Τι χρειάζεται η Ουκρανία για να απελευθερώσει την Κριμαία | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Τι χρειάζεται η Ουκρανία για να απελευθερώσει την Κριμαία

Μια αξιόπιστη στρατιωτική απειλή θα μπορούσε να είναι αρκετή
Περίληψη: 

Αυτήν την στιγμή, η Ουκρανία κερδίζει μόνο με μέτρια υποστήριξη από την Δύση. Τα τανκς και το άλλο υλικό που υποσχέθηκαν πρόσφατα οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, και διάφορες άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις θα δώσουν αναμφίβολα στην Ουκρανία ένα ακόμη μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Αλλά για να πείσουν τον Πούτιν ότι είναι καλύτερα να αποσυρθεί από την Κριμαία, οι Δυτικές χώρες θα χρειαστεί να κάνουν πολλά περισσότερα.

Ο ALEXANDER VINDMAN, απόστρατος αντισυνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού και πρώην διευθυντής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι Hauser Leader στην Σχολή Κένεντι στο Harvard και διευθυντής του προγράμματος Informed American Leadership στο Ίδρυμα VetVoice.

Οι επόμενοι έξι μήνες θα γίνουν μάρτυρες πολλών ανθρώπινων τραγωδιών. Οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας θα αντιμετωπίσουν σκληρές συνθήκες στο πεδίο της μάχης και οι Ουκρανοί άμαχοι θα συνεχίσουν να υπομένουν καθημερινές ρωσικές επιθέσεις. Εν τω μεταξύ, τα υποεξοπλισμένα και κακοδιοικούμενα στρατεύματα της Ρωσίας θα υποστούν χιλιάδες απώλειες, καταστρέφοντας την εναπομείνασα μαχητική ικανότητα της χώρας. Ήδη, ο ρωσικός στρατός έχει υποστεί «αισθητά περισσότερους από 100.000» θανάτους και τραυματισμούς, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, στρατηγό Mark Milley. Και χάρη στην αμέλεια και την απάνθρωπη αδιαφορία του καθεστώτος του προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, χιλιάδες άλλοι θα χαθούν αυτόν τον χειμώνα εξαιτίας της ανάλγητης περιφρόνησης του Κρεμλίνου για την ανθρώπινη ζωή.

06022023-1.jpg

Μάχη στη Ντονέτσκ, στην Ουκρανία, τον Ιανουάριο του 2023. Viacheslav Ratynskyi / Reuters
----------------------------------------------

Με την βοήθεια των πρόσφατα υπεσχημένων Δυτικών αρμάτων μάχης και άλλων όπλων, οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας θα απελευθερώσουν επίσης περισσότερα εδάφη στα ανατολικά και νότια της χώρας, καθιστώντας δυνατό να φανταστούμε μια ενδεχόμενη ουκρανική εκστρατεία για την ανακατάληψη της Κριμαίας. Η χερσόνησος που προσαρτήθηκε παράνομα από τον Πούτιν το 2014, χρησίμευσε ως ορμητήριο για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022. Τώρα, η κατάληψη της Κριμαίας επιτρέπει στον ρωσικό στρατό να απειλεί τις ουκρανικές θέσεις από τον νότο και δίνει στον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας μια βάση προώθησης για την διεξαγωγή επιθέσεων μεγάλης εμβέλειας. Αλλά στους πρώτους εννέα μήνες του πολέμου, οι Δυτικοί υποστηρικτές του Κιέβου ήταν απρόθυμοι να υποστηρίξουν οποιαδήποτε στρατιωτική προσπάθεια για την επιστροφή του [συγκεκριμένου] εδάφους στην Ουκρανία, εν μέρει λόγω της ανησυχίας ότι μια τέτοια προσπάθεια θα ξεπερνούσε την κόκκινη γραμμή του Πούτιν και θα προκαλούσε καταστροφικά ρωσικά αντίποινα και εν μέρει επειδή η χερσόνησος φιλοξενεί τώρα έναν αρκετά μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ταυτίζονται με την Ρωσία, γεγονός που θα μπορούσε να καταστήσει δυσκολότερη την επανένταξη του εδάφους στην Ουκρανία.

