Η χώρα που σώζετε μπορεί να είναι η δική σας

Μετά από αυτό, αντί να υποχωρήσουν, οι ψηφοφόροι επέμειναν. Περίπου 37 εκατομμύρια πολίτες ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές του 2013, οι οποίες έβαλαν σαρωτικά τον Χασάν Ρουχανί στην εξουσία, πλησιάζοντας σχεδόν το ρεκόρ συμμετοχής τέσσερα χρόνια νωρίτερα, παρά την «ήττα» και την βίαιη καταστολή [19] του Πράσινου Κινήματος. Οι συντηρητικοί του Ιράν τιμωρήθηκαν: Για άλλη μια φορά υπολόγισαν λανθασμένα την ικανότητα των ρεφορμιστών να ενεργοποιήσουν αυτό που φαινόταν να είναι ένας κυνικός πληθυσμός, για να μην πούμε τίποτα για την αποφασιστικότητα του εκλογικού σώματος να αξιοποιήσει στο έπακρο τις περιορισμένες επιλογές που έχει και να δει κάθε εκλογές ως έναν διαγωνισμό μεταξύ πραγματικών εναλλακτικών λύσεων. Στην πορεία μέχρι τις εκλογές του 2013, το Συμβούλιο των Κηδεμόνων θεώρησε ακατάλληλο τον άμεσο διάδοχο του Αχμαντινετζάντ [20] να διεκδικήσει εκλογή σε ανώτερο αξίωμα, ενώ οι σκληροπυρηνικοί δικαστικοί εδίωξαν τον εσωτερικό κύκλο του για «αποστασία» [21], φτάνοντας στο κοντινότερο σημείο που το κράτος που είχε ποτέ αναγνωρίσει το λάθος του για τον ρόλο του στην άνοδο και την επανεκλογή του πρώην προέδρου.

ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ

Τα οκτώ χρόνια του Αχμαντινετζάντ δίδαξαν τους Ιρανούς ότι η απάθεια δεν προσφέρει καταφύγιο. «Μπορεί να μην ενδιαφέρεσαι για την πολιτική», παρατηρεί ο Mohammad Ayatollahi Tabaar του Texas A&M, περιγράφοντας την ζωή στο Ιράν μετά την επανάσταση, «αλλά η πολιτική ενδιαφέρεται για σένα, πάντα». Η εκστρατεία των μεταρρυθμιστών για συνεχή συμμετοχή προσφέρει την δική της παραλλαγή [22] στην ιδέα αυτή: Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία. Η προσωρινή αδρανοποίηση της ιδιότητας του πολίτη, η αποχή από τις εκλογές μέχρι να έρθει ο σωστός υποψήφιος για να σώσει τον λαό από ένα διεφθαρμένο και άδικο σύστημα, δεν οδηγούν πουθενά. Από την επιλογή ανάμεσα σε bad va badtar, δηλαδή μεταξύ του κακού και του χειρότερου, καλύτερα να κρατήσουμε εκτός το χειρότερο [23].

Τα δύο χρόνια του Αμερικανού προέδρου Donald Trump, φαίνεται να έχουν φέρει εκατομμύρια Αμερικανούς σε μια παρόμοια θέση κατανόησης, από όπου μπορεί να αντληθεί σοφία. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, 115 εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφιζαν στις ενδιάμεσες εκλογές του 2018, μια αύξηση κατά 32% από τις εκλογές του 2014. Σύμφωνα με τον πολιτικό στρατηγιστή Evan Siegfried [24], το ποσοστό συμμετοχής 49% των ψηφοφόρων είναι το υψηλότερο από το 1914 και το μεγαλύτερο από τότε που οι 18άρηδες απέκτησαν το δικαίωμα [25] να ψηφίζουν. (Ο Trump, όπως φαίνεται, επέλεξε την λανθασμένη τροπολογία [26] για να ανησυχεί κατά τις τελευταίες ημέρες της [προεκλογικής] εκστρατείας.)

