Το τελευταίο έτος δεν ήταν μια διάψευση ενός κόσμου αντιπαλότητας, ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων, ή σφαιρών επιρροής, όπως κάποιοι τον περιέγραψαν, αλλά μάλλον μια επίδειξη του πώς όλα αυτά μοιάζουν στην πράξη. Αποδεικνύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πάντα να αποτρέψουν ένα αποφασιστικό αναθεωρητικό κράτος χωρίς να αναλάβουν απαράδεκτα υψηλό κόστος και κινδύνους.
Η Δύση πρέπει να καταστήσει σαφές ότι οι σχέσεις της Ρωσίας με την Ευρώπη θα είναι σύντομα ανεπανόρθωτες. Δεν θα υπάρξει επιστροφή στις προηγούμενες σχέσεις αν ο Πούτιν συνεχίσει να πιέζει. Ο κόσμος δεν μπορεί πάντα να συγκρατεί τον Πούτιν, αλλά οι σαφείς επικοινωνίες και τα ισχυρότερα διπλωματικά μέτρα ίσως να τον ωθήσουν να περιορίσει μέρος της επιθετικότητάς του και τελικά να συμφωνήσει σε διαπραγματεύσεις.
Το σημαντικότερο ίσως μάθημα κυρώσεων από την τρέχουσα σύγκρουση είναι η ζωτική σημασία των συμμαχιών. Η Ουάσινγκτον έχει τεράστια επιρροή όταν εκμεταλλεύεται την αμερικανική τεχνολογία, τις χρηματοπιστωτικές αγορές, και το δολάριο. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ωστόσο, θα είχαν ένα κλάσμα της επιρροής τους αν δεν επρόκειτο για μια κοινή προσπάθεια με την Αυστραλία, τον Καναδά, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν, το Ηνωμένο Βασίλειο, και την ΕΕ.
Αντί να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να πείσει τους άλλους ότι οι στόχοι του ήταν περιορισμένοι και αμυντικοί -μια στάση που θα μπορούσε να υπονομεύσει την Δυτική ενότητα σε κάποιο βαθμό- η ρητορική του Πούτιν και η προκλητική διπλωματική στάση της Ρωσίας έκαναν πολύ πιο εύκολο να κρατήσει ενωμένη την συμμαχία.
Μια πυρηνική επίθεση είναι απίθανο να βοηθήσει την Ρωσία να κερδίσει τον επιθετικό της πόλεμο στην Ουκρανία. Η θεωρία της Μόσχας σχετικά με την πρώτη χρήση -ότι θα αναγκάσει μια τρομοκρατημένη Ουκρανία και μια κλονισμένη Δύση να ζητήσουν ειρήνη αντί να συνεχίσουν να πολεμούν- είναι απίθανο να επιβεβαιωθεί.
Αυτήν την στιγμή, η Ουκρανία κερδίζει μόνο με μέτρια υποστήριξη από την Δύση. Τα τανκς και το άλλο υλικό που υποσχέθηκαν πρόσφατα οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, και διάφορες άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις θα δώσουν αναμφίβολα στην Ουκρανία ένα ακόμη μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Αλλά για να πείσουν τον Πούτιν ότι είναι καλύτερα να αποσυρθεί από την Κριμαία, οι Δυτικές χώρες θα χρειαστεί να κάνουν πολλά περισσότερα.
Στον αγώνα για πλεονέκτημα μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων, δεν είναι η στρατιωτική ή η οικονομική δύναμη που κάνει την κρίσιμη διαφορά, αλλά οι θεμελιώδεις ιδιότητες μιας κοινωνίας: τα χαρακτηριστικά ενός έθνους που παράγουν οικονομική παραγωγικότητα, τεχνολογική καινοτομία, κοινωνική συνοχή, και εθνική βούληση.
Οι θάνατοι από την κατάρρευση του ηλεκτρικού δικτύου στην Ουκρανία θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότεροι από τα θύματα που θα προκαλούντο από μια χρήση ρωσικών τακτικών πυρηνικών όπλων. Η κατάρρευση του δικτύου θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση για την Ευρώπη, τήξη πυρηνικών αντιδραστήρων, πλημμύρες από σπασμένα υδροηλεκτρικά φράγματα, και βαθύτερη επισιτιστική κρίση σε χώρες που εξαρτώνται από εξαγωγές από την Ουκρανία.
Όσο Ρώσοι στρατιώτες καταλαμβάνουν την χώρα τους, οι Ουκρανοί θα πολεμούν. Θα πολεμήσουν με ή χωρίς νέα προηγμένα όπλα, με ή χωρίς σκληρότερες κυρώσεις, με ή χωρίς χρήματα για να τους βοηθήσουν να διαχειριστούν την χώρα τους. Η κατανόηση αυτής της βασικής γνώσης σχετικά με την ουκρανική νοοτροπία σήμερα οδηγεί σε μια προφανή πολιτική σύσταση προς την Δύση: βοηθήστε την Ουκρανία να κερδίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Δυο αντικρουόμενες απόψεις για το ίδιο θέμα. Ο καθένας εκ των συγγραφέων έχει σοβαρά επιχειρήματα. Η τελική διαμόρφωση της άποψης του αναγνώστη εναπόκειται –όπως πάντοτε, άλλωστε- στον ίδιον.