλης, σοσιαλιστής και ο υποψήφιος που προηγείτο στην κούρσα.

Ο Κολομβιανός νεοεκλεγείς πρόεδρος Gustavo Petro στην Μπογκοτά, τον Ιούνιο του 2022. Luisa Gonzalez / Reuters
-------------------------------------------------------

Όσοι ανησυχούσαν για την προοπτική μιας νίκης του Petro είδαν τους φόβους τους να επιβεβαιώνονται. Ο 62χρονος Petro θα είναι ο επόμενος ηγέτης της χώρας, έχοντας νικήσει τον αντίπαλό του, Rodolpho Hernández —έναν 77χρονο μεγιστάνα των ακινήτων και σχετικά πρωτάρη στην πολιτική— στον δεύτερο γύρο. Αυτό [το αποτέλεσμα] ακολουθεί την εντυπωσιακά αναπάντεχη νίκη του Hernández στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας, στα τέλη Μαΐου, όταν νίκησε τον Federico Gutiérrez, τον κεντροδεξιό υποψήφιο που υποστηριζόταν από τα παραδοσιακά κόμματα, ενστερνιζόμενος το μήνυμα: «Η Κολομβία έχει αιχμαλωτιστεί από κλέφτες». Αλλά ο ελιγμός του Hernández τελικά απέτυχε και η Κολομβία σύντομα θα κυβερνάται από τον πρώτο αριστεριστή πρόεδρό της.

Στο είδος του παραδόξου που φαίνεται να προκαλεί ο ανταγωνισμός των λαϊκιστών, κάθε εκστρατεία προσπάθησε να παρουσιάσει τον υποψήφιο της τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τον δεύτερο γύρο ως την λογική επιλογή και το γνήσιο πολιτικό αουτσάιντερ. Ο Hernández έλαβε τελικά την υποστήριξη μεγάλου μέρους της πολιτικής ελίτ της Κολομβίας, η οποία προφανώς επέλεξε να αυτομαστιγωθεί και να διακινδυνεύσει να γίνει πρόεδρος ένας αυταρχικός, παρά να αφήσει την αριστερά να αναλάβει την εξουσία. Αλλά ήταν ο Petro, του οποίου οι εκκλήσεις για αλλαγή είχαν απήχηση σε ένα κοινό που διψούσε για πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό, ο οποίος θριάμβευσε σε αυτή τη μάχη των αντισυστημικών διαπιστευτηρίων.

Η νίκη του Petro θα έχει εκτεταμένες επιπτώσεις σε μια περιοχή όπου η Κολομβία αποτελεί εδώ και καιρό μια άγκυρα σχετικής πολιτικής σταθερότητας, παρά το ανερχόμενο λαϊκιστικό ρεύμα σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική. Είναι επίσης ενδεικτική της σημερινής κατάστασης της κολομβιανής πολιτικής. Ο Petro έχει υποσχεθεί να θεσπίσει σαρωτικές κοινωνικές αλλαγές, καθώς και μέτρα, όπως η παύση των νέων συμβάσεων έρευνας για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και η αύξηση των φόρων στους πλούσιους, που θα πληρώσουν για προγράμματα κατά της φτώχειας και την βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών. Πολλές από τις προτεινόμενες πολιτικές του, συμπεριλαμβανομένης της θέσπισης των αποκαλούμενων «έξυπνων δασμών» για την προστασία της κολομβιανής αγροτικής παραγωγής, θα μπορούσαν να γίνουν αρνητικά αποδεκτές στην Ουάσιγκτον.

Για τους υποστηρικτές του, ο Petro είναι σημαιοφόρος του προοδευτισμού της Λατινικής Αμερικής που θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή εκπροσώπησης και ισότητας. Οι επικριτές του, αντίθετα, τον κατηγορούν ότι επιστρατεύει την ίδια ενοχλητική για την ελίτ ρητορική που ώθησε στην εξουσία άλλους λαϊκιστές ηγέτες, όπως ο Μεξικανός πρόεδρος, Andrés Manuel López Obrador, και ο Περουβιανός πρόεδρος, Pedro Castillo. Και όντως, το ιστορικό του Petro ως πρώην δημάρχου της Μπογκοτά, η παρουσίασή του εαυτού του ως παράγοντα ιστορικής μεταμόρφωσης, ακόμη και κάποια από τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, όπως η αποστροφή του στο να του αντιτίθενται, υποδηλώνουν σε πολλούς ότι μπορεί να ελλοχεύει ένας δημαγωγός.

