Η Ασία για τους Ασιάτες

Τρίτον, οι δύο χώρες έχουν υποστηρίξει ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση τού 2008, καταδεικνύει ότι το οικονομικό και πολιτικό μοντέλο τής Δύσης είναι στα πρόθυρα της αποτυχίας και κατώτερο από τα δικά τους μοντέλα. (Το τελευταίο μισό αυτού του επιχειρήματος έχει αντηχήσει περισσότερο στην Κίνα από όσο στην Ρωσία). Οι ηγέτες τόσο στο Πεκίνο όσο και στην Μόσχα έχουν αρνηθεί να επιτρέψουν στην κοινωνία των πολιτών να απειλήσει την κυριαρχία τους, πατάσσοντάς την πιο αδίστακτα το 2014 από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά την έναρξη τής δεκαετίας τού 1990.

Τέταρτον, ο Πούτιν και ο Σι έχουν τονίσει την σημασία των σινο-ρωσικών διμερών σχέσεων απέναντι στις εξωτερικές απειλές. Αυτό είναι απόρροια της έμφασης αμφότερων των κυβερνήσεων στην σημασία τού κομμουνισμού, είτε ως την σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία (στην Κίνα) είτε ως θετική ιστορική κληρονομιά (στην Ρωσία). Αυτό έχει αφήσει και τις δύο χώρες με λίγους φυσικούς ιδεολογικούς συμμάχους εκτός από μεταξύ τους, και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον.

Πέμπτον, η Ρωσία και η Κίνα έχουν κάνει μια επιτυχημένη προσπάθεια να παραμείνουν στην ίδια πλευρά σε διεθνείς διενέξεις. Αντί να συγκρούονται ανοιχτά για περιφερειακά ζητήματα, όπως οι εδαφικές και ενεργειακές πολιτικές τού Βιετνάμ, η Κίνα και η Ρωσία έχουν αποθαρρύνει την δημόσια συζήτηση επί των διαφορών τους, ελαχιστοποιώντας έτσι την πίεση της κοινής γνώμης σε κάθε χώρα για να αντισταθεί η μια στην άλλη. Ταυτόχρονα, κάθε χώρα έχει διαλαλήσει την απειλή των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους σε κάθε διαφορά που προκύπτει είτε με την μια είτε με την άλλη χώρα. Αυτή η εκστρατεία ήταν τόσο αποτελεσματική που μερικές φορές ήταν δύσκολο φέτος να γίνει διάκριση μεταξύ των κινεζικών και των ρωσικών γραφών για την κρίση στην Ουκρανία ή τις διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ.

Έκτον, υπάρχουν επίσημες εκστρατείες σε εξέλιξη και στις δύο χώρες για την προώθηση της εθνικής ταυτότητας. Ο Πούτιν και ο Σι έχουν χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους, εφαρμόζοντας αμφότεροι αυστηρή λογοκρισία και έντονη, από πάνω προς τα κάτω επιχειρηματολογία, για να κινητοποιήσουν τις αντίστοιχες χώρες τους με βάση μια οξεία πολιτική αφήγηση που δικαιολογεί την εγχώρια καταστολή και την ξένη καταπίεση. Οι επικλήσεις αυτές ήταν αποτελεσματικές επειδή αντλούσαν από ιστορικές αδικίες και χρησιμοποίησαν οικεία σοβινιστική ρητορική. Το αποτέλεσμα και στις δύο χώρες ήταν η πιο σημαντική άνοδος του εθνικισμού από την εποχή τής κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου.

Η ρητορική τής Κίνας για την υποστήριξη των δράσεων του Πούτιν στην Ουκρανία και η ρητορική τής Ρωσίας που επικυρώνει τις σκέψεις τού Σι σχετικά με την Ανατολική Ασία, δεν είναι συμπτωματικές. Μάλλον, είναι ένα χαρακτηριστικό τής νέας, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο γεωπολιτικής τάξης. Όσο οι τρέχουσες πολιτικές ελίτ στην Κίνα και την Ρωσία διατηρούνται στην εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να αναμένουμε μια σημαντική στροφή στην εθνική ταυτότητα οποιασδήποτε από τις δύο χώρες είτε στην σινο-ρωσική σχέση. Οι χώρες που ελπίζουν να δημιουργήσουν ένα χάσμα μεταξύ των δύο, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας υπό τον πρωθυπουργό Σίνζο Άμπε - είναι βέβαιο ότι θα απογοητευτούν. Δεν είναι τυχαίο, με άλλα λόγια, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κατάφεραν να κερδίσουν την υποστήριξη της Κίνας εναντίον τού ρωσικού επεκτατισμού στην Ουκρανία. Είτε το θέμα είναι η Βόρεια Κορέα, το Ιράν, ή κάποια άλλη πρόκληση για την Δύση, θα πρέπει κανείς να είναι προετοιμασμένος για περισσότερες σινο-ρωσικές ανταγωνιστικές ενέργειες, όχι λιγότερες.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/142305/gilbert-rozman/asia-for-th...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr