Ποια είναι η ελληνική κεντροαριστερά

• Η κεντροαριστερά αποκαθιστά άμεσα και χωρίς καμία άλλη συζήτηση, εάν βρεθεί στην εξουσία, τις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και τους μισθούς στο δημόσιο τομέα, διότι αναγνωρίζει ότι η βασική αρχή λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού είναι η εκμετάλλευση του εφεδρικού στρατού εργασίας. Εάν ο μισθωτός αποδεχτεί εν τέλει τις περικοπές που έχει υποστεί ακόμα και εάν αλλάξει η πολιτική αυτή, τα οφέλη θα είναι ελάχιστα και οι δυνάμεις της συντήρησης θα έχουν καταφέρει να ακυρώσουν τους κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών.

• Η κεντροαριστερά στηρίζει τις ελληνικές επιχειρήσεις με επιθετική πολιτική προς το εξωτερικό και διασφάλιση του ανταγωνισμού και της διαφάνειας στο εσωτερικό. Πιστεύει στην οικονομική διπλωματία και ενισχύει κάθε προσπάθεια εξωστρέφειας των ελληνικών επιχειρήσεων.
Η κεντροαριστερά ακολουθεί επιθετική πολιτική για τη βοήθεια των ελληνικών επιχειρήσεων. Συγκροτεί «εθνικό σχέδιο απαιτήσεων» από τους συμμάχους μας, το οποίο παρακολουθεί στις διεθνείς κυβερνητικές συναντήσεις και το θέτει ως αντάλλαγμα σε οτιδήποτε παραχωρεί. Προωθεί με σχέδιο τις ελληνικές επιχειρήσεις και τα συμφέροντα των ελληνικών βιομηχανιών και δεν θεωρεί πως υφίσταται ένας κόσμος υγιούς ανταγωνισμού, ούτε πιστεύει πως μόνο οι καλύτερες επιχειρήσεις προχωρούν. Αναγνωρίζει την ισορροπία που υφίσταται μεταξύ δύναμης και καλής επιχειρηματικής απόδοσης.

• Η κεντροαριστερά επιδιώκει ένα φορολογικό σύστημα (τουλάχιστον μακροπρόθεσμα) που θα φορολογεί το εισόδημα και όχι την περιουσία, καθώς αναγνωρίζει ότι στις σύγχρονες οικονομίες της αγοράς αυτά τα δυο είναι αποσυνδεμένα. Σίγουρα, όμως, φροντίζει να μην φορολογεί τη φτώχεια και βασικά αγαθά όπως η πρώτη κατοικία, το δικαίωμα στη θέρμανση, κτλ. Βασική αρχή του φορολογικού συστήματος που συγκροτεί είναι η προοδευτική φορολόγηση, αναγνωρίζοντας ότι για να έχει πάτο η φτώχεια πρέπει να έχει οροφή ο πλούτος. Στη φορολογική μεταρρύθμιση αξιοποιεί τους έμπειρους υπηρεσιακούς παράγοντες και ενισχύει τις δράσεις τους με αποκέντρωση και συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα.

• Η κεντροαριστερά δεν δέχεται τη στρεβλή αντίληψη ότι το έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο σημαίνει ότι καταναλώνουμε περισσότερα απ’ ότι παράγουμε και ότι δεν είμαστε παραγωγικοί. Διότι, αν μη τι άλλο, αυτό συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου, μεταξύ αυτών και πλήρως απελευθερωμένων νεοφιλελεύθερων οικονομιών, όπως η βρετανική και η αμερικανική. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουν πως δεν έχει να κάνει με τη φιλεργία, την εργατικότητα ή την παραγωγικότητα των εργαζόμενων μιας χώρας, αλλά με την προστιθέμενη αξία των παραγόμενων προϊόντων. Συνεπώς, δεν καταναλώνουμε περισσότερα απ’ ότι παράγουμε, αλλά καταναλώνουμε ακριβότερα προϊόντα στο σύνολό τους σε σύγκριση μ’ αυτά που παράγουμε. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το ανθρώπινο δυναμικό μιας χώρας ή την ικανότητά της, αλλά με ιστορικούς, γεωγραφικούς, πληθυσμιακούς και άλλους, οικονομικούς και μη παράγοντες. Η κεντροαριστερά οφείλει, λοιπόν, να αποβάλλει όλους τους θεωρητικούς με τις προσωπικές στρατηγικές, που επέβαλλαν ενοχικά σύνδρομα στον ελληνικό λαό και υποστήριξαν το μνημόνιο ως κοινωνική σωτηρία μιας «άτακτης» κοινωνίας που είχε εκτραπεί από τις «ηθικές» (προτεσταντικές) αρχές της σκληρής δουλειάς και της αποταμίευσης.

• Η κεντροαριστερά θεωρεί πως οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σε περίοδο κρίσης είναι συντηρητικό αίτημα, καθώς το κράτος αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα στην κρίση. Η ευημερία που βίωσαν οι δυτικές κοινωνίες (και πάνω στην οποία στηρίχθηκαν τα νεοφιλελεύθερα αιτήματα των δεκαετιών του 1990 και μετέπειτα για περισσότερη ελευθερία στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, που δήθεν θα έφερνε ακόμη περισσότερο πλούτο και ευημερία για όλους), ήταν αποτέλεσμα των κεϋνσιανικών πολιτικών της πλήρους απασχόλησης και όχι βέβαια των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων περί ελεύθερων απολύσεων και μείωσης του κατώτατου μισθού. Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σε περίοδο κρίσης οδηγούν σε χαμηλούς φόρους για το κεφάλαιο (που άλλωστε μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαφεύγει σε χώρες χαμηλότερης φορολογίας), και περαιτέρω φτώχεια για τους φτωχούς. Η απουσία δημοσιονομικής κρίσης δεν συνεπάγεται και την απουσία κοινωνικής κρίσης. Ειδικά σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον απόλυτης ελευθερίας για το κεφάλαιο, το χρήμα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μπορεί να βρίσκει πάντα ασφαλές μέρος για να περιμένει έως την εμπλοκή του στην παραγωγή και τις επενδύσεις με τους δικούς του όρους, κάτι που δεν συμβαίνει με την εργασία. Το δημοσιονομικό λοιπόν δέον δεν υφίσταται χωριστά από το κοινωνικό δέον, και η συσσώρευση πλούτου χωριστά από τη νομιμοποίηση. Η κεντροαριστερά ενισχύει, λοιπόν, το κράτος πρόνοιας και την οικονομική ανάπτυξη με πολιτικές ενίσχυσης της ζήτησης που αποσκοπούν στην πλήρη απασχόληση. Το κράτος πρόνοιας αποτελεί την αιχμή των σύγχρονων κοινωνιών που οφείλουν να επιδιώκουν να μην μένει κανείς εκτός των διαδικασιών τους. Η κεντροαριστερά στρέφεται, ως εκ τούτου, ενάντια στο μνημόνιο και σε κάθε πολιτική που αδυνατίζει την εθνική αυτονομία. Επιδιώκει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς την περίοδο της ανάπτυξης και όχι την περίοδο της ύφεσης.

• Η κεντροαριστερά αποδέχεται την ωφελιμότητα της επιδίωξης της διαφοράς για την πρόοδο της ανθρώπινης ιστορίας, ωστόσο, αναγνωρίζει ότι σε ένα παραγωγικό σύστημα ελλιπώς αναδιανεμητικό, η διαφορά πρέπει να έχει όρια.

Στο πολιτικό σύστημα: