Ευρώπη, πλήρωνε!

Οι ευρωπαϊκές χώρες διαδραματίζουν επίσης ένα ρόλο στην προστασία των Δυτικών συμφερόντων και αξιών στην Ασία. Εκεί, η Κίνα διεκδίκησε κυριαρχία και έχτισε στρατιωτικές βάσεις [11] σε αμφισβητούμενες περιοχές στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Ταυτόχρονα, έχει εκμεταλλευτεί την αυξανόμενη οικονομική δύναμή της για να προσπαθήσει να αποσπάσει πολιτικές παραχωρήσεις από άλλες ασιατικές χώρες. Το 2010, για παράδειγμα, η κινεζική κυβέρνηση εμπόδισε ορισμένες εξαγωγές ορυκτών σπάνιων γαιών στην Ιαπωνία έως ότου η ιαπωνική κυβέρνηση απελευθερώσει έναν Κινέζο ψαρά που συνελήφθη κοντά στα αμφισβητούμενα νησιά Diaoyu / Senkaku, ένα αρχιπέλαγος στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας. Νωρίτερα το 2017, ως αντίδραση σε μια συμφωνία μεταξύ της Σεούλ και της Ουάσινγκτον για την ανάπτυξη ενός συστήματος αμερικανικών βαλλιστικών πυραύλων στη Νότια Κορέα, η Κίνα άρχισε μια ανεπίσημη οικονομική εκστρατεία εναντίον της χώρας, απαγορεύοντας ορισμένες εισαγωγές και πιέζοντας τα κινεζικά πρακτορεία ταξιδίων να σταματήσουν τα ταξίδια στη Νότια Κορέα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη έχουν ήδη προβεί σε κάποιες οικονομικές ενέργειες για να στηρίξουν τις συναδέλφους τους δημοκρατίες στην Ασία. Στο μέλλον, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να συμμετάσχουν σε πολυεθνικές προσπάθειες για να αντισταθούν στις κινεζικές οικονομικές πιέσεις, μέσω αποζημιώσεων σε στοχευμένες χώρες, αντίποινα μποϊκοτάζ ή κυρώσεις. Σίγουρα, το να περιμένουμε από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους να κάνουν οικονομικές θυσίες για χάρη μακρινών χωρών είναι σαν να ζητάμε πολλά από αυτούς. Ωστόσο, αυτή η παγκόσμια οικονομική και πολιτική αλληλεγγύη μπορεί να αποδειχθεί απαραίτητη για να αντιμετωπιστούν οι επεκτατικές φιλοδοξίες της Κίνας.

Για να οδηγήσουν σε επιτυχία οι Δυτικές αντιδράσεις στην επεκτατική κινεζική και ρωσική συμπεριφορά, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ηγηθούν. Μόνο εκείνες έχουν την δύναμη και την θέση να ξεκινήσουν παγκόσμιες πρωτοβουλίες αυτού του είδους, όπως συνέβαινε για παράδειγμα το 1990, όταν ο πρόεδρος George H. W. Bush συγκέντρωσε τον παγκόσμιο συνασπισμό που εξεδίωξε τις ιρακινές δυνάμεις από το Κουβέιτ. Δυστυχώς, ο Trump δεν έδειξε ούτε την τάση ούτε την ικανότητα να ασκήσει τέτοια ηγεσία.

Η δημιουργία ενός παγκόσμιου συνασπισμού που θα αντισταθεί στον κινεζικό οικονομικό εκφοβισμό (bullying) και την ρωσική επιθετικότητα θα απαιτήσει επίσης μια ευρεία αίσθηση κοινότητας μεταξύ των δημοκρατιών, βασισμένη όχι μόνο στα κοινά συμφέροντα αλλά και στις κοινές αξίες. Στον πυρήνα της απροκάλυπτης απέχθειας των Ευρωπαίων ηγετών για τον Trump φαίνεται να είναι η απογοήτευσή τους ότι, αντίθετα με τους προκατόχους του από τουλάχιστον τον Franklin Roosevelt μέχρι τώρα, και παρά το ότι υπερασπίστηκε εντυπωσιακά τις Δυτικές αξίες στην Βαρσοβία τον Ιούλιο, [ο Τραμπ] δεν προσυπογράφει την ιδέα μιας παγκόσμιας δημοκρατικής κοινότητας.

Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει περισσότερες ευθύνες για την υπεράσπιση των Δυτικών συμφερόντων και αξιών, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Χωρίς αυτή την ηγεσία, ο κόσμος που οι δημοκρατίες έφτιαξαν με τις νίκες τους στις τρεις μεγάλες παγκόσμιες συγκρούσεις του εικοστού αιώνα -τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τον Ψυχρό Πόλεμο-, ένας κόσμος πιο ελεύθερος, πιο ειρηνικός και πιο ευημερών από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στην ιστορία, δεν θα αντέξει.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/europe/2017-08-15/pay-europe