Η επιστροφή της ανάσχεσης

Δεύτερον, η ενέργεια είναι βασική. Ο πρώην γερουσιαστής John McCain κάποτε περιέγραψε αξιομνημόνευτα [5] την Ρωσία ως «ένα βενζινάδικο που έχει μεταμφιεστεί σε χώρα». Αλλά είναι ένα μεγάλο βενζινάδικο, ειδικά για την Ευρώπη, η οποία εξακολουθεί να προμηθεύεται το 40% του φυσικού αερίου της από την Ρωσία. Ορισμένες χώρες, όπως η Δημοκρατία της Τσεχίας, η Ουγγαρία, και η Λετονία, εξαρτώνται σχεδόν πλήρως για την θέρμανση από το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική τους ενέργεια από τις εισαγωγές από την Ρωσία. Μολονότι, ο περιορισμός των εισαγωγών ρωσικού πετρελαίου και αερίου θα έπληττε την ρωσική οικονομία, η οποία είναι ιδιαίτερα εξαρτώμενη από τις εξαγωγές ορυκτών καυσίμων, η ζημιά που θα έκαναν τέτοιοι περιορισμοί στις ευρωπαϊκές οικονομίες θα ήταν επίσης σοβαρή. Η πραγματική αποσύνδεση, επομένως, θα διαρκέσει χρόνια, όχι εβδομάδες ή μήνες, καθώς η Ευρώπη θα βρίσκει εναλλακτικές πηγές φυσικού αερίου και θα μειώνει την εξάρτησή της από ορυκτά καύσιμα ως μέρος των δεσμεύσεών της για την κλιματική αλλαγή.

Εκτός από την στρατιωτική ισχύ και την οικονομική αποσύνδεση, η Ρωσία θα πρέπει επίσης να απομονωθεί πολιτικά. Η απρόκλητη επίθεσή της αντιπροσώπευσε μια κατάφωρη παραβίαση της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου και αντίκειται στην δέσμευση της Ρωσίας να μην αλλάξει τα σύνορα με την βία —μια δέσμευση που η Μόσχα επανέλαβε πολλές φορές στις ευρωπαϊκές διακηρύξεις ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένης της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι (Helsinki Final Act) το 1975, της Χάρτας των Παρισίων (Charter of Paris) το 1990, και της Διακήρυξης του ΟΑΣΕ της Αστάνα (Astana OSCE Declaration) το 2010. Και η Ρωσία παραβίασε σαφώς την ρητή εγγύησή της, [που έδωσε] το 1994, να σεβαστεί τα σύνορα και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας με αντάλλαγμα την δέσμευση του Κιέβου να παραχωρήσει τα πυρηνικά όπλα του. Δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο «business as usual» με ένα έκνομο καθεστώς.

Σίγουρα, οι διπλωματικοί δίαυλοι πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί, όπως ήταν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά η φυσιολογική εμπλοκή της Ρωσίας με την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα πρέπει να τερματιστεί. Η σύσταση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (International Olympic Committee) να αποκλείσουν οι αθλητικές διοργανώσεις τους αθλητές από την Ρωσία και την Λευκορωσία ήταν η σωστή απόφαση, όπως [σωστή] ήταν και η απόφαση της FIFA και της UEFA να αποκλείσουν τις ρωσικές ομάδες ποδοσφαίρου από το Παγκόσμιο Κύπελλο και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ωστόσο, η απομόνωση πρέπει να επεκταθεί πολύ πέρα από τον αθλητισμό. Δεν υπάρχει θέση για την Ρωσία στο G20 και ο διπλωματικός χορός των Ευρωπαίων ηγετών που πήγαιναν στη Μόσχα, o οποίος προηγήθηκε της επίθεσης της Ρωσίας στην Ουκρανία, πρέπει να σταματήσει. Πέρα από την πλήρη και άνευ όρων αποχώρηση της Ρωσίας από όλη την Ουκρανία -συμπεριλαμβανομένου του εδάφους που έχει καταλάβει και προσαρτήσει από το 2014- δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε. Αυτό περιλαμβάνει την αναστολή των συνομιλιών στρατηγικής σταθερότητας που είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν μια προβλέψιμη και σταθερή σχέση με την Ρωσία. Καμία τέτοια σχέση δεν είναι δυνατή όσο ο Πούτιν είναι στην εξουσία. «Θα διασφαλίσουμε ότι ο Πούτιν θα είναι παρίας στην διεθνή σκηνή», δήλωσε ο πρόεδρος Μπάιντεν.

