Matthias Matthijs

Προς το παρόν, η ΕΕ δικαιούται εύσημα για τον χειρισμό της στις κρίσεις του 2022. Η υποστήριξη για την Ουκρανία παραμένει εξαιρετικά ανθεκτική. Το ευρώ είναι ισχυρότερο ως νόμισμα σε πολιτικούς όρους από όσο πριν από την πανδημία COVID-19. Οι επίδοξοι απολυταρχικοί ηγέτες της ΕΕ είναι πιο αδύναμοι, το Ηνωμένο Βασίλειο συνεχίζει να αποδοκιμάζεται για τις συνέπειες της αποχώρησης από την ΕΕ, και τα υπόλοιπα 27 κράτη-μέλη έχουν αναδειχθεί ισχυρότερα στο σύνολό τους.

Η Μέι θα πρέπει να διευκρινίσει με ακρίβεια τι είδους Brexit θέλει η κυβέρνησή της, «σκληρό» ή «ήπιο». Περιέργως, αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει ακόμη, διότι θα είχε εκθέσει τα σφάλματα στην καρδιά του γραφείου της.

Το όνειρο των υποστηρικτών του Brexit περί ενός Ηνωμένου Βασιλείου το οποίο διεκδικεί την θέση που του αρμόζει ως ηγέτης της Κοινοπολιτείας ή των αγγλόφωνων χωρών (αυτό που οι αξιωματούχοι του νέου Υπουργείου Διεθνών Εμπορίου της χώρας αποκαλούν, χωρίς ίχνος ειρωνείας, «Αυτοκρατορία 2.0») είναι απατηλό, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία ζήτηση για κάτι τέτοιο.

Μετά από δύο χρόνια, τρία κρατικά σχέδια διάσωσης, περισσότερο από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ σε φθηνά δάνεια από την ΕΚΤ, καθώς και δεκάδες Συνόδους Κορυφής, οι τελευταίες εξελίξεις στη Γερμανία δείχνουν ότι το Βερολίνο κινείται να λύσει την κρίση της ηπείρου. Αλλά η ιδέα που έχει η χώρα για την λύση παραμένει ένα σύστημα στο οποίο το Βερολίνο παίρνει de facto και de jure το δικαίωμα βέτο επί των εθνικών προϋπολογισμών ως αντάλλαγμα για τα ευρωομόλογα. Αυτό παραβλέπει το νόημα: η κρίση δεν είναι δημοσιονομική αλλά οικονομική. Ξεκίνησε και θα τελειώσει με τις τράπεζες.