Αντιμετωπίζοντας την Κίνα και την Ρωσία

Μια τέτοια μεγάλη στρατηγική κίνηση, μη ρεαλιστική πριν από την εισβολή της Ρωσίας, είναι πλέον αδιανόητη. Δεδομένου του κατακτητικού πολέμου της Ρωσίας, της περιφρόνησης των πιο βασικών κανόνων διεθνούς συμπεριφοράς, και της δηλωμένης επιθυμίας της να ανατρέψει την ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας, δεν θα υπάρξει αναδιάταξη της σκακιέρας. Για το ορατό μέλλον, η Ρωσία θα αποτελεί σημαντική απειλή για τα συμφέροντα και τα ιδανικά των ΗΠΑ. Παρόλο που ο πόλεμος στην Ουκρανία εξαντλεί ήδη την συμβατική στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας, η Μόσχα διατηρεί το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο και μια σειρά από μη συμβατικές δυνατότητες που, μαζί με τα υπόλοιπα στρατιωτικά και πληροφοριακά εργαλεία που έχει στην διάθεσή της, θα της επιτρέψουν να απειλεί τους γείτονες, να παρεμβαίνει στις δημοκρατίες, και να παραβιάζει τους διεθνείς κανόνες. Ελλείψει μιας σημαντικής αλλαγής στο πολιτικό της σύστημα, η αντιμετώπιση της Ρωσίας -ακόμη και αν βρίσκεται σε παρακμή- θα απαιτεί σημαντική προσοχή και πόρους των ΗΠΑ για τα επόμενα χρόνια.

Μπροστά σε αυτές τις ρωσικές λεηλασίες, μερικοί εμπειρογνώμονες πρότειναν την αντίθετη πρόταση: ένα είδος «επανάληψης του Κίσινγκερ». Με τη Μόσχα να ανατρέπει την βασισμένη σε κανόνες τάξη που είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την ειρηνική λειτουργία της διεθνούς πολιτικής, ίσως η Ουάσινγκτον θα έπρεπε αντ' αυτού να κάνει έναν συμβιβασμό με την Κίνα. Όπως με τον Νίξον, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ευθυγραμμιστούν με την Κίνα έναντι μιας βίαιης και ανεκτικής σε κινδύνους Ρωσίας. Ο Fareed Zakaria [7], ο Zachary Karabell [8] και μερικοί άλλοι [9] έχουν προτείνει αυτήν την προσέγγιση, η οποία φαίνεται εξίσου ανεφάρμοστη με κάποια νέα συμμαχία ΗΠΑ-Ρωσίας. Η υποχώρηση στις κινεζικές απαιτήσεις -για την ουσιαστική κυριαρχία στην Ασία, τον τερματισμό της προώθησης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη μείωση της αμερικανικής παρουσίας σε όλον τον Ινδο-Ειρηνικό, και τον έλεγχο της Ταϊβάν και της Θάλασσας της Νότιας Κίνας- είναι ένα τίμημα που κανένας Αμερικανός ηγέτης δεν θα είναι πρόθυμος να πληρώσει για να αντισταθμίσει την Ρωσία.

Μια τρίτη ομάδα ειδικών της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ συμβουλεύει[10] να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην Κίνα και όχι στην Ρωσία. Δεδομένης της ισχύος και των φιλοδοξιών της Κίνας, υποστηρίζουν, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να κατανέμουν τους πόρους και την προσοχή τους τόσο στην Ευρώπη όσο και στον Ινδο-Ειρηνικό. Η Ουκρανία έχει αναδειχθεί ως ένας δαπανηρός αντιπερισπασμός από σοβαρότερες απειλές πιο ανατολικά, προτείνουν οι εν λόγω ειδικοί, και η Ουάσινγκτον θα πρέπει να αφήσει την πρωταρχική ευθύνη για την διαχείριση των ρωσικών απειλών στους ίδιους τους Ευρωπαίους. Ωστόσο, το αποτέλεσμα της ρωσικής επιθετικότητας στην Ευρώπη θα γίνει αισθητό στην Ασία και η επιτυχία ή η αποτυχία της Μόσχας στην Ουκρανία θα ενθαρρύνει ή θα εμποδίσει τα κινεζικά σχέδια αλλού. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο χώρες όπως η Αυστραλία, η Ιαπωνία, η Νέα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη, και η Νότια Κορέα έχουν ενταχθεί στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και βοηθούν την Ουκρανία. Και παρά τις μακροχρόνιες ελπίδες ότι οι Ευρωπαίοι θα χειριστούν την ασφάλεια στην ήπειρό τους χωρίς σημαντικό ρόλο των ΗΠΑ, η ιστορία δείχνει ότι δεν θα το κάνουν.

Σε αυτήν τη νέα εποχή, η Ρωσία [11] και η Κίνα [12] δεν αντιπροσωπεύουν ούτε σκακιστικά πιόνια που πρέπει να μετακινηθούν με επιμελείς πράξεις σοφής πολιτικής πρακτικής ούτε οι προκλήσεις των μεγάλων δυνάμεων μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά χωρίς αμερικανικό ακτιβισμό. Είναι, μάλλον, ανθεκτικές και διαφοροποιημένες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα. Αυτή είναι η ουσία του στρατηγικού γρίφου των Ηνωμένων Πολιτειών.

ΦΙΛΟΙ, ΧΡΗΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Η λύση που προτείνεται συχνότερα είναι η συνεργασία με συμμάχους και εταίρους. Το οικονομικό βάρος και η στρατιωτική ισχύς της Κίνας και της Ρωσίας είναι τρομερά σημαντικά, αλλά η συνδυασμένη ισχύς των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους είναι ακόμη μεγαλύτερη. Η δομή της συμμαχίας των ΗΠΑ, που ενισχύεται από νέους και μη συμμαχικούς εταίρους, αποτελεί κεντρικό πλεονέκτημα για την Ουάσινγκτον. Η Ρωσία έχει την Λευκορωσία και η Κίνα την Βόρεια Κορέα -οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το ΝΑΤΟ, πέντε συμμάχους στον Ειρηνικό, το G7 και πολλά άλλα. Αν υπάρχουν πλευρές σε αυτούς τους αγώνες, οι ισχυρότερες δημοκρατίες του κόσμου βρίσκονται στην αμερικανική πλευρά. Κλειδί για την επιτυχία αυτής της στρατηγικής είναι όχι μόνο η συνεργασία με τους εταίρους, αλλά και η απόκτηση νέων και η ενίσχυση των δεσμών μεταξύ τους· εξ ου και η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ· η συμφωνία ανταλλαγής αμυντικής τεχνολογίας που περιλαμβάνει την Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, γνωστή ως AUKUS· και η άνοδος του Τετραμερούς Διαλόγου για την Ασφάλεια, μιας ομάδας που περιλαμβάνει την Αυστραλία, την Ινδία, την Ιαπωνία, και τις Ηνωμένες Πολιτείες.