Ταυτόχρονα, όπως και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, πρέπει να υπάρξει μια συντονισμένη προσπάθεια για την εμπλοκή της ρωσικής κοινωνίας των πολιτών. Στο εσωτερικό της Ρωσίας, η αντίθεση στον πόλεμο είναι ήδη αναπάντεχα διαδεδομένη, όπως αποδεικνύεται από τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν τις τελευταίες ημέρες σε περισσότερες από 50 πόλεις. Καθώς οι Ρώσοι στρατιώτες επιστρέφουν σε σακούλες και οι κυρώσεις αρχίζουν να «δαγκώνουν», αυτή η αντίθεση είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί. Οι Ρώσοι θα χρειαστούν πρόσβαση σε ακριβείς πληροφορίες, τις οποίες οι Δυτικές κυβερνήσεις μπορούν να παράσχουν μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, του διαδικτύου, και της ραδιοτηλεόρασης. Οι ανταλλαγές ανθρώπων πρέπει να συνεχιστούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανοίξει τις πόρτες στους αντιφρονούντες στο παρελθόν. Μπορούν να το κάνουν ξανά.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΛΑΝΟ

Για να πετύχει, η νέα πολιτική ανάσχεσης πρέπει να υιοθετηθεί από όλους τους Δυτικούς συμμάχους —στην Ευρώπη, στην Βόρεια Αμερική, ακόμη και στην Ασία. Η Ρωσία, όπως και η Σοβιετική Ένωση πριν από αυτήν, είναι πρόθυμη να εκμεταλλευτεί τους διχασμούς εντός και μεταξύ των δημοκρατιών. Έχει παρέμβει σε εκλογές επί χρόνια και έχει υποστηρίξει τις ακροδεξιές πολιτικές στην Ευρώπη και όχι μόνο. Έχει χρησιμοποιήσει τις δωροδοκίες και την ενεργειακή εξάρτηση από την Δύση για να διαιρέσει την Ευρώπη. Ο Πούτιν είδε τους διχασμούς που έσπειρε εντός του ΝΑΤΟ ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, κατά την διάρκεια των τεσσάρων χρόνων της θητείας του και τις διαφωνίες για το Αφγανιστάν και τις πωλήσεις υποβρυχίων στην Αυστραλία που προέκυψαν έκτοτε, ως απόδειξη ότι η Δύση ήταν αδύναμη και διχασμένη. Τώρα, σκέφτηκε πιθανότατα, ήταν η ώρα να χτυπήσει.

Ο Πούτιν έκανε λάθος. Η Δύση ήταν αξιοσημείωτα ενωμένη στην απάντησή της. Ακόμη και πριν από την επίθεση της Ρωσίας, η Δυτική ενότητα εντός του ΝΑΤΟ και πέρα από αυτό είχε παγιωθεί. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, ίσως διδασκόμενη από τα παραπατήματά της στο Αφγανιστάν, έκανε εξαιρετική δουλειά για να ενώσει τους συμμάχους της, μοιραζόμενη πληροφορίες, διαβουλευόμενη συχνά, και επιδεικνύοντας σκληρή, αποφασιστική ηγεσία. Το αποτέλεσμα ήταν σημαντικό: ισχυρές κυρώσεις, ενισχυμένη αποτροπή, και απόλυτη πολιτική αλληλεγγύη στην Ουκρανία.

Για να διατηρηθεί αυτή η ενότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν αναδυθεί για άλλη μια φορά ως ηγέτης της Δύσης, θα χρειαστεί να ακούσουν προσεκτικά τους συμμάχους και να είναι πρόθυμες να αλλάξουν πορεία για να τους κρατήσουν όλους μαζί. Θα υπάρξουν στιγμές που οι εσωτερικοί διχασμοί θα εγείρουν ερωτήματα για την σταθερότητα του συνασπισμού. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ φαινόταν να βρίσκεται σε διαρκή κρίση –εκτός από όταν είχε τη μεγαλύτερη σημασία.