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ

Η σημασία αυτού του εκλογικού σοκ δεν ταιριάζει με κανένα εύκολα αναγνωρίσιμο προηγούμενο. Ο θρίαμβος του Petro δεν ήταν σε καμία περίπτωση αναπόφευκτος: τις εβδομάδες πριν από τον δεύτερο γύρο, οι δημοσκοπήσεις ήταν άκρως κυμαινόμενες. Οι ευθείς τρόποι του Hernández, η ακολουθία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η εκρηκτική [άφιξη του] στην εθνική πολιτική σκηνή έδειχναν να του δίνουν το προβάδισμα έναντι του αριστερού αντιπάλου του. Στο ύφος, μολονότι ίσως όχι στην ουσία, οι δύο υποψήφιοι δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί: μιλώντας σε κατάμεστες πλατείες σε όλη την χώρα στην προεκλογική εκστρατεία κατά την διάρκεια του πρώτου γύρου, ο Petro υποσχέθηκε το επικείμενο τέλος της διαφθοράς, της βίας και της αδικίας στην Κολομβία, ενώ έκανε σκοτεινά σαρκαστικές αναφορές για τις προνομιούχες ζωές εκείνων που βρίσκονται τώρα στην εξουσία — ένας συνδυασμός που ηλέκτρισε τους ακροατές του και τρόμαξε τους επικριτές του. Ο Hernández, από την άλλη πλευρά, μόλις που εμφανίστηκε δημοσίως μέχρι τις τελευταίες εβδομάδες της εκστρατείας. Στα λιγοστά δημόσια σχόλιά του, είπε ελάχιστα αναφορικά με το όραμά του για την πολιτική της Κολομβίας, πέρα από το να καταδικάσει την πολιτική διαφθορά και να δηλώσει ότι θα φυλάκιζε τους παραβάτες, θα ενίσχυε τις έρευνες και γενικά θα καθάριζε την κόπρο του Αυγείου.

Οι συνθήκες που ώθησαν την απροσδόκητη άνοδο του Hernández -και που τόσο βοήθησαν όσο και παρεμπόδισαν την πολιτική καριέρα του Petro- μπορούν να βρεθούν στην ένταση μεταξύ της αυξανόμενης δυσαρέσκειας για το status quo και του διαρκούς φόβου για την πολιτική αριστερά. Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, στην Κολομβία δεν ηγήθηκε ποτέ ένας σοσιαλιστής, εν μέρει διότι πολλοί προηγούμενοι επίδοξοι [ηγέτες] σκοτώθηκαν στην προεκλογική εκστρατεία: για παράδειγμα, την περίοδο πριν από τις εκλογές του 1990, τρεις αριστεριστές και φιλελεύθεροι υποψήφιοι για την προεδρία δολοφονήθηκαν από σκιώδεις δυνάμεις που περιελάμβαναν παραστρατιωτικούς, διακινητές ναρκωτικών και παρακρατικούς αξιωματούχους. Στο μυαλό πολλών σε όλη την χώρα, η αριστερά παραμένει συνδεδεμένη με τους αντάρτες – διακινητές ναρκωτικών της Κολομβίας που είχαν ως βάση την ζούγκλα, οι σημαντικότεροι από τους οποίους, οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (Revolutionary Armed Forces of Colombia, FARC), αποστρατεύτηκαν μόλις πριν από πέντε χρόνια. Αυτές οι αντάρτικες ομάδες εξακολουθούν να καραδοκούν στην πολιτική φαντασία της χώρας: τα απομακρυσμένα εδάφη της Κολομβίας, όπου αυτές οι ομάδες οργανώθηκαν και είχαν την ισχυρότερη επιρροή, θεωρούνται ακόμη «ως ένα σύνολο απειλών», σύμφωνα με έναν πρώην ανώτερο στρατιωτικό ηγέτη. Η αριστερά της Κολομβίας έχει επίσης στιγματιστεί από την κληρονομιά του προέδρου της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, η αυταρχική καταστολή και η δημοσιονομική κακοδιαχείριση του οποίου έχουν οδηγήσει την πλούσια σε πετρέλαιο χώρα του στην οικονομική κατάρρευση, ωθώντας εκατομμύρια μετανάστες να τραπούν σε φυγή, πολλοί [εκ των οποίων] στην Κολομβία. Οι πολιτικοί συντηρητικοί επιδίωξαν να εμποδίσουν την εκστρατεία του Petro, υποδηλώνοντας ότι θα μπορούσε να αναγγείλει ένα παρόμοιο οικονομικό και πολιτικό χάος.