Ψηφοφόροι στην Ατλάντα περιμένουν στην βροχή για να ψηφίσουν στις ενδιάμεσες εκλογές, στην Georgia, τον Νοέμβριο του 2018. LAWRENCE BRYANT/REUTERS
------------------------------------------------------

Ο Τραμπ και ο Αχμαντινετζάντ μοιράζονται μια σειρά χαρακτηριστικών [27], των οποίων το μικρότερο δεν είναι η μοναδική ικανότητα κινητοποίησης πληθυσμών, η μετακίνηση πλήθους, είτε πρόκειται για τους δρόμους και τις πλατείες της Τεχεράνης και του Λος Άντζελες [28] είτε στα εκλογικά κέντρα σε εποχές εκλογών. Η επιθυμία να αποκατασταθεί [29] η ικανότητα και η ευπρέπεια της κυβέρνησης εξηγεί γιατί πολλοί από αυτούς [τους ανθρώπους] έρχονται [στις κάλπες]. (Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν την ψήφο των γυναικών για το Κογκρέσο με διαφορά 19 μονάδες, το μεγαλύτερο περιθώριο [30] που καταγράφηκε ποτέ στα exit polls των ενδιάμεσων εκλογών˙ μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας κάτω των 30 η διαφορά [31] ήταν 35 ποσοστιαίες μονάδες, επίσης ένα ρεκόρ). Αυτό που παρακαλεί για συγκριτική ανάλυση είναι το να εξηγηθεί το πώς αυτοί οι πολλοί πολίτες κινητοποιούνται, ένα καθόλου μικρό επίτευγμα δεδομένου ότι η πολιτική αποτελεί ανάθεμα σε μεγάλο μέρος του κοινού και στις δύο χώρες.

Η απόφαση για συμμετοχή στην ψηφοφορία τείνει να είναι βαθιά προσωπική για τους Ιρανούς, η οποία γίνεται συνήθως στην τελευταία δυνατή στιγμή, ενώ κάπου «20% του εκλογικού σώματος αποφασίζουν εάν θα ψηφίσουν ή όχι ουσιαστικά τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τις εκλογές», σύμφωνα με στον πολιτικό επιστήμονα Farideh Farhi [32]. Το κάνουν πολύ συχνά υπό την εντολή εκατομμυρίων νεαρών πανεπιστημιακά εκπαιδευμένων Ιρανών που πιέζουν, δελεάζουν και σέρνουν τους γονείς και τους συγγενείς τους στην εκλογική αίθουσα ως μια επίπληξη προς τους συντηρητικούς καθώς και προς την πολιτική της απάθειας που οδήγησε στην άνοδο του Αχμαντινετζάντ.

Το πρόβλημα της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως μας διδάσκει το Ιράν, δεν είναι ο ξεχασμένος ψηφοφόρος [33], ο πρωταγωνιστής που στοιχειώνει αμέτρητες ευκαιριακές νεκροψίες [των εκλογών] του 2016. Ούτε είναι ο νευρικός ταλαντευόμενος ψηφοφόρος, στου οποίου τους ώμους στηρίζεται η μοίρα της δημοκρατίας, σίγουρα παθιασμένος κάθε δύο χρόνια. Αντίθετα, το πρόβλημα της δημοκρατίας είναι ο μη ψηφοφόρος [34], τα σχεδόν 103 εκατομμύρια των Αμερικανών που είτε αρνήθηκαν είτε δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν το 2016. Για να το πω μόνο ελαφρώς διαφορετικά, η απουσία τους και η απάθειά τους ενθάρρυναν τον αυταρχισμό [35], κρυπτόμενο [36] ή όχι.

Αυτό είναι το μάθημα που προσφέρει το Ιράν: Ψήφιζε σαν να εξαρτάται η ζωή σου από αυτό –ως σαν η χώρα που σώζεις να είναι η δική σου.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2018-11-21/country-you-save...