Μοχλεύοντας την έξοδο

Εάν η ψηφοφορία έχει μικρά περιθώρια (ένα 52% υπέρ του «εντός», για παράδειγμα), τότε εύλογα οι Βρετανοί θα μπορούσαν ακόμα να αισθάνονται ότι το θέμα της ΕΕ δεν έχει τελειώσει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή –διαισθανόμενη τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις- μπορεί να είναι πιο πρόθυμη να χαλιναγωγήσει τις επεκτατικές της τάσεις. Οι ευρωκράτες μπορεί να αγνόησαν το ολλανδικό, το γαλλικό και το ιρλανδικό εκλογικό σώμα στο παρελθόν (για να μην αναφέρουμε τους Έλληνες [8]), αλλά είναι πιθανό ότι ένα αποτέλεσμα στην κόψη του ξυραφιού θα δώσει στους μελλοντικούς Βρετανούς διαπραγματευτές ένα χρήσιμο αποτρεπτικό εργαλείο.

Το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη νέα επιρροή του για να πιέσει για οποιοδήποτε αριθμό μεταρρυθμίσεων, από τις αλλαγές στην αλιεία της ΕΕ και την αγροτική πολιτική μέχρι τις ποσοστώσεις των μεταναστών, τα πιο τοξικά θέματα για τα οποία σήμερα η ΕΕ χάνει την δημόσια υποστήριξή της. (Αντίθετα, ένα Ηνωμένο Βασίλειο που έχει ψηφίσει 60-40 υπέρ του «RemaΙΝ» θα το βρει εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγει τις όποιες μεταναστευτικές υποχρεώσεις του επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Το ίδιο ισχύει και για μια κοινή οικονομική υποχρέωση, όταν, όπως αναμένεται, η Ελλάδα αποτύχει στον επόμενο γύρο της αποπληρωμής του χρέους της [9] τον επόμενο μήνα. Μια ένωση στην οποία το Ηνωμένο Βασίλειο ψηφίζει συντριπτικά να παραμείνει δεν είναι μια Ευρώπη στην οποία το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί εύκολα να επιλέγει αυτά που του αρέσουν. Η χώρα θα έχει υποχρεώσεις που -δικαίως- πρέπει να τηρεί.

Όλες αυτές οι επιλογές έχουν, σε κάποιο βαθμό, προκύψει στην δημόσια συζήτηση. Εκείνη που έχει εντελώς εξαφανιστεί είναι το τι θα συμβεί αν οι Βρετανοί ψηφοφόροι επιλέξουν να φύγουν. Σε αντίθεση με την επιμονή του πρωθυπουργού ότι το «εκτός» σημαίνει μια αποχώρηση, είναι απολύτως πιθανό ότι μετά από μια τέτοια ψηφοφορία, η ΕΕ θα περιπέσει σε κατάσταση πανικού. Θα μπορούσε κάλλιστα να παρέμβει με την προσφορά μιας ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης. Μια ανασκευή της νέας συμφωνίας θα εξαρτηθεί τόσο από το τι προσφέρουν τα άλλα μέλη της ΕΕ, όσο και το ποιος θα κατοικεί την Downing Street τέτοια ώρα την επόμενη εβδομάδα. Αν η χώρα ψηφίσει «εκτός», ακόμη και οι στενότεροι σύμμαχοι του Κάμερον παραδέχονται ότι θα πρέπει να κάνει κι αυτός την δική του έξοδο. Ο υπουργός Οικονομικών και δεξί του χέρι, ο George Osborne, θα αφήσει σχεδόν σίγουρα την θέση του, επίσης. Το σύνολο της χώρας -και μάλιστα και της ηπείρου- θα είναι σε άγνωστο έδαφος. Ίσως να ήταν πάντα έτσι. Αλλά για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη [10], το μόνο ερώτημα είναι ποιο είδος απρόβλεπτου θα επιλέξουμε.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-kingdom/2016-06-22/levera...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-kingdom/2016-02-28/should...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-kingdom/2016-06-21/brexit...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-kingdom/2016-06-21/britai...
[4] http://www.nytimes.com/2016/06/22/world/europe/david-cameron-brexit-euro...
[5] http://www.comres.co.uk/polls/open-europe-eu-renegotiation-survey/
[6] https://www.foreignaffairs.com/reviews/2015-12-14/european-disunion
[7] http://www.bbc.com/news/uk-politics-eu-referendum-36582567
[8] https://www.foreignaffairs.com/articles/greece/2015-01-29/austerity-vs-d...
[9] https://www.foreignaffairs.com/articles/greece/2016-05-03/greeces-next-b...
[10] https://www.foreignaffairs.com/anthologies/2015-06-24/europe-s-monetary-...