Αυτές οι ανησυχίες στοίχισαν στον Petro τις προεδρικές εκλογές του 2018: έχασε από τον πιστό συντηρητικό Iván Duque, μαθητή του πρώην προέδρου και σκληροπυρηνικού των υπηρεσιών ασφαλείας Álvaro Uribe . Ο Duque εγκαταλείπει το αξίωμά του με τα ποσοστά αποδοχής του να είναι βυθισμένα μεταξύ του 20% και του 30%. Μολονότι το οικονομικό και κοινωνικό ιστορικό της κυβέρνησης εξηγεί μεγάλο μέρος της αντιδημοφιλίας του, αυτή η δυσαρέσκεια μπορεί επίσης να εντοπιστεί στην αποτυχία του Duque να απομακρύνει την χώρα από τις μακροχρόνιες συγκρούσεις με τις ένοπλες εγκληματικές και αντάρτικες ομάδες. Η αντίθεσή του στις ειρηνευτικές συμφωνίες του 2016 που σφυρηλατήθηκαν με τις FARC υπό τον πρώην πρόεδρο Juan Manuel Marcos - μια συμφωνία ορόσημο που στόχευε να απελευθερώσει την Κολομβία από δεκαετίες εξαντλητικών συγκρούσεων μεταξύ του κράτους και της μεγαλύτερης αντάρτικης δύναμης της χώρας - οδήγησε σε μια χλιαρή εφαρμογή των όρων της συμφωνίας και στην αναζωπύρωση της κυβερνητικής υποστήριξης για στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον των ένοπλων ομάδων που είχαν απομείνει, των εγκληματικών ομάδων και των καλλιεργητών κόκας.

Τα αποτελέσματα των αποδυναμωμένων συμφωνιών ήταν μια απογοήτευση για όλες τις πλευρές. Η ειρηνευτική συμφωνία είχε στόχο να βοηθήσει τους πρώην εμπόλεμους να αποστρατευτούν και να κάνουν τη μετάβαση στην πολιτική ζωή, συχνά ως αγρότες. Πρώην αντάρτες, ωστόσο, λένε ότι η κυβέρνηση δεν τήρησε τις υποσχέσεις για γη και βοήθεια. Αντί να καταθέσουν τα όπλα τους, οι ένοπλες ομάδες έχουν πολλαπλασιαστεί και έχουν γίνει πιο δυσδιάκριτες, ύπουλες και αποτελεσματικές στο να αποσπούν παράνομα έσοδα και να ασκούν την εξουσία τους σε ανυπεράσπιστες αγροτικές κοινότητες. Ως αποτέλεσμα, η ατζέντα ασφαλείας του Duque δεν οδήγησε σε μείωση της βίας, αλλά μάλλον σε αύξηση της αστάθειας και της ανασφάλειας: σύμφωνα με μια μελέτη της ανθρωπιστικής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Fundación Ideas para La Paz, περίπου 80.000 άμαχοι εκτοπίστηκαν βίαια πέρυσι, ο μεγαλύτερος αριθμός εδώ και 12 χρόνια. Το ποσοστό δολοφονιών του περασμένου έτους ήταν επίσης το υψηλότερο σε σχεδόν μια δεκαετία.

