Αυτή την εβδομάδα, το δημοκρατικά εκλεγμένο κοινοβούλιο επέλεξε τον πρόεδρό του, τον Mohamed Saad el-Katatni, τον ηγέτης του Κόμματος της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας που προέρχεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας. Όμως, ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, στρεβλώσεις από το παρελθόν στοιχειώνουν το μέλλον. Οι Αιγύπτιοι μαθαίνουν αυτό που οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν από καιρό κατανοήσει: οι εξεγέρσεις μπορούν να ρίξουν ηγέτες, αλλά η αλλαγή θεσμών είναι δύσκολη. Δεν πρόκειται απλώς για φραστικές αλλαγές σε νόμους και κανονισμούς, αλλά η μεταρρύθμιση των εθιμικών προτύπων που έχουν προέλθει από δεκαετίες πρακτικής εφαρμογής. Για παράδειγμα, στην Αίγυπτο δεν υπάρχει ούτε ένα συνταγματικό άρθρο ούτε ένα επίσημο διάταγμα που να συνδέει τις ένοπλες δυνάμεις με την προεδρία, αλλά αυτή η θέση ήταν πάντα στα χέρια των αξιωματικών. Παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει στην Αίγυπτο τον περασμένο χρόνο, οι άνθρωποι που συναγωνίζονται για την ηγεσία είναι τα ίδια παλαιά και γνωστά πρόσωπα και πολλοί από τους περιοριστικούς νόμους που βάζουν όρια στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τον Τύπο παραμένουν σταθερά στη θέση τους.
Οι ακτιβιστές της Αιγύπτου έχουν σίγουρα δίκιο όταν λένε ότι η επανάστασή τους παραμένει ημιτελής. Ακόμη και καθώς ο Μουμπάρακ, οι γιοι του Γκαμάλ και Αλάα και μια σειρά υπασπιστών του, συμπεριλαμβανομένου του πρώην υπουργού Εσωτερικών, Habib al-Adly, έχουν όλοι παραπεμφθεί σε δίκη, άλλοι είναι φυγάδες στο Λονδίνο, το Ντουμπάι και τη Βηρυτό. Αυτή η στρεβλή πολιτική τάξη όπου τα θεσμικά όργανα είναι οργανωμένα να εξυπηρετούν την ελίτ, παραμένει άθικτη.
Αλλά, πώς να τελειώσει κανείς τη δουλειά; Οι υποκινητές της εξέγερσης έχουν λάβει μια δογματική στάση κατά του Ανωτάτου Συμβουλίου των Ενόπλων Δυνάμεων και του ηγέτη της, Στρατάρχη Hussein Tantawi,επειδή πιστεύουν ότι ο στρατός είναι μια αντεπαναστατική δύναμη. Αλλά η διαρκής επανάσταση των ακτιβιστών είχε φθίνουσα απόδοση. Μπορεί να έχουν ξεκινήσει την επανάσταση, αλλά καθώς η πρώτη φάση της μετάβασης της Αιγύπτου έρχεται στο τέλος της ανακαλύπτουν ότι είναι περιθωριοποιημένοι.
Το κεντρικό δράμα της αιγυπτιακής πολιτικής περιστρέφεται γύρω από δύο γνωστούς παίκτες που βρίσκονται σε πολύ ασυνήθιστος ρόλους: ο στρατός και η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Το Κάιρο βρίθει φημών για συναλλαγές μεταξύ των αξιωματικών και τους ισλαμιστών που έχουν ως στόχο να μπει ένα τέρμα στη δημοκρατική υπόσχεση που γεννήθηκε στην πλατεία Tahrir υπέρ μιας πιο συνηθισμένης πολιτικής. Αυτό που κάνει τις φήμες αξιόπιστες είναι ότι οι στρατηγοί δεν έχουν πολλά να κάνουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διατήρηση της κυριαρχίας τους ως την απόλυτη πηγή δύναμης και εξουσίας. Όποιος είναι διατεθειμένος να την εξασφαλίσει είναι ένας δυνητικός εταίρος. Οι κοσμοθεωρίες δεν αποτελούν πηγή ανησυχίας...
This is a preview of an article available to registered users of ForeignAffairs.com. If you already have an account, log in [1] to continue reading. To create an account, register [2] for access.
Links:
[1] http://www.foreignaffairs.com/user
[2] https://www.foreignaffairs.com/user/register
[3] https://www.foreignaffairs.gr/print/68632