Ποιότητα ζωής

Από τότε που ξεκίνησαν οι διεθνείς διαπραγματεύσεις για την κλιματική αλλαγή το 1991, οι χώρες έχουν μιλήσει πολύ περισσότερο από όσο έχουν πράξει. Εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι, η κλιματική αλλαγή θα παράγει ακόμη περισσότερα γεγονότα στα οποία ένας μεγάλος αριθμός κυβερνήσεων θα πρέπει είτε να μάθει να προσαρμόζεται με πολύ υψηλό τίμημα είτε θα αποτύχει να διαχειριστεί εντελώς.

Εάν η κρίση που έφερε η πανδημία της COVID-19 χρησιμεύσει ως κάλεσμα αφύπνισης -ένα κίνητρο για επένδυση σε ένα πιο αποτελεσματικό πολυμερές σύστημα- τότε ο κόσμος θα είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένος όταν ενσκήψει η επόμενη παγκόσμια πανδημία, αυξάνοντας την πιθανότητα ότι οι επιταγές της συνεργασίας θα κερδίσουν έναντι των πιέσεων του ανταγωνισμού.

Οι τρεις χώρες που τα πήγαν παγκοσμίως καλύτερα στον κόσμο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα και το Ισραήλ, έχουν κοινή μια γενική αίσθηση παράνοιας: έναν φόβο ότι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από οποιονδήποτε αριθμό απειλών που απορρέουν, άμεσα ή έμμεσα, από εχθρικές δυνάμεις στις περιοχές τους. Γι’ αυτό αντιδρούν γρηγορότερα και καλύτερα.

Οι δημοκρατικές χώρες είναι τώρα πιο ευάλωτες στις αυταρχικές κυβερνήσεις και ιδέες από οποιοδήποτε άλλο σημείο της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Χάρη στην παγκοσμιοποίηση, οι απολυταρχίες και οι δημοκρατίες έχουν συνδεθεί μεταξύ τους με πολύπλοκους τρόπους που, συχνά, έχουν επιβλαβείς επιπτώσεις στις δημοκρατίες.