Ωστόσο, σε μια παράξενη τροπή των γεγονότων, η ίδια ειρηνευτική συμφωνία που δεν ανταποκρίθηκε στις δεσμεύσεις των υποστηρικτών της για μεταμόρφωση της αγροτικής ζωής, έφερε τεράστιες αλλαγές στις πολυπληθείς αστικές ζώνες που κάποτε έβλεπαν με δυσπιστία τις συνομιλίες με τις FARC. Οι αριστεροί σκοποί που έχουν τις ρίζες τους στην ανακατανομή του εισοδήματος και της εξουσίας, οι οποίοι παλαιότερα απεικονίζονταν ως πολιτικό προπέτασμα καπνού για τις δυνάμεις των ανταρτών, έχουν βρει πολύ πιο ελεύθερη έκφραση τώρα που η αποστράτευση των FARC έχει αφαιρέσει μέρος του στίγματος που είχε συνδεθεί με τον σοσιαλισμό. Η προεδρική εκστρατεία του Petro, το 2018, η οποία παρά την ήττα αντιπροσώπευε μια επιτυχημένη επίδοση από έναν αριστερό υποψήφιο, ακολουθήθηκε, έναν χρόνο αργότερα, από μια μνημειώδη σειρά διαδηλώσεων στις πόλεις, στις οποίες οι διαδηλωτές εξέφρασαν τις αιτιάσεις τους σχετικά με τις κοινωνικές ανισότητες της Κολομβίας και τα μειονεκτήματα της κυβέρνησής της. Οι ίδιες διαδηλώσεις έλαβαν χώρα πέρυσι με περισσότερη οργή και σε μεγαλύτερη κλίμακα κατά την διάρκεια της πανδημίας της COVID-19, η οποία αποκάλυψε τις συνέπειες της τεράστιας ανισότητας της χώρας: ενώ μέλη πολλών πλουσίων νοικοκυριών πέταξαν σε τόπους όπως το Μαϊάμι για να κάνουν εμβόλια, περισσότεροι από 600, στο μεγαλύτερο ποσοστό φτωχοί, Κολομβιανοί πέθαιναν κάθε ημέρα κατά την διάρκεια της κορύφωσης της πανδημίας. Περιστασιακά, οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονταν με πραγματικά πυρά και ξυλοδαρμούς από τις μονάδες αποκατάστασης της τάξης˙ ενώ επέμενε ότι σέβεται τις ειρηνικές διαδηλώσεις, η κυβέρνηση κατηγόρησε τους βανδάλους, τις ένοπλες ομάδες, την Βενεζουέλα και τον ίδιο τον Petro για πρόκληση βίαιων αναταραχών. Όμως, αντί να υπονομεύσει την πολιτική αξιοπιστία του Petro, το κύμα δημόσιας αναταραχής στην Κολομβία φαίνεται να ενίσχυσε την προθυμία της χώρας να ενστερνιστεί έναν υποψήφιο – αουτσάιντερ που είναι έτοιμος να ανατρέψει την κοινωνική τάξη πραγμάτων.

Η τεράστια απόκλιση στον τρόπο με τον οποίο η πανδημία επηρέασε διαφορετικά τμήματα της κολομβιανής κοινωνίας είναι ενδεικτική της υποκείμενης ιεραρχικής δομής της χώρας. Μολονότι η οικονομία της έχει γνωρίσει σταθερή ανάπτυξη και ανακάμπτει γρήγορα από την πανδημία, η Κολομβία είναι η δεύτερη πιο άνιση χώρα της Λατινικής Αμερικής μετά την Βραζιλία. Τα ποσοστά κοινωνικής κινητικότητάς της είναι τα χαμηλότερα από όλων των 38 κρατών - μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Organization for Economic Cooperation and Development, ΟΟΣΑ). Είτε πρόκειται για την πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη, στην γη ή στην επίσημη απασχόληση, η Κολομβία λειτουργεί σύμφωνα με ανερυθρίαστα επιλεκτικά και διαχωρισμένα συστήματα που έχουν τις ρίζες τους σε διασυνδέσεις, οικογένειες και, πάνω απ 'όλα, χρήματα.

