Ο μύθος της τρομοκρατίας του «μοναχικού λύκου»

Η μεταβαλλόμενη φύση των επιχειρησιακού σχεδιασμού υπογραμμίζει την ανάγκη για ένα νέο πρότυπο για την κατανόηση της σχέσης μεταξύ μοναχικών επιτιθέμενων και δικτύων. Δεν έχει πλέον νόημα να εφαρμόζεται το προ ψηφιακής εποχής σκεπτικό για τις τζιχαντιστικές επιθέσεις που διαπράττονται στην εποχή του Twitter, του Telegram, και της κρυπτογράφησης από άκρου εις άκρη.

Αντ’ αυτού, είναι χρήσιμο να σκεφτούμε τέσσερις κατηγορίες επιθέσεων, με φθίνουσες διασυνδέσεις σε ένα δίκτυο. Η πρώτη κατηγορία αποτελείται από επιχειρήσεις κατά τις οποίες ο επιτιθέμενος έχει εκπαιδευτεί και αποστέλλεται από έναν οργανισμό. Ο Reda Hame, ο οποίος ταξίδεψε στην Συρία και έλαβε κατάρτιση στα όπλα από τον Abaaoud [11] προτού σταλεί πίσω στην Ευρώπη, ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το πρότυπο. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι επιτιθέμενοι που βρίσκονται σε επαφή μέσω των κοινωνικών δικτύων με εικονικούς σχεδιαστές όπως ο Hussain, που βοηθούν να τεθούν οι στόχοι, να καθοριστεί το χρονοδιάγραμμα της επίθεσης, και να παρασχεθεί τεχνική βοήθεια. Η τρίτη κατηγορία είναι οι δρώντες οι οποίοι έρχονται σε επαφή με μια μαχητική ομάδα μέσω online επικοινωνίας, αλλά δεν λαμβάνουν συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με τη διεξαγωγή μιας επίθεσης. Τέλος, η τέταρτη κατηγορία περιλαμβάνει τους αληθινά μοναχικούς λύκους, τα άτομα που χτυπούν χωρίς ποτέ να έχουν επικοινωνήσει με τζιχαντιστικά δίκτυα, είτε online είτε αυτοπροσώπως.

Είναι σαφές ότι πολύ λίγοι από τους τζιχαντιστές που έχουν κατηγοριοποιηθεί ως μοναχικοί λύκοι ταιριάζουν πραγματικά με τον ορισμό αυτό. Όσο οι επιθέσεις κατηγοριοποιούνται λανθασμένα όμως, ο κόσμος δεν θα μπορεί καν να αντεπιτεθεί. Χρειαζόμαστε ένα καλύτερο μοντέλο για την κατανόηση της τρομοκρατίας στην ψηφιακή εποχή.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/western-europe/2016-07-26/myth-l...