Μελετώντας τον Πούτιν

Κι ενώ αυτές οι διαδηλώσεις συνεχίζονται, το κίνημα διαμαρτυρίας έχει παράλληλα αρχίσει να δραστηριοποιείται με ενέργειες μικρότερης κλίμακας και πιο αθόρυβες: για παράδειγμα, νέοι και ανεξάρτητοι υποψήφιοι αναδεικνύονται σε εκλογές για τα δημοτικά συμβούλια στη Μόσχα, και ομάδες εθελοντών ταξιδεύουν σε διάφορες πόλεις της χώρας για να εποπτεύσουν τη διεξαγωγή τοπικών εκλογικών αναμετρήσεων. Η απάθεια και ο ατομισμός της σοβιετικής εποχής δίνουν σπασμωδικά τη θέση τους στην κοινωνική συνειδητοποίηση.

Εξαιτίας όλων των ανωτέρω, η Ρωσία φαίνεται να έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες, αλλά ο Πούτιν έχει μείνει ο ίδιος. Και τώρα, όπως και πριν, θα βασιστεί στο ιδιότυπο μίγμα αρρενωπότητας, σταράτης κουβέντας και χοντροκομμένου χιούμορ, και θα τροφοδοτεί τους δύο μεγάλους φόβους που ανέκαθεν είχαν απήχηση στην κοινωνία: την ανάμνηση του χάους και της αδυναμίας της δεκαετίας του 1990, καθώς και την απειλή εχθρών από το εξωτερικό. Η πρώτη του αντίδραση για τις ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου ήταν να τις αποδώσει στην Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον. Ύστερα παρομοίασε τις λευκές κορδέλες των διαδηλωτών με προφυλακτικά. «Ο Πούτιν συνεχίζει να λέει παλιομοδίτικα αστεία», μου είπε ο Παβλόφσκι.

Όμως, αυτά τα ξεπερασμένα αστεία έχουν όλο και λιγότερη απήχηση. Καταρχάς, η ευμεγέθης τάξη των ανθρώπων με αστικά επαγγέλματα, έχοντας φθάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο οικονομικής ασφάλειας, ενδιαφέρονται πλέον για τις δημοκρατικές αξίες και τον σεβασμό. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την Αίγυπτο της εποχής Μουμπάρακ, τα αιτήματα για αλλαγή δεν εκπορεύονται από την οικονομική απόγνωση. Ως εκ τούτου, ο Πούτιν δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στην εικόνα του ως αναντικατάστατου εγγυητή της σταθερότητας και της ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ότι όσο πιο ευκατάστατος είναι σήμερα ένας ενήλικας άνδρας στη Μόσχα, τόσο πιο πιθανό είναι να τάσσεται υπέρ της ιδέας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Με άλλα λόγια, και σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε άλλα αυταρχικά κράτη, στη Ρωσία ο υλικός πλούτος δεν οδήγησε τους ανθρώπους σε αφομοίωση προς το σύστημα. Αντιθέτως, στρέφει το άτομο εναντίον αυτού του συστήματος. Η οικονομική ανεξαρτησία από το κράτος, την οποία απολαμβάνουν κυρίως εκείνοι που ασκούν σχετικά προσοδοφόρα επαγγέλματα, τροφοδοτεί την ανάγκη για πολιτική ανεξαρτησία.

Η δυναμική αυτή ερμηνεύει -ίσως- το γιατί προς το τέλος της προεκλογικής περιόδου, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, ο Πούτιν επεδίωξε να δημιουργήσει ένα είδος ρωσικής ταξικής πολιτικής. Προβλήθηκε ως ηγέτης της αγροτικής και βιομηχανικής Ρωσίας, ως υπερασπιστής της χώρας από εκείνες τις ακατονόμαστες δυνάμεις που θέλουν, όπως είπε σε μια προεκλογική ομιλία του, «να παρεμβαίνουν στις υποθέσεις μας, να επιβάλλουν τη βούλησή τους πάνω μας». Σ’ αυτόν και σε άλλους προεκλογικούς του λόγους, ο Πούτιν επιχείρησε να συνδέσει στη συνείδηση του κοινού τους διαδηλωτές της μεσαίας τάξης με εχθρούς από το εξωτερικό, που θέλουν να δουν τη Ρωσία να νοσεί. Τη νύχτα της εκλογικής του νίκης, είπε στους εργαζόμενους ενός εργοστασίου: «Βάλατε στη θέση τους εκείνους που προχώρησαν πολύ μακριά και προσέβαλαν τον εργαζόμενο άνθρωπο». Ο πραγματικός «ρωσικός λαός», συνέχισε, είναι «ο εργάτης και ο επιστήμονας».

Η στρατηγική του Πούτιν να δημιουργήσει μέτωπο ανάμεσα στην εργατική και τη μεσαία τάξη, ανάμεσα στην επαρχία και τις πόλεις, βραχυπρόθεσμα έπιασε τόπο. Αυτό, όμως, μπορεί ν’ αλλάξει. Εδώ και χρόνια, στις μικρότερες πόλεις και επαρχίες, η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση και την ευρύτερη καθεστηκυία τάξη, ποτέ δεν μεταφράστηκε σε εχθρότητα απέναντι στον ίδιον τον Πούτιν. Όμως τώρα, ο Μιχαήλ Ντμίτριεφ, ο πρόεδρος του Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών της Μόσχας, υποστηρίζει ότι αυτή η παραφωνία εξασθενεί. Πολλές από τις τάσεις που είναι γνωστές στις πόλεις εμφανίζονται τώρα και στην επαρχία: η άνοδος του επιπέδου ζωής οδηγεί σε αύξηση των προσδοκιών και τα τοπικά παράπονα, είτε για τις κακές υποδομές ή κυρίως για διαφθορά αξιωματούχων, αποκτούν απήχηση εθνικής εμβέλειας και η δυσαρέσκεια έχει αποδέκτη τη Μόσχα. Σύμφωνα με τον Ντμίτριεφ, το θερμόμετρο στις περιφέρειες ανεβαίνει κατά του Πούτιν, καθιστώντας την επαρχία «κλειδί για την έκβαση του πολιτικού μέλλοντος της Ρωσίας».

Πράγματι, καθώς αυτό το φθινόπωρο επανέρχονται οι άμεσες εκλογές κυβερνητών, και μολονότι έχουν γίνει αυστηροί έλεγχοι σχετικά με τη νομιμότητα των υποψηφιοτήτων, οι πρώτες γκρίνιες για ουσιαστική πολιτική μεταρρύθμιση είναι πιθανό να προέλθουν όχι από τη Μόσχα αλλά από κάθε μια περιφερειακή πρωτεύουσα. Ήδη, αντιπολιτευόμενοι δήμαρχοι έχουν αναλάβει τα καθήκοντά τους στο Γιαροσλάβ και το Τολιάτι, ενώ κι άλλες τοπικές εκλογές προγραμματίζονται γι’ αυτό το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Καθώς το κυβερνών κόμμα, η «Ενωμένη Ρωσία», εξακολουθεί να χάνει τη λαϊκή στήριξη, ενώ παράλληλα αναδύονται νέα πολιτικά πρόσωπα στις πόλεις και τις περιφέρειες, ο Πούτιν ενδέχεται να έρθει αντιμέτωπος με τοπικούς πολιτικούς που είναι πιο δημοφιλείς από τον ίδιον.