Η ανισότητα είναι ακόμη πιο έντονη εκτός των πόλεων, ειδικά σε περιοχές κοντά στις ακτές του Ειρηνικού, όπου ζουν μεγάλες κοινότητες ιθαγενών και Aφροκολομβιανών. Η απόγνωση που δημιουργήθηκε από την κυρίαρχη έλλειψη ευκαιριών έχει από καιρό τονώσει την στρατολόγηση από εγκληματικές και ένοπλες ομάδες˙ τώρα βρίσκει έκφραση στην δημοκρατική πολιτική κινητοποίηση για λογαριασμό των αριστερών υποψηφίων. Η υποψήφια αντιπρόεδρος του Petro, Francia Márquez, μια εξαιρετικά γενναία και ευθεία μαύρη ακτιβίστρια για το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχει αποκτήσει τεράστια πολιτική δυναμική με βάση την προοδευτική πλατφόρμα της. Η νίκη του Petro σηματοδοτεί ότι η πλειονότητα των Κολομβιανών μπορεί να λαχταρούν να αποδώσουν ευθύνες σε ηγέτες που θεωρούν φιλάργυρους και εκτός πραγματικότητας - αλλά τώρα είναι επίσης πρόθυμοι, όπως δεν ήταν πριν, να αντιμετωπίσουν το κόστος της ανάληψης δύσκολων μεταρρυθμίσεων. «Αν δεν είχαμε ξυπνήσει, θα ήμασταν υποταγμένοι για πάντα», είπε πέρυσι μια νεαρή γυναίκα διαδηλώτρια στην [πόλη] Cali στην Διεθνή Ομάδα Κρίσεων (International Crisis Group). «Οι άνθρωποι δεν φοβούνται πλέον».

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ

Ο Petro πιθανώς θα αντιμετωπίσει άμεσες προκλήσεις ως πρόεδρος. Οι σχέσεις της Κολομβίας με τις ένοπλες δυνάμεις και την κυβέρνηση των ΗΠΑ ίσως επιδεινωθούν ταχέως, ιδιαίτερα εάν ο Petro πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του να απομακρύνει την σημερινή στρατιωτική διοίκηση, να πιέσει για ταχεία αλλαγή στην πολιτική ασφαλείας ή πιέσει να εγκαταλειφθεί η πολιτική εκρίζωσης της κόκας υπέρ της εθελοντικής υποκατάστασης, με την οποία οι καλλιεργητές κόκας ξεριζώνουν τις παράνομες σοδειές και στρέφονται σε άλλα εγχειρήματα με την βοήθεια της κρατικής υποστήριξης. Η βελτίωση των δεσμών με την Κούβα και την Βενεζουέλα ή η έναρξη μιας νέας ειρηνευτικής διαδικασίας με την αντάρτικη ομάδα Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός (National Liberation Army, ELN), αμφότερα εκ των οποίων είναι πιθανά, θα προκαλούσαν επικριτικούς ελέγχους.

Ωστόσο, ως ζητήματα πολιτικής, αυτά τα βήματα είναι εφικτά, και ως ζητήματα πολιτικής υποστηρίζονται φαινομενικά από κάποιους από τους αντιπάλους του Petro. Ο πρώην πρόεδρος Juan Manuel Santos, για παράδειγμα, κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να καταλήξει σε συμφωνία με τον ELN πριν αποχωρήσει από τα καθήκοντα του, και η αντικατάσταση της κόκας αποτελεί άγκυρα της ειρηνευτικής συμφωνίας της Κολομβίας του 2016. Η απροκάλυπτη εχθρότητα του Duque προς την κυβέρνηση της Βενεζουέλας δεν έχει επιτύχει να απομακρύνει τον Μαδούρο από την εξουσία, αλλά έχει πυροδοτήσει οξεία αστάθεια στα κοινά σύνορα των χωρών. Το σχέδιο του Petro να ξεκινήσει τον περιορισμό της πετρελαϊκής βιομηχανίας είναι πιο προβληματικό και θα μπορούσε κάλλιστα να προκαλέσει οικονομικό σοκ και ταχεία υποτίμηση. Αλλά είναι επίσης ένας γρήγορος τρόπος για να τηρηθούν οι δεσμεύσεις για την κλιματική αλλαγή που η Κολομβία, μαζί με άλλες Δυτικές χώρες, έχει δεσμευτεί να διατηρήσει.

Η άνοδος του Petro στην εξουσία δεν αποτελεί πανάκεια για τα δεινά της χώρας. Ανεξάρτητα από την προοδευτική ατζέντα του Petro, τα ίδια ζητήματα της ανισότητας και της ανασφάλειας που ταλαιπώρησαν τον Duque κατά πάσα πιθανότητα θα αναζωπυρωθούν. Τα κύρια πολιτικά εμπόδια της Κολομβίας - η παροχή μεγαλύτερης ασφάλειας στην αγροτική περιφέρεια της χώρας και η επέκταση των οικονομικών ευκαιριών στα φτωχά προάστια της - θα αποτελέσουν πρόκληση για τον Petro, ιδιαίτερα εάν σκοπεύει να απογαλακτίσει την χώρα από τις εξαγωγές πετρελαίου της, ενόσω θα ενισχύει το κράτος. Ο νέος πρόεδρος θα βρεθεί αντιμέτωπος με το καθόλου ζηλευτό δίλημμα να αποσπάσει περισσότερα έσοδα από μια περιορισμένη φορολογική βάση για να χρηματοδοτήσει τις φιλόδοξες προτάσεις του. Αυτό θα πυροδοτήσει σκληρή αντιπολίτευση: ο Petro ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσει την παράλυση του Κογκρέσου και την φυγή κεφαλαίων από την χώρα. Και αν η ιστορία της Κολομβίας αποτελεί κάποια ένδειξη, η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν κύκλο βίας εναντίον κοινωνικών ακτιβιστών της βάσης από ένοπλες ομάδες όπως οι διακινητές ναρκωτικών Φυλή του Κόλπου (Gulf Clan). Το αν ο Petro θα μπορέσει να χειριστεί αυτές τις προκλήσεις και να οικοδομήσει ισχυρούς συνασπισμούς, χωρίς να εγκαταλείψει τους πολιτικούς του στόχους ή να επιχειρήσει να επεκτείνει την εκτελεστική εξουσία θα είναι η κρίσιμη δοκιμασία των επόμενων τεσσάρων ετών.

Το πιο διάσημο τέκνο της Κολομβίας, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, είπε ότι ο στρατιωτικός δικτάτορας των τελών του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα είναι η μόνη μυθική φιγούρα που δημιουργήθηκε από την Λατινική Αμερική. Αλλά αυτό που έχουν αποδείξει ετούτες οι εκλογές είναι ότι είναι ο λαϊκιστής της αριστεράς ή της δεξιάς που διαμαρτύρεται ενάντια στο κατεστημένο - που κάνει σταυροφορία για την κοινωνική αλλαγή, ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί τον λαό, ζητά μια νέα εποχή έντιμης διακυβέρνησης- ο οποίος αποτελεί πλέον την πιο ενδιαφέρουσα σταθερά της πολιτικής της περιοχής. Ως κράτος που, παρά το αιματοβαμμένο παρελθόν του, έχει διατηρήσει μια αξιοσημείωτα μακροχρόνια δημοκρατία, η Κολομβία έχει πολυάριθμους συνταγματικούς ελέγχους για να περιορίσει τον Petro: ένα ευρύ φάσμα κομμάτων στο Κογκρέσο, παρεμβατικά δικαστήρια, αυτόνομα παρατηρητήρια, έναν σε μεγάλο βαθμό αυτοδιοικούμενος στρατό . Για τους ανήσυχους Κολομβιανούς, αυτά τα προπύργια προσφέρουν μια διασφάλιση σταθερότητας. Αλλά καθώς η σκόνη θα κάθεται μετά από αυτή τη μάχη μεταξύ των λαϊκιστών, μόνο ο χρόνος θα δείξει εάν ο Petro είναι πραγματικά ικανός να θεραπεύσει τα βαθιά κοινωνικά χάσματα της χώρας - ή εάν, αντίθετα, θα υποκύψει στην λαϊκιστική δημαγωγία που έχει πλήξει τόσο μεγάλο μέρος της περιοχής.

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/colombia/2022-06-19/gustavo-petr...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition