Η παλαιστινιακή κρίση διαδοχής

Το 2005, ο Μαχμούντ Αμπάς εξελέγη για τετραετή θητεία πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ), καλύπτοντας την θέση που άφησε κενή ο θάνατος του Γιασέρ Αραφάτ. Έκτοτε, δεν έχουν γίνει εκλογές˙ 18 χρόνια αργότερα, ο Αμπάς εξακολουθεί να ασκεί τα καθήκοντά του.

Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, στην Ραμάλα, στην Δυτική Όχθη, τον Ιανουάριο του 2023. Ronaldo Schemidt / Reuters
---------------------------------------------------------

Η Παλαιστινιακή Αρχή ιδρύθηκε με μια συμφωνία του 1994 μεταξύ του Ισραήλ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Palestine Liberation Organization - PLO). Αν και νομικά υπάγεται στην PLO, με εξουσίες που περιορίζονται στην Δυτική Όχθη και την Γάζα, η ΠΑ έγινε γρήγορα το κέντρο βάρους του παλαιστινιακού πολιτικού συστήματος. Η δομή της Αρχής είχε ως πρότυπο τις κυβερνήσεις της Αιγύπτου, της Συρίας, και της Τυνησίας, με θεωρητικό διαχωρισμό των εξουσιών μεταξύ της νομοθετικής εξουσίας (Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο), της δικαστικής εξουσίας, και της εκτελεστικής εξουσίας. Στην πραγματικότητα, η προεδρία κυριαρχεί στους άλλους δύο κλάδους της κυβέρνησης. Τα δικαστήρια είναι υποταγμένα, και ο Αμπάς ελέγχει τον νομοθετικό κλάδο, και έχει την εξουσία να διορίζει και να απολύει τον πρωθυπουργό. Είναι επίσης επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας, και όπως έκανε ο Αραφάτ πριν από αυτόν, ο Αμπάς εκτελεί ταυτόχρονα χρέη προέδρου της Αρχής, προέδρου της PLO, και επικεφαλής του κόμματος Φατάχ, ελέγχοντας τις ψήφους του στο νομοθετικό σώμα. Αν και η δημοτικότητα της Αρχής μειώνεται, εξακολουθεί να είναι το κυβερνητικό όργανο της Δυτικής Όχθης, η διεθνής φωνή των Παλαιστινίων, και το προπύργιο της κοσμικής εθνικής παλαιστινιακής πολιτικής. Οι διάφοροι ρόλοι του Αμπάς τον έχουν καταστήσει το επίκεντρο της παλαιστινιακής εξουσίας.

Ο κύριος ανταγωνιστής της Παλαιστινιακής Αρχής είναι εδώ και καιρό η Χαμάς, η οποία ιδρύθηκε το 1987. Η Χαμάς είναι μια ισλαμιστική οργάνωση που είναι έντονα αντι-ισραηλινή, θεωρώντας οποιαδήποτε ειρήνη με τον κατακτητή ως παράνομη. Χρησιμοποιεί την βία ως εργαλείο για την επίτευξη των στόχων της και θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από πολλές αραβικές και Δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Αρχή είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής και ο Αμπάς είναι πλέον 87 ετών. Οι φήμες για την διαδοχή γίνονται όλο και πιο δυνατές κάθε χρόνο που περνά. Όταν έρθει η ώρα για την επιλογή του νέου προέδρου, είναι απίθανο να γίνει ομαλή μετάβαση˙ ο Αμπάς διατήρησε την λαβή του στην εξουσία εξασφαλίζοντας ότι δεν έχει προφανή διάδοχο και αρνούμενος να δημιουργήσει μια διαδικασία για την επιλογή του. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση θανάτου του ή αιφνίδιας απόφασής του να παραιτηθεί, είναι πιθανό να προκύψει ένας παρατεταμένος και βίαιος αγώνας. Μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να κρίνει όχι μόνο ποιος θα διοικήσει την ΠΑ και αν θα επιβιώσει ως κυβερνητικό όργανο, αλλά και το μέλλον του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος.

ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΣΑ ΑΡΧΗ

Η Παλαιστινιακή Αρχή προοριζόταν να αποτελέσει ένα ενδιάμεσο βήμα προς την ίδρυση ενός κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους, το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ήλπιζαν ότι θα ακολουθούσε μια διπλωματική συμφωνία για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής. Όμως η συμφωνία αυτή δεν ήρθε ποτέ, και καθώς η ειρηνευτική διαδικασία άρχισε να παραπαίει στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Παλαιστινιακή Αρχή έγινε πρακτικά μόνιμη. Γρήγορα μετατράπηκε σε ένα διογκωμένο, μη ανταποκρινόμενο θεσμό που φαινόταν να ενδιαφέρεται περισσότερο για την παροχή πελατειακών σχέσεων στους κολλητούς του παρά για την διακυβέρνηση. Μέσα σε λίγα χρόνια από την ίδρυσή της, πολλοί Παλαιστίνιοι συνέδεσαν την Αρχή με την διαφθορά, τον νεποτισμό, και την αναποτελεσματικότητα.

Αν και οι τάσεις αυτές ξεκίνησαν πολύ πριν από τις εκλογές του 2005, επιταχύνθηκαν υπό την ηγεσία του Αμπάς. Η αποτυχία του να διαπραγματευτεί τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής ήταν ιδιαίτερα επιζήμια για το κύρος της ΠΑ. Μέχρι το 2010, το παλαιστινιακό κοινό είχε χάσει την πίστη του στην διπλωματία. Το 2011, ο Αμπάς -ο οποίος ευνοεί τις διαπραγματεύσεις και γενικά αντιτίθεται στην βία- αναζήτησε έναν εναλλακτικό δρόμο για μια διευθέτηση με το Ισραήλ, ζητώντας να ενταχθεί στα Ηνωμένα Έθνη. Η προσπάθεια αυτή ναυάγησε όταν η αίτηση απέτυχε. Οι Παλαιστίνιοι κατάφεραν να ενταχθούν σε ορισμένους οργανισμούς του ΟΗΕ, όπως ο Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας, η UNESCO, και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Αλλά αυτό έκανε μικρή απτή διαφορά στην ζωή των Παλαιστινίων. Εν τω μεταξύ, η δεξιά μετατόπιση της ισραηλινής πολιτικής επιδείνωσε τις σχέσεις τους και κατέστησε κάθε μορφή συνεργασίας της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ, ιδιαίτερα στον τομέα της ασφάλειας, εξαιρετικά αντιδημοφιλή. Σήμερα, η Αρχή εξακολουθεί να υποστηρίζει την διπλωματία και να καλεί σε διαπραγματεύσεις. Όμως, σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη τον Μάρτιο από το Παλαιστινιακό Κέντρο Πολιτικής και Έρευνας Δημοσκόπησης, μόνο το 18% των Παλαιστινίων πιστεύει ότι οι διαπραγματεύσεις είναι η καλύτερη οδός για τον τερματισμό της κατοχής, και το 69% αμφιβάλλει ότι οι διεθνείς οργανισμοί θα μπορέσουν να μαλακώσουν τις ισραηλινές πολιτικές.

Η Αρχή έχει επίσης δυσκολευτεί στο εσωτερικό της χώρας. Το 2006, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τη νομιμοποίησή του, ο Αμπάς προκήρυξε εκλογές για το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο. Η Χαμάς διεξήγαγε μια εκστρατεία που επικεντρώθηκε στην διαφθορά της ΠΑ και κέρδισε 74 έδρες˙ η Φατάχ του Αμπάς κέρδισε μόλις 45 έδρες. Οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης μιας συμφωνίας για τον καταμερισμό της εξουσίας απέβησαν άκαρπες και ξέσπασε βία. Ένοπλοι αντάρτες συγκρούστηκαν, με αποκορύφωμα την αναμέτρηση στην Λωρίδα της Γάζας το 2007, κατά την οποία εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Η Χαμάς κέρδισε, εκδίωξε την Αρχή ,και κατέλαβε την περιοχή. Το Ισραήλ απάντησε επιβάλλοντας αποκλεισμό στην Γάζα, αφήνοντας τους Παλαιστίνιους γεωγραφικά και πολιτικά διαιρεμένους, με την ΠΑ να συνεχίζει να κυβερνά στην Δυτική Όχθη.

Τα γεγονότα αυτά κλόνισαν την Αρχή και σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει το κύρος της, ο Αμπάς διόρισε έναν μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό, τον Σαλάμ Φαγιάντ. Η θητεία του Φαγιάντ ήταν σύντομη. Ανατράπηκε το 2013, λόγω της σφοδρής αντίδρασης των ηγετών της Φατάχ στα μέτρα του κατά της διαφθοράς. Έκτοτε, οι μεταρρυθμίσεις του Φαγιάντ για τη μείωση της διαφθοράς και την αύξηση της οικονομικής διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα ανακλήθηκαν. Σήμερα, περίπου το 80% των Παλαιστινίων πιστεύει ότι η ΠΑ είναι διεφθαρμένη και μια δημοσκόπηση που διεξήχθη από τον δημοσκόπο Khalil Shikaki τον Απρίλιο, έδειξε ότι για πρώτη φορά η πλειοψηφία των Παλαιστινίων πιστεύει πως η κατάρρευση της Αρχής θα ήταν προς το συμφέρον τους.

ΑΝΗΣΥΧΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ (ΠΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΩΝΑ)

Η λαϊκή δυσαρέσκεια με την Αρχή εντάθηκε όταν αυτή άρχισε να παίρνει μια όλο και πιο αυταρχική στροφή. Η Παλαιστινιακή Αρχή, όπως και οι αραβικές κυβερνήσεις στις οποίες βασίστηκε, δεν ήταν ποτέ δημοκρατική. Ωστόσο, ο Αμπάς, ξεκινώντας από τις προσπάθειες να αρνηθεί στην Χαμάς την δυνατότητα να κυβερνήσει μετά τη νίκη της στο κοινοβούλιο το 2007, εγκατέλειψε όλους τους εναπομείναντες ελέγχους και ισορροπίες (checks and balances) υπέρ της συγκέντρωσης της εξουσίας στα χέρια του. Έθεσε το δικαστικό σώμα υπό τον έλεγχό του, με αποκορύφωμα ένα προεδρικό διάταγμα του 2016 που δημιούργησε το Παλαιστινιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο σχεδιάστηκε για να δώσει μια επίφαση νομιμότητας στις αποφάσεις του. Ο Αμπάς γέμισε το δικαστήριο με πιστούς του και άρχισε να αποφαίνεται υπέρ του, εγκρίνοντας την απόφασή του να αναβάλει τις εθνικές και δημοτικές εκλογές. Δύο χρόνια αργότερα, το δικαστήριο διέλυσε το νομοθετικό συμβούλιο.

Παρόλο που οι θεσμοί αυτοί δεν ήταν ποτέ πραγματικά ανεξάρτητοι, η κατάληψη της εξουσίας από τον Αμπάς ήταν ωστόσο σημαντική. Ο προκάτοχός του δεν ήταν σε καμία περίπτωση δημοκράτης. Όμως ο Αραφάτ είχε μια προσέγγιση της πολιτικής που οικοδομούσε συναίνεση, επέτρεπε την κριτική, προτιμούσε σε μεγάλο βαθμό την συνεργασία από την αντιπαράθεση, και ενθάρρυνε ένα μέτρο ζωντάνιας εντός της Φατάχ που προσέλκυε νέα, ενεργητικά πολιτικά ταλέντα. Ως αποτέλεσμα, όταν πέθανε ο Αραφάτ, η μετάβαση ήταν ομαλή. Ο Αμπάς, αντίθετα, θεωρεί κάθε έκφραση διαφωνίας ως πρόκληση και φοβάται να προσελκύσει ταλέντα στο κόμμα μήπως αμφισβητήσουν τις πολιτικές και τις αποφάσεις του.

Παρόλο που αυτή η προσέγγιση έφερε την Φατάχ σταθερά υπό τον έλεγχό του, η βάση του κόμματος έχει στενέψει και η απήχησή του στους νέους πολιτικά σκεπτόμενους Παλαιστίνιους έχει μειωθεί. Ο Αμπάς αντιμετώπισε γρήγορα τα στελέχη του κόμματος που προσπάθησαν να δημιουργήσουν πολιτική βάση ή που έγιναν υπερβολικά δημοφιλή. Το 2016, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε την Γενική Διάσκεψη της Φατάχ για να περιθωριοποιήσει τα δημοφιλή στελέχη του κόμματος Marwan Barghouthi και Muhammad Dahlan. Άλλοι έχουν διαγραφεί επειδή αψήφησαν τις εντολές του. Οι περιθωριοποιήσεις και οι αποπομπές έχουν αφήσει το κόμμα με έλλειψη ταλέντων, με πολλούς διεκδικητές του θρόνου, αλλά κανέναν που να αποτελεί σοβαρή πρόκληση.

Ωστόσο, με την πρόοδο της ηλικίας του Αμπάς, τα στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησης αρχίζουν προσεκτικά να τοποθετούνται για το πότε θα έρθει η ώρα. Ο Hussein al-Sheikh, ο γενικός γραμματέας της PLO, και ο Majed Faraj, ο επικεφαλής ασφαλείας της ΠΑ, χρησιμοποιούν επί του παρόντος την εγγύτητά τους με τον Αμπάς για να βάλουν τον εαυτό τους σε θέση για να αναλάβουν. Τόσο ο al-Sheikh όσο και ο Faraj, ωστόσο, δεν έχουν καμία πολιτική βάση και θεωρούνται από τους παραδοσιακούς ηγέτες της Φατάχ ως υπερτιμημένοι, των οποίων η προβολή οφείλεται αποκλειστικά στην υποστήριξη του Αμπάς και ελάχιστα στην λαϊκή τους βάση ή στα κομματικά τους διαπιστευτήρια. Άλλοι υποψήφιοι περιλαμβάνουν τον Jibril Rajoub, ο οποίος χρησιμοποίησε επιδέξια την θέση του ως επικεφαλής της Παλαιστινιακής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας για να αποκτήσει υποστήριξη, και τον Mahmoud al-Aloul, αντιπρόεδρο της Φατάχ και δημοφιλή προσωπικότητα μεταξύ της παλαιότερης γενιάς του κόμματος. Ο Ρατζούμπ και ο Αλούλ μπορεί να απολαμβάνουν υποστήριξη εντός της Φατάχ, αλλά δεν είναι αξιωματούχοι της ΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση διαμάχης για την διαδοχή, δεν θα έχουν πρόσβαση στους κυβερνητικούς πόρους που είναι απαραίτητοι για να εκφοβίσουν ή να δωροδοκήσουν υποστηρικτές.

Άλλοι υποψήφιοι παίζουν ένα διαφορετικό παιχνίδι, επιδιώκοντας να παραμείνουν υπεράνω της αναμέτρησης, έτσι ώστε όταν οι βασικοί υποψήφιοι αλληλοσπαραχθούν, να αναδειχθούν ως συναινετικοί υποψήφιοι. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο πρωθυπουργός της αρχής, Mohammad Shtayyeh, και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Nasser al-Qudwa. Άλλες προσωπικότητες, έχοντας συνείδηση ότι δεν μπορούν να κερδίσουν, τοποθετούνται ως εκείνοι που μπορούν να αναδείξουν τον ηγέτη, κυρίως ο Dahlan, ο εξόριστος ηγέτης της Φατάχ.

Όταν ο Αμπάς αποχωρήσει από την σκηνή, θα είναι μια στιγμή πραγματικού κινδύνου για την Αρχή. Είναι βαθιά αντιδημοφιλής, με το 63% των Παλαιστινίων να τον χαρακτηρίζουν μάλλον βάρος παρά πλεονέκτημα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Palestinian Center for Policy and Survey Research που διεξήχθη τον Μάρτιο. Η θέση της ΠΑ κινδυνεύει περαιτέρω από την επιδείνωση της κατάστασης ασφαλείας στην Δυτική Όχθη, όπου τοπικές μαχητικές ομάδες στη Ναμπλούς, την Τζενίν, και άλλες πόλεις αναδύονται για να καλύψουν το κενό που δημιουργείται από την αδυναμία της Αρχής. Η Χαμάς εργάζεται επίσης για την αποσταθεροποίηση της ΠΑ, αναδεικνύοντας την διαφθορά και την ανικανότητα της Αρχής και πραγματοποιώντας τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ για να προκαλέσει ισραηλινά αντίποινα εναντίον της.

Είτε η διαδοχή είναι ταχεία είτε παρατεταμένη, είτε ομαλή είτε άτακτη, θα είναι μια επικίνδυνη στιγμή. Ελλείψει μιας κεντρικής πολιτικής Αρχής και Αρχής ασφαλείας, οι τοπικές δυναμικές θα επιβληθούν. Τοπικοί ηγέτες, όπως ο Rajoub στην Χεβρώνα και οι al-Sheikh και Faraj στην Ραμάλα, ίσως να επικρατήσουν με βάση καθαρά τοπικές εκτιμήσεις. Η Χαμάς, η οποία δεν έχει μέχρι στιγμής επιβληθεί πολιτικά στην Δυτική Όχθη, ίσως να αποφασίσει να δράσει σε περιοχές όπου έχει λαϊκή υποστήριξη, στηρίζοντας τοπικούς ηγέτες που είναι ευνοϊκά διακείμενοι στους στόχους της.

Μια άτακτη μετάβαση θα ήταν ιδιαίτερα αποσταθεροποιητική. Μια παρατεταμένη διαδικασία διαδοχής θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε βία, μια προοπτική που γίνεται πιο επικίνδυνη λόγω της αφθονίας των φορητών όπλων στην Δυτική Όχθη. Αν ξεσπάσει βία, αυτή αναπόφευκτα θα έχει ως στόχο τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, προκαλώντας ισραηλινή απάντηση. Για να προφυλαχθεί από τέτοιες εξελίξεις, το Ισραήλ αναπόφευκτα θα παρέμβει στρατιωτικά και οι τοπικοί Παλαιστίνιοι ηγέτες θα μπορούσαν με την σειρά τους να υιοθετήσουν μια συγκρουσιακή προσέγγιση προς το Ισραήλ για να ενισχύσουν την τοπική τους νομιμοποίηση. Αυτό θα έβλαπτε περαιτέρω την ικανότητα ενός διαδόχου να κυβερνήσει.

ΑΝ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ, ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ

Μια σταθερή διαδοχή δεν μπορεί να διασφαλιστεί όταν η διαδικασία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Στην έξαψη της στιγμής, το διακύβευμα θα είναι πολύ υψηλό για να αναμένεται από τους ανταγωνιστές να συνεργαστούν. Η διαδικασία πρέπει να ξεκινήσει τώρα, όσο ο Αμπάς είναι ακόμη αρκετά ισχυρός για να την διαμορφώσει. Δεν χρειάζεται να επιλέξει διάδοχο. Αντίθετα, πρέπει μόνο να δημιουργήσει την διαδικασία και τους κανόνες για τον εντοπισμό και την επιλογή ικανών ηγετών. Η προσδοκία ότι μια τέτοια διαδικασία θα είναι πλήρως δημοκρατική ίσως να είναι ένα υπερβολικό βήμα, δεδομένης της διάσπασης μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς και της ολοένα και πιο κατακερματισμένης φύσης της παλαιστινιακής πολιτικής. Αλλά η αναζωογόνηση της ικανότητας της Φατάχ να παράγει αξιόπιστους ηγέτες θα μπορούσε τουλάχιστον να σταθεροποιήσει την διαδικασία διαδοχής. Αυτό θα σημάνει την επανεισδοχή των αποπεμφθέντων ή αποξενωμένων ηγετών στην Φατάχ και την δυνατότητα ανοιχτού διαγωνισμού εντός του κινήματος. Πρέπει επίσης να καθιερωθεί η διαδικασία για την σύγκληση μιας γενικής διάσκεψης της Φατάχ στην οποία θα μπορούν να αναδειχθούν ηγέτες με γνήσιο εκλογικό σώμα.

Ο Αμπάς είναι απίθανο να λάβει ο ίδιος αυτά τα μέτρα, κάτι που θα ήταν αντίθετο με το ηγετικό του στυλ. Αντ' αυτού, θα πρέπει να θεσπιστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες παραμένουν ο μόνος διεθνής παράγοντας με αρκετή διπλωματική ισχύ για να συγκεντρώσουν έναν συνασπισμό Ευρωπαίων και περιφερειακών ηγετών ικανών να ασκήσουν συντονισμένη πίεση στον Αμπάς. Αν και η Ουάσιγκτον θα πρέπει να δώσει το έναυσμα και να ηγηθεί αυτής της διαδικασίας, δεν θα πρέπει να την επιβλέπει άμεσα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει αντ' αυτού να συνεργαστούν με τους Άραβες συμμάχους τους, οι οποίοι κατανοούν την παλαιστινιακή πολιτική και γνωρίζουν όλους τους παίκτες.

Η δημιουργία μιας τέτοιας διαδικασίας δεν θα είναι εύκολη. Αλλά αν δεν δημιουργηθεί τώρα, το πιθανό αποτέλεσμα θα είναι η αστάθεια και ακόμη και η πιθανή κατάρρευση της Αρχής μετά την αποχώρηση του Αμπάς από το προσκήνιο. Αν συμβεί αυτό, ο αντίκτυπος θα μπορούσε να είναι καταστροφικός για την περιοχή. Η βία θα μπορούσε να μεταφερθεί από τα παλαιστινιακά εδάφη στο Ισραήλ και πιθανώς ακόμη και στην Ιορδανία. Αυτό θα συμπαρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες ξανά σε μια ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, ακόμη και όταν η προσοχή και οι πόροι τους είναι εστιασμένοι αλλού. Σε μια εποχή που η επιρροή των ΗΠΑ στην περιοχή φαίνεται να φθίνει, το άνοιγμα του δρόμου για μια σταθερή διαδοχή της Παλαιστινιακής Αρχής είναι ένας τρόπος με τον οποίο η Ουάσιγκτον μπορεί να αποδείξει ότι εξακολουθεί να είναι σε θέση να έχει μια θετική επίδραση.

Copyright © 2023 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/palestinian-territory/palestinian-success...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition