Γιατί η Ινδία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Κίνα | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Γιατί η Ινδία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Κίνα

Τα εμπόδια στην επόμενη άνθηση του Νέου Δελχί
Περίληψη: 

Οι ξένες εταιρίες εξακολουθούν να μην έχουν την εμπιστοσύνη ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές την εποχή που επενδύουν δεν θα αλλάξουν αργότερα, με τρόπους που θα καταστήσουν τις επενδύσεις τους ασύμφορες. Και ακόμη και αν το πλαίσιο της πολιτικής παραμένει ελκυστικό στα χαρτιά, οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να είναι σίγουρες ότι οι κανόνες θα επιβληθούν αμερόληπτα και όχι υπέρ των «εθνικών πρωταθλητών».

Ο ARVIND SUBRAMANIAN είναι ανώτερος συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Brown και διετέλεσε επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος της κυβέρνησης της Ινδίας από το 2014 έως το 2018.
Ο JOSH FELMAN είναι διευθυντής της JH Consulting και διετέλεσε ανώτερος μόνιμος αντιπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ινδία από το 2006 έως το 2008.

Με την ιδιότητα της Κίνας ως το «εργαστήριο του κόσμου» να αμαυρώνεται από αυξανόμενους πολιτικούς κινδύνους, επιβράδυνση της ανάπτυξης, και ολοένα και πιο αβάσιμες πολιτικές «μηδενικής COVID», καμία χώρα δεν φαίνεται πιο έτοιμη να επωφεληθεί από την Ινδία. Τον Μάιο, ο Economist δημοσίευσε ένα εξώφυλλο για την Ινδία, στο οποίο αναρωτιόταν αν αυτή ήταν η στιγμή της χώρας -και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ναι, μάλλον ήταν. Πιο πρόσφατα, ο οικονομολόγος του Στάνφορντ και βραβευμένος με Νόμπελ, Michael Spence, δήλωσε ότι «η Ινδία είναι η χώρα με την πιο παραγωγική επίδοση τώρα», σημειώνοντας ότι η χώρα «παραμένει ο πλέον προτιμώμενος επενδυτικός προορισμός». Και τον Νοέμβριο, ο Chetan Ahya, επικεφαλής οικονομολόγος της Morgan Stanley για την Ασία, προέβλεψε ότι η ινδική οικονομία θα αντιπροσωπεύει το ένα πέμπτο της παγκόσμιας ανάπτυξης κατά την επόμενη δεκαετία.

14122022-1.jpg

Τηλεοπτική μετάδοση της υπουργού Οικονομικών της Ινδίας, Nirmala Sitharaman, στο Χρηματιστήριο της Βομβάης, στην Ινδία, τον Φεβρουάριο του 2020. Francis Mascarenhas / Reuters
----------------------------------------------------

Χωρίς αμφιβολία, η Ινδία θα μπορούσε να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας ιστορικής άνθησης -αν καταφέρει να αυξήσει τις ιδιωτικές επενδύσεις, μεταξύ άλλων προσελκύοντας μεγάλο αριθμό παγκόσμιων επιχειρήσεων από την Κίνα [1]. Θα είναι ικανό όμως το Νέο Δελχί να εκμεταλλευτεί αυτήν την ευκαιρία; Η απάντηση δεν είναι προφανής. Πίσω στο 2021, παρείχαμε μια απογοητευτική εκτίμηση των προοπτικών της Ινδίας στο Foreign Affairs. Επισημάναμε ότι οι δημοφιλείς υποθέσεις σχετικά με μια ακμάζουσα οικονομία ήταν ανακριβείς. Στην πραγματικότητα, η οικονομική άνοδος της χώρας είχε σκοντάψει μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και είχε σταματήσει εντελώς μετά το 2018. Και υποστηρίξαμε ότι ο λόγος αυτής της επιβράδυνσης βρισκόταν βαθιά στο οικονομικό πλαίσιο της Ινδίας: την έμφαση που δίνει στην αυτοδυναμία και τα σφάλματα στην διαδικασία χάραξης πολιτικής -«σφάλματα λογισμικού», όπως τα ονομάσαμε.

Έναν χρόνο αργότερα, παρά τον ενθουσιώδη Τύπο, το οικονομικό περιβάλλον της Ινδίας παραμένει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο. Ως αποτέλεσμα, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι χρειάζονται ριζικές αλλαγές πολιτικής προτού η Ινδία μπορέσει να αναζωογονήσει τις εγχώριες επενδύσεις, πόσω μάλλον να πείσει μεγάλο αριθμό παγκόσμιων επιχειρήσεων να μεταφέρουν την παραγωγή τους εκεί. Ένα σημαντικό μάθημα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής είναι ότι δεν υπάρχει κάτι το αναπόφευκτο, δεν υπάρχει ευθεία γραμμή αιτιότητας, από την παρακμή της Κίνας στην άνοδο της Ινδίας.

Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ;

Κατά κάποιο τρόπο, η Ινδία [2] μοιάζει με την γη της Επαγγελίας για τις παγκόσμιες εταιρείες. Διαθέτει διαρθρωτικά πλεονεκτήματα, οι δυνητικοί ανταγωνιστές της έχουν σοβαρά μειονεκτήματα, και η κυβέρνηση προσφέρει μεγάλα επενδυτικά κίνητρα.

Ξεκινήστε με τα διαρθρωτικά πλεονεκτήματα. Διοικώντας μια περιοχή εννέα φορές μεγαλύτερη από την Γερμανία και έναν πληθυσμό που σύντομα θα ξεπεράσει εκείνον της Κίνας ως τον μεγαλύτερο στον κόσμο, η Ινδία είναι μια από τις λίγες χώρες που είναι αρκετά μεγάλη για να στεγάσει πολλές βιομηχανίες μεγάλης κλίμακας, παράγοντας αρχικά για τις παγκόσμιες αγορές και τελικά για την αναπτυσσόμενη εγχώρια αγορά. Επιπλέον, είναι μια εδραιωμένη δημοκρατία με μακρά νομική παράδοση και ένα ιδιαίτερα νέο, ταλαντούχο, και αγγλόφωνο εργατικό δυναμικό. Και η Ινδία έχει επίσης κάποια σημαντικά επιτεύγματα στο ενεργητικό της: η φυσική της υποδομή έχει βελτιωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, ενώ η ψηφιακή της υποδομή -ιδιαίτερα το σύστημα χρηματοοικονομικών πληρωμών- έχει από κάποιες πλευρές ξεπεράσει εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών [3].

Πέραν αυτών των πλεονεκτημάτων, υπάρχει το θέμα των εναλλακτικών [επιλογών]. Εάν οι διεθνείς επιχειρήσεις δεν πάνε στην Ινδία, πού αλλού θα μπορούσαν να πάνε; Πριν από μερικά χρόνια, άλλες χώρες της Νότιας Ασίας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ελκυστικές υποψήφιες. Αλλά αυτό έχει αλλάξει. Κατά την διάρκεια του τελευταίου χρόνου, η Σρι Λάνκα βίωσε μια ιστορική κοινωνική, πολιτική, και οικονομική κρίση. Το Πακιστάν μαστίζεται από ένα περιβαλλοντικό σοκ που έχει επιδεινώσει την πολυετή μακροοικονομική του ευπάθεια και την πολιτική του αστάθεια. Ακόμη και το Μπαγκλαντές, επί μακρόν αγαπημένος προορισμός της ανάπτυξης, αναγκάστηκε να δανειστεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αφού η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία [4] προκάλεσε την εκτόξευση των τιμών των εμπορευμάτων, εξαντλώντας τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας. Εν μέσω αυτής της «πολυκρίσης» της Νότιας Ασίας, όπως την έχει αποκαλέσει ο οικονομικός ιστορικός, Adam Tooze, η Ινδία ξεχωρίζει ως καταφύγιο σταθερότητας.

Ακόμη πιο σημαντική είναι η σύγκριση με την Κίνα, τον πιο προφανή οικονομικό ανταγωνιστή της Ινδίας. Κατά το τελευταίο έτος, το καθεστώς του Κινέζου προέδρου, Σι Τζινπίνγκ, έχει πληγεί από πολλαπλές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της αργής οικονομικής ανάπτυξης και της επικείμενης δημογραφικής παρακμής. Οι δρακόντειες καραντίνες του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος λόγω της COVID-19 [5] και η επίθεση στον ιδιωτικό τομέα έχουν επιδεινώσει τα πράγματα. Τις τελευταίες εβδομάδες, το Πεκίνο έχει έρθει αντιμέτωπο με έναν όλο και πιο ανήσυχο πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένων των πιο εκτεταμένων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων [6] που έχει δει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Η στροφή της χώρας προς τον αυταρχισμό στο εσωτερικό και την επιθετικότητα στο εξωτερικό -και η ακατάλληλη διακυβέρνηση που έχει αφαιρέσει την λάμψη από το θρυλικό «μοντέλο της Κίνας»- έχουν κάνει την δημοκρατική Ινδία να φαίνεται ακόμη πιο ελκυστική.