Για μεγάλο μέρος του περασμένου έτους, ενώ η ιδέα της απελευθέρωσης της Κριμαίας παρέμενε ακαδημαϊκή, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ήταν πρόθυμος να βάλει στην άκρη το ζήτημα του βραχυπρόθεσμου καθεστώτος της περιοχής. Οι ουκρανικές δυνάμεις επικεντρώθηκαν στην απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών έξω από την χερσόνησο και το μέλλον της Κριμαίας φαινόταν πιθανό να καθοριστεί μετά το τέλος του πολέμου μέσω διπλωματικών διαπραγματεύσεων. Όμως, καθώς ο πόλεμος έχει προχωρήσει και η Ουκρανία έχει απελευθερώσει μεγάλες εκτάσεις του εδάφους της από τις ρωσικές δυνάμεις κατοχής, η ρητορική του Ζελένσκι γύρω από την Κριμαία έχει αλλάξει. «Η Κριμαία είναι η γη μας, το έδαφός μας», είπε τον περασμένο μήνα σε μια βιντεοσκοπημένη έκκληση στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. «Δώστε μας τα όπλα σας», προέτρεψε και η Ουκρανία θα ξαναπάρει «αυτό που είναι δικό μας». Και σύμφωνα με τους The New York Times, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει αρχίσει να αναθεωρεί [1] την ιδέα ότι η Ουκρανία ίσως να χρειαστεί να απειλήσει την θέση της Ρωσίας στην χερσόνησο για να ενισχύσει την διαπραγματευτική της θέση, ακόμη και με τον κίνδυνο κλιμάκωσης της σύγκρουσης.

Εάν επρόκειτο να ξεκινήσουν σύντομα σοβαρές διαπραγματεύσεις, ο Ζελένσκι θα μπορούσε να είναι ακόμα ανοιχτός σε μια συμφωνία που θα τερμάτιζε τον πόλεμο και θα ανέβαλε το ζήτημα της Κριμαίας για μεταγενέστερη ημερομηνία. Αλλά εάν οι μάχες διαρκέσουν την άνοιξη και το καλοκαίρι και η Ουκρανία προκαλέσει τεράστιες απώλειες στην Ρωσία ενώ απελευθερώνει σημαντικά εδάφη, θα γίνει όλο και πιο δύσκολο για τον Ζελένσκι να δώσει στον Πούτιν μια σωτήρια έξοδο από τον πόλεμο και να επιτρέψει την συνεχιζόμενη αλλά προσωρινή κατοχή της Κριμαίας από την Ρωσία. Μέχρι το καλοκαίρι, η Ουκρανία είναι πιθανό να αρχίσει να στοχεύει περισσότερες στρατιωτικές υποδομές της Ρωσίας στην Κριμαία, προετοιμάζοντας μια ευρύτερη εκστρατεία για την απελευθέρωση της χερσονήσου. Αντί να περιμένει να διαδραματιστεί αυτό το σενάριο, διακινδυνεύοντας έναν μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο πόλεμο που θα μπορούσε να εμπλέξει το ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να δώσει στην Ουκρανία τα όπλα και την βοήθεια που χρειάζεται για να κερδίσει γρήγορα και αποφασιστικά σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη βόρεια της Κριμαίας —και να απειλήσει αξιόπιστα να καταλάβει την χερσόνησο στρατιωτικά.

Κάτι τέτοιο θα εξανάγκαζε τον Πούτιν [να πάει] στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα δημιουργούσε ένα άνοιγμα για διπλωματικές συνομιλίες, ενώ το τελικό καθεστώς της Κριμαίας παραμένει ανοιχτό, προσφέροντας στον Πούτιν μια διέξοδο από την Ουκρανία που δεν εγγυάται τον πολιτικό του θάνατο και επιτρέποντας στην Ουκρανία να αποφύγει μια εξαιρετικά δαπανηρή στρατιωτική εκστρατεία που δεν είναι καθόλου εγγυημένη για την επιτυχία της. Η ενδεχόμενη συμφωνία θα απαιτούσε άμεση μείωση των ρωσικών συμβατικών δυνάμεων στην χερσόνησο και θα περιέγραφε μια πορεία προς ένα δημοψήφισμα που θα επιτρέψει στον λαό της Κριμαίας, συμπεριλαμβανομένων των εκτοπισθέντων μετά την εισβολή του 2014, να καθορίσει το τελικό καθεστώς της περιοχής.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΡΟΠΟ