Οι νέοι μοχλοί εξελίξεων στη Μέση Ανατολή

Η πολιτική αυτή της διοικήσεως Ομπάμα στην περιοχή έχει σημειωθεί και υπογραμμισθεί πολλαπλώς και από απολύτως έγκυρους αναλυτές όπως ο Burry Rubin [11] αλλά και από τα πλέον έγκυρα αμερικανικά ΜΜΕ, προσκείμενα μάλιστα στο Δημοκρατικό κόμμα του Ομπάμα, τα οποία καταγγέλλουν ότι « οι αντάρτες της Συρίας παίρνουν όπλα με χρήματα γειτονικών χωρών του Κόλπου και με αμερικανικό συντονισμό»! [12]. Και τα ερωτήματα που τίθενται από τη διεθνή κοινότητα αλλά και από τους κούρδους της Συρίας είναι: Ποιά ακριβώς είναι η ουσιαστική σημασία αυτού του αμερικανικού «συντονισμού» και σε τί ακριβώς την χρειάζονται οι αντικαθεστωτικοί εξεγερθέντες; Και είναι εύλογο το σχόλιο του B. Rubin, ο οποίος ερμηνεύει αυτήν την αμερικανική στάση ως απόλυτη αμηχανία και προσπάθεια του Ομπάμα να κερδίσει προεκλογικά οφέλη από ενέργειες άλλων (και δαπάναις άλλων) χωρίς να μπορεί να ελέγξει το μέγα θέμα: «Ποιος παραλαμβάνει τα όπλα;» Και αυτό διότι «Yπάρχουν πολλά διαφορετικά πρόσωπα και ομάδες στην συριακή αντιπολίτευση. Κάποιοι είναι Σαλαφιστές οι οποίοι συνεννοούνται πολύ καλά με την Αλ Κάϊντα. Κάποιοι είναι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Κάποιοι είναι πρώην αξιωματικοί των Συριακών Ενόπλων Δυνάμεων και σχετικώς απολιτικοί και κάποιοι άλλοι είναι φιλελεύθεροι οι οποίοι επιθυμούν πραγματικά την δημοκρατία. Πάντως, όπως κι αν έχει το ζήτημα, όποιος και αν έχει αυτά τα όπλα θα αποκτήσει τρομακτική δύναμη. Συνεπώς τί θα σήμαινε το ότι η παροχή όπλων "συντονίζεται” από τις ΗΠΑ εάν αυτά καταλήγουν στους επαναστατημένους ισλαμιστές;» [13].

Ας ληφθεί επίσης υπόψιν, ότι το Εθνικό Κουρδικό Συμβούλίο (KNC) το εδρεύον εν Ουάσιγκτον, ελέγχει το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα της Συρίας το οποίο με τη σειρά του διατηρεί στενές σχέσεις με την Κουρδική Περιφερειακή Διοίκηση (Kurdish Regional Government) στο Erbil (Ιράκ), υπό τον Πρόεδρο Massoud Barzani. To γεγονός αυτό δεν εμποδίζει το φίλα προσκείμενο στο Ρ.Κ.Κ. κουρδικό κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης του κ. Salih, να συνεργάζεται με την ιρακινή κουρδική Περιφερειακή Διοίκηση του βορείου Ιράκ στηρίζοντας την κουρδική συνάντηση των τεσσάρων αντιπροσωπιών των Κούρδων της Περιοχής (Συρία, Ιράν Ιράκ, Τουρκία) της 14ης Μαρτίου του 2011 και καταγγέλοντας ότι «στην Συρία, πίσω από τις ένοπλες αντιστασιακές δυνάμεις κρύβονται η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Η Τουρκία ειδικά, κάνει ότι μπορεί ώστε οι Κούρδοι να μην έχουν το παραμικρό όφελος», εξήγησε ο Mohammed Salih. «Η παρουσία των αντιφρονούντων Σύρων στην Τουρκία, όπως στην Αντάλυα, στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα αποτελεί μέρος αυτού του σχεδίου» [14]. Επίσης, αναφορικώς με την ισλαμιστική κυβέρνηση Ερντογάν, καταγγέλλει ότι «ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν και το κόμμα του έχουν το συγκεκριμένο καθήκον να εγκαθιδρύσουν ισλαμιστικά καθεστώτα δήθεν “μετριοπαθή” και να μην παραχωρήσουν κανένα δικαίωμα στους Κούρδους. Αυτή η αποστολή ανετέθη στον Ερντογάν από το ΝΑΤΟ κατά την συνάντησή του στις ΗΠΑ με τον George W. Bush το Νοέμβριο του 2007. Η υπόθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ που παρατηρούμε με το σκάφος Μαβί Μαρμαρά, αποτελεί μέρος αυτής της αποστολής. Ο σκοπός της είναι να γίνει αποδεκτό το Κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν στον αραβομουσουλμανικό κόσμο της Μέσης Ανατολής. (...). Η παρουσία των μελών των Αδελφών Μουσουλμάνων σε αυτήν την αντιπροσωπεία (σ.σ.: δηλαδή το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο, που συντονίζει τους αντι-ασαντικούς στη Συρία) έχουν πολύ στενές σχέσεις με το AKP. Ο Ερντογάν δεν επιθυμεί επίλυση της κουρδικής υποθέσεως και χρησιμοποιεί τους σύρους αντιφρονούντες για τα αποκλειστικώς δικά του συμφέροντα. Έχει εξαπολύσει αντικουρδική προπαγάνδα σε όλες τις πόλεις του Δυτικού Κουρδιστάν (δηλαδή την κουρδική περιοχή στην Β/Α Συρία). Αυτό δεν γίνεται τυχαία» [15].