Η αλήθεια για τους φόρους

Και ακόμα και η υποτιθέμενη αξιοσημείωτη πολιτική βούληση πίσω από το σχέδιο θα μπορούσε να έχει υπερεκτιμηθεί - ορισμένες χώρες-μέλη τού ΟΟΣΑ, για παράδειγμα η Ελβετία και το Λουξεμβούργο, πραγματικά αποτελούν μέρος τού προβλήματος, αν και αμφότερες έχουν συμφωνήσει σε κάποιο βαθμό μεταρρυθμίσεων. Υπάρχουν επίσης χώρες τού ΟΟΣΑ που δεν έχουν ποτέ εκληφθεί ως φορολογικοί παράδεισοι, αλλά που εξακολουθούν να έχουν κάποια φορολογική νομοθεσία που βλάπτει τον στόχο, συμπεριλαμβανομένων της Αυστραλίας, της Ιρλανδίας, της Ολλανδίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, και ορισμένων πολιτειών των ΗΠΑ, όπως το Delaware. Οι πολιτικοί μπορούν να ισχυρίζονται το αντίθετο, αλλά οι χώρες που υποστηρίζουν την διαδικασία μεταρρύθμισης και επίσης διατηρούν τις φορολογικές νομοθεσίες και τις πολιτικές που την υπονομεύουν είναι σε θέση να επωφεληθούν και από τις δύο πλευρές. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα καλό παράδειγμα. Τον Απρίλιο του 2013, τέθηκε σε ισχύ μια νέα προσέγγιση χαμηλής φορολογίας στις ευρεσιτεχνίες, δημιουργώντας παράπονα από άλλους, αλλά επίσης η κυβέρνησή του υποστηρίζει σταθερά τις προσπάθειες του ΟΟΣΑ με δημόσια σχόλια.

Τέλος, ακόμη και αν το σχέδιο του ΟΟΣΑ λειτουργήσει, ή εάν άλλες μελλοντικές προσπάθειες αποδώσουν καρπούς, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για μακροπρόθεσμη επιτυχία. Η ρύθμιση του εμπορίου συχνά θεωρείται ένας κύκλος όπου η κυβέρνηση θέτει κανόνες, οι εταιρείες βρίσκουν τρόπους να τους παρακάμψουν, και τότε η κυβέρνηση κλείνει τα «παράθυρα»: Ένα παιχνίδι τής γάτας με το ποντίκι. Ομοίως, ακόμη και μετά από αυτήν την μεταρρύθμιση, οι εταιρείες θα μπορούσαν να εξακολουθούν να πηγαίνουν όπου υπάρχουν καλύτεροι φορολογικοί συντελεστές.

Έτσι, το σχέδιο μεταρρύθμισης φαίνεται καλύτερα ως μια μάχη σε έναν μεγαλύτερο πόλεμο. Ένα καλό ερώτημα, λοιπόν, είναι τι θα συμβεί εάν δεν λειτουργήσει; Θα συνεχίσουν οι χώρες και οι διεθνείς οργανισμοί να προσπαθούν; Αν όχι, και εάν περισσότερες χώρες πάρουν τον δικό τους δρόμο, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει παρατεταμένες νομικές μάχες και μια απότομη πτώση των ξένων επενδύσεων. Εκείνοι που έχουν ήδη δαπανήσει χρήματα δεν είναι πιθανό απλώς να φύγουν από τις επενδύσεις τους, αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να είναι απρόθυμοι να κάνουν νέες. Κάποιες χώρες θα μπορούσαν να δουν μια βραχυπρόθεσμη αύξηση των φορολογικών εσόδων τους, αλλά με την πάροδο του χρόνου, τόσο τα εταιρικά κέρδη όσο και τα φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης θα μπορούσαν να συρρικνωθούν αν ο ρυθμός των νέων επενδύσεων μειωθεί, ίσως ακόμη και επιβραδύνοντας την συνολική οικονομική ανάπτυξη.

Αυτό ακούγεται σαν ένα ακραίο αποτέλεσμα - και μάλιστα με πολύ αργό ρυθμό, ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα μπορεί να πάρει δεκαετίες ή αιώνες για να καταρρεύσει. Και αν η ανάπτυξη πραγματικά επιβραδυνθεί, τότε τα κράτη και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις μπορεί ξαφνικά να ανακαλύψουν ότι τα συμφέροντά τους ευθυγραμμίζονται αντί να βρίσκονται σε σύγκρουση. Οι εταιρίες έχουν χρέος προς τους μετόχους τους να επιτυγχάνουν κέρδη, και τα λίγα κέρδη είναι καλύτερα από το τίποτα. Το ίδιο ισχύει και για τα φορολογικά έσοδα. Η επίτευξη ενός συμβιβασμού θα είναι πιο εύκολη αν και οι δύο πλευρές υποφέρουν.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/141991/matt-mossman/the-truth-abo...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr